Battlefield 2: Modern Combat

Dit is de elfde recensie in de Rupert Gregson-Williams serie.

Vorige: Postman Pat: The Movie
Volgende: Just Go With It

De game Battlefield 2: Modern Combat is een video-game uit de Battlefield-serie, een serie die aanvankelijk alleen voor MS Windows beschikbaar was. Maar de Modern Combat game uit de serie is de eerste die ook geschikt was voor spelconsoles zoals Playstation en Xbox. Het is een schietspel waarbij tegelijk tot 24 spelers aan kunnen deelnemen, maar die ook alleen gespeeld kan worden. De game is in de gamewereld goed ontvangen en wordt positief gewaardeerd.
Het verhaal in het spel draait om een oorlog tussen de NAVO en China, waarbij oorlogsmisdaden die door beide kanten gepleegd zouden zijn een grote rol spelen. Beiden beschuldigen elkaar hiervan, maar verderop in het spel blijkt er een andere organisatie betrokken die dit op zijn geweten heeft, maar wat de NAVO en China nog niet weten. De speler moet uiteindelijk deze terroristische organisatie een halt toeroepen en verslaan voordat deze een aantal kernbommen kan afvuren.

Voor de game zijn twee aparte scores gecomponeerd. Die voor de multiplayer game is gecomponeerd door Tobias Marberger, terwijl Rupert Gregson-Williams die voor de single player game componeerde. Deze recensie gaat over het album met de muziek van Gregson-Williams.
Zijn muziek bij deze game is een score in een combinatie van akoestische en elektronische klanken. De akoestische muziek zorgt daarbij voor de melodieuze motieven en de bombastische klankkleur, terwijl de elektronische muziek zorgt voor de percussie en de aanvullende effecten en klanken.

Zoals in veel games speelt de percussie een grote rol in deze score. Die percussie komt meestal niet van akoestische instrumenten als trommels en chimes, maar komt vrijwel volledig uit de elektronische trukendoos. In de meeste tracks produceert die percussie dan ook geen normaal ritmisch tempo, maar is het meestal een scherp tikkend geluid van honderden bpm, ofwel beats per minute. Dat enorme percussietempo moet de vaart allicht in de game houden en de spanning opvoeren, maar als luisteraar naar de muziek werkt het soms op de zenuwen, tenzij je natuurlijk van trance, techno of aanverwante muziekstijlen houdt. Slechts enkele tracks laten een meer akoestische soort percussie horen, zoals in 'Air Traffic Control'.

Het album opent met de muziek die je hoort als de game in de wachtstand staat en nog niet begonnen is. Zo wordt je tijdens de keuzes die je binnen het menu maakt getrakteerd op erg fraaie, bombastische en vooral ook melodieuze muziek. Die muziek staat vooral in een majeure setting en klinkt daardoor heroïsch en opgewekt en Gregson-Williams gooit er op het eind zelfs nog wat koorklanken doorheen, waardoor de impact nog groter wordt.
Maar als de game een keer begint, dan is het met de melodieën wel zo ongeveer gedaan. Wat overblijft zijn diezelfde bombastische klanken, maar nu in slechts beperkte melodieuze motieven verpakt. Daarbij blijven die motieven vooral rond dezelfde reeks van tonen hangen, wat ervoor zorgt dat de muziek een nogal eentonig karakter heeft. De variatie komt dan voornamelijk uit wat andere instrumentaties of toegevoegde klanken.
Die toegevoegde klanken doen soms wat Oosters aan, wat allicht is ingegeven door de strijd in de game met of tegen China. Soms komen ook koorklanken terug in deze tracks, maar die blijven binnen de tonenreeks van het muzikale motief. Dat gebrek aan echte melodieën zorgt er tegelijk voor dat veel tracks erg op elkaar lijken. En dat is ondanks dat de ene track vooral raggende gitaarklanken laat horen en een andere weer een soort soundscape-achtige effecten en weer een andere voortdurend doorlopende percussie, die soms aan een helicopter doet denken.
De vele lage en grommende klanken moeten uiteraard ook de heftigheid en donkerheid van de game verklanken, zodat de speler in een voortdurende adrenalineroes blijft hangen. En daarin lijkt Gregson-Williams prima geslaagd. Maar als luisteraar, los van de game en los van de spanning van die game, of als je de game nooit gespeeld hebt, blijft de muziek vooral uit een nogal eentonige opeenvolging van klanken bestaan. Die klanken zijn beslist vaak erg fraai, maar omdat de melodieën vooral afwezig zijn en er alleen wat meanderende motieven zijn om nog wat flair aan de muziek te geven, valt het allemaal toch wat tegen.
Het album sluit af met de track River Mission. Dit is helaas exact dezelfde track als Bunker Bust, wat daardoor wel erg goedkoop overkomt. En de track heeft niet eens een mooie climax aan het eind.

Kortom, met zijn muziek voor de game Battlefield 2: Modern Combat heeft Rupert Gregson-Williams een voor de game in single player mode allicht passende en spannende score afgeleverd. Maar om los van de game naar te luisteren valt toch wel een beetje tegen. Alleen de openingstrack is heerlijk melodieus, bombastisch en heeft een heroïsche kleuring. Vooral de prettige melodie van deze track zorgen voor die aangename beluisterbaarheid. Bij de overige tracks op het album ontbreken juist de melodieën en dat zorgt ervoor dat de muziek nogal eentonig is geworden. Je hoort hooguit nog wat meanderende motieven, maar dat is onvoldoende om de muziek voor een luisteraar aantrekkelijk te maken, terwijl de klanken op zichzelf vaak aangenaam bombastisch klinken. Maar zonder melodie valt het allemaal niet mee en moet de openingstrack het album redden, wat duidelijk toch te weinig is. De waardering komt op 62 uit 100 punten.