Defiance

McCreary, een groot componist in de wording!

Componist Bear McCreary timmert al jaren aan de weg. Helaas met wisselend succes. Hij verbaasde vriend en vijand met de ongelooflijk veelzijdige scores voor de immens populaire horror serie The Walking Dead. Zijn kunde wat orkestraties en gebruik van synthesizer betreft werd op deze soundtrack uitgebreid tentoon gespreid. Langzaamaan begint zijn werk op te vallen en druppelen de goede recensies bij hem binnen. Met als recentelijk hoogtepunt zijn Emmy voor de Main Title van de serie Da Vinci’s Demons. Na de vele B-films die hij mag voorzien van muziek, worden de projecten beter en beter. Een project wat er ook met kop en schouders tussenuit springt is Defiance. Defiance is een peperdure videogame, waar ook een televisieserie van werd gemaakt. De twee producten werden tegelijkertijd op de markt gebracht. Erg populair werd het allemaal niet, wat niet wegneemt dat McCreary schittert als nooit tevoren. Hij weet vooral met zijn mix van orkest en beats punten te scoren. Iets waar Hans Zimmer met zijn recente Chappie nog nooit van heeft gehoord en zijn werk daardoor genadeloos de nek omdraait.

Defiance is een sciencefiction actie game van twee jaar geleden, met een grote hoeveelheid aan filmische scènes tussendoor. Aan McCreary de taak deze soms wat ongeloofwaardige stukken “film” te voorzien van muziek. En dat lukt zeer aardig. Maar voordat je dit album op zet, het is zeker geen soundtrack voor watjes. Het recept: neem een deel Chappie (alleen dan stukken beter), een deel The Matrix en voeg daar de typische stijl van McCreary toe. Et voila! Zo start dit album met een van de sterkste tracks van het album, het thema van Defiance. Na een kalm en zacht intro van violen, zet een bombastische synth beat in. De voort deinende violen op de achtergrond, die iets weg hebben van het thema van The Walking Dead, zijn gelijk een rode draad van het gehele album. En zelfs wanneer de elektronische muziek de overhand krijgt na negentig seconden, verliest McCreary de balans nergens uit het oog. Door continu te mixen met het real-live orkest, is dit erg fijne muziek. Deze mix van stampende synthesizer beats, geluidseffecten en orkest is terug te vinden in vrijwel alle tracks. Zo nu en dan durft McCreary zelfs een knipoog aan maestro Don Davis te geven. Ook staat dit album volgepakt met muzikale verrassingen, in de vorm van heftige gitaarsolo’s in “Ninety-Niners” en klassiekere gedeelten in “Marin Exploration”. Aangevuld met wat inheemse instrumentatie zelfs. En wanneer even het orkest tweede viool lijkt te gaan spelen, krijgt dit een meer prominentere rol in tracks als “Ridgecrest Mine”, waarin de strijkers continu het ritme aangeven. Opvallend ook zijn de prachtige orkestrale arrangementen die soms zomaar uit de hoge hoed tevoorschijn komen. Een van de mooiste tracks is dan ook “Votan Romance”. Hier is de componist van dienst wat ondergetekende betreft op zijn sterkst en beloond hiermee de geduldige luisteraar met een prachtig klein liefdes thema.

Defiance kampt ook met wat problemen. En dat is voornamelijk te wijten aan de overdaad aan elektronische muziek. Want zodra de balans tussen die muziek en orkest weg is, blijft er vooral lelijke muziek en zielloze herrie over. Bijvoorbeeld te horen in tracks als “Wrath” en “Mutants of Delta Bunker”. Het thema van Defiance komt ook vrijwel nergens meer terug. Dat is niet meer dan een gemiste kans, want dat thema is wellicht ook Emmy-waardig. En kan je soundtracks als het eerder besproken Chappie niet waarderen, dan ben je met deze jongen ook aan het verkeerde adres. Als pleister op de gapende wond is er dan wel weer een geniale laatste track, de verlengde versie van het hoofd thema van Defiance. En die is simpelweg geniaal te noemen. De balans tussen orkest en synths is subliem en de manier waarop de muziek is gemixt verdiend respect. Dat er sowieso een orkest te vinden is op deze soundtrack is een aanwinst.

Bear McCreary is wat ondergetekende betreft een zeer ondergewaardeerde componist, die veel meer grotere projecten zou moeten doen. Tenslotte, wie krijgt er tegenwoordig nog een Emmy voor zijn muzikale verdiensten? Zijn aparte stijl en trademark zou misschien nog wat uitgebouwd kunnen worden, dan is hij wellicht helemaal klaar om de wereld van de grote en veel gevraagde componisten der aarde te betreden. En na succesvolle projecten als The Walking Dead en Da Vinci’s Demons, is dat enkel een kwestie van tijd. U kunt deze recensie dan ook beschouwen als een schreeuw om plaatsvervangende aandacht. Gaat dat horen, gaat dat horen. Defiance, een toffe game soundtrack met vele verrassingen en slechts een paar kanttekeningen. McCreary, een componist op weg naar de absolute top!