The White Crow

De Britse dramafilm The White Crow is geregisseerd door Ralph Fiennes, waarmee dit zijn derde regiefilm is, na Coriolanus en The Invisible Woman. Als commercieel acteur is Fiennes veel bekender, terwijl de films die hij regisseerde allemaal iets artistieks over zich hebben. De film was op festivals tamelijk succesvol, maar duidelijk minder in de bioscopen. De film kwam lang niet uit de kosten, hoewel die slechts negen miljoen dollar bedroegen, ondanks redelijke reviews in de pers.
De film vertelt het levensverhaal van de legendarische Russische balletdanser Rudolf Nurejew. Hij groeide onder armoedige omstandigheden op in de Russische stad Ufa, waar al bleek dat hij anders was als andere kinderen, een zogenaamde 'witte kraai'. Maar toen hij in Leningrad studeerde brak hij door als hoogstaand danser. Ook in het westen werd hij gevraagd en kreeg hij toestemming van de autoriteiten om begin zestiger jaren van de vorige eeuw in Parijs te dansen...

De muziek bij deze film is van de Britse componist Ilan Eshkeri, die ook al voor beide eerdere films van Fiennes de score had gecomponeerd.
Behalve de scoremuziek van Eshkeri wordt in de film ook veel gebruik gemaakt van klassieke muziek van gerenommeerde componisten. Op het album is daarvan muziek opgenomen van de Russische componisten Tsjaikovsky en de onbekendere Alexander Krein en Ludwig Minkus.
Het uitgebrachte album duurt slechts 34 minuten en daarvan is ongeveer 10 minuten van de genoemde klassieken en zo'n 24 minuten van Eshkeri, wat dus niet royaal is.

Het album opent met 'Trans-Siberian Express', die een wat traag en soundscape-achtig karakter heeft, met een wat elektronische kleuring. Met de track 'Paris' laat Eshkeri de pianoklanken van Dudana Mazmanishvili en de door Lisa Batiashvilli bespeelde viool op een verrassende manier samenspelen, terwijl de ritmische underscore een soort drijvende kracht aan de muziek geeft.
In 'La Sainte-Chapelle' hoor je de prachtige klanken van de cello samenspelen met houtblazers in een mooie, wat melancholieke kleuring, terwijl Eshkeri's korte track 'Ufa' een trage en meer tegendraadse toon heeft. De viool van Batiashvilli weet dat op een fraaie manier te vangen in haar muzikale spel, ondanks de nogal saaie begeleiding.
Een meer 'Russische' kleuring geeft Eshkeri aan zijn muziek in de track 'Leningrad', waar je opvallend genoeg de melodie van 'La Sainte-Chapelle' in terughoort. Die Russische klankkleur geeft de melodie een wat meer vurig karakter, terwijl ook het arrangement stevig en erg aangenaam is.
Opnieuw, zoals eerder in 'Paris', komen de piano en viool samen in de track 'Nureyev'. Hier presenteert Eshkeri z'n erg fraaie thema voor het hoofdpersonage van de film op een indrukwekkende manier. De piano wordt hier in de lagere regionen bespeeld, wat een mooi contrast geeft met de hoge klanken van de viool en de muziek een erg 'klassiek' karakter geeft. Zelfs de wat wildere gedeelten van de track blijven steeds erg aanspreken.
'The Prodigal Son' laat weer iets van eenzaamheid doorklinken in het tegendraadse vioolspel op eentonige underscore. De tegenstelling met een allegro-deel uit het Zwanenmeer kan bijna niet groter zijn. Dat werkt omgekeerd net zo naar de volgende track 'Le Bourget', die ook weer erg traag en soundscape-achtig begint. Eshkeri past hierin sterke spanningselementen toe, door vaak net aan de dissonante kant van het harmonische te gaan zitten, waardoor de muziek vaak nogal off-key klinkt. Dit is daarmee de enige track die duidelijk zes minuten lang een thrillerachtige spanning vasthoudt, en daarmee de intense spanning van het overlopen van Nurejev naar de vrijheid van het Westen verklankt.

Ook de originele klassieke stukken die in de film worden gebruikt zijn door Eshkeri bewerkt, zodat ze beter bij de toon van de film zouden passen.
De eerste van die klassieke stukken is 'Laurencia', gecomponeerd door Alexander Krein, gevolgd door een stukje uit het Zwanenmeer van Tsjaikovsky. De beide tracks uit 'La Bayadère' van Ludwig Minkus klinken duidelijk meer als walsen en hebben een wat volkser karakter. Daarna volgt weer een stukje uit het Zwanenmeer, dat veel bekender is dan die van track 5.
'Bashkirian Folk Dance' is een aardige traditional, door pianist Danny Driver solo gespeeld.

Als afsluiter volgt de titeltrack van de film. En wat voor afsluiter! De muziek is een combinatie van Eshkeri's muziek en diverse elementen uit de balletmuziek van Tsjaikovsky, allemaal georkestreerd door Jessica Dannheiser op een enerverende manier, terwijl Lisa Batiashvilli de viool op een meeslepende manier weet te bespelen. De muziek bouwt zich langzaam op naar een geweldige vol orkestrale climax, waarin het orkest uit z'n dak gaat, om vervolgens af te bouwen naar een heerlijk ingetogen einde op solo vioolklanken. Kippenvel...

Kortom, met The White Crow heeft Ilan Eshkeri een voor hem allicht lastige opdracht tot een mooi eindresultaat gebracht. Dit relatief korte album bevat zo'n tien minuten muziek van originele klassieke Russische componisten van balletmuziek, opnieuw gearrangeerd door Eshkeri, wat overwegend erg fraaie muziek is. Daarnaast zijn er 9 tracks die door Eshkeri zijn gecomponeerd en voor een deel de sfeer in het filmverhaal verklanken. Een aantal tracks zijn daardoor wat langdradig, maar een even groot aantal zijn prachtig. De laatste en afsluitende track steekt daarbij met kop en schouders bovenuit. Hier heeft Eshkeri allerlei elementen van muziek van Tsjaikovsky samengebracht in een geweldig arrangement. De topsolisten geven de muziek daarbij net even dat ene zetje. Het gevarieerde album is een must voor de liefhebbers van klassieke muziek en krijgt van mij vooral dankzij de geweldige afsluitende track een mooie waardering van 83 uit 100 punten.