The Cloverfield Paradox

Terug van lang weg geweest. Na enkele jaren van afwezigheid weer op volle sterkte terug met reviews, recensies en nieuws. Om gelijk maar te beginnen met een onverwachte en onwaarschijnlijk goede start van 2018: Cloverfield Paradox.

Langzaamaan wordt de 'Cloverfield Universe' uitgebreid met films. Na het immense succes van Cloverfield uit 2008, van succesvol uitvoerend producent J.J. Abrams, enkele jaren later het weerzinwekkend goede 10 Cloverfield Lane. In alle films staat de invasie van de Aarde centraal en worden we overgenomen door duistere wezens en enorme monsters. Alle films zijn verhalen uit verschillende perspectieven. Mediagigant Netflix kocht de rechten van Cloverfield en maakte samen met Abrams filmbedrijf Bad Robot een vervolg, Cloverfield Paradox. De film staat compleet los van de andere delen, maar heeft evenveel connecties. Een puik gesneden science-fiction actie drama. Wellicht een slap scenario, de effecten en acteerprestaties zijn er niet minder om. De vele knipogen naar oude films en series (waaronder The Adams Family) doet menig filmhart sneller kloppen!

Componist Bear McCreary mocht weer aantreden als componist en pakt het ditmaal anders aan. Na zijn wat flauwe scores zoals die van The Walking Dead, kreeg hij nu een kans om te schitteren voor wereldwijd miljarden Netflix kijkers. Viel hij in 10 Cloverfield Lane veel in de herhaling, huurde McCreary ditmaal het mega grote Hollywood Symphonic in. En dat werpt vrijwel direct zijn vruchten af. Te horen in wellicht de beste track die McCreary ooit produceerde en dirigeerde, de Overture. Een thematisch zeer sterke track, die volle kracht vooruit gaat dankzij het zeer strak gedirigeerde orkest in combinatie met de verrukkelijke 'McCreary synths'. De tweede track Ava and Michael doet daar zelfs qua thematiek nog een schepje bovenop. Een prachtig mooi, emotioneel en beladen thema krijgen we te horen. Het grijpt je vrijwel direct bij de keel en waarin een koor een grote muzikale rol krijgt.

Bear McCreary is in creatieve topvorm, dat is meer dan duidelijk in tracks als 'In The Wall' en 'Mutant Space Worms'. Stampende actierijke horror score, waarbij hij een graantje meepikt van Zimmer's Dunkirk. Verschillende dimensies en een 'black hole' spelen een grote rol in de film, dus gebruikt ook McCreary een tikkende klok als aangever. En dit werkt in combinatie met zijn synthesizers subliem. Als absoluut hoogtepunt is de track 'Airlock 6'. Een ode aan de horror scores van John Williams en James Horner. De versnellingen en modulaties in de track, de aanzwellende cello's en angstaanjagende geluidseffecten gaan onder je huid zitten. Voortreffelijk.

In 'A Message for Ava' een rustmoment met het prachtige hoofdthema van Cloverfield Paradox. Alleen ditmaal uitgebreider en bijzonder mooi aangevuld met strijkarrangementen en koor. En zoals het een goede McCreary betaamd als klap op de vuurpijl een reprise in de laatste tracks van al zijn sublieme muzikale vondsten. Machtig mooi. En bijna vergeten we dat we naar een soundtrack van Bear McCreary zitten te luisteren. Eerlijk is eerlijk, de man krijgt zeker niet genoeg kansen in Hollywood om te schitteren zoals alleen hij dat kan. Met Cloverfield Paradox laat hij zien dat grootse film producties voor hem geen enkel probleem zijn. Met de grootsheid van John Williams, Hans Zimmer en James Newton Howard laat hij horen zeer veel kwaliteiten te hebben. Kwaliteiten die we in de komende jaren niet veel meer mogen horen. Alleen bekend is dat hij The Walking Dead en Agents of Shield series af zal maken en wat onbekende kleinere films. Uiteraard hoopt ondergetekende op nog veel meer grote Hollywood of Netflix producties.

Cloverfield Paradox, een score die je niet snel zal vergeten. Bomvol memorabele actie, emotioneel geladen en machtig mooie thematiek (inclusief prachtige koor cues), een subliem spelend orkest (de violen en cello's zijn wow!) en de alom befaamde McCreary synthesizers. De beste Bear McCreary in 10 jaar!