Stillwater

De Amerikaanse film Stillwater is een thriller die geregisseerd is door Tom McCarthy (The Visitor, The Cobbler, Spotlight), die ook het scenario schreef. Dat scenario is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Amanda Knox, die vijf jaar onschuldig in een Italiaanse gevangenis zat. Haar echte verhaal komt in de film verder niet aan bod en dat heeft ze ook duidelijk laten weten. Desondanks is de film door de critici overwegend goed ontvangen, al was deze door de corona-crisis nauwelijks succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om Bill Baker (Matt Damon), een stoere man die in de olie-industrie werkt. Zij dochter Allison (Abigail Breslin) zit al vijf jaar in de gevangenis in Frankrijk, omdat ze tijdens haar studie haar kamergenoot zou hebben vermoord. Bill gaat naar Frankrijk en zoekt Allison op in de gevangenis. Daar geeft ze hem een briefje, die Bill naar haar advocaat moet brengen. In dat briefje staat dat haar professor van de universiteit zou weten wie haar kamergenoot echt vermoord heeft. Hij zoekt haar advocaat op, maar die wil de zaak niet heropenen. Dan ontmoet Bill in het hotel een vrouw, Virginie (Camille Cottin), die hij vraagt het briefje te vertalen en hij zoekt die professor op...

De muziek bij deze thriller is van Mychael Danna, die er een behoorlijk rustige score voor componeerde, die regelmatig tegen het minimalistische aan hangt. De muziek wordt zowel op akoestische als op elektronische instrumenten gespeeld en regelmatig is het ook een combi van beide.

Het album opent met de mooiste track van het album, waarin diverse gitaren gecombineerd worden met een piano en lichte percussie. De track heeft een lichte popballadkleuring en is prettige melodieus. In de tweede track komen er strijkers bij in de achtergrond, terwijl een enkele getokkelde gitaar de piano begeleidt. Ook dit is een fraaie melodieuze track.
Daarna krijgt de muziek een meer mineure kleuring en neemt de dreiging de overhand. Met 'Maya' volgt nog een wat fleuriger track, een stijl die Danna ook toepast in 'Ma Couleur Préférée', maar met 'Akim' wordt de toon behoorlijk grimmig in deze langste track van het album, van nog geen drie minuten. Daarna wordt de muziek weer wat luchtiger, maar de dreiging is nergens ver weg. En steeds zijn het vooral de getokkelde gitaar en de piano die de belangrijkste instrumenten zijn, de ene keer begeleid door licht orkestrale underscore, een andere keer door wat meer elektronisch gekleurde klanken.

Af en toe is de muziek fraai, zoals in 'Cemetery Marseille', die een licht melancholieke en tegelijk prettig melodieuze kleuring heeft. En die prettige kleuring komt een enkele keer vaker voorbij, maar het is toch voornamelijk een dreigende kleuring in mineure setting die de klank van de muziek bepaalt. Soms is de muziek daarbij ronduit grimmig, zoals ook in 'Vélodrome', waarin de muziek ook nog stevig aangezet is. Dit geldt ook enigszins voor 'Letting Go', die eigenlijk heel minimalisch is, met beperkte piano- en keyboardklanken, maar die toewerkt naar een grimmige climax, waarna de muziek weer terugvalt in dat minimalisme.
Ook past Danna soms een soort underground geluid toe, als een soort licht grimmige basis, waaroverheen dan allerlei klanken en geluiden zijn gezet. Met name 'The Basement' en 'The Necklace' zijn zulke tracks, die daardoor niet erg aantrekkelijk zijn.

Het album sluit af met twee tracks die in de titel elkaars tegenpolen lijken. De eerste begint nogal minimalistisch, maar loopt naderhand uit naar een prettige melodische track, waarin de cello een fraaie rol heeft, maar ook opnieuw lichte strijkers en piano. De afsluitende track begint als een erg prettige gitaar-pianotrack, net als de openingstrack van het album, maar vanaf halverwege worden steeds meer instrumenten weggelaten, tot een eind-fade-out, waardoor het album een beetje als een nachtkaars uitgaat.

Kortom, met zijn score voor de film Stillwater heeft Mychael Danna voor een nogal ingetogen begeleiding bij deze thriller gezorgd. De muziek is vaak wat aan de minimalistische kant, waarbij de getokkelde gitaar en de piano een belangrijke rol spelen. Een flink deel van de muziek heeft een wat dreigende of regelmatig zelfs wat grimmige kleuring, terwijl de melodieën dan nogal beperkt blijven. De score kent wel een melodieus thema, maar dat is geen melodie die blijft hangen. Toch bevat het album best een aantal tracks die zonder meer fraai zijn, maar ze zijn dan ook weer vrij kort, zoals de meeste van de 27 tracks op dit album van ruim 42 minuten. Daarmee is het aandeel fraaie muziek toch wat aan de beperkte kant, waardoor de waardering voor dit album los van de film komt op een ronde 70 uit 100 punten.