Frankenweenie

Mr. Rzykruski: Ladies and gentlemen. I think the confusion here is that you are all very ignorant. Is that right word, ignorant? I mean stupid, primitive,unenlightened. You do not understand science, so you are afraid of it. Like a dog is afraid of thunder or balloons. To you, science is magic and witchcraft because you have such small minds. I cannot make your heads bigger, but your children's heads, I can take them and crack them open. This is what I try to do, to get at their brains!

Er was eens een jongentje die leefde in Burbank. Hij vond het leven daar maar saai aangezien het doodgewoon was. Elke dag hetzelfde liedje. Dezelfde saaie huizen die alsmaar opnieuw opdoemden. Dezelfde wagens die hij constant zag rijden. De jongeman verveelde zich zo hard dat hij ontsnapte naar zijn fantasie om toch een beetje vreugde te kennen in zijn leven. Hij bedacht verhalen over een skelet dat kerstmis overnam, een mens met scharen in plaats van handen en een hond die hij terug tot leven wou wekken. Zijn naam was Tim Burton. Vandaag de dag is hij één van de meest bekende regisseurs die zijn eigen macabere stijl in elke film stopt. Een groots visionair die hét bekendste buitenbeentje is van Hollywood.

Deze lofbetuiging heb ik neergepend om dat uw nederige recensent een fan is het van het eerste uur. Elke film van Tim Burton ken ik volledig vanbuiten. Zelfs zijn mindere films. Want ook al ben ik fan, ook ik moet kunnen toegeven dat Burton soms mindere werken aflevert. Dat is dan vooral als hij dingen heruitvind. Bijvoorbeeld Planet Of The Apes of Dark Shadows. Burton is op zijn best als het verhaal dat hij verteld van hemzelf is of als hij er zich in herkent. Zo ook met deze Frankenweenie. Zoals u in mijn kleine inleiding hebt kunnen lezen, was het verhaal van Frankenweenie één van zijn eerste ideeën. Een adaptatie voor kinderen van het verhaal van Victor Frankenstein. In de periode dat Burton voor Disney werkte, maakte hij er al een (geweldige) kortfilm van. Jammerlijk genoeg vonden de bazen van Disney het te eng voor kinderen en werd de film uit de zalen gehaald en werd Burton zelfs ontslagen. Ironisch genoeg is het nu net Disney die Burton smeekte om een remake te maken van Frankenweenie.

Het verhaal gaat over een jongentje en zijn hond. Nadat Sparky op een nogal lugubere wijze om het leven komt, is Victor Frankenstein er het hart van in. Hij mist zijn beste vriend verschrikkelijk. Maar na een openbaring beseft Victor dat hij Sparky kan laten herrijzen uit de dood. Na dit succesvol experiment, worden zijn klasgenoten jaloers en ontfutselen het geheim bij Victor. Met alle gevolgen van dien.
De film is een prachtige zwart wit stopmotion film geworden. Met geweldige personages, ontwerp en geweldige muziek. Want waar je Tim Burton hoort, denk je meteen aan Danny Elfman. Hij componeerde deze score voor Frankenweenie. Graag had ik eerst een kleine mededeling gegeven alvorens ik begin aan de kleine analyse. Op het internet heb ik gemerkt dat praktisch geen enkele grote filmmuziekwebsite deze score recenseert, ook onze site niet. Daarom dat ik de ‘eer’ heb om de eerste recensent te zien die deze score recenseert op deze site. Uw nederige recensent weet niet wat de oorzaak is van deze vergetelheid. Is de score niet genoeg geadverteerd? Of is het slechte muziek? Dat laatste kan ik ontkennen, het is geweldige muziek. And I will tell you why!

Het eerste nummer genaamd Frankenweenie Disney logo zet meteen de juiste sfeer. Na het bekende deuntje van de Disney Coorperation, krijg je te horen dat je met een duistere Elfman te maken hebt. Het prachtig georkestreerd stukje wordt abrupt onderbroken door het orgel en een geweldig koor. Van heel licht en luchtig naar een geweldig donker stuk. Dat is Elfman op zijn best. Gedurende de score ga je merken dat dit kleine stukje muziek de gekheid van Victor representeert. Het is een kort motiefje maar het komt er wel degelijk veel in voor. Bijvoorbeeld in Electricity. Daar krijg je in de helft van het nummer het motiefje te horen. Let er maar eens op.
Je hebt nog een ander thema van Victor. Wat je te horen krijgt in Main Titles. Het is betrekkelijk rustgevend. De piano en lichte strijkers zorgen voor de basislijn van het thema. Daarna gaan de woodwinds het boeltje overpakken en krijg je het thema van Victor te horen. Het is helemaal geen kwaadaardig thema, het is liefelijk, rustig en heel mooi om naar te luisteren. Stilistisch kan je het vergelijken met een perfect huwelijk tussen Charlie And The Chocolate Factory en Big Fish.
Het thema komt in bijna elke track voor. Van luchtig tot zeer duister. Een zeer duistere versie krijg je te horen in Electricity. Gespeeld door laag spelende cello’s die zeer traag spelen om het thema een duistere en zelfs wat triestige tint mee te geven. Maar de mooiste versie is in Happy Ending te horen. Een zeer groots uitgepakte versie krijg je te horen en het is een opwekker van kippenvel.

Een derde thema is dat van Sparky natuurlijk. Het hondje dat meteen je hart laat smelten vanaf de eerste seconde dat je het diertje ziet. Net zoals Victor en Sparky onafscheidbaar zijn, is dat ook zo met de muziek. De twee thema’s lijken heel goed op elkaar en zijn in elkaar geweven. Je krijgt het voor het eerst te horen in de tweede helft van Main Titles. Het is meer speels thema geworden dat geweldig past bij een speels personage. In de derde track Mr Burgermeister/Noses Meet krijg je een geweldige versie te horen gespeeld door strijkers, piano en fluiten. Geweldig hoe Elfman het speelse karakter van het diertje kan beschrijven met zijn thema. Maar er is ook droevige muziek gekoppeld aan dit personage. In The Funeral krijg je allerlei variaties naar je hoofd geslingerd. Van triestig naar zeer triestig. Eerst krijg je een versie te horen dat gespeeld wordt op de celesta. Dan nemen de strijkers het op maar dan krijg je een variatie te horen op de piano. Dit is hartverscheurend. Zelfs als je de film niet hebt gezien, ga je inzien hoe triestig dit is. Hoe simpel, maar toch effectief dit thema is. Hoe mooi het in elkaar steekt. Hoe goed orkestratie kan werken. Want je krijgt altijd dezelfde melodie voorgeschoteld, maar de sfeer is altijd zodanig anders dat je het soms moeilijk beseft dat het wel degelijk hetzelfde thema is. Luister bijvoorbeeld maar eens The Funeral en Sparky’s Day Out na elkaar. Dan ga je je nederige recensent volledig begrijpen.
Buiten deze thema’s moet je ook nog altijd beseffen dat we naar een animatiehorrorscore aan het luisteren zijn. Bij de enge stukken en actiestukken gebruikt Elfman het geweldige orgel om zijn muziek de nodige gotiek mee te geven. Elfman gebruikt dit wel meer en waarom zou hij dat niet doen? Elfman is gewoonweg de meester in het schrijven van de gotische muziek, en dat bewijst hij hier nog maar eens. Zeker Making Monsters is een meesterwerk. Diepe strijkers, grootschalige blazers en daarbovenop het orgel die het geweldige horrorthema speelt. Bij gebrek aan een goede naam, ga ik het thema, het horrorthema noemen. Het kwartet van Making Monsters; Pool Monsters Attack, Mad Monsters Party en Final Confrontation (geweldig hoe Elfman deze naam steeds hergebruikt) laat zien hoe Elfman zijn beste gotiek bovenhaalt. Aanraders zijn al deze tracks.

Vooraleer ik afrond, wil ik nog iets vertellen over de stijl van de score. De muziek is Elfman zoals we Elfman kennen. In principe laat hij ons niets nieuws horen. Alle standaardelementen zijn aanwezig. Van het koor van OOOOH en AAAAAH en natuurlijk de belletjes waar hij bekend mee is geworden. Het is een feit dat we dit allemaal al eens hebben gehoord, maar persoonlijk kan ik er niet genoeg van krijgen. Ik houd van zijn stijl en zal het niet wegsteken dat ik enorm heb genoten van deze Frankenweenie. Waar Elfman ook in slaagt, is het feit dat hij perfect met zijn muziek een verhaal kan vertellen. Het is niet zomaar begeleidende muziek, het is vertellende muziek. Zowel op album als in de film. Want in de film is er op een bepaald moment praktisch geen dialoog. De kijker moet alles afleiden van de animatie en de muziek. En hier slaagt Elfman zeker in.

Conclusie
Ik schrik er toch steeds van hoe deze Frankenweenie steeds over het hoofd wordt gezien. Het is een prima album en uw nederige recensent geniet van elke seconde. Zelf van de zware stukken muziek. Dat is nu wel voor sommige een knelpuntje. Wie niet houd van gotische muziek gebaseerd op het orgel, dan raad ik deze score af. We niet houd van de stijl van Elfman, dan raad ik deze score ook af. Want het is een vintage Elfman geworden met al zijn sterktes en zijn fouten.
Ben je wel een fan van Elfman, dan zou ik mij niet tegen laten houden om deze score aan te schaffen. Kan je genieten van zijn stijl, dan ga je genieten van een zeer intelligente geschreven score met vele thema’s die zo in elkaar overlopen. Ik geef deze score een 9, en de enige reden waarom ik ze geen 10 geef, is omdat er scores van Elfman beter zijn dan deze Frankenweenie. Ik ga geen namen noemen, maar de films gaan over mannen met scharen in plaats van handen en een skelet die kerstmis overneemt. Al die mooie muziek van Elfman voor films van Tim Burton. Wiens verhalen ontstaan zijn in het saaie alledaagse leven. Door een jongentje die leefde in Burbank.

Beste Tracks:

Main Titles
The Funeral
Making Monsters


Mrs. Frankenstien: Sometimes adults don't know what they're talking about.

Danny Elfman has long maintained his collaborations with Tim Burton and his music with him have often been Elfman's most captivating. Even if Burton's movies lost some of his flare and feel more mainstream, Elfman continued to provide exquisite music for each of his movies. Now he has many facets to his compositional career. His knack for the Gothic fantasy of yesteryear, his captivating dramatic music, his unique minimalism of the late 90's and talent for unique instrumentation. He brought back his flare for the Gothic fantasy in Dark Shadows but outside the opening cue, the dramatic elements felt a bit flat. But for Frankenweenie, Elfman brings together his most appealing qualities together, his dramatic sensibilities alongside a welcome return of Gothic fantasy.

The score is based around three major themes. The first two are for the bond between Victor and Sparky and the other for just sparky. The theme for the two plays rather simplistically but a story about a boy and his dog really never required a complex melody in the first place. While the theme is simplistic, its performances are the real treat. Simplistic in Main Titles, both glorious and sorrowful in Game of Death, and it becomes altered slightly in the cue Re-animation. The other theme for Sparky playfully active, with moving strings and the like, particularly during the dogs playful romp in Sparky's Day Out.

The other dominant theme is the one for the mad scientist, which opens up the movie with Frankenweenie Disney Logo. Though the theme represents the mad scientist, midway through the movie it becomes representative of the monsters the kids unleash on the town. This theme represents the best of Danny Elfman's Gothic style, backed by the organ, the last six cues unleash a kind of monstrous energy and the organ giving each cue the sense of menace the ensuing chaos the monsters unleash deserves. Ultimately both Victor's and the monster's theme reaching their pinnacle in Final Confrontation.

It is true that non of themes are complex in structure, and Elfmans' use of chord progressions, remind of some of his other works. When first listening to the massive organ in Getting Ready, I swore I was hearing the Batman theme. In actuality it wasn't but to the casual listener you will find connections to other Elfman scores. Yet everything about this score was on point. The sentimentality of the music is on par with Edward Scissorhand, the massive power of the organ, along with the other instrumentations yield a Gothic fantasy that is as great as anything Elfman has ever written. With the combination of these two elements, as well as The London Orchestra's performances of Elfman's themes, make this score one of the top scores in a year where there hasn't been much. If you are an Elfman fan than this is score is a must.