I, Robot


Colosseum (4005939659127)
Varèse Sarabande (0030206659122)
Film | Date de sortie: 20/07/2004 | Sortie du film: 2004 | Type: CD, Téléchargement
 

Inscrivez-vous!

Restez informé et d'obtenir un meilleur accès aux informations des collectionneurs!





 

# Track   Duration
1.Main Titles1:31
2.Gangs of Chicago3:13
3.I, Robot Theme (end credits)3:15
4.New Arrivals1:06
5.Tunnel Chase3:10
6.Sonny’s Interrogation1:27
7.Spooner Spills4:21
8.Chicago 20351:37
9.Purse Snatcher1:00
10.Need Some Nanites2:53
11.1001 Robots4:16
12.Dead Robot Walking5:09
13.Man on the Inside2:25
14.Spiderbots4:19
15.Round Up4:24
 44:06
Introduisez votre critique Masquer les avis dans d'autres langues

 

I, Robot - 08/10 - Critique de Arvid Fossen, ajouté le (Néerlandais)
2035, artificieel intelligente robots zijn overal in ons dagelijkse leven te zien als assistenten. Iedereen vertrouwd ze todat detective Del Spooner (Will Smith) een moord onderzoekt waarbij alle sporen leiden naar een robot. Hij probeert er achter te komen of de robots wel degelijk kwaadaardig kunnen zijn, want dat zou kunnen betekenen dat ze zich tegen de mensheid zouden kunnen keren ...

Componist Marco Beltrami heeft de score van I, Robot in een record tempo moeten maken. Oorspronkelijk werkte Trevor Jones op dit project, regisseur Alex Proyas werkte al met hem op Dark City, een minder bekende film welke meer gegeerd is omwille van de indrukwekkende soundtrack. Trevor Jones werd om onbekende reden vervangen door Marco Beltrami die een nieuwe score van 90 minuten in 17 dagen moest schrijven, en dit voor groot orkest, koor en synthesizers. Die korte termijnen lijken meer en meer de gewone gang van werken te worden in Hollywood, maar een ander valt toch te relativeren. Een Hollywood componist werkt al lang niet alleen meer, zeker niet op een project als dit. Ook Beltrami zal gezien de korte termijn, en het blockbuster concept, wel een legertje van assistenten en orkestrators hebben gehad om de taak tot een goed einde te brengen. Neem daarbij dat elke professionele componist in Hollywood vandaag zeker een heel aantal kant en klare thema’s in zijn schuif heeft liggen: vaak materiaal dat voor andere films niet werd gebruikt.

Dat componisten materiaal op voorraad hebben is vrij gangbaar. Dit doordat er vaak scènes worden geknipt, dat ze hun muziek hebben moeten herschrijven, of dat die gewoonweg verworpen werd. Ook is niet zelden zo dat een soort van composer casting voor een film wordt gedaan, alvorens een definitieve keuze te maken. Dat betekent dat componisten op al deze manieren genoeg aan niet gepubliceerd repertoire opbouwen om snel op een project te kunnen inspelen door deze muziek te hergebruiken. Om maar te stellen dat het Crying Wolf effect optreedt bij de opmerking hoe snel de muziek wel had moeten geschreven zijn, en dat het me meer een excuus lijkt te worden om zich achter te verschuilen bij eventuele kritiek op de kwaliteit van hun score. Tenslotte, is de definitieve versie van de film niet vaak pas enkele weken voor release echt klaar, en is het dan pas dat een componist zich in principe een volledig beeld kan vormen van de film en de sfeer. Ik heb al heel wat componisten weten zeggen dat ze hun muziek die ze hadden voorbereid op basis van het script en een paar eerste ruwe montages helemaal hadden moeten herzien bij het zien van de volledige film.

Voor de korte schrijftijd zeker niet meteen kritiek van mij op deze I, Robot. De score start nu wel niet meteen fantastisch, met een te korte Main Titles en het te luide Gangs of Chicago. Deze eerste tracks geven een verkeerd beeld van de soundtrack en de stijl van Marco Beltrami. Het is pas vanaf track 3 dat we kunnen beginnen genieten van wat meer diepgang in de muziek, met een betere afwisseling tussen opbouwende spanning en suspense. Marco Beltrami blijft in I, Robot zijn zelfde stijl bewandelen, waar hij met een groot symfonisch orkest zijn typische klank laat horen, gaande van kleine subtiele melodieën, zijn gevarieerde strijker sessies, en zijn grootse actie tracks met steeds een bijzondere uitwerking voor de koperblazers. De thema’s in I, Robot lijken hier en daar op die van Scream, zelfs de orkestratie heeft er iets weg van, en de sopraan solo tenslotte maakt de vergelijking compleet.

Heel goed is het main theme, dat op de cd de derde track is, en door de rest van de score heen geïntegreerd is. Toch vind ik de hele score niet echt iets extra hebben, dan wat wel al gehoord hebben van hem, en durft er in de orkestratie soms wel wat overdreven te worden. Waar Beltrami wel verrast is in de majestueuze track ‘Chicago 2035’, nogal sterk in de stijl van Elliot Goldenthal’s epische scores zoals Sphere en Interview with the Vampire. Elektronische ritmes en effecten konden niet ontbreken in een score van Marco Beltrami, die met in zijn eerste soundtracks als Scream hier veelvuldig gebruik van maakte, al was dat misschien eerder budgettair ingegeven. In I, Robot maken de elektronische effecten een goede aanvulling en geven het futuristische tintje aan de muziek. Goed is dat het hier niet de synthesizers ritmes zijn die het voortouw nemen, vaak het geval bij actie scores, maar wel het enorme orkest en koor. Niet dat dit noodzakelijk beter is, maar de laatste tijd was het in actie muziek te vaak omgekeerd, en soms te zwaar met synthesizers aangevuld.

Algemeen is dit een goede score, nogal sterk op actie gericht, die ik zeker goed vind uitkomen bij de film, maar zijn andere score van 2004, Hellboy, is naar mijn mening dan toch heel wat boeiender en gevarieerder.
I, Robot - 07/10 - Critique de Tom Daish, ajouté le (Anglais)
In the wake of death of Jerry Goldsmith, film after film seems to be released which would have benefitted from his touch. I, Robot is one such flick. Loosely based on Isaac Asimov's books, it stars Will Smith as a robot hating cop in the near future who, because of his paranoia, has his suspicions ignored until things get out of hand. Directed by Alex Proyas, whose Dark City is one of my favourite sci-fi cinematic fables, it's an expertly crafted film with a sound internal logic which pushes along the plot, much in the way 'the system is never wrong' mantra made Spielberg's Minority Report so compelling. If it doesn't quite reach the level of Spielberg's film, then it's not far off and is further proof that Will Smith doesn't have to goofy, verging on annoying, in every film.
Having been somewhat disappointed with some of Beltrami's output, he seems to have attracted some new directorial admirers and better opportunities to display his abilities rather than turn in another retread of the Scream formula that made his name. While it's somewhat disappointing not to have Trevor Jones on I, Robot after the terrific work he did for Dark City, Beltrami's score is generally robust and engaging. Although the film contains a number of well staged action sequences, these aren't as all consuming as they can become in sci-fi and so the score isn't simply a thrill ride, but is has a fair share of quiet material. There isn't a great deal of warmth here and in that regard follows the tone of both Jerry Goldsmith in some of his sci-fi, but also the Williams in Minority Report and parts of AI.

The Main Titles aren't hugely exciting, but Gangs of Chicago breaks out the first dose of Beltrami's increasingly accomplished action writing with resonating brass that have a hint of Goldenthal about them, which is no bad thing. Perhaps the most exciting moments occur later in Tunnel Chase and the climactic showdown between man and machine, Spiderbots (perhaps a nod to Minority Report in the track title there) which introduces some Matrix style outbursts from the choir for the final sense of impending apocalypse. In between, Beltrami emphasizes steely strings and a cool veneer of menace, a perfect reflection of the blandly featureless design of the robots (and I mean that in the best possible sense). Sonny's Interrogation, leading directly into Spooner Spills are highlights of Beltrami's subtle and chilly underscore, but Dead Man Walking brings a little humanity to a surprisingly touching scene and is the highlight of the quieter material.

One pleasing aspect are the couple of moments of spectacle, notably Chicago 2035, which is disappointingly brief, but the extended Round Up is equally impressive and a fine climax. Its quality is likely the reason for shunting the uninspiring Theme track, also the End Credits, to third place on the album. Despite the number of high points, some of the quieter passages don't really go anywhere, although they are generally brief and most of the more extended tracks have something more interesting to say. Not perhaps as good as his recent Hellboy, I, Robot is still an occasionally impressive work and pleasingly restrained in its use of synthetic percussion. While I wouldn't necessarily want Beltrami to get stuck in another rut after his horror phase, there are worse genres to be typecast in than sci-fi, especially if they are of the more thoughtful type and he maintains this fine standard.
I, Robot - 06/10 - Critique de Lammert de Wit, ajouté le (Néerlandais)
Als in het jaar 2035 robots onze nieuwe slaven zijn, die probleemloos al onze sores oplossen, zonder te protesteren, komt dat omdat ze aan drie wetten van gehoorzaamheid moeten voldoen. Maar als er dan een moord gepleegd lijkt door een van de robots, schijnt er toch veel meer aan de hand te zijn...

Voor deze zeer aansprekende film met fraai ogende toekomstbeelden en goed geacteerd met Will Smith in de hoofdrol, mocht Marco Beltrami de score componeren.
Hij maakte er een vrij heftige score van met veel aktiemuziek en spannende composities. Nadeel daarvan is dat de score niet zo gemakkelijk beluisterbaar is.
Doordat de muziek regelmatig stevig uitpakt en de melodieën niet allemaal prettig in het gehoor liggen, ondanks gebruikt van grootse orkestklanken en koor, en er daarnaast nog een tamelijk gebrek aan variatie is, pakt de score niet en beklijft deze zeker niet. Dat doet de muziek vrijwel alleen in de laatste afsluitende track. Tussen de overige tracks door ontbreken rustige variaties en fraaie thema's zoals deze laatste track ze dus toch nog laat horen. Maar dan is Beltrami al veel te laat en is de score ten onder gegaan aan onrustige aktietracks en stevige thrillerachtige tracks met relatief weinig melodie, althans, fraaie melodie.
Er komen op sommige momenten wel mooie motiefjes of stukjes uit tracks tevoorschijn, maar dat is allemaal te beperkt. Daardoor is deze score muzikaal gezien weliswaar prima, maar qua luisterbaarheid ontbreken teveel tracks zoals de laatste. Een gemiste kans, mede omdat de film volop kansen bood om toch meer wat emotionelere tracks in te voegen, die er een mooie gevarieerde score van zouden hebben gemaakt.
I, Robot - 07/10 - Critique de Gudo Tienhooven, ajouté le (Néerlandais)
De score van I, Robot zou oorspronkelijk geschreven worden door Trevor Jones (hij deed ook de muziek van Dark City...van dezelfde regisseur), maar die haakte vroegtijdig af. Marco Beltrami moest deze klus tussen zijn drukke schema zien te klaren. I, Robot ligt in het verlengde van zijn score voor de derde Terminator film. Veel percussie, maar ook een groot orkest en fraai koorwerk. Echt afwisselend is het allemaal niet en ook het hoofdthema is wel wat te simplistisch, maar het wordt allemaal steeds beter na iedere keer luisteren. Dit lijkt een beetje het jaar van Beltrami te worden. Hellboy is daarvan abosluut de beste, maar I, Robot mag er zeker wezen. Geef het beslist een kans!
I, Robot - 07/10 - Critique de Niels van Laar, ajouté le (Néerlandais)
Zeker een goede score op een echte beltrami-stijl. een actiescore waar ook de nodige suspens in zit. Ik hoor het hoofdthema van Mimic er duidelijk in, maar dat maakt niet uit. Dat is ook een zeer goede score. Jammer dat beide erg kort zijn.

Autres sorties de musique de I, Robot (2004):

I, Robot (2004)


Signaler une erreur ou envoyer des infos supplémentaires!: Connexion

 



Plus