Chacun sa vie

Dit is de 13e recensie uit de Francis Lai serie.

Vorige: Madly
Volgende: Vivre pour Vivre

De Franse Film Chacun sa vie is een raamvertelling, waarin de verschillende verhaallijnen draaien om liefde en scheiding. De film is geregisseerd door Claude Lelouch, die ook het scenario schreef. Johnny Hallyday speelde hierin zijn laatste rol, voordat hij eind 2017 overleed. De film is erg gemengd ontvangen. Velen vonden het niets en tergend saai, anderen vonden het goed en knap verteld.
Het verhaal draait om gewone mensen, burgers van de gewone Franse stad Beaune in de regio Côte d'Or, tijdens een jazzfestival daar. Die gewone burgers worden gevolgd in twaalf verhalen. En ze doen gewone dingen, die gewone mensen zoal doen. Uiteindelijk echter, zullen al die mensen plaatsnemen in een rechtbank, want de ene is rechter, de ander advocaat en velen zijn jurylid. Daar moeten ze allen iets vinden van wat een ander gewoon mens heeft uitgespookt en de gevolgen daarvan...

Wat ik al een aantal malen in recensies heb vermeld, en ook nu weer, is dat waar Lelouch de regisseur is, dat de muziek dan gecomponeerd is door Francis Lai, die daarmee zijn voorlaatste score componeerde, en de 35ste voor Lelouch. Naast Lai werkten met name ook Laurent Couzon en Dimitri Naiditch mee aan de muziek voor de film.
In de film speelt een jazzfestival een grote rol en een flink deel van de muziek heeft dan ook een sterke jazzy kleuring en zijn soms ronduit jazztracks. Van die muziek is dit soundtrackalbum uitgekomen, met daarop een groot aantal songs en instrumentale tracks, die niet alleen van de score zijn.

Het album opent met de titeltrack, wat een instrumentale scoretrack is, die door Lai is gecomponeerd en door Nicolas Guiraud is georkestreerd en gedirigeerd. Deze orkestrale track is fraai en laat rustige pianoklanken horen op een begeleiding van orkestrale klanken van vooral strijkers. Soms krijgt de muziek zelfs een wat meer spannende kleuring, terwijl de melodie van de track wel aardig is, maar niet speciaal.
Deze titeltrack van Lai komt nog een aantal keren voorbij op dit album. De 13e track is een gezongen versie door Liane Foly, op een begeleiding van piano, jazzpercussie en beperkt orkestrale instrumenten. De track heeft duidelijk een lichte jazzy kleuring, maar is eigenlijk best fraai. De 17e track is eigenlijk een instrumentale versie van de song, waarbij de strijkers een wat prominentere rol hebben. Ook de 20ste track is een instrumentale versie, maar die heeft een wat sterkere jazzy kleuring en spreekt mij daardoor wat minder aan.
Daarmee bevat dit album vier tracks die door Francis Lai zijn gecomponeerd. Nicolas Guiraud heeft de meeste daarvan georkestreerd en ze een nogal jazzy klank meegegeven, passend bij het verhaal van de film.

Ook Dimitri Naïditch heeft een aantal scoretracks gecomponeerd. De 'Concerto pour Piano et Nostalgie' is daarvan de eerste, die in een wat meer orkestrale setting wordt gebracht, hoewel het vooral de piano en de jazzpercussie is die de muziek brengt. En die muziek heeft duidelijk een nogal jazzy kleuring. Dat geldt ook voor de tweede versie van de 15e track, waarin twee personen de piano bespelen, zonder aanvullende begeleiding.
Ook de afsluitende track 'Au Bistrot des Cinéastes' is van Naïditch en net als bij de andere tracks van hem speelt de piano hier de hoofdrol, zonder verdere begeleiding. Daarmee sluit het album wat magertjes af.

Laurent Couson is een componist die vooral veel met Lelouch samenwerkt, zowel als acteur in zijn films, als als componist. Hier heeft hij een aantal typische jazzmuziek bijdragen geleverd. De eerste is 'Jumpin' Fun', wat een typische bigband-jazztrack is, met uitsluitend koperblazers en percussie, terwijl een piano af en toe voor wat extra invulling zorgt.
'Chacun son Jazz' is een typische pianotrack, waarbij de eerste versie daarvan wordt uitgevoerd door jazzmuzikant Bob Mocarsky. De tweede versie als 16e track is een fraaie ingetogen solo-piano versie. De derde versie als 21ste track is daarentegen een echte jazztrack, met piano, bas en jazzpercussie, in een stevig tempo.
Ook Couson's laatste bijdrage met 'Le 13 Intime Swing' is een echte jazztrack, die als zesde track wordt uitgevoerd door het jazzorkest van Bob Mocarsky, en als voorlaatste track door een jazztrio met de jazzpiano als leidend instrument, waarbij bas en percussie voor de aanvulling zorgen.

Naast die scoretracks bevat het album ook een aantal songs en instrumentale jazztracks van anderen. De eerste is een song van Johnny Hallyday, die 'La Musique que J'Aime' in een typische blues-jazz stijl zingt. Hij heeft de song overigens ook geschreven. Zijn wat rocky stijl en stem moeten je dan wel wat liggen. Ook Liane Foly zingt deze song nog een keer.
Liane Foly zingt nog een paar jazztracks, zoals 'La Boite de Jazz' en 'J'aime Regarder les Filles'. In 'Amour Humour' wordt een jazzy duet gezongen en half gesproken, terwijl 'Me Quemo' en Spaanskleurige song is. 'Just Life' is een prettige gespeelde akoestische gitaartrack en zo zijn er nog een paar tracks die wat meer of minder jazzy zijn.

Kortom, dit album met de muziek van de film Chacun sa vie heeft een nogal sterke jazzkleuring, vooral naar aanleiding van het verhaal van de film. De vier titeltracks zijn in hun verschillende uitvoeringen gecomponeerd door de vaste componist van regisseur Lelouch, Francis Lai, en gearrangeerd door Nicolas Guiraud, die aan een aantal van die uitvoeringen een nogal jazzy touch gaf. Daarnaast zijn scoretracks gecomponeerd door Dimitri Naïditch en Laurent Couson, die meestal ook een sterke jazzy kleuring hebben. De andere songs en instrumentale tracks leunen bijna allemaal dicht tegen het genre van de jazz aan, en als je geen jazzliefhebber bent, dan biedt dit album maar beperkt luisterplezier. Dat geldt ook voor mij en daarom komt mijn waardering voor dit album dan ook niet hoger dan 51 uit 100 punten.