The Great Debaters
Iscriviti ora!
Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!
Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!
| # | Traccia | Durata | |
|---|---|---|---|
| 1. | Wiley College | 1:01 | |
| 2. | Meet Me After Class | 2:34 | |
| 3. | Who's Next | 3:37 | |
| 4. | Choosing The Team | 1:07 | |
| 5. | Give Me The Check | 2:24 | |
| 6. | Who's Your Opponent? | 1:00 | |
| 7. | Union Meeting | 5:42 | |
| 8. | Sheriff Tightens His Grip | 3:55 | |
| 9. | Quinn Debate | 2:39 | |
| 10. | Burgess Quits | 1:19 | |
| 11. | Oklahoma Debate | 4:04 | |
| 12. | Tolson Arrested | 1:56 | |
| 13. | Lynching | 3:09 | |
| 14. | Lowe Returns Drunk | 1:31 | |
| 15. | Never Going To Forget | 1:27 | |
| 16. | James' Failure | 2:19 | |
| 17. | Letter From Harvard | 1:15 | |
| 18. | Train To Boston | 2:24 | |
| 19. | Empty Debate Hall | 1:10 | |
| 20. | Satyagraha | 2:37 | |
| 21. | Who's The Judge? | 2:59 | |
| 22. | Memorial Hall | 1:14 | |
| 23. | James' Speech | 2:14 | |
| 24. | And The Winner Is... | 3:27 | |
| 57:04 |
Invia il tuo commento
Nascondi le recensioni in altre lingue
Er moet al een mirakel gebeuren om“The Great Debaters” in Europa aan de bak te laten komen. Deze oer-Amerikaanse film geregisseerd door Denzel Washington geeft ons een zoveelste kijk op de zwarte minderheidsgroeperingen in de States en hun gevecht tot erkenning. Het is natuurlijk altijd interessant om de problemen van rassenhaat en discriminatie aan de kaak te stellen en de bevolking eraan te herinneren dat de huidige problemen wortelen in een ver en pijnlijk verleden. De”American Dream” die bij hun onafhankelijkheid in de 18de eeuw werd voorop gesteld, is reeds lang verdronken en is een schim van de mooie wensen en beloftes die men bij de ondertekening van de ‘Declaration of Rights’ in gedachten had. Gelukkig worden we vaak herinnerd aan de vaak heroïsche geschiedenis van het land door diverse filmmakers. Recentelijk verschenen heel wat films over de Verenigde Staten in omloop. “World Trade Center” van Oliver Stone en “Bobby Kennedy” van Emilio Estevez komen spontaan in me op, maar ook de thriller “The Black Dahlia” van Da Palma geeft een ongezouten mening over de Amerikaanse maatschappij in de jaren 40. “The Great Debaters” zal nooit het succes kennen van voorgaande producties en het was even bang afwachten of de muziek wel degelijk op cd zou worden geperst. De verrassing was dan ook groot toen er niet één maar twee albums werden gereleased. Het eerste is een puur commercieel album die bezaaid werd met gospelsongs en ander protestmateriaal. Varèse Sarabande verzorgde dan weer het score album en biedt een royale selectie van cues aan, tot grote blijdschap van menig scoreverzamelaar.
De film van Washington werd voorzien van een ultra-Amerikaans geluid, inclusief Spaanse gitaren en mondharmonica’s door James Newton Howard die de hulp kreeg van Peter Golub. Hoe je het ook draait of keert, het album ademt een Howardiaans sfeer uit die de fans van de componist direct herkennen. De soundtrack zit op dezelfde lijn van het eerder onbekende en arthouse-achtige “The Emperor’s Club” die Howard in 2002 afleverde. Geen grote koorpartijen of zinderende synthesizers dus, maar een gemakkelijk beluisterbaar en uiterst genietbare compositie die het moet hebben van de zachte en gevoelige melodieën die worden afgewisseld met een spaarzame, dreigende sfeer die zo lijkt weggelopen uit menig Thomas Newman-album. Af en toe is er een gelijkenis te spotten met het recente “The Water Horse: Legend of the Deep”. Afgelopen jaar regende het James Newton Howard scores die niet altijd met evenveel gejuich werden onthaald. Er kwam veel kritiek op de elektronische muziek voor “Michael Clayton” die volgens fans van Howards orkestrale werk een doorn in het oog was, hoewel naar mijn mening volledig onterecht, en ook “Harry Wilson’s War” met zijn vreemde etnische klanken en korte speelduur werd niet door iedereen op handen gedragen. De Zimmer-generatie was dan weer niet weg te slaan bij “I Am Legend”, een povere en erg ongeïnspireerde score als je het mij vraagt. Of “The Great Debaters” zal gesmaakt worden door deze garde is zeer de vraag. Laat ons hopen van wel, hoewel vele critici zich al negatief hebben uitgelaten over deze score. Waarom dan deze soundtrack een kans geven, zal je jezelf wellicht afvragen. Het antwoord is erg eenvoudig; omdat de score muziek bevat die origineel, interessant en afwisselend is. Een nadere analyse is dus wenselijk.
Howard poneert aan de start van het album zijn thema. Strijkers en veel koper overheersen de erg melodische muziek. ‘Wiley College’ is een eerlijke en spontane track zonder al te veel speciale effecten, drumloops of grote koren. De zachte noten en het rustige ritme zetten zich voort in ‘Meet Me After Class’, een track die zeker bekend in de oren zal klinken en doet denken aan de score van Rachel Portman voor “The Ciderhouse Rules” en de gitaarriffen die Aaron Zigman integreerde in “Flicka” en “Bridge to Terabithia”. De muziek kabbelt rustig door en krijgt de obligatoire pianobegeleiding mee waarvoor Howard zo bekend is. Ook de strijkers in ‘Who’s Next’ zijn een brandmerk van de typische strijkarrangementen die de componist vaak gebruikt. En toch weet Howard vooral de luisteraar te binden aan de muziek door de lieflijke thema’s en de rustige melodieën die nooit in herhaling vallen en uitstekende underscore vormen. Een meer robuust thema wordt voorgesteld in ‘Choosing The Team’ met hoorn en trompet en diepe, volle basnoten voor de piano. Niet alle thema’s die Howard componeerde zijn even gezapig. “Give Me The Check” is griezelig bedreigend met diepe, zware uithalen voor de piano, die doen terugdenken aan de openingsnoten van Horners “Titanic”. Lichte percussie en een solo fiddle die ijzig boven de melodie uitsteekt, doen het thrillerkarakter alle eer aan. Ook het donkere ‘The Union Meeting’ is bijzonder sfeergevoelig. Het nummer is niet erg melodisch te noemen en is vooral donker en traag opbouwend. Niet iedereen zal dit evenzeer appreciëren, maar de muziek past wel duivels goed bij de beelden. De dreiging zet zich voort in ‘Sheriff Tightens his Grip’ die al heel wat vloeiender klinkt met een interessante, haast onhoorbare bijdrage van de cello.
Na al de duistere passages start Howard opnieuw met de melodieuze kant van zijn muziek. Houtblazers en strijkers vormen weer de hoofdmoot van de gebruikte instrumentatie. De piano fladdert er rustig tussen en treedt af en toe in dialoog met de kopers. Het is zo aangenaam om Howard weer het volledige orkest te horen gebruiken in een relatief originele compositie. ‘Oklahoma’s Debate’ is het eerste echte hoogtepunt in de score, met opbouwende strijkers en heerlijke flarden piano. ‘Lynching’ is zoals de titel doet vermoeden een zware en gewelddadige track. Howard gebruikt een zware percussie lijn en chaotische uithalen van de blazers om een ijzingwekkende sfeer te creëren. Howard is op zijn best wanneer hij de emotionele toer opgaat. Tracks als ‘Lowe Returns Drunk’ en het prachtige ‘James’ Failure’ zijn doeltreffend en kleine pareltjes, nooit zeemzoeterig maar juist gedoseerd. De piano speelt een hoofdrol in de composities en klinkt zoveel voller dan de solo die Howard integreerde in “I Am Legend”. Het thema is erg herkenbaar en het doet deugd om dat goede, oude getrouwe gevoel terug te krijgen die een Howard score opriep. Bravo! De korte cello solo in ‘Train to Boston’ is dan weer een kippenvel moment, aangevuld met een erg klassieke piano solo. Wederom erg knap. De laatste handvol cues ondersteunen het emotievolle einde en dat hoor je. De muziek verlaat zijn veilige zone en wordt aangezwengeld. Grote, pompeuze uithalen voor orkest worden verweven met melodieuze en ingetogen klanken. Wie echter een grootse apotheose verwacht komt bedrogen uit. Maar wie openstaat voor een bloedmooie opbouw met enige emotionele en intelligente diepgang zal smullen van de laatste minuten van dit album.
“The Great Debaters” is zeker geen eenvoudig album. Het merendeel van de score bestaat uit rustige en voortkabbelde underscore die erg bekend in de oren klinkt maar toch met enkele originele invoegingen een aangename luisterervaring biedt. Vanuit filmisch perspectief past de muziek uitstekend bij deze politieke film, waar dialoog de belangrijkste hoofdmoot vormt om het verhaal te laten evolueren. James Newton Howard en Peter Golub zijn ontzettend complementair en het haast onmogelijk om beide componisten uit elkaar te houden. Alles past ontzettend mooi in het plaatje. Howard levert nog eens een sterke score af. De muziek zal echter niet door iedereen even geapprecieerd worden door haar low-key karakter en elegante maar weinig enthousiaste vertolking. Hoe dan ook blijft “The Great Debaters” een verademing na een mistroostig jaar voor Howard adepten. Howard bewijst dat hij nog steeds de magie van weleer bezit en samen met “The Water Horse: Legend of the Deep” is Howard erin geslaagd om me weer in vervoering te brengen.
De film van Washington werd voorzien van een ultra-Amerikaans geluid, inclusief Spaanse gitaren en mondharmonica’s door James Newton Howard die de hulp kreeg van Peter Golub. Hoe je het ook draait of keert, het album ademt een Howardiaans sfeer uit die de fans van de componist direct herkennen. De soundtrack zit op dezelfde lijn van het eerder onbekende en arthouse-achtige “The Emperor’s Club” die Howard in 2002 afleverde. Geen grote koorpartijen of zinderende synthesizers dus, maar een gemakkelijk beluisterbaar en uiterst genietbare compositie die het moet hebben van de zachte en gevoelige melodieën die worden afgewisseld met een spaarzame, dreigende sfeer die zo lijkt weggelopen uit menig Thomas Newman-album. Af en toe is er een gelijkenis te spotten met het recente “The Water Horse: Legend of the Deep”. Afgelopen jaar regende het James Newton Howard scores die niet altijd met evenveel gejuich werden onthaald. Er kwam veel kritiek op de elektronische muziek voor “Michael Clayton” die volgens fans van Howards orkestrale werk een doorn in het oog was, hoewel naar mijn mening volledig onterecht, en ook “Harry Wilson’s War” met zijn vreemde etnische klanken en korte speelduur werd niet door iedereen op handen gedragen. De Zimmer-generatie was dan weer niet weg te slaan bij “I Am Legend”, een povere en erg ongeïnspireerde score als je het mij vraagt. Of “The Great Debaters” zal gesmaakt worden door deze garde is zeer de vraag. Laat ons hopen van wel, hoewel vele critici zich al negatief hebben uitgelaten over deze score. Waarom dan deze soundtrack een kans geven, zal je jezelf wellicht afvragen. Het antwoord is erg eenvoudig; omdat de score muziek bevat die origineel, interessant en afwisselend is. Een nadere analyse is dus wenselijk.
Howard poneert aan de start van het album zijn thema. Strijkers en veel koper overheersen de erg melodische muziek. ‘Wiley College’ is een eerlijke en spontane track zonder al te veel speciale effecten, drumloops of grote koren. De zachte noten en het rustige ritme zetten zich voort in ‘Meet Me After Class’, een track die zeker bekend in de oren zal klinken en doet denken aan de score van Rachel Portman voor “The Ciderhouse Rules” en de gitaarriffen die Aaron Zigman integreerde in “Flicka” en “Bridge to Terabithia”. De muziek kabbelt rustig door en krijgt de obligatoire pianobegeleiding mee waarvoor Howard zo bekend is. Ook de strijkers in ‘Who’s Next’ zijn een brandmerk van de typische strijkarrangementen die de componist vaak gebruikt. En toch weet Howard vooral de luisteraar te binden aan de muziek door de lieflijke thema’s en de rustige melodieën die nooit in herhaling vallen en uitstekende underscore vormen. Een meer robuust thema wordt voorgesteld in ‘Choosing The Team’ met hoorn en trompet en diepe, volle basnoten voor de piano. Niet alle thema’s die Howard componeerde zijn even gezapig. “Give Me The Check” is griezelig bedreigend met diepe, zware uithalen voor de piano, die doen terugdenken aan de openingsnoten van Horners “Titanic”. Lichte percussie en een solo fiddle die ijzig boven de melodie uitsteekt, doen het thrillerkarakter alle eer aan. Ook het donkere ‘The Union Meeting’ is bijzonder sfeergevoelig. Het nummer is niet erg melodisch te noemen en is vooral donker en traag opbouwend. Niet iedereen zal dit evenzeer appreciëren, maar de muziek past wel duivels goed bij de beelden. De dreiging zet zich voort in ‘Sheriff Tightens his Grip’ die al heel wat vloeiender klinkt met een interessante, haast onhoorbare bijdrage van de cello.
Na al de duistere passages start Howard opnieuw met de melodieuze kant van zijn muziek. Houtblazers en strijkers vormen weer de hoofdmoot van de gebruikte instrumentatie. De piano fladdert er rustig tussen en treedt af en toe in dialoog met de kopers. Het is zo aangenaam om Howard weer het volledige orkest te horen gebruiken in een relatief originele compositie. ‘Oklahoma’s Debate’ is het eerste echte hoogtepunt in de score, met opbouwende strijkers en heerlijke flarden piano. ‘Lynching’ is zoals de titel doet vermoeden een zware en gewelddadige track. Howard gebruikt een zware percussie lijn en chaotische uithalen van de blazers om een ijzingwekkende sfeer te creëren. Howard is op zijn best wanneer hij de emotionele toer opgaat. Tracks als ‘Lowe Returns Drunk’ en het prachtige ‘James’ Failure’ zijn doeltreffend en kleine pareltjes, nooit zeemzoeterig maar juist gedoseerd. De piano speelt een hoofdrol in de composities en klinkt zoveel voller dan de solo die Howard integreerde in “I Am Legend”. Het thema is erg herkenbaar en het doet deugd om dat goede, oude getrouwe gevoel terug te krijgen die een Howard score opriep. Bravo! De korte cello solo in ‘Train to Boston’ is dan weer een kippenvel moment, aangevuld met een erg klassieke piano solo. Wederom erg knap. De laatste handvol cues ondersteunen het emotievolle einde en dat hoor je. De muziek verlaat zijn veilige zone en wordt aangezwengeld. Grote, pompeuze uithalen voor orkest worden verweven met melodieuze en ingetogen klanken. Wie echter een grootse apotheose verwacht komt bedrogen uit. Maar wie openstaat voor een bloedmooie opbouw met enige emotionele en intelligente diepgang zal smullen van de laatste minuten van dit album.
“The Great Debaters” is zeker geen eenvoudig album. Het merendeel van de score bestaat uit rustige en voortkabbelde underscore die erg bekend in de oren klinkt maar toch met enkele originele invoegingen een aangename luisterervaring biedt. Vanuit filmisch perspectief past de muziek uitstekend bij deze politieke film, waar dialoog de belangrijkste hoofdmoot vormt om het verhaal te laten evolueren. James Newton Howard en Peter Golub zijn ontzettend complementair en het haast onmogelijk om beide componisten uit elkaar te houden. Alles past ontzettend mooi in het plaatje. Howard levert nog eens een sterke score af. De muziek zal echter niet door iedereen even geapprecieerd worden door haar low-key karakter en elegante maar weinig enthousiaste vertolking. Hoe dan ook blijft “The Great Debaters” een verademing na een mistroostig jaar voor Howard adepten. Howard bewijst dat hij nog steeds de magie van weleer bezit en samen met “The Water Horse: Legend of the Deep” is Howard erin geslaagd om me weer in vervoering te brengen.
De Amerikaanse film The Great Debaters is geregisseerd door Denzel Washington, die zelf ook de hoofdrol voor z'n rekening nam. Het verhaal is gebaseerd op de waargebeurde geschiedenis van de debatclub van Wiley College, bestaande uit zwarte Amerikaanse studenten, die de 'witte' debatclub van de Universiteit van Zuid Californië versloeg (in de film is dat Harvard), maar niet als winnaars werden geteld, omdat ze als zwarten geen lid mochten zijn van de algemene debat vereniging. De mooie, integere en indrukwekkende film is in de pers terecht erg goed ontvangen en was redelijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal speelt zich af in de dertiger jaren van de vorige eeuw in het zuiden van de VS en draait om debatcoach Melvin Tolson (Washington) van Wiley College in Texas, een hogere school voor alleen zwarte studenten. Hij is gedreven om zijn debatteam net zo goed te laten worden als andere, vooral 'witte' debatteams van andere scholen. Ondertussen hebben ze te maken met de grote vijandigheid van blanken tegen zwarten, waar zelfs regelmatig lynchpartijen plaatsvinden. Sociale achterstelling en uitsluiting was aan de orde van de dag. Tegen die achtergrond probeert coach Tolson om zijn team klaar te stomen voor de komende debatwedstrijden...
In de film komen veel songs voor, vooral songs die in de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw bekend waren. Die songs uit de hoek van de black gospel en blues zijn voor de film opnieuw ingezongen. Van die songs is een apart soundtrackalbum uitgebracht.
Deze recensie gaat niet over dat soundtrackalbum, maar over het score-album, waarop echter geen van die songs is opgenomen.
De score is gecomponeerd door James Newton Howard, die dat samen deed met de nogal onbekende Peter Golub, die vooral documentaires van muziek voorziet en voor theater en muziekuitvoeringen componeert.
Het album geeft niet aan wie wat heeft gecomponeerd of wie welk aandeel in de score heeft, beide krijgen evenveel credit (hoewel de hoeveelheid credit ook niet veel zegt, immers een bekende naam wordt al gauw naar de voorgrond geschoven). Maar een redelijk aantal tracks hebben toch wel typische Howard kleuringen, dus ik ga er maar van uit dat beide een evengroot aandeel hebben geleverd.
De muziek is fraai orkestraal gecomponeerd, zonder overigens al te sentimenteel te worden. Dat is altijd wel een risico bij dit soort films, die emotioneel toch een krachtig verhaal vertellen. De componisten hebben er een prettig beluisterbare score van gemaakt, waarin de houtblazers een belangrijke rol spelen. Zij spelen regelmatig solo's op underscore van piano, strijkers en percussie, terwijl ook aangenaam getokkelde gitaarklanken voorzien zijn van die houtblazers voor de leidende melodieën. Behalve die meer gangbare instrumenten komen ook instrumenten voorbij die wat meer regionale kleuring aan de muziek meegeven, zoals de wat folksy klanken van de mondharmonica, fiddle of accordeon, terwijl ook de getokkelde gitaar die invloeden versterkt. Maar ook intrigerende solo's komen voor op deze score, zoals die op een cello in de track 'Train to Boston'.
Het hoofdthema van de film is een mooie melodie, die een aantal malen vol orkestraal voor het voetlicht komt in prettige arrangementen. Fraaie sub-thema's komen voorbij in verschillende tracks, soms met de nodige orkestrale grandeur, maar soms ook met de nodige melancholieke klanken, wanneer het in de film weer eens tegenzit. Op gezette tijden weten de componisten zeker ook te ontroeren met mooie, meer ingetogen muziek, terwijl op andere momenten de muziek juist wat meer up-tempo is.
Maar ook dreigende en spannende muziek ontbreekt niet. Deze muziek is soms zelfs heel erg donker en grimmig gekleurd als daar in de film aanleiding toe is. Die flink spannende kleuring van de muziek zit in meer tracks. De spanning komt dan uit het arrangement en niet zozeer uit dissonante of chaotische muziek. Die arrangementen houden de melodie dan duidelijk aan de vlakke kant en zetten daar pulserende strijkers of lage percussie onder, waardoor de spanning in de muziek flink toeneemt. Ook met koperblazers weten de componisten de spanning soms flink te verhogen en ook met grommende lage strijkers. 'Give me the Check', 'Union Meeting' en 'Lynching' zijn van die grimmige tracks, die voor een stevige spanning zorgen, terwijl tracks als 'Sheriff tightens his Grip' of 'Tolson Arrested' juist voor een meer dreigende sfeer zorgen.
Naar het einde van het album wordt de muziek weer prachtig vol orkestraal en komt de mooie themamelodie terug. De tracks 'Memorial Hall', 'James’ Speech' en zeker ook 'And The Winner Is…' laten de muziek echt naar een heerlijke climax lopen, waarmee de score prachtig en bijzonder genietbaar afsluit. Toch komt de muziek van deze score gemiddeld wat minder boeiend over dan menige andere score waarin James Newton Howard z'n hand heeft, zoals ook Maurits in zijn recensie aangeeft.
Kortom, met hun score voor The Great Debaters hebben James Newton Howard en Peter Golub een gemiddeld aangename, maar wat vlakke score gecomponeerd. Het aandeel dreigende en spannende muziek doet wel afbreuk aan de genietbaarheid en ook de wat volksere tracks doen het wat minder goed. Maar de mooie tracks, vooral aan het einde van de score, trekken de waardering weer omhoog. Die komt daardoor op een nette 73 uit 100 punten.
Het verhaal speelt zich af in de dertiger jaren van de vorige eeuw in het zuiden van de VS en draait om debatcoach Melvin Tolson (Washington) van Wiley College in Texas, een hogere school voor alleen zwarte studenten. Hij is gedreven om zijn debatteam net zo goed te laten worden als andere, vooral 'witte' debatteams van andere scholen. Ondertussen hebben ze te maken met de grote vijandigheid van blanken tegen zwarten, waar zelfs regelmatig lynchpartijen plaatsvinden. Sociale achterstelling en uitsluiting was aan de orde van de dag. Tegen die achtergrond probeert coach Tolson om zijn team klaar te stomen voor de komende debatwedstrijden...
In de film komen veel songs voor, vooral songs die in de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw bekend waren. Die songs uit de hoek van de black gospel en blues zijn voor de film opnieuw ingezongen. Van die songs is een apart soundtrackalbum uitgebracht.
Deze recensie gaat niet over dat soundtrackalbum, maar over het score-album, waarop echter geen van die songs is opgenomen.
De score is gecomponeerd door James Newton Howard, die dat samen deed met de nogal onbekende Peter Golub, die vooral documentaires van muziek voorziet en voor theater en muziekuitvoeringen componeert.
Het album geeft niet aan wie wat heeft gecomponeerd of wie welk aandeel in de score heeft, beide krijgen evenveel credit (hoewel de hoeveelheid credit ook niet veel zegt, immers een bekende naam wordt al gauw naar de voorgrond geschoven). Maar een redelijk aantal tracks hebben toch wel typische Howard kleuringen, dus ik ga er maar van uit dat beide een evengroot aandeel hebben geleverd.
De muziek is fraai orkestraal gecomponeerd, zonder overigens al te sentimenteel te worden. Dat is altijd wel een risico bij dit soort films, die emotioneel toch een krachtig verhaal vertellen. De componisten hebben er een prettig beluisterbare score van gemaakt, waarin de houtblazers een belangrijke rol spelen. Zij spelen regelmatig solo's op underscore van piano, strijkers en percussie, terwijl ook aangenaam getokkelde gitaarklanken voorzien zijn van die houtblazers voor de leidende melodieën. Behalve die meer gangbare instrumenten komen ook instrumenten voorbij die wat meer regionale kleuring aan de muziek meegeven, zoals de wat folksy klanken van de mondharmonica, fiddle of accordeon, terwijl ook de getokkelde gitaar die invloeden versterkt. Maar ook intrigerende solo's komen voor op deze score, zoals die op een cello in de track 'Train to Boston'.
Het hoofdthema van de film is een mooie melodie, die een aantal malen vol orkestraal voor het voetlicht komt in prettige arrangementen. Fraaie sub-thema's komen voorbij in verschillende tracks, soms met de nodige orkestrale grandeur, maar soms ook met de nodige melancholieke klanken, wanneer het in de film weer eens tegenzit. Op gezette tijden weten de componisten zeker ook te ontroeren met mooie, meer ingetogen muziek, terwijl op andere momenten de muziek juist wat meer up-tempo is.
Maar ook dreigende en spannende muziek ontbreekt niet. Deze muziek is soms zelfs heel erg donker en grimmig gekleurd als daar in de film aanleiding toe is. Die flink spannende kleuring van de muziek zit in meer tracks. De spanning komt dan uit het arrangement en niet zozeer uit dissonante of chaotische muziek. Die arrangementen houden de melodie dan duidelijk aan de vlakke kant en zetten daar pulserende strijkers of lage percussie onder, waardoor de spanning in de muziek flink toeneemt. Ook met koperblazers weten de componisten de spanning soms flink te verhogen en ook met grommende lage strijkers. 'Give me the Check', 'Union Meeting' en 'Lynching' zijn van die grimmige tracks, die voor een stevige spanning zorgen, terwijl tracks als 'Sheriff tightens his Grip' of 'Tolson Arrested' juist voor een meer dreigende sfeer zorgen.
Naar het einde van het album wordt de muziek weer prachtig vol orkestraal en komt de mooie themamelodie terug. De tracks 'Memorial Hall', 'James’ Speech' en zeker ook 'And The Winner Is…' laten de muziek echt naar een heerlijke climax lopen, waarmee de score prachtig en bijzonder genietbaar afsluit. Toch komt de muziek van deze score gemiddeld wat minder boeiend over dan menige andere score waarin James Newton Howard z'n hand heeft, zoals ook Maurits in zijn recensie aangeeft.
Kortom, met hun score voor The Great Debaters hebben James Newton Howard en Peter Golub een gemiddeld aangename, maar wat vlakke score gecomponeerd. Het aandeel dreigende en spannende muziek doet wel afbreuk aan de genietbaarheid en ook de wat volksere tracks doen het wat minder goed. Maar de mooie tracks, vooral aan het einde van de score, trekken de waardering weer omhoog. Die komt daardoor op een nette 73 uit 100 punten.
Volgens vele filmkenners is The Great Debaters een film om naar uit te kijken. Met niemand minder dan Oprah Winfrey als producent en met Denzel Washington in de hoofdrol zou de film een realistisch beeld moeten geven van o.a. de rassenverschillen van weleer in Amerika.
Ook de soundtrack zagen vele filmmuziekliefhebbers al van verre aankomen en zou een van de beste van James Newton Howard zijn. Helaas is dat laatste niet helemaal waar. Wat we wel zien gebeuren is dat Newton Howard die-hards precies krijgen waar ze op zaten te wachten: mierzoete dromerige arrangementen met schitterende pianosolo's, waarmee de componist al decennia bedreven filmmuziek mee maakt. Deze keer krijgt de man hulp van een andere vrij onbekende componist en violist, Peter Golub. Helaas verzandt de soundtrack al bij track nummer 5 en valt soms storend in de herhaling. Veelal is de muziek ook bedoeld als underscore. Hier en daar spits je je oren weer, bijvoorbeeld bij de track 'Lynching', een super spannende suspense track die een goede afwisseling is. De track waar de pianosolo's en de diverse lang uitademende strijkarrangementen wel prima uitkomen is in de track 'Who's The Judge?'. Kippenvel gegarandeerd.
Helaas is deze soundtrack niet meer bijzonder of uniek dan andere soundtracks. Het hoofdthema is daarbij ook niet bijzonder pakkend. Weliswaar heeft de cd wel 24 tracks, toch is het ook storend dat de meeste tracks gemiddeld anderhalve minuut duren. Je hoort te vaak een intro van een track, wat meestal zachte strijkers zijn. Na 17 keer een langzaam opbouwend intro gehoord te hebben, komt dat dan ook redelijk de neusgaten uit en kan als vrij hinderlijk worden ondervonden.
The Great Debaters is helaas geen spetterende soundtrack geworden van James Newton Howard en co-componist Peter Golub, maar eerder veel van hetzelfde. Het is geen slechte soundtrack, integendeel zelfs, maar weet niet tot nauwelijks te boeien en de aandacht erbij te houden. Voor mensen die kosten wat kost fan zijn van Newton Howard zal deze soundtrack een must-have zijn. De anderen zullen zich (deels) kunnen herkennen in bovenstaand verhaal!
Ook de soundtrack zagen vele filmmuziekliefhebbers al van verre aankomen en zou een van de beste van James Newton Howard zijn. Helaas is dat laatste niet helemaal waar. Wat we wel zien gebeuren is dat Newton Howard die-hards precies krijgen waar ze op zaten te wachten: mierzoete dromerige arrangementen met schitterende pianosolo's, waarmee de componist al decennia bedreven filmmuziek mee maakt. Deze keer krijgt de man hulp van een andere vrij onbekende componist en violist, Peter Golub. Helaas verzandt de soundtrack al bij track nummer 5 en valt soms storend in de herhaling. Veelal is de muziek ook bedoeld als underscore. Hier en daar spits je je oren weer, bijvoorbeeld bij de track 'Lynching', een super spannende suspense track die een goede afwisseling is. De track waar de pianosolo's en de diverse lang uitademende strijkarrangementen wel prima uitkomen is in de track 'Who's The Judge?'. Kippenvel gegarandeerd.
Helaas is deze soundtrack niet meer bijzonder of uniek dan andere soundtracks. Het hoofdthema is daarbij ook niet bijzonder pakkend. Weliswaar heeft de cd wel 24 tracks, toch is het ook storend dat de meeste tracks gemiddeld anderhalve minuut duren. Je hoort te vaak een intro van een track, wat meestal zachte strijkers zijn. Na 17 keer een langzaam opbouwend intro gehoord te hebben, komt dat dan ook redelijk de neusgaten uit en kan als vrij hinderlijk worden ondervonden.
The Great Debaters is helaas geen spetterende soundtrack geworden van James Newton Howard en co-componist Peter Golub, maar eerder veel van hetzelfde. Het is geen slechte soundtrack, integendeel zelfs, maar weet niet tot nauwelijks te boeien en de aandacht erbij te houden. Voor mensen die kosten wat kost fan zijn van Newton Howard zal deze soundtrack een must-have zijn. De anderen zullen zich (deels) kunnen herkennen in bovenstaand verhaal!
Altre versioni di The Great Debaters (2007):
