United 93


Colosseum (4005939674021)
Varèse Sarabande (0030206674026)
Film | Data di rilascio: 06/06/2006 | Rilascio pellicola: 2006 | Formato: CD, Digital Download
 

Iscriviti ora!

Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!





 

# Traccia   Durata
1.Prayers6:03
2.Pull The Tapes4:14
3.Take Off3:07
4.2nd Plane Crash2:27
5.Making The Bomb3:57
6.The Pilots1:21
7.The Pentagon1:43
8.Phone Calls10:49
9.The End5:50
10.Dedication3:51
 43:22
Invia il tuo commento Nascondi le recensioni in altre lingue

 

United 93 - 07/10 - Revisione del Sjoerd , presentato a (Olandese)
John Powell heeft zich in 2006 meer dan bewezen. Zijn ‘X-Men The Last Stand’ is één van de beste scores van 2006 en ook ‘Ice Age 2’ en ‘’Happy Feet’ onderdeden niet. ‘United 93’ was na ‘Ice Age 2’ en ‘X3’ de derde score van Powell in 2006. Powell heeft heel wat ballen moeten hebben gehad om te tekenen voor deze film, die door de Amerikanen al voordat de hij première ging werd afgekeurd. ‘United 93’ verfilmd op een fantastische manier de zwartste dag van de 21e eeuw (mogen we hopen) en het is een behoorlijke opgave om voor zo een film passende muziek te schrijven. De spanning wordt prima opgebouwd naar het moment dat alle passagiers van de United 93 vechten tegen de terroristen die het Witte Huis in willen vliegen. De muziek van Powell levert zijn bijdrage hieraan, met veel elektronische effecten en percussie bouwt Powell perfect de spanning op naar de climax.

In de eerste track horen we direct het hoofdthema. We horen een lage bastoon, strijkers op de achtergrond en zang. Het thema is ontzettend dramatisch en heeft door de lage bastoon de nodige spanning al in zich. Na een lange rust krijgen we de tweede kant van de score te horen: de spanningsopbouw. Powell bouwt de spanning op een passende manier op met synthesizereffecten, een bastoon op de achtergrond(die komt dus in de hele score voor), af en toe strijkers en percussie in de hoofdrol. Op deze manier zit je op het puntje van je stoel bij het beluisteren van de score, maar hoor je ook de drama van de zwarte dag. In de eerste track is de lage toon op de achtergrond heel duidelijk te horen, dat het ontzettend goed doet in de film, maar op de cd, voor wie een goede geluidsinstallatie heeft, bijna pijn doet aan de oren.

Na ongeveer vier minuten van deze spanningsopbouw ben je het toch al een beetje beu, waardoor de volgende tracks toch wat langdradig worden. Powell zorgt wel voor vernieuwing en weet je met de strijkers af en toe toch te vermaken, maar vooral de tien minuut durende track ‘Phone Calls’ zorgt ervoor dat je je gaat vervelen. Echter, naarmate je de score vaker hebt beluisterd, hoor je een langzame overgang. Iedere minuut wordt de score iets drukker en emotioneler, op deze manier wordt er dus fantastisch opgebouwd naar de climax. Tevens zou ik de film nog niet dood willen zien met een soundtrack vol melodie eronder! We kunnen dus niet anders stellen dan dat Powell zijn werk prima heeft aangepakt, maar je wel de score een aantal keer moet luisteren voordat je deze waardeert.

Het hoogtepunt van de soundtrack is de track ‘Dedication’. spoilers We zien de passagiers van het vliegtuig vechten tegen de terroristen in een neerstortend vliegtuig. Vanuit de cockpit zien we het vliegtuig neerstorten en het beeld wordt zwart. De strijkers van Powell samen met de zang zorgen er op dat moment ervoor dat je een traantje moet laten en kippenvel krijgt. Niks anders dan fenomenaal.

Conclusie:
Op het eerste gezicht een saaie score die meer van hetzelfde laat horen. Wanneer je de film hebt gezien en de score vaker luistert merk je dat de score meer is dan dat. Powell bouwt in zijn hele score op naar de climax. De score wordt steeds drukker, maar ook steeds gevoeliger en dit is hetgeen dat ervoor zorgt dat het zo goed bij de film past en zorgt voor het luisterplezier. Een meer dan voldoende score.
United 93 - 06/10 - Revisione del Cohen Oat, presentato a (Olandese)
Films met een politiek issue hebben we de laatste tijd (gelukkig) al heel wat gezien. Meest recente films als ‘The Constant Gardener’ ‘Munich’ en ‘Syriana’ waren stuk voor stuk films die een relevante boodschap te melden hadden, al dan niet met een visie van de regisseur erin verwerkt.

Altijd zijn dergelijke films omstreden, omdat zij vaak de duistere en onbekende kant van zaken behandelen waardoor ofwel politieke organisaties ofwel grote bedrijven in een negatief daglicht worden gesteld. Ga er dan als componist maar aanstaan om een score te schrijven die aansluit bij datgene wat de regisseur vertellen wil.

John Powell durfde het aan om voor het nieuwe meesterwerk van de Ierse regisseur Paul Greengrass de score te verzorgen. Beide kende elkaar al van hun eerder samenwerking voor de film ‘The Bourne Surpremacy’ waarvoor Powell een nominatie ontving van de World Soundtrack Awards. Powell, ex-leerling van Hans Zimmer heeft dit jaar al aangetoond tot grootse dingen in staat te zijn. ‘Ice Age; the Meltdown’ en ‘X men; the Last Stand’ waren twee totaal verschillende scores maar hadden een overeenkomst, het waren twee zeer goede scores. Met zijn derde score dit jaar weet Powell ook nu weer een gedegen werk neer te zetten dat perfect past bij de sfeer van de film. Maar of het ook een interessant album oplevert is de vraag.

De score opent met een percussieritme en een zang en deze combinatie deed me direct terugdenken aan een eerder verschenen score, namelijk John William’s ‘Munich’. Ook die kende deze percussieloop, maar waar ‘Munich’ naast de percussieloop ook een aantal sterke thema’s bevatte daar blijft Powell’s ‘United 93’ een erg eendimensionale score. Bij vlagen horen we een aantal strijkers en bij enkele tracks komt de zang uit de openingsgeneriek terug. Wil niet zeggen dat op deze score een hoofdthema totaal ontbreekt. De eerste klanken van het maintheme krijgen we te horen in ‘Take off’. Ook deze track bevat die steeds maar zichzelf herhalende percussieloop maar naar het einde toe nemen de violen en cello’s het over. Toch duurt het dan tot aan de voorlaatste track vooraleer we het hoofdthema in al zijn schoonheid kunnen beluisteren. ‘The End’ opent met het percussieritme waarmee de score ook opende maar nu dient het als begeleiding. Zware koperblazers, violen en cello’s zorgen voor een waar kippenvelmoment en doen je de aangrijpende beelden van de film herinneren. ‘Dedication’ speelt een ingetogenere versie van het hoofdthema, maar het blijft een waardige afsluiter van de film.

Maar, hoe spijtig ik het ook vind, deze laatste 9 minuten zijn niet genoeg om de score die een speeltijd heeft van krap 45 minuten te redden. John Williams schreef met het prachtige ‘Hymn to the Fallen’ voor de film ‘Saving Private Ryan’ een oprecht eerbetoon aan alle slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. De rest van de score was geheel opgebouwd rondom deze hymne. Maar in plaats van een vergelijkbare aanpak kiest Powell ervoor om zijn muziek een zo onopvallend mogelijke rol te laten spelen zodat de muziek geheel in dienst komt te staan van de filmbeelden. Het is gelegitimeerde keuze, maar het komt het luisterplezier niet ten goede. In de film werkt de muziek uitstekend, op CD is het vooral saai!
United 93 - 08/10 - Revisione del Maurits Petri, presentato a (Olandese)
Zonder enige vorm van genade of respect kaapten een grote groep terroristen binnenlandse lijnvluchten en boorden deze op die verschrikkelijke 11 september zich in de torens van het WTC in New York. Hele studies gingen er aan vooraf, want hoe was het in hemelsnaam mogelijk dat maarliefst 4 vliegtuigen op hetzelfde tijdstip gekaapt werden. Van drie vliegtuigen weten we maar al te goed wat ermee gebeurde, van dat vierde vliegtuig kwam maar weinig in de media. Regisseur Paul Greengrass (van o.a. The Bourne Supremacy) wilde dit verschrikkelijke en aangrijpende verhaal verfilmen. Zodoende ontstond er een documentaire-achtige speelfilm die de dramatische gebeurtenissen in het waargebeurde tijdsbestek laat zien.

John Powell mocht plaatsnemen achter het mengpaneel om de muziek te verzorgen. Al heeft de film door de overtuigende acteerprestaties en de schokkende beelden bijna geen muziek nodig, Powell weet er toch iets ontzettends knaps van te maken. Ruim 100 minuten lang werkt de film naar het gevecht tijdens vlucht United 93 van de wanhopige passagiers en het viertal terroristen. De muziek in de eerste track voelt nog enigszins rustig aan. Wat rustige percussie, een kinderstemmetje en dreigende violen. Helaas is de soundtrack pas daadwerkelijk goed bij de een na laatste track 'The End'. Hierin brengt Powell al zijn emoties over in een track die zijn weerga niet kent. Met de beelden erbij hou je je adem in, wanneer de passagiers een plan smeden om de terroristen weg te slaan uit de cockpit en om het vliegtuig weer over te nemen. De bonkende percussie, de schitterende strijkarrangementen, het lichte koper en de tikkende syntesizer die als een tijdbom de track vult lopen langzaam naar het tragische einde van het verhaal. Het einde van de track word versterkt door extra trompetten en koper en eindigt uiteindelijk in een vloeiend spelende violen. Je kan als luisteraar direct wel raden wat er gebeurde in de prent. 'The End' is zo'n nummer waar je geen genoeg van krijgt. 'Dedication' vormt de begeleiding van de omgekomen mensen die op het scherm verschijnen. De verslagenheid, het verdriet en de emoties knallen uit je speakers in een track die subliem wordt versterkt door enkele syntesizers en dat kinderstemmetje. De laatste twee minuten is een Thomas Newman-achtig stuk wat je voor altijd bij zal blijven. Zeer emotioneel.

United 93 is een soundtrack waarvan de meeste tracks de moeite niet waard zijn. Toch redden de laatste twee tracks de rest. Want wat is dat toch prachtige muziek! Het is dan ook aan te raden eerst de film te bekijken en vervolgens de soundtrack te beluisteren. Hierdoor krijg je meer gevoel bij de soms wat nietzeggende en rustige tracks. Verwacht geen denderende en hippe actiemuziek van United 93, maar emotionele en beladen tracks die je die vreselijke dag zeerzeker zullen doen herrineren. Samen met World Trade Center is United 93 een prachtig eerbetoon aan de grootste terroristische aanslag van onze tijd, waardoor de wereld nooit meer hetzelfde zou zijn!
United 93 - 04/10 - Revisione del Tom Daish, presentato a (Inglese)
I must be honest; I'm not sure I'll watch any of the films about 9/11. I'm not American and I don't personally know anyone who died, but watching it play out on television, as many millions did, it's an experience nobody can forget and not one I have any desire to relive, no matter how well intentioned. It's just a crushing shame that the American government has seemingly squandered all the goodwill the rest of the world was willing to give after the events. Paul Greengrass is used to making intense movies, from Bloody Sunday to The Bourne Supremacy, and ideally placed (as far as a Hollywood director can be) to bring such events to celluloid.

After his fine collaboration with John Powell on the second Jason Bourne film, Greengrass evidently felt comfortable working with the composer, but in truth, United 93 is not a film that really needs much music. The album rather confirms that supposition with its largely subliminal sound design. So much effort has gone into not sentimentalising or overplaying events that there's almost nothing left in most cues. Prayers features some raw, but effective, vocals from Powell Junior, but for a long stretch in the middle of the album, it sounds like low budget TV scoring of percussion loops. The Pentagon features some surging string and horn chords, but hardly satisfying as pure music.

Unsurprisingly, the lengthy Phone Calls doesn't easily sustain its almost 11 minute run time, but there is a little more genuine drama here as the percussive tempo increases, segueing into The End where United 93's fate is sealed. Here Powell allows the orchestra more than a passing phrase and provides a fittingly powerful, tense, but surprisingly elegiac statement for those final minutes. I question whether anyone can really enjoy The End given the events it accompanies, they aren't the kind of images I want conjured up by a film score. Dedication is the predictably hymnal finale, providing some small measure of closure.

It's difficult to be convinced that United 93 needed a soundtrack release. Only the final two cues have any great musical merit, but the connotations of one are so raw and terrifying that I doubt I'll even be inclined to play the album again. As a brief memorial to 9/11, Dedication is as fine as any and allows Powell to express some mature emotions. With this, Ice Age 2 and X-Men 3, Powell has clearly become a master of every genre and United 93 is almost exactly what one would expect from a film of this nature and the rating certainly doesn't reflect any lack of skill on Powell's part.
United 93 - 06/10 - Revisione del Joris Hermy, presentato a (Olandese)
Je moet het maar durven als componist. Een project aanvaarden dat handelt over de gruwelijkste gebeurtenis sinds mensenheugenis. Vele componisten kunnen de giftige valkuil van overstatement moeilijk vermijden. Maar Powell weet blijkbaar wel wat hem te doen staat, zijnde muziek componeren die de beelden dramatisch voedt, maar steeds ondergeschikt blijft aan de beelden. Dus geen grote thema’s over duidelijk motieven en verwerkingen. Helaas houdt dat ook in dat de scores van dit soort filmmuziek vaak op cd niet de moeite waard zijn. Ook ‘United Flight 93’ lijdt hieronder. Deze score quoteren is dan ook erg moeilijk. Want in de film werkt de muziek waarschijnlijk erg passend, maar op cd zegt het écht niet veel.
De score zelf bestaat uit ambient-en percussiegeluiden met een sporadische toets van het orkest. Track na track tikt de tijd zijn seconden weg tot ze uitmondt in een climax die zich blootgeeft in de laatste 2 tracks. Deze zijn eigenlijk de enige die muzikaal het beluisteren waard zijn. Intensief, dramatisch en pakkend. ‘The end’ brengt 2 akkoorden die constant in crescendo – decrescendo de spanning opbouwen. Halverwege komt de obligatoire Powell-percussie-machine ten tonele om te eindigen in een soort dwalende climax. Daarna volgt ‘dedication’ die waardig zijn voorganger opvolgt. Het is enkel in de laatste tracks dat Powell enige dwingende emoties verwerkt in zijn muziek. Al bij al lijkt het teveel een tussendoortje voor Powell, en klinkt de score naar mijn mening te Hollywoodiaans wat eigenlijk storend werkt. Powell’s percussie-trademark werkt voor één keer tegen hem, want net dat maakt de score niet zo verschillend van vele andere actie/drama scores. Een iets minder conventionele aanpak had deze score/.deze film ten goede kunnen komen. Als je dan toch een recente Powell-score in huis wilt halen, dan is X-men – the last stand uw ‘must buy’.
United 93 - 03/10 - Revisione del frederic van zandycke, presentato a (Olandese)
ik vind de film prachtig gemaakt, de sountrack trouwens ook maar soms zitten er hier en daar soms een mistap in.
bevoorbeeld soms komt er in het midden van zo een stukje viool zo een klap zo en bonk maar licht maar ook hee l luid en dat herhaalt zich een paar keer. dat is niet zo toepasselijk.
ik heb al ven veel mensen gehoord dat de sountrack niet echt een meerwaarde geeft aan de film.
normaal zijn we gewend van Jhon Powell een spraakmakend stukje virtuositeit te horen maar hier liet hij het een beetje afweten.
prachtige film maar voor de soundtrack hadden ze beter Hans Zimmer genomen

Altre versioni di United 93 (2006):

United 93 (2006)


Segnala un errore o inviaci ulteriori informazioni!: Accesso

 



Di Più