Julia
(Digital)

De Amerikaanse documentaire Julia is geregisseerd door documentairemakers Julie Cohen en Betsy West, die hiervoor twee andere documentaires maakten over Amerikaanse vrouwen die van betekenis waren voor de samenleving. De eerste was RBG uit 2018, die ging over Hogeraadsrechter Ruth Bader Ginsburg - die in 2020 overleed - en de tweede over burger- en vrouwenrechtadvocaat Pauli Murray. Deze derde documentaire gaat over Julia Childs, die als kok een tv-persoonlijkheid werd en via haar tv-shows de Franse keuken introduceerde in de Amerikaanse huishoudens. Alle drie documentairs zijn bijzonder goed ontvangen door de critici.

De muziek bij deze laatste documentaire Julia is van Rachel Portman, die er in haar eigen typerende stijl een score voor componeerde.
Het album opent met een fraai, wat melancholiek thema, dat prachtig op de cello gespeeld wordt, onder begeleiding van piano en lichte houtblazers, waarbij de piano voortdurend in een vlotte ritmiek te horen is, die dan weer wat minder aanspreekt. Die ritmiek is overigens wel heel erg eigen aan de muziek van Portman. De themamelodie horen we nog een aantal malen terug in de score.

In de meeste tracks is de piano toch wel het hoofdinstrument, waarbij die piano veelal wordt bijgestaan door houtblazers en lichte strijkers, zoals we van Portman gewend zijn. Verwacht hier geen score die afwijkt van haar reguliere muzikale stijl, een stijl overigens die meestal best wel in de smaak valt, maar bij deze score is dat duidelijk minder het geval.
De piano speelt regelmatig z'n steeds herhalende riedeltjes, arpeggio's, waarmee Portman haar melodieën opbouwt. De tegenmelodieën komen dan vaak van de houtblazers, waarbij de strijkers ondersteunend zijn. Een enkele keer wordt daar een vleugje percussie aan toegevoegd, maar dat blijft minimaal. Arpeggio's zijn vaak erg mooie versieringen, maar Portman past ze een beetje mineurig toe en die voortdurende herhaling van haar arpeggio's begint mede daardoor nogal eens wat te zeuren.

Soms is de muziek kennelijk bedoeld voor wat meer grappige scenes, want dan zet ze haar piano in als een deuntjesmachine en vult dit aan met staccatoklanken van houtblazers. 'Spam and Pineapple' is daar een typerend voorbeeld van. Ook 'She Could Ad Lib' heeft die wat komieke stijl, waarin stemmen in diezelfde staccato-stijl meezingen met de melodie, die op de instrumenten al evenzeer in staccato wordt gespeeld. Dat begint na een minuut wel een beetje te irriteren.

In de documentaire wordt veel over de Franse keuken getoond, waar de hoofdpersoon zo door bevlogen was. Portman illustreert die scènes met muziek waarin een accordeon het Franse element verklankt. En dat doet ze fraai, met een mooie 'Franse slag', ook in stijl en arrangement, waarbij toch steeds weer de piano die vaste riedeltjes speelt, die Portman steeds een beetje staccato speelt. Dat maakt dat de muziek een wat volkse kleuring heeft, niet alleen in de 'Franse' tracks.

Soms is de muziek wat dramatischer, maar ook dan blijft er steeds die deuntjesachtige manier van componeren, die de ene keer duidelijk op de voorgrond staat en een andere keer juist meer naar de achtergrond is gezet. Toch maakt dat staccato-achtige dat de muziek een beetje die volkse, deuntjesachtig kleuring houdt, die toch wat minder aanspreekt, en die de muziek erg afhankelijk maakt van de melodie en de tegenmelodieën en instrumentaties. Dat laatste bestaat bij Portman vooral uit lichte instrumenten als houtblazers en violen.
Een erg fraaie track die duidelijk minder deuntjesachtig is, is 'Tasting as You Cook', waarin Portman een stijl hanteert die zomaar uit de koker van Philip Glass had kunnen komen. Ook de track 'Paul's Unwell' heeft een wat meer gedragen stijl en is daardoor duidelijk aangenamer en dat geldt ook enigszins voor de afsluitende track, waarin opnieuw de accordeon te horen is.

Kortom, met haar muziek voor de documentaire Julia heeft Rachel Portman een score gecomponeerd in haar typerende eigen stijl. Ze heeft een stijl met een hoog deuntjeskarakter, wat zeker niet iedereen aanspreekt, en ook deze score heeft dat typerende, wat volkse karakter. Haar muziek heeft hier nogal een staccato-achtige stijl, waardoor het heel goed bij een komedie zou passen, maar hoewel de film wel een optimistische kleuring heeft, is het zeker geen komedie. Haar stijl heeft wel dat luchtige en wellicht hebben de regisseurs dat juist prettig gevonden. Maar om los van de film te beluisteren valt toch wat tegen, vooral ook omdat ze veel gebruik maakt van riedeltjes, steeds herhaalde en nogal staccato gespeelde arpeggio's. Al met al valt deze score van Portman een beetje tegen en de waardering komt dan ook niet hoger dan 58 uit 100 punten.