Na het relatieve succes van de actie-horrorfilm Underworld, volgde in 2006 de volgende film in de inmiddels vierdelige reeks (en de vijfde is onderweg).
De film vervolgt het verhaal van de vampiers en weerwolven uit het origineel, terwijl de atmosfeer van de film hetzelfde bleef. Die atmosfeer is er een van een soort ongemakkelijke donkerheid in een koud schemerig licht.
Vampier Selena en mens Michael hebben inmiddels een relatie, die door de vampiers wordt afgekeurd en behalve de weerwolven (Lycans) zitten nu ook de vampierleiders achter hen aan. Veel van het verhaal draait om zaken die in het verleden fout liepen, zodat de strijd tussen vampiers en Lycans tot in het heden doorgaat...
De eerste Underworldfilm werd van een score voorzien door Paul Haslinger, die er een stevige, wat gothisch getinte score voor componeerde. Wellicht wilden de producers een wat bekendere naam voor de opvolger van de film, waarmee Marco Beltrami werd gevraagd, ondanks dat de muziek van Haslinger goed bij de film pastte en hij de toonsetting van de muziek de kleuring van de film meegaf.
Beltrami geeft de muziek een andere wending. Waar de score van Haslinger vooral elektronisch was, doet Beltrami het vooral orkestraal. En dat doet hij zeker niet slecht, ervaren als hij is in het vervaardigen van horrorscores.
De elektronische soundscape en ruige elektrische gitaren van Haslinger ontbreken vrijwel volledig bij Beltrami's score. Wel past Beltrami de nodige elektronische effecten en klanken toe en speelt ook het orkest in op de benodigde horroreffecten. Veel van de arrangementen van Beltrami zijn gebaseerd op zware percussie en donkere bassen, die een grote rol spelen in de score. De meeste tracks hebben daarbij ook geen fraaie melodieën die de muziek nog aangenaam beluisterbaar zouden kunnen maken. De muziek is vooral gericht op spanningsopbouw, wat Beltrami bereikt met trillende violen, dynamische percussie en lang aangehouden donkere blazers.
Ook ijle klanken en creepy effecten dragen bij aan het horrorgehalte van de score. En toch is de muziek nog wel beluisterbaar, wat vooral komt door het verhalende karakter van de score. Maar verreweg de meeste tracks klinken niet aangenaam in het gehoor en illustreren teveel het horrorkarakter van de film.
Ook actietracks hebben nogal last van een te beperkte melodieuze lijn. Die actiemuziek klinkt vooral heftig en er worden veel klanken uit de donkerste basregionen gebruikt, maar mooie melodieën of zelfs thema's zijn te beperkt aanwezig om de score fraaier te kleuren. En natuurlijk ontbreekt ook heftige percussie hier niet.
Een aantal tracks op het album bestaan geheel uit saaie underscore. Deze tracks zijn vaak wat korter, maar hebben muzikaal gezien geen enkele inhoud en hadden beter weggelaten kunnen worden. Het zijn er gelukkig niet zoveel, al staan er ook andere saaie en overbodige tracks op het album.
Toch heeft Beltrami ook een aantal fraaiere tracks voor de film gecomponeerd, die nogal verspreid staan op het album. De tracks staan overigens wel in filmvolgorde op het album. Die fraaiere tracks zijn de wat lyrischer gecomponeerde tracks, die toch een rustpunt in de score zijn. De muziek is gelijk een stuk melodieuzer en de spanningseffecten ontbreken dan. 'Cue de Cilantro' is de eerste aangenaam klinkende track, die bijna gedragen door violen gespeeld wordt. Ook 'Patricide' is zo'n track, die tegelijk een zekere stoerheid in zich heeft.
Een andere fraaie track is 'Heli-ride', die een mooie melodie heeft en een fraai arrangement met ritmisch pompende violen, dat nogal aan Hans Zimmer doet denken. Dat erg prettig klinkende Zimmer-effect komt in meer tracks voor en doet de muziek zeker goed. Ook de laatste, The Future, is een Zimmer-achtige track die de score afsluit. En deze afsluitende track is verreweg de mooiste van de score. De muziek is melodieus en gedragen en had een fantastisch thema voor de score kunnen zijn. Violen spelen de hoofdrol in deze track, terwijl trombones de tegenmelodie spelen. Geweldig!
Als laatste staan nog twee afwijkende tracks op het album. 'Something I can never have' is een heel aardige symfonische rocksong, door de hardrockband Flyleaf. De laatste track 'EracTou' is een trance-achtige elektronische semi-instrumentale 'song'. Een nogal irritante track.
Kortom, met Underworld: Evolution heeft Marco Beltrami een orkestrale score neergezet die nogal afwijkt van de score van Paul Haslinger voor de eerste Underworld-film. Beltrami maakt nauwelijk gebruik van soundscape, zoals Haslinger dat deed, maar ook bombastische elektronische klanken en hardrock muziek komen in deze opvolger niet meer voor. Als ervaren horrormuziek-componist heeft Beltrami veel van z'n bekende klanken en arrangementen in de muziek gemengd. Aangename melodieën komen slechts beperkt voor in de rustiger tracks. Het laatste deel van de score lijkt Beltrami een aantal Zimmeriaanse invloeden te gebruiken en die hebben duidelijk een positieve invloed op de muziek. De afsluitende score-track 'The Future' is het hoogtepunt van dit album, dat verder nogal tegenvalt, al is de muziek voor een horrorscore best wel beluisterbaar. De waardering komt zo op 56 uit 100 punten.