Wildling

De Amerikaanse film Wildling is een horrorfilm en het regiedebuut van de Duitse regisseur Fritz Böhm van een grote film. Hij was samen met de eveneens Duitse Florian Eder ook verantwoordelijk voor het verhaal. Deze low budget film is behoorlijk goed ontvangen.
Het verhaal draait om de zestienjarige Anna (Bel Powley). Ze is opgevoed door een man die ze Daddy noemt en haar jarenlang opgesloten heeft gehouden, omdat er in de bossen een mensachtig monster rond zou lopen, die ook kinderen opeet. Als Anna opgroeit krijgt ze ook nog injecties omdat ze volgens Daddy ziek zou zijn. Als ze 16 is wordt ze uit haar gevangenschap gered en opgevangen door Sheriff Cooper (Liv Tyler). Ze ontwikkelt echter nachtmerries en waanideeën en langzaam maar zeker verandert ook haar lichaam...

De muziek bij de film is van niemand minder dan de Oostenrijker Paul Haslinger, die al voor diverse grote films de score verzorgd heeft. Ook in het horrorgenre heeft hij inmiddels z'n sporen verdiend, met scores voor films als 'No Vacancy', 'While She was Out' of 'Prom Night'.

De score begint tamelijk rustig met een openingstrack, die op een wat trage manier een enigszins beklemmende sfeer oproept. De muziek bevat beperkt wat effecten, wat ook voor andere tracks van de score geldt. De sfeer van de eerste track komt terug in de track 'Run like a Deer', die halverwege een wat vreemde stilte heeft, van waaruit een soort woudklanken voortkomen. Ook 'The Kiss' is zo'n wat meer ingetogen track, die echter naar het einde veel dreigender wordt.
Meer tracks op de score zijn redelijk ingetogen en klinken vaak best wel aangenaam, al blijft steeds de dreiging boven de muziek hangen. Zelfs een mooie, deels orkestrale track als 'The Arrest', met fraaie pulserende strijkers blijft toch spannend klinken, al was het maar door de lage ondertonen.

Vanaf 'Kill to Survive' begint de sfeer om te slaan naar een meer creepy kleuring. Met name de genoemde vijfde track gromt en kreunt van spanning, wat in 'Haunted Memories' nog even doorloopt. Aan het einde van de track komt de spanning terug in wolfachtige geluiden in een woud. Die wat jankende woudgeluiden komen ook in volgende tracks nog weer terug en zorgen daar steeds voor een beklemmende sfeer.
Een van de tracks waarin die geluiden een extra dimensie krijgen is 'Into the Storm of Fire', waar die soms half menselijke geluiden worden opgediend in een soort vuurdans-kleuring, compleet met stevige ritmes, die aan Afrikaanse stammen doen denken. Dit is wel een van de meest afwijkende tracks van de score en misschien daardoor wel een van de meest prettige, want veel van de muziek op de score is vooral elektronische underscore met een nogal etherisch en tegelijk dreigend karakter.

Op zich luistert de muziek van Haslinger best wel gemakkelijk weg, op een paar erg creepy tracks na. Veel muziek van de score is rustig en tegelijk beklemmend gecomponeerd, meer als sfeerbepalende muziek dan om spanning en schrikeffecten te genereren.

De beide laatste tracks zijn niet van Haslinger. De titelsong is gecomponeerd en wordt gezongen door Linda Perry, die vooral bekend is als de leadzangeres van de band 4 Non Blondes. Deze soort van rock ballad is wel aardig, maar niet meer dan dat.
De afsluitende track is gecomponeerd door de Duitse Martina Eisenreich, die hierin ook haar donkere stem laat horen in geneuriede zang, samen met het filharmonisch orkest van Slowakije. De muziek doet soms wat denken aan die van Lisa Gerrard, maar is wat neutraler. Toch is het de mooiste track van het album.

Kortom, met Wildling heeft Paul Haslinger een voor een horrorfilm nogal 'tamme' score gemaakt. De muziek bestaat hoofdzakelijk uit kalm voortglijdende underscore in een licht dreigende kleuring. De muziek is best wel harmonisch en ligt best aardig in het gehoor. Maar het is toch wat saai en de beklemmende sfeer maakt het toch soms wat ongemakkelijk. De paar echte horrortracks vallen eigenlijk een beetje uit de toon, terwijl een andere afwijkende track zelfs heel aardig is. De beide afsluitende tracks zijn niet van Haslinger en vooral de laatste track van Martina Eisenreich is de mooiste van het album. De waardering komt zo op 64 uit 100 punten, wat voor een horrorscore erg hoog is.