De film Wah-Wah vertelt het autobiografische verhaal van de regisseur van deze film Richard E. Grant. Hij is opgegroeid in Swaziland en heeft daar jarenlang gewoond.
Het verhaal speelt zich af in de zestiger jaren van de vorige eeuw, toen Groot Brittanië zich langzaam maar zeker terugtrok uit z'n koloniën. Ralph Compton is twaalf jaar en ziet hoe het gezin waarin hij opgroeit uiteenvalt, met een moeder die vreemdgaat en een vader die daarom maar aan de haal gaat met een Amerikaanse vrouw en uiteindelijk aan de drank raakt. Tegelijkertijd valt ook het Britse koloniale rijk uiteen en Groot Brittanië trekt zich terug en Swaziland wordt onafhankelijk. Beide gebeurtenissen lopen parallel en zijn beeld van elkaar.
De film is goed ontvangen, maar slechts beperkt uitgebracht, waardoor het geen groot succes is geworden. Richard E. Grant had al eerder samengewerkt met Patrick Doyle en kennelijk is dat goed bevallen. Ook voor Wah-Wah mocht Doyle de score componeren.
Patrick Doyle heeft voor Wah-Wah een mooie en behoorlijk emotionele score gemaakt. Het eerste deel van de score is nogal dramatisch aangezet, zonder dat er heel aansprekende melodieën voorbij komen. De muziek is zeker wel mooi en goed gecomponeerd, maar het 'pakt' niet, omdat de emotionele touch teveel ontbreekt.
Pas vanaf track zeven 'Fabulous News' gooit Doyle de muziek over een andere boeg, natuurlijk passend bij de film en z'n verhaal. Dan heeft Groot Brittanië zich teruggetrokken en beseft het volk van Swaziland dat het vrij en onafhankelijk is. De blijdschap en emotie bij de bevolking en de hoofdrolspeler vertolkt Doyle met zijn kenmerkende emotionele glijdende strijkercomposities, die heerlijk wegluisteren. De melodieën hebben nu een licht romantische kleuring gekregen en de veel zwaardere dramatiek van de eerdere tracks is verdwenen. Wel komen er nog tracks voorbij die dramatisch geladen zijn, maar die heeft Doyle nu wel voorzien van mooiere, meer emotionele melodieën. Vooral de fraaie pianotrack Harry Dies is een mooi gecomponeerde, dramatische en toch emotionele track, die overgaat in de dramatische Afrikaanse song Ngatsi Ngisahamba, die vanwege de zware melodie weer minder prettig is.
Dat wordt gelukkig weer volop goedgemaakt met de beide heerlijk laatste tracks. Vooral de voorlaatste track Pleas Forgive Me is een geweldige vol orkestrale en toch rustige en emotionele track. De afsluitende titeltrack is de langste en wordt gespeeld door een solo piano, die de thema's uit de film nog een keer voor het voetlicht brengt.
Kortom, Patrick Doyle is met Wah-Wah weer heerlijk op dreef met het maken van de mooiste filmmuziek met een emotionele en licht romantische kleuring, zonder zoetig te worden.
De score opent nogal dramatisch getint, met minder aansprekende melodieën en ook de beide track met Afrikaanse zang spreken minder aan door hun geladenheid. Overigens bestaat de track Goodbye Swaziland voor de helft nog uit muziek met het prachtige thema van de film. Want daar is Patrick Doyle ontzettend goed in: het neerzetten van een heerlijk thema en dat vervolgens steeds terug laten komen in de verschillende tracks, zo ook hier voor Wah-Wah. Ondanks het wat onbevredigende eerste deel van de score komt de waardering toch nog op een mooie 82 uit 100.