Platoon
Expanded

In 1986 regisseerde de gerenommeerde Oliver Stone de Vietnamoorlog op zijn nogal controversiële manier. Ook het scenario is door hem geschreven en gebaseerd op zijn eigen ervaringen in die oorlog. Deze film was het eerste deel van Stone's Vietnam-trilogie, die verhalen vertellen die niet zijn gebaseerd op heldhaftigheid, gevaarlijke missies en heroïsche strijd tegen een dodelijke vijand, die vervolgens overwonnen wordt. Deze film gaat veel meer over menselijke eigenschappen en innerlijke drijfveren onder de enorme druk van een oorlog. De film is uitstekend ontvangen door de critici en was ook in de bioscopen een groot succes en won diverse prijzen, waaronder de nodige Oscars.
Het verhaal draait om infanteriesoldaat Chris Taylor (Charlie Sheen), die als nieuwe recruut aankomt in Vietnam, bij een peleton onder leiding van de jonge luitenant Wolfe (Mark Moses). Al snel komt hij erachter dat de echte leiders sergeant Barnes (Tom Berenger) en sergeant Elias (Willem Dafoe) zijn. Chris wordt direct met zijn groep op pad gestuurd, maar bij een vijandelijke confrontatie komt zijn mede-nieuweling om en raakt hij zelf licht gewond. Chris komt er al snel achter dat de Vietcong een enorme druk legt op de Amerikanen, waardoor ze voortdurend op scherp moeten staan. Dat leidt tot onderlinge spanningen, die ook tot uiting komen in misdragingen naar de lokale bevolking...

De score bij deze film is gecomponeerd door Georges Delerue, maar regisseur Stone heeft ook andere muziek en songs uit die tijd gebruikt. Daarvan is een soundtrackalbum uitgekomen, maar op dat album staat slechts 1 track van Delerue, naast 2 door hem bewerkte klassieke tracks, die ook op dit Expanded Score album opgenomen zijn. Dat zijn beide tracks met de titel 'Adagio for Strings', die oorspronkelijk gecomponeerd is door de Amerikaanse componist Samuel Barber.

Dit Expanded Score album opent met een paar mooie gedragen tracks van Delerue, die een wat melancholieke kleuring hebben, met een prettige melodie. De muziek is geheel orkestraal en wordt in die tracks vooral gespeeld door strijkers. Met name de 'Main Title' is een erg fraaie track, met een wat meer verhalende melodie, die ook terugkomt in de track 'The Soul of an Innocent', maar hier halverwege een bijna psychedelische uitwerking krijgt met steeds ijler klinkende violen.
Ook 'Charlie's Sorrow' begint met een fraaie melodie op strijkers, maar ook hier horen we de laatste halve minuut de ijle violen steeds scherper worden, alsof het personage in de film het opgeeft. De track 'Carrying the Children' is eveneens een fraaie orkestrale track, waarin vooral violen de melancholieke melodie verzorgen.
De stijl van al deze tracks komt ook weer terug in de korte track 'Mass Grave' en in de eigenlijke afsluitende track van de score 'Finale and End Title', die maar liefst zes minuten duurt, waar overigens ook gedeelten in voorkomen met die ijle vioolklanken, die duidelijk wat minder aangenaam in het gehoor liggen.
In al deze tracks ontbreken percussie of pianoklanken en koperblazers zijn evenmin aanwezig. Eigenlijk wordt de muziek in deze tracks alleen door strijkers gespeeld. Daardoor neigt de muziek soms wel wat naar de saaie kant, maar de mooie arrangementen maken daarbij veel goed.

Vanaf de vierde track tot en met de track 'Killing Barnes' komen we een aantal tracks tegen die nauwelijks muzikaal zijn. Dit zijn eigenlijk pure thrillertracks, met nauwelijks enige melodie en vooral veel klanken die de spanning moeten verhogen, maar die zeker niet prettig beluisterbaar zijn. Zo hoor je in 'Bunker to Village' vooral spannende underscore, waarop dan schrille fluittonen gezet zijn en tegen elkaar geslagen houtjes en dergelijke geluiden, en dat dan ruim drie minuten lang.

Na de zeventien tracks van de eigenlijke score volgen nog een aantal alternatieve opnames en muziek die niet van Delerue is. Daarbij hoort feitelijk ook het 'Adagio for Strings', die gecomponeerd is door Samuel Barber. Delerue heeft de stijl van zijn meer gedragen scoremuziek echter wel geënt op dit werk van Barber en ook het arrangement van het melancholieke Adagio is door Delerue in een aangename gedragen kleuring gehouden.
De overige 'Alternate Takes' bestaan vooral uit alternatieve composities van de in de eigenlijke score voorkomende thrillertracks. Het is aardig om te horen hoe zelfs die muziek door aanpassingen verandert in wat het uiteindelijk geworden is en hoe soundscapegeluiden zijn toegevoegd. Maar het blijft onplezierige muziek.

Het album sluit af met opnieuw het 'Adagio for Strings' van Barber, maar nu in een soundscape-versie, compleet met achtergrondgeluiden en een tekst die door Charlie Sheen als hoofdpersonage Chris gezegd wordt en die de film goed samenvat: 'we vochten niet tegen de vijand, we vochten tegen onszelf, en de vijand, die zat in onszelf'.

Kortom, dit Expanded Score album van de film Platoon brengt een groot deel van de scoremuziek die Delerue voor de film heeft gecomponeerd. Die muziek is deels fraai en gedragen, in een wat melancholieke kleuring, en deels nogal thrillerachtig, met nauwelijks melodie en vooral veel muzikale effecten. Dat maakt dit album een beetje een album met twee gezichten, die door elkaar heen lopen. De meer gedragen muziek wordt echter alleen door strijkers gespeeld, waardoor dit soms wat naar de saaie kant neigt, maar de arrangementen zijn fraai en harmonisch, wat weer veel goed maakt. De waardering is een gemiddelde van die fraaie en gedragen tracks en de thrillertracks, waarmee dit uitkomt op 65 uit 100 punten.