To Tokyo
(Digital)

De Britse film To Tokyo is geregisseerd door Caspar Seale Jones, die daarmee z'n regiedebuut maakte en ook het scenario schreef. Hij is de zoon van componist Trevor Jones, die ook de uitvoerend producent is, waarbij z'n vrouw Victoria Seale als producent meegewerkt heeft. Daarnaast speelt dochter Emily mee in de film. Daarmee is deze film eigenlijk volledig een familie Jones productie. Deze low budget horrorfilm is niet een typische horrorfilm die zich overal en nergens zou kunnen afspelen, maar de regisseur laat de kijker daarbij wel in het ongewisse. Hij vertelt met beelden en nauwelijks met dialoog, waardoor de film nogal vervreemdend werkt en wellicht daardoor wat in het obscure hoekje is blijven hangen.
Het verhaal begint met een moeder die ernstig ziek is. Haar dochter Alice (Florence Kosky) raakt daardoor helemaal de kluts kwijt en duikt onder in een Japans dorpje. Maar als ze begint te hallucineren, probeert ze van die beelden in haar hoofd weg te vluchten. Ze vlucht naar Tokyo, maar die stad blijkt het nog beangstigender te zijn dan elders...

Behalve uitvoerend producent bij de film, heeft Trevor Jones ook de muziek hiervoor gecomponeerd. Vanwege het beperkte budget kon de familie Jones zich geen groot symfonieorkest veroorloven en de score is daarom dan ook behoorlijk aan de minimalistische kant. Toch is het een opvallende score geworden, met een combinatie van elektronische en akoestische instrumentaties, aangevuld met stemmen in allerlei vormen, die een belangrijk instrument van het muzikale palet vormen en vaak ook onverstaanbare teksten zingen.

Die stemmen komen gelijk in de openingstrack al duidelijk naar voren, waarbij een aparte sfeer ontstaat. In deze track is de instrumentale begeleiding heel beperkt en bepalen die stemmen in redelijk beluisterbare harmonieën de sfeer, die een licht Oosterse kleuring heeft. Deze Oosterse sfeer zet zich door in het grootste deel van de score, waarbij de koto, een Japanse harp, voor een groot deel die sfeer bepaalt. Deze harp wordt beperkt aangevuld met allerlei andere lichte instrumenten in de achtergrond, als houtblazers en elektronische klanken, maar opnieuw ook met stemmen.

In 'Lost in her Thoughs' worden harp en stemmen ook aangevuld met licht galmende xylofoon-achtige klanken, die wat naar een marimba neigen, vooral in het begin van de track. Deze beperkte muzikale kleuring heeft Jones ook in volgende tracks toegepast, waardoor de muziek enerzijds een hele lichte, bijna ijle sfeer heeft en anderzijds toch wat etherisch overkomt. De muziek zorgt dan ook vooral voor een bepaalde, wat zweverige sfeer en niet zozeer voor emotie of spanning, hoewel die sfeer soms een wat dreigende toon heeft.

Het gaat in deze score duidelijk niet om de melodie. Toch zijn veel tracks zeker wel melodieus en ook de veelvuldig ingezette stemmen zingen vaak melodieën, maar al die melodieën zijn ondergeschikt aan de sfeer die Jones kennelijk wilde scheppen. De melodieën golven daarmee binnen een tamelijk beperkte hoogte, waardoor ze wat eentonig kunnen overkomen. Die beperkte hoogte tussen de lagere en hogere melodieklanken zorgt daarbij wel, samen met de minimale instrumentale begeleiding, voor die specifieke sfeer van de muziek.
De titels van de derde tot en met zevende track laten al het nodige van die sfeer zien, waarbij het steeds gaat om het onderbewuste van de belevenissen van het hoofdpersonage. Maar de sfeer is in de andere vijf tracks niet veel anders.
Overigens is de afsluitende track een song die door een koor à capella wordt gezongen, in een stijl die aan de beste Britse tradities doet denken. De harmonische zang komt een beetje sacraal over en is prima beluisterbaar, waarmee dit de fraaiste track van het album is.

Kortom, met zijn muziek voor de experimentele film To Tokyo heeft Trevor Jones eveneens een wat experimentele score gecomponeerd. Daarbij vallen de minimalistische stijl en de stemmen op, die als instrumenten worden ingezet. Ook qua instrumentaties heeft Jones een aparte score afgeleverd. Hij gebruikt vooral een soort harp en een soort hol klinkende xylofoon, wellicht een Japans instrument, maar dat kan ik niet thuisbrengen. De muziek is erg minimalistisch en heeft vanwege de instrumenten en de zang een licht Oosters tintje. Ook elektronische klanken en geluiden ontbreken niet, terwijl melodieën beperkt zijn. De muziek is vooral bedoeld om een bepaalde, wat etherische sfeer neer te zetten. Daarin is Jones zeker geslaagd, maar om los van de film naar te luisteren is nogal saai. Het klinkt soms best fraai, maar vaker nogal mager. De waardering komt niet hoger dan 57 uit 100 punten.