The Da Vinci Code


Decca Records (0602498540411)
Decca Records (4988005428370)
(0602498540411)
Film | Data di rilascio: 15/05/2006 | Rilascio pellicola: 2006 | Formato: CD, Digital Download
 

Iscriviti ora!

Rimanete informati e richiedete l'accesso alle informazioni dei collezionisti!





 

# Traccia   Durata
1.Dies Mercurii I Martius6:03
2.L'esprit des Gabriel2:48
3.The Paschal Spiral2:49
4.Fructus Gravis2:50
5.Quodis Arcana6:07
6.Malleus Maleficarum2:21
7.Salvete Virgines3:16
8.Daniel's 9th Cipher9:31
9.Poisoned Chalice6:19
10.The Citrine Cross5:21
11.Rose of Arimathea8:11
12.Beneath Alrischa4:23
13.Chevaliers de Sangreal4:09
14.Kyrie for the Magdalene3:55
 68:03
Invia il tuo commento Nascondi le recensioni in altre lingue

 

The Da Vinci Code - 08/10 - Revisione del Marie-Lise Van Wassenhove, presentato a (Olandese)
Je moet al bijna van een andere planeet komen om niets gehoord te hebben over Dan Brown’s beruchte bestseller. En ik moet toegeven, ook ik was niet echt ongevoelig voor de hype. Ik heb het boek al enkele jaren geleden (nog net voor ook hier alles losbarstte) en keek met een gezonde dosis nieuwsgierigheid uit naar de verfilming. Mijn eerste twijfels staken de kop op toen Tom Hanks gecast werd als Robert Langdon, de held van dienst. Niet dat de man niet kan acteren natuurlijk, maar ik had me ‘gentleman’ Robert Langdon net iets – euh – aantrekkelijker voorgesteld. Maar goed, ik gaf de film ‘the benefit of the doubt’. Zelfs toen de eerste foto’s met Hanks’ vrij belachelijke haardos in de pers verschenen, bleef ik “vergevingsgezind”.
Nu, na de film gezien te hebben, ben ik dat niet meer.

Enfin, hoe slecht ik de film ook vond, des te beter vind ik de muziek, en daar draait het hier uiteindelijk toch om.
Hans Zimmer leek misschien niet de meest voor de hand liggende keuze (Wat zouden we nu te horen krijgen? Dreunende synthesizers terwijl de conservator van het Louvre in koelen bloede wordt vermoord?), maar laten we ook niet vergeten dat de goede man naast zijn meer “populaire” synthesizer georiënteerde scores ook echt wel serene dingen weet te schrijven. Denk maar aan erg mooie tracks zoals “Virtue” of “The Burning Heart” uit Hannibal, om er nu eens enkele te noemen. Ik had er wel vertrouwen in, en gelukkig is dat wel terecht gebleken, al was ik ook wel verrast. Ik had een zekere portie religieus getinte muziek verwacht, maar niet zovéél. Uiteindelijk is het verhaal toch vooral een thriller en dat bleek niet echt meteen uit de muziek. Niet dat dat me stoorde, verre van zelfs. Het vergrootte alleen maar mijn nieuwsgierigheid naar hoe de score in de film zou werken. Jammer genoeg was ik ook hier weer wat ontgoocheld. De muziek kwam eigenlijk zelden niet tot haar recht (ofwel was ik toch meer geboeid door het verhaal dan dat ik mezelf zou aangeven en heb ik er onbewust onvoldoende aandacht aan geschonken?)
Ik had me op voorhand erg in de score ondergedompeld om zo achteraf gemakkelijker bepaalde tracks te kunnen (her)plaatsen, maar helaas, ik herkende ze slechts heel af en toe in de film. Deze analyse is met andere woorden verre van compleet. Ach, wie weet waag ik me ooit (in een masochistische bui) aan Ron Howard’s verfilming en volgt er een specifiekere bespreking.
Toch nog even kort waarschuwen voor spoilers (in zover daar nog sprake van is, natuurlijk…).

(01) Dies Mercurii I Martius
De eerste track op het album stelt ons meteen voor aan de meest voorkomende thema’s (en dat zijn er nogal wat!).
Het nummer opent duister, met zware strijkers die flarden van wat ik (uit gebrek aan betere benaming) het Ontdekking-thema zal noemen, brengen. Dit thema beschrijft de zoektocht naar de Graal) (bijvoorbeeld kort bij 0’13, maar het duidelijkst vanaf 0’41), afgewisseld, vanaf 0’19, met de ondertonen van het Graal-thema (zie verder).
Bij 0’52 krijgen we een korte verwijzing naar een derde thema (het Sophie-thema) tot ineens neergaande strijkers en koor een geheimzinning (een woord dat je in deze analyse waarschijnlijk vaker zal tegenkomen!) crescendo brengen (de titel verschijnt op het scherm).
Zachte piano (1’31) herneemt het elegante en weemoedige Sophie-thema, vanaf 1’56 bijgestaan door een (elektrische?) viool (ironisch hoe die elektrische viool – als het dat effectief is – net zorgt voor dat “Middeleeuws” gevoel). Dit thema zal ook in vele andere tracks opduiken.
Vanaf 2’32 leiden violen het Graal-thema in (dat vooral in Track 13 zijn hoogtepunt kent). Onder filmmuziekliefhebbers maakt het nogal furore. Het is knap opgebouwd, met met elkaar dialogerende strijkers boven nog een laag strijkers. Het heeft een beetje weg van “Journeyto the Line” uit The Thin Red Line, dat ik dan toch indrukwekkender vind.
De muziek deint langzaam uit, en net als we dreigen in slaap te vallen, brengen plotse, harde strijkers nog een nieuw thema, waar ik eigenlijk geen precieze naam voor heb (4’22). (Vermoordt Silas hier Saunière?) Ik ga het voor het gemak het Drama-thema 1 noemen (er komt er nog een!). Het komt in heel verschillende vormen op de soundtrack voor (bijvoorbeeld prachtig uitgevoerd in Track 09). Enkele violen herhalen het thema en doen het veel minder agressief klinken.
Vanaf 5’03 klinkt een zware, bombastische melodie, die nauw verwand is met Drama-thema 2 (oa Track 06), maar het is niet helemaal hetzelfde. In ieder geval heeft het een even dramatische klankkleur.
Strijkers eindigen met aanzetten tot het Ontdekking-thema (5’46).

(02) L’esprit des Gabriel
Hier is dan toch een hint dat het om een thriller gaat. Ook de synths maken hier hun opwachting, zij het erg bescheiden. Samen met de strijkers en het koor zorgen ze voor een onheilspellende onderscore. Rent Saunière hier voor zijn leven, met de schilderijen van het Louvre als stille getuigen van zijn moord?
In ieder geval brengen strijkers, ondersteund door een dreunend koor vanaf 0’49 nog een nieuw thema, dat ik het Dreiging-thema zal noemen. Het treedt steeds prominenter op de voorgrond. Silas is in aantocht.
Bij 1’43 klinkt kort een solo-sopraan. De onmiddellijke dreiging is geweken, maar nog niet helemaal verdwenen. Vanaf 1’59 brengen strijkers opnieuw aanzetten tot het Ontdekking-thema (vooral vanaf 2’20 erg duidelijk). De laatste noot wordt afwachtend aangehouden.

(03) The Paschal Spiral
Het nummer opent afwachtend met piano-akkoorden, klinkend als een kerkklok.
Vanaf 0’56 maakt de elektrische viool haar intrede, die varianten speelt op het Drama-Thema 1 (vooral duidelijk vanaf 1’23). Het doet me denken aan het schitterende “Burning the Past” uit Harry Gregson-Williams’ Kingdom of Heaven.
De dreigende onderscore blijft en wordt vanaf 1’49 duidelijker, met groeiende baslijn.
Zonder waarschuwing verstoren vanaf 2’07 de harde violen (zie track 01) opnieuw de rust (ook hier Drama-Thema 1). Geselt (?) Silas zich hier?

(04) Fructus Gravis
Eén van mijn favoriete nummers.
Strijkers spelen aarzelend aanzetten voor het Ontdekking-thema. Rond 0’42 worden ze ineens veel overtuigender. Erg knappe aanzet tot mijn klein persoonlijk hoogtepuntje (1’19), wanneer sopranen de ontdekking van de cryptex in die Zwitserse Bank in Parijs “beschrijven”.
Vanaf 1’36 wordt de sfeer grimmiger (de muziek die hier te horen is, wordt ook verder uitgewerkt in Track 12). Scherpe violen (een beetje à la Psycho) melden dat de politie op komst is en dat het dus dringend tijd is om ervan door te gaan.
Bij 2’04 klinkt nog even een kort geheimzinnig intermezzo (met weer aanzetten tot het Ontdekking-thema) maar energieke strijkers en denderende pianoakkoorden (2’19) drijven het ritme de hoogte in. Langdon en Sophie weten met de hulp van de bankdirecteur te ontkomen.

(05) Quodis Arcana
Mooi, mysterieus, bijna “tintelend” begin (dat ook terugkomt in Track 10). Het lijkt alsof je op het punt staat een grote ontdekking te doen. Strijkers brengen zacht een variant op Drama-thema 1.
De muziek blijft afwachtend, vooral onderscore. Vanaf 1’33 komen de strijkers meer op de voorgrond.
Een solo-viool brengt vanaf 2’24 een emotionele melodie (verdere uitwerking van Drama-thema 1??) Deze melodie is ook in Track 09 te horen. Misschien dan eerder een Drama-thema 3? Andere strijkers en houtblazers vervoegen de viool en creëren zo een diepere klank.
Vanaf 3’53 brengen violen een aanzet tot het thema van Sophie dat dan verder in verschillende variaties uitgewerkt en herhaald wordt, zoals rond 4’45 waar ook de bassen zich aan het thema wagen.
Bij 5’10 klinkt even kort de “tintelende onderscore” van in het begin van de track, waarna een viool ook die emotionele melodie (en dus die eventueel verdere uitwerking van Drama-thema 1) herhaalt.

(06) Malleus Maleficarum
Opnieuw een “sprankelende” onderscore, nu meer in de trant van “Injection” (Mission: Impossible 2).
Het koor brengt zacht Drama-thema 2 (dat ik al even kort vermeld heb bij Track 01), dat vanaf 0’58 in vol drama losbarst. Naar mijn gevoel klinkt het allemaal net iets te melig.
Als ik het me goed herinner, is het Malleaus Melaficarum een katholiek anti-hekserij boek met daarin beschrijvingen van al de folteringen die ze die vrouwen (meestal toch) aandeden om te “bewijzen” dat ze de duivel aanbaden. Ik denk dat deze muziek te horen is tijdens een flashback waarin we ze allemaal op de brandstapel zien gegooid worden of zoiets.
De muziek is pakkend, maar misschien net iets té. Ik vind dat ze te veel forceert om mee te voelen, en bij mij heeft dat dan eerder een averechts effect... Neemt niet weg dat het mooie muziek is, maar er hangt een wat manipulerende nasmaak aan.

(07) Salvete Virgines
Naar het schijnt een “bonustrack” die niet in de film zelf te horen is, maar dan wel genoeg is gebruikt in de reclamespots op de radio.
Het is niet mijn favoriete track (die dalende vocalises geven me simpelweg de ‘creeps’, maar misschien is dat net de bedoeling) al erken ik wel dat het mooi gelaagd is opgebouwd. Alles loopt knap in elkaar over.
Van stijl doet het me sterk denken aan het werk van Karl Jenkins (en het koor Adiemus).
Rond 1’08 meen ik een variant op het thema van Sophie te herkennen, maar daar ben ik allesbehalve zeker van (vooral omdat de meeste filmmuziekkenners het nummer als wat ‘à part’ beschouwen).
Net als de rest van het album baadt de track opnieuw in de nodige geheimzinnigheid.

(08) Daniel’s 9th Cipher
Donkere start, gelijkaardig aan het begin van track 02, maar de dreiging is minder onmiddellijk. Een cello brengt een variant op het Sophie-thema. Net als bij track 02 zorgt ook hier het koor voor de afwachtende sfeer (oa 0’40).
Vanaf 1’17 brengt een viool erg melancholisch het Sophie-thema, waarna rond 1’32 plots energieke aanzetten worden gegeven (door strijkers en houtblazers) van het Ontdekking-thema. De muziek komt echter nooit tot een climax en de bassen leiden het thema letterlijk de dieperik in.
Een variant op het Sophie-thema maakt zijn (haar?) intrede rond 2’16, ondersteunt vanaf 2’26 door een mooie vocalise. De muziek blijft vooral onderscore, tot een cello (?) bij 3’10 Drama-thema 2 brengt (dat nog altijd even melig klinkt).
De sfeer wordt weer afwachtend (met onder andere rond 5’05 enkel een zachte percussie). Vanaf 5’19 klinken aarzelende strijkers en vocalises met opnieuw varianten op het thema van Sophie (bijvoorbeeld 5’39 en 7’17). Komt Sophie hier te weten wie ze is?
Rond 7’52 wordt de sfeer donkerder. Violen en harp brengen nog eens het Sophie-thema, nu als treurige wals, elegant en droevig. Erg mooi gedaan.

(09) Poisoned Chalice
Nog één van mijn favorieten. Ik heb eigenlijk geen idee waar het ergens in de film te horen is.
Een sopraan brengt, bijgestaan door het koor, een schitterende variant op Drama-thema 1, dat overgaat naar Drama-thema 3 (vanaf 1’21 met de bassen?) (of is Drama-thema 3 toch gewoon een variant op Drama-thema 1).
Na een korte climax (2’09) is het weer aan de solo-sopraan die nu het Ontdekking-thema brengt (erg duidelijk vanaf 2’36) met rond 3’26 mijn kleine hoogtepuntje. Er volgen verdere uitwerkingen met strijkers en vocalises. Erg sfeervol.
Bij 4’49 klink even kort een aanzet van het Sophie-thema. Meer en meer dringen de bassen in de muziek door (Drama-thema 3?). Vanaf 5’45 volgt een mooie coda die het geheel mooi afwerkt. En dan loopt de muziek over in…

(10) The Citrine Cross
Het nummer begint op gelijkaardige manier als Track 05 maar hier met een sneller, dringender ritme. Nu is het het klokkenspel die korte variaties op het Drama-thema 1 brengt. Het heeft bijna iets magisch. Bij 0’56 verschijnt ook het koor weer op het toneel (een nieuw motief), waarvan de inbreng steeds intenser en drukker wordt; een kakofonie aan lagen die allemaal op elkaar beginnen in te spelen. De muziek beschrijft waanzin – zo moet het voelen om gek te worden, om helemaal de controle te verliezen.
Bij 2’47 valt al de drukte plots weg en rest enkel nog de licht voortstuwende onderscore. Mysterieus koor en strijkers brengen verder zachte aanzetten tot het Ontdekking-thema, met hier en daar een harde climax ertussen (zoals rond 4’08 – wordt hier een ontdekking gedaan?). De melodie die hierop volgt, gezongen door een vrouwenkoor, doet met wat denken aan “Lothlorien” uit The Lord of the Rings – The Fellowship of the Rings. Het roept dezelfde onwereldse, geheimzinnige sfeer op.

(11) Rose of Arimathea
Diep koor brengt het Dreiging-thema (zie ook Track 02). De sfeer wordt steeds grimmiger.
Bij 1’21 klinkt bijna een aftikkende klok, waardoor vanaf 1’43 opnieuw het Dreiging-thema wordt geweven, steeds luider en luider, tot alles ineens wegvalt (2’36) en er enkel een “kerkbel” overblijft.
Synths, een lage baslijn en later ook het mannenkoor geven echter niet op en hernemen nog eens het Dreiging-thema, sluimerend, afwachtend, klaar om toe te slaan…
Maar dan speelt ineens een piano zacht het Sophie-thema (4’08), vanaf 5’25 bijgestaan door de elektrische viool. Het thema klinkt erg breekbaar en mooi. De dreigende sfeer van in het begin wordt volledig verdreven.
Bij 6’17 mengt ook het koor zich onder de mix met rond 6’50 ineens een solo-sopraan die boven de melodie uitklinkt en de muziek “naar hogere sferen brengt”. Erg knap gedaan.
Het nummer gaat over in…

(12) Beneath Alrischa
En we kunnen niet verder van de vorige track verwijderd zijn. Muziek die ook al eerder in Track 04 te horen was, wordt hier verder uitgewerkt. De dissonante, snerpende “Psycho” violen scheppen een onbehaaglijke, nerveuze stemming. Er is na een tijdje een bepaald patroon in te herkennen.
Vanaf 2’44 scheppen piano en klokkenspel (?) een nog zenuwachtigere sfeer, waar rond 2’56 ook nog synths bijgevoegd worden (en vanaf hier vind ik de track dus wel iets hebben). Bij 3’32 klinkt enkel nog een diepe synth bas waar dan ineens de actie-muziek uit Track 04 boven op verschijnt, maar in plaats van volledig los te barsten, spelen violen (en iets later de bassen) de basis van het Graal-Thema (3’48).

(13) Chevaliers de Sangrael
De favoriet van velen.
Als onderscore krijgen we de basis van het Graal-Thema (die al in de vorige track werd aangekondigd), gebracht door synths en violen. Daarboven wordt in een traag en indrukwekkend crescendo het Graal-Thema meesterlijk uitgewerkt (koperblazers, strijkers en uiteindelijk ook het koor).
Enfin, misschien is de muziek hier erg voorspelbaar en aan het randje (melig!), maar het wérkt, en bij 3’27 heb ik toch telkens kippenvel.
Hier kraakt Robert Langdon na 150 minuten rondkoersen eindelijk de puzzel (en als ik het me goed herinner knielt hij hier ook op het einde bij het “graf” van Maria-Magdalena), één van de weinige momenten in de film waar de muziek zo mooi en duidelijk aanwezig is.

(14) Kyrie for the Magdalene
Muziek, niet van Zimmer maar van de Britse componist Richard Harvey (die ook Zimmer’s score dirigeerde), te horen in de film wanneer Langdon en Sophie ergens op het einde een kerk ingaan (ik weet het, het kan niet veel vager, maar ik heb het boek uitgeleend dus ik kan het niet meteen checken).
Een erg rustige, “religieuze” track, die perfect in het geheel past. Een mooie afsluiter.

---

Zoals je waarschijnlijk wel hebt gemerkt, is deze analyse verre van perfect. Ik twijfel nog te veel aan te veel dingen. Ofwel zijn er veel thema’s, ofwel eigenlijk vrij weinig en liggen ze allemaal erg dicht bij elkaar. Het feit dat er weinig echt systematisch gebruik van wordt gemaakt (met als uitzondering misschien het Sophie-Thema), maakt het er natuurlijk niet gemakkelijker op.
Wat allemaal niet wegneemt dat dit erg mooie, prachtig georkestreerde muziek is (met veel strijkers, hier en daar een vleugje piano en zelfs synthesizer), die ook gerust buiten de film zelf geapprecieerd kan worden. Dit is zo een soundtrack die je gewoon kunt opzetten om heerlijk te ontspannen.
Aan de andere kant kan ik het zeker begrijpen als sommigen de muziek als “langdradig” en “eentonig” bestempelen. Aan sommige tracks lijkt inderdaad geen einde te komen (bijvoorbeeld Track 08) en als sfeervolle, (meestal!) zachte muziek niet echt je ding is, heb je het na een halfuur wel gehad.
Laat dat je echter allemaal niet te veel afschrikken. Deze soundtrack biedt de perfecte kans om ook Zimmer’s meer klassiek geïnspireerde muziek te leren kennen.
The Da Vinci Code - 10/10 - Revisione del Sander Neyt, presentato a (Olandese)
Robert Langdon: The ancient male symbol was the blade, it's a basic phallus. It's still used today on military uniforms.
Sir Leigh Teabing: Yes, and the more penises you have, the higher your rank. Boys will be boys!


The Da Vinci Code was dé hype van 2006. Al vraag ik mij af waarom het zo een hype was. Het boek was oke, maar geen meesterwerk. De enige reden waarom de boeken verkopen is misschien de natuurlijke drang van de mensheid om te geloven in complottheorieën. Bij elke historische gebeurtenis gelooft er wel iemand dat het niet gebeurd is zoals de media of de overheid het zegt. Denk maar aan de moord op Osama Bin Laden. Maar we dwalen af. The Da Vinci Code is onterecht een bestseller geworden, en de film kon mij uitermate niet bekoren. Ook al is de regie van Ron Howard terug smaakvol. Howard heeft in mijn ogen maar één goede beslissing genomen.

En dat is de beslissing van de componist. Wie zou er deze film kunnen scoren. Normaal had Howard, James Horner in gedachten. Aangezien ik geen fan ben van de man, ben ik uitermate blij dat de klus naar Hans Zimmer is gegaan. Ik ben een fan van het eerste uur van de heer Zimmer, maar ik ben ook de eerste die zal toegeven dat Hans Zimmer veel hetzelfde trucje toepast. Het is zijn stijl, maar die stijl kan soms wat voorspelbaar en zelfs saai worden. Waarom ben ik dan fan van de man? Wel, omdat hij soms pareltjes aflevert om u tegen te zeggen. Als men het niet verwacht, dan pas slaat hij terug toe. En het grappigst van al is, dat Zimmer de beste muziek schrijft als hij wordt uitgedacht. Als hij een thriller van muziek moet voorzien zoals Hannibal dan schrijft hij uitmuntende muziek, omdat de regisseurs hem niet vragen voor thrillers. Een regisseur als Guy Ritchie wou iets compleet anders horen dan wat we gewoon waren van Zimmer. Resultaat; één van de beste scores van Zimmer aller tijden.
Ron Howard huurde Hans Zimmer in omdat hij zijn kwaliteiten kende. En het resultaat is verbluffend. Zimmer schreef niet zomaar een score, neen hij schreef zijn meesterwerk, zijn beste werk van zijn oeuvre, en een werk waarvan ik hou. Dit is één van mijn favoriete scores, dus mensen die deze score haten, en niet graag hebben dat ik hem de hemel in prijs, dan raad ik u nu af om verder te lezen. Mijn recensie zal zich uit vier grote delen bestaan. Naar goede gewoonte begin ik met de thema’s, dan zal ik een woordje zeggen over het religieuze aspect, en natuurlijk het nummer Chevaliers De Sangreal, en dan mijn gebruikelijke conclusie.

THEMA’S
De meest voorkomende thema’s zal ik bespreken aan de hand van het nummer “Dies Mercurii I Martius”. De openingsnoten van dit nummer zetten gelijk de toon voor de gehele film. Het is donker, onheilspellend, mysterieus en eng. Na een lichte versnelling van de muziek, samen met koor, komen we dan bij het eerste grote thema van deze score, en dat is het thema van Sophie Neveu. Het wordt gespeeld door de piano en later komt er dan een instrument bij dat ik niet kan noemen. Het is een vrij teder thema en dat is altijd een leuke afwisseling in deze zware score. Na het thema van Sophie, krijgen we dan het hoofdthema te horen wat later Chevaliers De Sangreal zal worden. Het is maar een voorsmaakje van wat zal komen. Het wordt licht gespeeld, en je hoort het mee moeite, maar je weet wel dat het een thema is dat bij de film past. Je voelt gewoon de ontdekking, je voelt de radartjes werken bij Langdon, je voelt hem dichter bij de waarheid komen. Geniaal thema gewoon. Na dit thema komt het thema van Silas. En beste mensen, dan weet je dat je naar een thriller score aan het luisteren bent. Dit thema is niet alleen spookachtig, het is gewoon echt echt eng. De eerste keer dat ik het hoorde, was ik verbaasd en heb dan ook direct een gehoorschade opgelopen want de muziek zwelt opeens op tot een hoger volume en dat had ik niet verwacht.
Na het thema van Silas krijg je dan één van de mooiste stukken van de score te horen. Een emotioneel thema om u tegen te zeggen. Cello’s bouwen een mooie melodie op, en dan pakt heel het orkest over. Je krijgt een geniaal stukje muziek te horen, dat helemaal op het lijf van Zimmer te schrijven is, maar dat toch gemakkelijk het niveau van James Newton Howard Bereikt.
Een ander thema krijg je te horen in de vierde track: Fructus Gravis. Het begint rustig, en zachte strijkers zetten een eerste melodie in. Deze is nieuwsgierig en het doet smaken naar meer. En je krijgt die meer. Het orkest komt erbij en vervolledigd die melodie. Wanneer dan een solo stem er bij komt dan heb je wel degelijk een stukje magie op schijf vast. Na deze kleine interludia krijg je dan het actiethema van de score te horen. Dezelfde strijkers spelen, maar ze spelen onheilspellender. Op het einde van de track barst dan alles uit zijn voegen en krijg je een stukje geweldige actiemuziek te horen.
Tot hier de thema’s nu ga ik over naar het religieuze luik van deze score.

RELIGIEUZE MUZIEK
Deze score zit vol met religieuze getinte muziek. Dit ligt natuurlijk aan het verhaal dat ook religieus getint is. Alleen had ik nooit kunnen dromen dat dit zoveel aanwezig zou zijn in deze score. Mensen die mijn recensie hebben gelezen van Hannibal weten intussen dat ik niet vies ben van religieuze muziek, daarom vind ik deze score ook geweldig.
Soms zit het in de kleine dingen. Bijvoorbeeld het begin van Dies Mercurii I Martius, is één slag van een klok dat gedurende een aantal seconden nazindert. Maar soms is het iets minder subtiel. Bijvoorbeeld de track Salvete Virgines. Deze track is gewoonweg prachtig. Het is een lied dat in het Latijn wordt gezongen. Het klinkt misschien de eerste luisterbeurt een beetje vreemd, maar het is gewoonweg geweldig, jammer genoeg wordt het niet in de film gebruikt.
Zelfs de actiemuziek ontsnapt niet aan de religieuze invloeden. The Citrine Cross is het meest actiegetinte nummer van de score. De score begint met lichte belletjes en de strijkers komen er af en toe tussen. Dat maakt dat het begin van de track zeer mysterieus en onheilspellend is. Als dan het koor erbij komt. Dan weet je als luisteraar dat het goed zit. Het koor is er in het begin maar heel licht aanwezig, maar neemt al snel de bovenhand. Ook het orkest speelt luider en luider, maar het koor is niet meer weg te krijgen. Het resultaat is één van de beste tracks van de score, maar ook één van de beste actietracks die Hans Zimmer heeft geschreven.
Tracks zoals “Poisoned Chalice” dat volledig is opgebouwd door het koor, met zeer weinig instrumentatie is gewoonweg prachtig om te luisteren. Tegen vele medeliefhebbers der filmmuziek die ik ken en die zeggen dat Hans Zimmer maar een middelmatige componist is, dan laat ik dit nummer horen, en dan zingen ze snel een toontje lager. Want dit is een meestertrack. Er zitten verschillende motieven in deze track, en het is prachtig uitgewerkt. Ook hier blijft de religieuze toon te horen
Maar nergens is deze zo aanwezig dan in “Kyrie For The Magdalene”. Waar de andere tracks religieus getinte filmmuziek zijn, is deze track een rasecht kerklied dat toevallig op deze score is terechtgekomen. Geschreven door dirigent Richard Harvey. Het nummer is prachtig, maar niet voor iedereen weggelegd.

CHEVALIERS DE SANGREAL
Dit is natuurlijk hét nummer van de score. Dat Zimmer goed is in opbouw, dat hebben we altijd al geweten, maar hier bewijst hij het nog maar eens. Het hoofdthema wordt gespeeld als nooit tevoren. Het begint allemaal heel erg rustig, maar de muziek wordt alsmaar luider en luider tot dat de muziek een hoogtepunt bereikt waarvan je als luisteraar van je stoel valt. Dit is gewoon het beste nummer dat Hans Zimmer ooit heeft geschreven. De melodie lijkt wel simpel en het herhaalt zich wel telkens opnieuw, maar het is steeds anders. Het wordt luider, de instrumentatie breid uit, en op het einde komt zelf het koor er magistraal bij. Beste track van de score.? Wees daar maar zeker van. Beste track ooit van Zimmer? Wees daar ook maar van overtuigd.

CONCLUSIE
Deze score van Hans Zimmer is niet voor iedereen weggelegd. Het is een moeilijke en ingewikkelde score geworden. Diegene die van Zimmer’s werk houden voor blockbusters, laten best deze score links liggen. Maar iemand die graag een slimme, goed gecomponeerde, magistrale score in huis wilt hebben dan is dit de score voor jou. The Da Vinci Code is door de jaren heen uitgegroeid tot één van mijn meest geliefde scores die ik minstens eenmaal per week draai, tot grote ergernis van mijn familie. Jammer dat tien het hoogste cijfer is hier op deze site, want deze nederige recensent vind dat deze score meer verdiend. Dit is hét beste werk van Zimmer, en mijn vrees bestaat dat de beste man nooit meer dit niveau haalt.

Score aanschaffen
 Als je een liefde hebt voor religieuze getinte muziek
 Als je houd van de ‘rustige’ scores van Hans Zimmer

Score niet aanschaffen
 Als je niet weg bent van de religieuze kant van de score
 Als je Hans Zimmer’s muziek voor blockbusters verkiest
 Als je snel nachtmerries hebt, want op sommige momenten kan je het krijgen van deze muziek.

Beste nummers
 Poisoned Chalice
 The Citrine Cross
 Chevaliers De Sangreal

The Holy Grail 'neath ancient Rosslyn waits
The blade and chalice watch o'er her gates
Adorned by masters loving art she lies
As she rests beneath the starry skies.
The Da Vinci Code - 09/10 - Revisione del Thomas-Jeremy Visser, presentato a (Olandese)
Hans Zimmer is geboren in Frankfurt, Duitsland. Toen zijn vader overleed, Hans was toen 6, vluchtte hij naar eigen zeggen de muziek in. Het was zijn beste vriend.
We kunnen ons niet gelukkiger prijzen dat Hans koos voor muziek. Hedendaagse filmmuziek had er zonder hem vandaag de dag niet hetzelfde uitgezien, en was zeker niet zo bespreekbaar geweest.
De man heeft in een relatief korte tijd enorm veel muziek gemaakt, dat vaak kwalitatief goed in elkaar zit. En het is ook Zimmer, en steeds meer van zijn ''leerlingen'', die filmmuziek echt populair maakt.
Ieder persoon, zeker tusen de 12 en 25 jaar, kent de filmmuziek van Pirates of the Caribbean, Gladiator,de nieuwe Batman-franchise, om nog maar te zwijgen over het jeugdsentiment dat muziek uit the Lion King bij ieder naar boven brengt. Zimmer is een workaholic. 18 uur nadat hij de score voor The DaVinci Code had geschreven, begon hij alweer met Pirates of the Caribbean: Dead Men's Chest.
Sommigen noemen het effect van zijn muziek vaak goedkoop scorend, anderen zweren erbij dat er nog nooit zo'n muzikant heeft bestaan. Er is vast, zoals altijd, de gulden middenweg. Maar niemand kan ontkennen dat Zimmer een getalenteerde muzikant is, die erg mooie muziek kan maken. Gladiator, At World's End, The Dark Knight, Frost/Nixon, Black Hawk Down, The Lion King, Pearl Harbor, The Prince of Egypt, The Thin Red Line, The Last Samurai, Tears of the Sun, Batman Begins en natuurlijk The Davinci Code zijn niet de minste scores.

The DaVinci Code is niet zomaar een werk van Zimmer. Het is een ingewikkelde soundtrack geworden, met prachtige composities, en is in staat om op griezelig goede wijze de beelden ondersteunend.
Het is vooral een duistere score geworden, misschien wel de meest grimmige score van Zimmer ooit. Tracks zoals Watch the World Burn van The Dark Knight, en Am I not Merciful van Gladiator klinken als simpele stukken vergeleken met The Davinci Code. Zoals Sjoerd van Renselaar in een gesprek met mij ooit omschreef: ''Van de eerste seconden van de score van The Davinci Code kreeg ik nachtmerries''. Die eerste seconden, te horen in de track Dies Mercurii I Martius, zijn spookachtig, beklemmend en leggen meteen de toon van de gehele score vast. Tevens is er van bijna alle motieven op deze schijf een stuk te horen in dit nummer, wat het een sterke inleidende vorm geeft.

De instrumentatie in de Davinci Code is ijzersterk. Zimmer schuwt niets, de piano, de cello, klavecimbel en als het even kan een effectief koor erdoor heen gooien. L’esprit des Gabriel zet de duistere toon verder door, en even verderop in de track horen we een sopraan, een hint aan de Religieus getinte muziek die we nog genoeg te horen krijgen. In Fructus Gravis horen we prachtig strijkspel, en soms lijkt de muziek een aanloopt te nemen naar de troef van deze score, het Thema voor Robert Langdon, Chevaliers de Sangreal. Rond 1:40 slaat de stemming ineens om, en brengen strijkers een ijzersterk stuk dat de spanning ten top opvoert, maar wel wat flauw eindigt. Quodis Arcana begint intrigerend, en een getraind oor herkent ergens de intromuziek uit Disney’s Beauty and the Beast. Zimmer maakt een soepele overgang naar de wat luchtigere muziek op de score (tenminste, vergeleken met wat er nog komt). Malleus Maleficarum is namelijk andere koek. De spanning wordt sterk opgevoerd, en het koor is, en blijft goed vertegenwoordigt. Iets na de eerste minuut zwelt het koor en het orkest op, en laten ze een stukje hemelse muziek horen. Salvete Virgines is een heftig stuk, en niet erg toegankelijk. Het vrouwenkoor en de solo’s wisselen af, met percussie ertussen, en natuurlijk de synthesizer. Geslaagd, en effectief in de film.

In Poisoned Chalice gaat het koor net o onvermoeibaar en feilloos verder als het al ging. Een sterke vrouwelijke solo, die prachtig zingt. The Citrine Cross begint met dezelfde intro als Quodis Arcana, maar het koor brengt al snel een prachtig stuk ten tonele. De strijker winnen langzaam aan terrein, maar het koor is nooit ver weg, en als de strijkers weg zijn, zijn er nog enkele ferme uithalen te horen. Beneath Alrischa bevat enkele op de zenuwen werkende violen, die spanning opwekken met een simpel maar angstaanjagend motief. Als ze worden bijgestaan door meer strijkers, komt er ook percussie bij, en word het Robert Langdon thema opgebouwd, om enigszins snel en onbevredigend af te bouwen.

Chevaliers de Sangreal is absoluut de beste track op het album, en een van de mooiste nummers die Zimmer ooit heeft gemaakt. De hele essentie van de film, het doel, de thema’s, de sfeer, de personages en niet te vergeten de overige muziek, lijken zich samen te ballen in dit stuk, dat in de film als ontknoping wordt gebruikt. De mysteries, de aanwijzingen, de complottheorieën, alles lijkt aanwezig te zijn in dit stuk. Het mooiste is nog wel, dat het een oplopend stuk is. Er spelen continu strijkers in een redelijk snel en herhalend motief, terwijl de andere groep juist langzaam de spanning opvoert, en het volledige thema ten gehore brengt op een trage manier. Soms komt er een derde groep bij die juist het tegenovergestelde speelt, waardoor het contrast in plaats van verwarrend verbazingwekkend hamronieus klinkt. Het wordt steeds grootschaliger, tot er zelfs een koor bij komt, die kort, doch ferme stoten geeft, om de track tot een absoluut meesterwerk te maken.

Zimmer is erin geslaagd om van The Davinci Code een van zijn meest geslaagde werken te maken, en weet telkens de spanning en de originaliteit van de score te behouden, zonder te vervelen. The Davinci Code was dan misschien geen hele goede film, de score is een prachtig brouwsel bestaande uit originaliteit, lef en krachtige thema’s.
The Da Vinci Code - 10/10 - Revisione del Peter Van Riet, presentato a (Olandese)
Dit is de score van de wellicht meest gehypete film van 2006, en wellicht is ook de score voor fans van Hans Zimmer (waaronder mezelf) één van de meest langverwachte scores van dit jaar. En die fans mogen gerustgesteld worden want het is een adembenemend mooie score van begin tot einde. Qua stijl kan je zeggen dat het een mengeling is van Hannibal (die nog steeds m'n favoriet is van al z'n scores voor z'n enorme subtiliteit, muzikaliteit en originaliteit), Batman Begins, en met momenten een moment van een verwijzing naar de stijl die hij gebruikte in z'n geniale score voor The Thin Red Line van Mallick. Sowieso drukt hij overduidelijk z'n stempel op de score qua sound en thematiek, het énige opzicht wat ik misschien negatief zou kunnen vinden aan de score dat daar aan vasthangt, is dat op enkele momenten de strijkers opvallend synthesizer-achtig klinken, waar echte strijkers, of gewoon enkel strijkers, toch een beduidend betere klankkleur zouden geven. Wellicht is het bewust gedaan, aangezien dit op vele momenten helemaal niet zo is, maar waarom blijft me een raadsel.

De stijl van deze soundtrack zou volgens sommigen de 'nieuwe' aanpak van Zimmer zijn qua klank en instrumentatie, maar daar ben ik het niet helemaal mee eens. Zeker als je de score hebt gehoord van een film als The Weather man en Black Hawk Down besef je dat de man enorm veel stijlen heeft, tot tegenstelling wat velen zeggen, net niét de neiging heeft te vervallen in eerdere stijlen maar steeds naar nieuwe dingen zoekt.

De openingstrack zet al meteen de sfeer voor de hele score. Er is niet écht sprake van een duidelijk hoofdthema of neventhema's, de score is duidelijk gericht naar eerder sfeer weergeven dan prominent aanwezige thema's. Wel komt er op bepaalde momenten een motief terug dat sterk gelijkt op één dat ook in Batman Begins & in een compleet andere vorm ook in The Last Samurai voorkomt, een soort klagend motief, wat hier perfect in het plaatje past. De nadruk qua instrumentatie ligt duidelijk op lagere strijkers met veel emotie & een constant dreigend kwellingsgevoel welk op de exact juiste momenten helemaal openbarst (waar Zimmer altijd sterk in is geweest) tot iets prachtig waar je niets anders kan dan kippenvel van krijgen.

Als ik toch een vergelijking zou moéten maken, zou ik zeggen dat ze nog het meest gelijkt op Hannibal en op sommige momenten ook The Ring, qua opbouw en muzikale eenheid, en eveneens het soortgelijke perpetuum Mobile gevoel (constante dreiging) dat vaak voorkomt in verschillende vormen, enkel gaat deze score verder in op de aspecten die ik net het mooiste en meest geslaagd aan die 2 scores, Hans Zimmer heeft dus de juiste weg genomen lijkt me.

De grote favoriet van allen lijkt wel 'Chevaliers de Sangreal', volgens enkelingen 'the single best cue of 2006' maar dat lijkt me sowieso al een beetje voorbarig aangezien er nog een hoop veelbelovende scores moeten aankomen. Echter, dit concertwerk blijft wel een heel sterke track met een magnifieke opbouw met een soort minimalistische stijl erin verwerkt & een knipoog naar de score van Thin Red Line en een prachtige apotheose waar ik vooral met het koor erbij kippevel kreeg; m'n persoonlijke favoriet blijft niettegenstaande 'The Citrine Cross' welk ik nog sterker en indrukwekkender vind dan 'Chevaliers' & muzikaal veel meer diepgang & subtiliteit bevat. Feitelijk is het quasi onvergelijkbaar met 'Chevaliers', dus er is niet echt sprake van 'beter', of 'slechter'. Het bevat één grote opbouw, begint in het niets en barst uit in een magnifieke passage, en gaat dan verder met enorm emotionele, doch subtiele & dreigende muziek, waardoor je niet anders dan geraakt worden.

De score begint en eindigt in schoonheid. Eindigen doet ze met een (A Capella beginnend, later begeleid met orgel) koorwerk, muziekhistorisch gesitueerd in de romantische liturgische koormuziek, thematisch gebaseerd op de motivische leidraad doorheen de score, dat helemaal aansluit bij de prachtige gehele melancholische sfeer.
The Da Vinci Code - 07/10 - Revisione del Cohen Oat, presentato a (Olandese)
Het is moeilijk een recensie te schrijven van de soundtrack ‘the Da Vinci Code’, de film die door velen gezien werd en waarover iedereen zijn eigen mening heeft. Over de hele wereld waren er protesten van tegenstanders, die vonden dat het verhaal de kerk in een zodanig slecht daglicht stelde dat ze hem met geen enkele mogelijkheid konden goedkeuren. Het is jammer dat ze de film zelf niet gezien hebben, want dan hadden ook zij kunnen concluderen dat Brown feitelijk niets anders heeft gedaan dan oude koeien uit de sloot halen en dat verpakken in een moderne, gemakkelijk lezende thriller. Nu zullen maar weinig mensen een goed gevormde mening hebben over de muziek, maar het is niet overbodig te melden dat ook onder filmmuziekliefhebbers de meningen ver uit elkaar lagen. De meest prangende vraag is dan ook; is ‘the Da Vinci Code’ een goede score geworden?
De score werd verassend genoeg gecomponeerd door Hans Zimmer, het brein achter Mallick’s ‘The Thin Red Line’ Scott’s ‘Gladiator’ en Zwick’s ‘The Last Samurai’ zeker niet de minste namen in Hollywood. Ditmaal werd hij door Howard, die doorgaans samenwerkt met James Horner benaderd voor de muziek en uiteindelijk zegde hij (schijnbaar voor een recordbedrag) zijn medewerking toe.
Ook deze score is weer doorspekt met thematiek uit eerdere scores van Zimmer. We horen de thematiek uit de drie hierboven vermeldde scores voorbijkomen maar ook motieven uit ‘Batman Begins’ en de gecreëerde sfeer zou rechtstreeks overgenomen kunnen zijn van ‘Hannibal’. Maar gelukkig bevat de score ook genoeg eigenheid waardoor de luisteraar niet continue een déjà vu of is het in dit geval een déjà ecouté gevoel heeft.
De score opent met Dies Mercurii I Martius een typische Zimmertrack met zware lang uitgerekte strijkakkoorden, een soms op de voorgrond dan weer op de achtergrond klinkend koor en het gebruik van synthesizers, die godzijdank hier een weinig opvallende rol toebedeeld hebben gekregen. De sfeer die hier wordt geschapen is vergelijkbaar met ‘Patricide’ uit ‘Gladiator’ en met scores als ‘Passion of the Christ’ van Debney. Feitelijk wordt de sfeer door de gehele score vastgehouden. Het krachtige gebruik van violen en cello’s, de erdoorheen gemixte synthesizers en het veelvuldig gebruik van een koor, het zijn zoals gezegd de standaardmiddelen van Zimmer maar ook nu werkt het weer.
Het zou teveel werk zijn en tevens ook het luisterplezier voor u bederven wanneer ik elke track en elk thema zou gaan behandelen. Er is echter één track die ik er graag zou willen uithalen. ‘Chevaliers de Sangreal’ wordt op verschillende filmmuzieksites bestempeld als de beste track van de score en wordt nu al getipt als beste cue van het jaar 2006. Is ook hier sprake van een hype of is de track echt zo goed. ‘Chevaliers de Sangreal’ begint rustig met zware cello’s en de violen die het Da Vinci Code motief spelen. Ze worden beiden steeds krachtiger, maar beiden durven het niet echt van elkaar over te nemen. Maar hoe verder de track vordert hoe dichter ze naar elkaar toe groeien en wanneer het koor zich in het geheel mengt vormen deze drie in het begin nog onafhankelijke elementen een geheel en samen werken ze naar een fantastisch climax toe. Het is een geweldige track maar voor mij persoonlijk niet de beste, want dat is toch ‘The Citrine Cross’ die eigenlijk dezelfde elementen bevat als ‘Chevaliers de Sangreal’ alleen omdat deze track net wat meer power bevat klinkt het geheel allemaal wat spannender en mysterieuzer.
Over het algemeen genomen is ‘The Da Vinci Code’ een verassend goede score geworden. Hier en daar strandt hij wel eens in ietwat te ver doorgevoerde underscore, maar wanneer je deze in het geheel plaatst kun je niets anders doen dan concluderen dat het zeer goed klinkt. Jammer is het dan ook dat de muziek in de film in vrijwel geen enkele scène echt heel duidelijk klinkt. Het had de film vast en zeker naar een hoger niveau getild!
The Da Vinci Code - 08/10 - Revisione del Michiel Vaernewijck, presentato a (Olandese)
Het wordt stilaan de tijd voor een recensie over The Da Vinci Code, een score die ik al een hele tijd bewonderde. Het boek mag dan wel beter zijn dan de film, met de muziek hebben ze het wel getroffen. Ron Howard, o.a. bekend van het sublieme A Beautiful Mind en het ruimtedrama Apollo 13, nam de taak op zich om de best verkochte thriller van het afgelopen jaar te regisseren. En nogmaals is het bewezen dat sommige dingen op papier niet altijd op film werken. De muziek werd gecomponeerd door filmmuziekveteraan Hans Zimmer, o.a. bekend van The Lion King en Pirates of the Caribbean.

De score start met het duistere en sinistere Dies Mercurii I Martius dat meteen al de toon zet voor hetgeen wat nog moet komen. De muziek wordt steeds dreigender naarmate het koorgezang aanzwelt. In deze track horen we twee thema's, het Sophie-thema, een zachte melodie, en het Graal-thema met een fantastisch crescendo dat zijn hoogtepunt kent in Chevaliers de Sangreal. Erg levendig en energiek.

Doorheen de score horen we af en toe variaties op deze twee thema's, maar het gebrek aan goed uitgewerkte thema's geeft een minpuntje aan de score. Toch is het indrukwekkende kastij-thema uit The Paschal Spiral een vermelding waard. Ook het Sub Rosa-thema uit Fructus Gravis (waarbij ze de cryptex vinden) sluit mooi aan bij de hele hoop religieuze muziek die we al hebben gehoord. Ad Arcana is een zeer rustige track met strijkers, waarbij in de film de "complottheorie" van Leonardo Da Vinci wordt openbaard. Daniel's 9th Cypher is gewoonweg veel te lang, met bijna exact dezelfde thema's als in de vorige tracks, zoals het thema van Malleus Maleficarum. De tracks The Citrine Cross en Poisoned Chalice zijn om kippenvel van te krijgen, met de prachtige operastemmen. Dan bevat Beneath Alrischa een zeer goed en opbouwend achtervolgingsthema met harde percussie. En tenslotte sluiten we de score af met het sublieme Chevaliers de Sangreal waarbij een crescendo van synthesizers, strijkers en lichte percussie de stemming en het tempo bepalen. Het is de favoriet van velen, waaronder die van mij, en zal voor een lange tijd als een klassieker aanzien worden. Richard Harvey schreef Kyrie For The Magdalene als extra voor de film. Het is een niet on-aardige track en past goed in het rijtje van de vorige religieuze composities.

Hadden wij geweten dat Hans Zimmer ons zo ging overrompelen met al deze religieuze muziek konden we ons vooraf al voorbereiden met een bijbel van koorzangen en Latijnse teksten. Sommigen zeggen dat Zimmers beste score Gladiator is. Ik ga ermee akkoord, maar deze score komt dicht in de buurt. Hoewel de thema's vaak onuitgewerkt terug komen is deze score het beluisteren waard, alleen al voor de voorlaatste track.

Gij die dees recensie gelezen heeft, klik met uw muisknop naar de frontpage en gaat heen in vrede.
The Da Vinci Code - 09/10 - Revisione del Mattis B., presentato a (Francese)
Avec The Da Vinci Code, Hans Zimmer va nous prouver qu’il est un compositeur hors du commun. Les musiques écrites sont d’une beauté sidérante. On a parfois l’impression d’écouter de la musique classique avec cet orchestre lourdement soutenu par des violons virevoltants et des chœurs lyriques. En plus de cela, ces compositions collent parfaitement avec les images du film.

Et c’est peut-être là le problème. Dans le film, on dénombre une quantité monumentale de dialogues. Difficile de produire quelque chose de dynamique par dessus, ce qui aura pour conséquence de rendre certaines musiques plates et répétitives. C’est le cas de 'Daniels 9th Ciper', 'Beneath Alrischa', 'Poisoned Chalice', 'Rose of Arimathea' ou encore 'Ad Arcana', qui malgré le fait qu’elle soit très agréable à écouter, persistent sur un même style durant de longues minutes.

Mais heureusement, l’album abonde de magnifiques compositions qui vont rendre cette B.O. phénoménale. 'Dies Mercurii I Martius' par exemple, nous offre un thème principal hors du commun joué d’une façon épatante.

D’autres arrivent à représenter des ambiances particulièrement inquiétantes comme 'L’esprit de Gabriel', 'The Paschal Spiral' ou 'Fructus Gravis'

On pourra entendre aussi des musiques construites avec une brillante chorale féminine pour 'Malleus Malleficarum' ou 'Salvete Virginies', ainsi qu'avec 'Kyrie for Magdalenne' qui conclut remarquablement l’album bien qu'il ne soit pas de Hans Zimmer, mais de Richard Harvey.

Ovation pour 'The Citrine Cross' qui avec sa montée en puissance interminable nous émerveille.

Et enfin, vient l’époustouflant 'Chevaliers de Sangreal' construit sous la forme d’un magnifique crescendo ne semblant plus s’arrêter avec ses violons se balançant dans tous les sens. Et plus la musique avance dans le temps, plus ces violons jouent aigus. Plus l’orchestre prend de l’ampleur, plus la musique devient grandiose. Puis un coup de cymbale retenti. Des chœurs apparaissent, et l’on atteint un tel niveau de beauté que la composition semble surnaturelle. Et après quatre minutes de pur bonheur, l’orchestre s’arrête. A ce moment là, on se dit qu’un ange vient de passer.

Hans Zimmer aurait pu difficilement faire mieux pour ce film. Il est vrai que certaines musiques sont répétitives et semblent étendre l’album, mais elles correspondent entièrement à l’ambiance du film. Ce serait peut-être plus ce que chercherait à faire un compositeur de musique de film, non ? De plus, certaines compositions nous éblouissent par leurs splendeurs inégalables. Trois mots viennent à l’esprit pour cette B.O. : « Vive Hans Zimmer ! »
The Da Vinci Code - 07/10 - Revisione del Tom H., presentato a (Olandese)
De "Da Vince Code", man, man, man, wat een heisa om een door de weekse roman. Er bestaan vele adapties van boeken en Ron Howard, regisseur van "The Remains of Day", heeft zijn deel al ruim goed gemaakt. Met de filmpers die in Cannes de film met de grond gelijk maakte, blijft de Da Vinci Code toch overeind aan de kassa; een hype is immers moeilijk te doorbreken. Met een sterrenkast om u tegen te zeggen en een regisseur die van wanten weet, kon de muziek niet achterblijven. Fimcomponist en Media Venture-oprichter Hans Zimmer tekende voor een monsterbedrag om de film te scoren. Het resultaat is behoorlijk, maar niet fantastisch.

De score begint redelijk sterk met een thema dat helaas een allegaartje van vorige composities. Zowel invloeden van "Hannibal", "The Last Samurai" en "The Thin Red Line" zijn er in terug te vinden. De muziek is ook erg stil en zwak gemixt en gaat van stil naar luid, zonder enige goede rede. Verder komt het koor sporadisch voor, maar bezwijkt helaas onder de zware synthesizers die Zimmer's trademerk zijn geworden gedurende zijn gehele carrière. Verder laat Zimmer maar sporadisch zijn thema door heen de score breken. De stijl van het album staat niet echt vast, maar waar Zimmer nog uitblonk in zijn horrorachtige score voor Hannibal Lector, kan de Da Vince Code niet echt bekoren. De score bevat enkele oninteressante underscore momenten waar de muziek doorbromt doorheen de aanslepende minuten van ongeïnspireerd geleuter. Niet echt om naar huis te schrijven. "Salvete Virgines" blijft maar herhalen en bezorgd het album een echt dieptepunt.

"Chevaliers de Sangreal", door velen aangeduid als DE track van het album, is het toppunt van bombastische onoriginaliteit met een opbouwend, repetitieve melodielijn die sterk doet denken aan eerdere Zimmer-scores. "Kyrie for the Magdalene" is dan weer een prachtig nummer waar het koor tot zijn recht komt met een beklijvende en schitterende melodie die Zimmer's vel redt. Het is een prachtig einde dat alle onsmakelijkheden van de score doen vergeten.

De eindconclusie is dat deze cd een door de weekse Zimmeresque creatie is, die niet uitblinkt in originaliteit noch in aantrekkelijkheid. De componist weet te boeien in bepaalde thematische spielerijen, maar laat het in het algemeen grondig afweten. The Da Vinci Code staat garrant voor een goede, maar weinig geïnspireerde luistervaring.
The Da Vinci Code - 09/10 - Revisione del Jesse van Amelsvoort, presentato a (Olandese)
The Da Vinci Code’ is de zoveelste score die Hans Zimmer heeft afgeleverd. Hij past in een reeks van een soort experimenten, waar Zimmer de laatste tijd mee bezig is – de bekendste zijn wel ‘The Code’ en ‘The Simpsons Movie’ – waar hij van zijn gebruikelijke stijl afwijkt en opvallende scores aflevert.

Hoewel wordt geclaimd dat het religieuze muziek is, vind ik dat toch wel meevallen. De a capella-nummers, het vrolijke “Salvete Virgines” en de écht religieuze track “Kyrie For The Magdalene”, zijn de nummers die dit album wat losweken uit de soundtrack/klassieke hoek en meenemen naar een wat religieus sfeertje.
Wat opvalt zijn de afwezige koperblazers – wat natuurlijk ook niet zou passen in een kerk, of andere plek voor ‘religieuze muziek’. Verder is er een bataljon strijkers naar voren gehaald, samen met harp, enkele houtblazers en een solo opererende viool plus iets wat lijkt op lichte percussie. Dit alles versterkt door een groots koor.
Wat opvalt, is de lengte van het album: zo om en nabij de 68 minuten. Verdeeld in veertien nummers, geeft dat redelijk lange nummers. Deze 68 minuten zijn gevuld met instrumenten die hun best doen cohesie aan te brengen in het album. Dat is gelukt, en hoe. Door het rustige karakter van de muziek – misschien de reden waarom het in de film haast niet aanwezig leek te zijn – duren die 68 minuten erg lang.

Toppunt is gewoon “Chevaliers De Sangreal”, die ook gelijk opvalt. Gespeeld wanneer Langdon de echte laatste rustplek vindt, is dit gewoon een ijzersterk nummer. Ik krijg altijd het gevoel alsof de sopraan je ‘meeneemt omhoog’.
The Da Vinci Code’ is een zware score. Het is niet doorspekt met allerlei verschillende thema’s en de thema’s komen niet heel duidelijk naar voren. Het wordt nooit bombastisch en blijft altijd ‘bescheiden’. De titels van de nummers zijn ook mooi afgewisseld met Latijn, Frans en Engels.

Bij de soundtrackliefhebber (en de Zimmer-liefhebber) zou ‘The Da Vinci Code’ in de kast moeten staan, vanwege zijn opvallende karakter én het bewijs dat Zimmer binnen zijn eigen stijl heel aparte dingen kan doen.
The Da Vinci Code - 10/10 - Revisione del Joris Kessels, presentato a (Olandese)
Wat een geniale soundtrack!! Zimmer weet mij weer te overdonderen. De sound is donker, beladen met spanning, melancholisch, met tijden zelfs weemoedig en extreem goed te beluisteren. Zimmer haalt wederom de zware strijkers uit de kast zoals hij dat al eerder voor Hannibal, The Ring en The Ring 2 heeft gedaan. Deze keer heeft Zimmer duidelijk meer moeite gedaan om een traditioneel karakter te geven aan de zang en deze op een meer doordachte wijze te integreren in de muziek. Verder heeft Zimmer meer aandacht besteed aan de vioolsolo´s, die op een erg subtiele manier in de score zijn verwerkt.

De score is in zijn totaliteit een genot om naar te luisteren, besef wel dat het behoorlijk zware kost is. Geen grootse pathetische thema´s zoals in The Rock of Backdraft, geen actiegedreven composities zoals in The Gladiator of Mission Impossible, geen gebruik van etnische instrumenten zoals in Blackhawk Down of The Last Samurai, geen lichte romantiek zoals in Spanglish of True Romance. Maar wel groot orkest, groot koor, opzwepende muziek en geraffineerd uitgewerkte hoogtepunten zoals we dat van Zimmer gewend zijn.

De meest verheven track op de soundtrack is ´chevaliers de sangreal´. Deze track met een enorme gelaagdheid is opbouwend onnoemelijk sterk, Zimmer kan dit als geen ander. Elke keer bereikt de muziek hoogtepunt bovenop hoogtepunt, met name als het koor op de achtergrond zijn intrede doet wordt je geheel opgenomen in de muziek. Prachtig! Een link is wel te leggen met Tears Of The Sun, waarin de strijkers op een zelfde manier neerdalen, maar dit doet echter geen inbreuk op het eigen karakter. Verder zijn de groots eindigende vierde track en de door dreigend vrouwenkoor gedragen tiende track favoriet bij mij. De laatst genoemde deed mij wel enigszins denken aan Harry Gregson-Williams´ Kingdom Of Heaven, maar wederom not too much.

Ik sluit me volledig aan bij Peter van Riet: Met deze adembenemend mooie score gaat Zimmer alle verwachtingen te boven.
The Da Vinci Code - 09/10 - Revisione del Gudo Tienhooven, presentato a (Olandese)
De film behoeft geen introductie meer gezien het griezelige aantal verkochte boeken van Dan Brown die religieuze thema's en een smakelijk (wel wat vergezocht) plot wist samen te smeden tot een geslaagde pageturner waar je iedereen op straat over hoort praten. Het is een film waar een componist van moet dromen de muziek voor te schrijven. Het werd, toch enigszins verrassend, Hans Zimmer. Wat pakte dat goed uit zeg!

Zimmer, toch vooral bij de meeste mensen nog bekend als de man die grote actiefilms voorzag van bombastische, elektronisch gedreven muziek, kan hiermee eindelijk voor datzelfde publiek laten horen waar zijn ware talent verscholen ligt: in zorgvuldig opgebouwde composities, langzaam in crescendo versterkend...soms dreigend, dan weer glooiend droevig. In het eerste stuk worden direct de belangrijkste thema's uit de doeken gedaan, sommigen niet direct 'meefluitbaar', maar beslist memorabel. Een daarvan doet licht denken aan het thema uit Harry Gregson-Williams' Kingdom of Heaven. Er zijn meer overeenkomsten met deze score in het gebruik van instrumenten en koorwerk.

The Da Vinci Code brengt het beste van Zimmer naar boven: de mystiek uit The Last Samurai, het tragische uit The Thin Red Line en het macabere uit Hannibal en The Ring. Het is een gevarieerde soundtrack geworden die je keer op keer wilt beluisteren. "Salvete Virgines" is een hoogtepunt vol overweldigend koorwerk en zangstemmen, net als "Chevaliers de Sangreal", een typisch Zimmer-stuk waarin hij een langzaam van akkoorden veranderend thema steeds herhaalt en geleidelijk laat aansterken tot een overweldigende climax. Je kunt misschien de componist betrappen op conservatieve instrumentatie en het laten liggen van de kans iets écht unieks te doen, maar we mogen niet klagen. The Da Vinci Code is zijn meest bevredigende werk sinds (het eerder genoemde) The Thin Red Line en maakt nu toch wel erg nieuwsgierig naar de film.
The Da Vinci Code - 09/10 - Revisione del Lennart de Wilde, presentato a (Olandese)
The Da Vinci Code... wie kent 'm niet? Eerst het veelbesproken boek van Dan Brown, nu een film van formaat van Ron Howard. Ik heb de film niet in de bioscoop gezien, maar koos voor Zwartboek; om te kijken of Paul Verhoeven eens een keer een film kon maken zonder seks of blote lichamen. Ik werd teleurgesteld. Blijkbaar vonden Gerard Soeteman en Verhoeven het toch weer nodig om voor de camera's een vrouwelijk geslachtsdeel blond te verven. Oude perverselingen.
Maar ik dwaal af, The Da Vinci Code. Ik zag de film later op DVD. Ik luister dan ook altijd direct naar de muziek, die was goed. Toen gewacht tot de aftiteling; en toen Music by Hans Zimmer. Ik had nog geen enkele cd van Hans Zimmer, maar ik had het gevoel dat dit toch wel de eerste zou worden.
Het album telt 14 tracks, waarvan één (nummer 7 Salvete Virgines) "a bonustrack is and does not appear in film". is ook gelijk mijn minst favoriete.
De cd opent, evenals de film, met Dies Mercurii I Martius. Leuk en origineel van Zimmer om de titel in het Latijns of Grieks of zo te doen, maar als je niet weet wat het betekend kan dat een "domper" zijn. Tenminste, voor mij wel.
De film heeft een snel tempo, en de muziek ook. Ik had niet gedacht dat ik Hans Zimmer zo goed zo vinden.
Ondanks alles vind ik wel dat sommige thema's een beetje vaak in de nummers terug komen.
Het "Ontdekking-thema", zoals Marie-Lise VW het toch wel samenvattend noemt, is geweldig en is prachtig te horen in 13 CheValiers De Sangreal.
Nummer 14 onder steunt de aftiteling en is ook niet echt die ene die ik direct aan zal zetten als ik de cd in mijn radio doe.
Maar; conclusie: Hans Zimmer heeft een prachtwerk afgeleverd en ik zal vanaf nu meer uitkijken naar werk van hem, ik heb op dit moment Dead Men's Chest op 't oog.

Lennart de Wilde
The Da Vinci Code - 07/10 - Revisione del Jesper van den Berg, presentato a (Olandese)
Ik heb de soundtrack nu al aardig wat keren gehoord en gister de film gezien.

Eerst iets over de film: in tegenstelling tot de meeste negatieve recencies vond ik het hartstikke goed verfilmd. Beter had amper gekund: goede cast, mooie locaties, op de juiste punten dingen licht veranderd. Het boek blijft wel veel beter, maar dat kan ook haast niet anders. Veel spanning is er toch wel uit doordat ik het meeste al wist (had het boek al gelezen), maar ik kan met goed voorstellen dat het voor de niet-lezers toch aardig spannend was.

En dan nu de muziek: past perfect in de film. Maar het is bij lange na geen meesterwerk te noemen. Hoe zal ik hem omschrijven. hmmm.. als "wel aardig met wat mooie nummers". Vooral "dies mercurii i martius", "the citrine cross", "chevaliers de sangreal" en "kyrie" vind ik goed gedaan. Maar de rest is maar matig en kabbelt een beetje voort. Het einde van nummer 4 en 12 is mooi. Jammer dat zo'n spannende achtervolgingstrack niet langer gemaakt is en verder uitgewerkt is. Ook miste ik herkenbare terugkomende thema's en echt duistere muziek. Kortom, aardige track, maar niet echt "zimmeriaans" en hij had het veel beter gekund. Ik vond trouwens de soundtrack soms wel wat weghebben van elementen uit de rustige nummers van Batman Begins en King Arthur (allebei uiteraard Zimmer).

Kortom, wel een aardige soundtrack met wat mooie nummers, maar de rest is te egaal en het had beter uitgewerkt kunnen worden. Mist een echte spannende track of actietrack waar zimmer doorgaans zo goed in is. Wat het dus vooral mist: een typisch zimmeriaans goed nummer!
The Da Vinci Code - 09/10 - Revisione del Wim Minne, presentato a (Olandese)
The Da Vinci Code heeft mij eigenlijk weinig kunnen boeien als film. Niet dat de plot slecht was, maar het verhaal leent zich ook niet voor een film of boek. En ook veel te langdradig. als de film mij echt op de zenuwen werkte, deed ik m'n ogen toe en luisterde naar de muziek. (Wel lastig als er heel de tijd stemmen doorpraten) Ik vond de muziek toen wel goed. Het einde, wanneer de Langdon 'Het Mysterie' ontdekt, vond ik gewoonweg prachtig.

Dus, op een saaie dag zoals vandaag besloot ik eens de muziek te downloaden. (ik wou niet nog meer geld uitgeven aan the Da Vinci Code). En eigenlijk speet het mij dat ik hem toch niet gekocht had. De muziek overdonderde mij gewoon. Duistere, religieus getinte muziek. Topmuziek. Zimmer slaagt er (voor mij )in om de luisteraar mee te nemen op ontdekkingstocht (in muziektaal dan) en het geheim te ontsluieren d.M.V muziek. Knap! (als je de film niet gezien hebt, of het boek niet gelezen kan dit uiteraard niet of toch heel moeilijk. Maar als je een van de twee hebt, dan kan je wel ongeveer volgen waar de muziek zou moeten plaatsvinden). Chévaliers de Sangréal verliest wel wat van zijn muziekkracht op cd, zonder de beelden. Jammer, maar nietemin een prachtig staaltje muziek van een van 's werelds beste componisten.

Zeker een van de betere scores van Zimmer.
The Da Vinci Code - 09/10 - Revisione del Damien , presentato a (Francese)
Important changement de direction pour Hans Zimmer, qui délaisse ses synthétiseurs et ses orchestres démesurés, pour livrer des compositions beaucoup plus intimistes. Ainsi ce 'The Da Vinci Code' s'écoute comme une longue partition envoûtante, jouant avec le registre religieux - par le rôle central des choeurs - et qui tisse, tout en douceur, une atmosphère de mystère. Bousculée évidemment de temps à autres par de belles envolées lyriques ('L'Esprit des Gabriel', 'Fructus Gravis'). On mentionnera 'The Citrine Cross' et 'Chevaliers de Sangreal', deux pistes construites en forme de montées en puissance qui atteignent des sommets de beauté. Un album très réussi, qui marque avant tout par la finesse de ses orchestrations. De quoi rêver pour longtemps!
The Da Vinci Code - 06/10 - Revisione del F vV, presentato a (Olandese)
Net terug van de film.
Voordat ik de film heb gezien heb ik meerdere malen geluisterd naar de soundtrack. Persoonlijk vind ik hem wel aardig. Ik mis terug komende melodieën en vind dat het van te zacht naar te hard gaat.

Als ik de soundtrack bekijk in samenhang met de film (waarvoor hij dus werkelijk gemaakt is) valt het nog meer tegen. De film op zich mist een heleboel. Met name spanning, op momenten dat ik echte spanning verwacht (mede dankzij het boek) mis ik dat en dat is dan ook te danken aan de soundtrack.

Ik ben zelf een aardige Zimmer fan, en vind deze vernieuwde score wel mooi maar niet echt Zimmer. Jammer, want ook de film zelf mist een paar hoogt punten wat met een andere soundtrack veel spannender had kunnen uitpakken.
The Da Vinci Code - 10/10 - Revisione del Edwin Huisman, presentato a (Olandese)
Perssonlijk denk ik dat dit een van de meest volwassen score van Hans is geworden, nu moet ik wel toegeven dat ik niet vies ban van zijn wat meer bombastische uitspattingen, maar Pirates of 2 viel me toch wat tegen van hem.

Maar dit is gewoon geweldig, en draait al aardig wat uurtjes in mijn cd speler, de film viel tegen maar de muziek blijft staan.

Een dikke 10.
The Da Vinci Code - 08/10 - Revisione del Michael Desmadril, presentato a (Olandese)
Prachtig! Zimmer heeft echt een neus en hart voor muziek. Meer valt er niet te zeggen. Een man die naar mijn gevoel ook de perfecte mensen kent om mee samen te werken (zelfs te "scouten")
The Da Vinci Code - 10/10 - Revisione del Daan Smit, presentato a (Olandese)
Kijk dit is gewoon een top score. Echt geweldig vanaf het begin! Ik had me al vermaakt met de Pirates 2 score maar dit is weer echt top werk van Zimmer!
Golden Globes: Best Original Score (Candidato)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Candidato)

Altre versioni di The Da Vinci Code (2006):

Da Vinci Code, The (2006)
Da Vinci Code, The (2006)
Da Vinci Code, The (2006)
Da Vinci Code, The (2006)
Da Vinci Code, The (2006)


Segnala un errore o inviaci ulteriori informazioni!: Accesso

 



Di Più