Dream House

De Amerikaanse psychologische thriller Dream House is een film die dicht tegen het horrorgenre aan hangt. De film is geregisseerd door de Ier Jim Sheridan (In the Name of the Father, The Boxer, In America, Brothers), die aanvankelijk in Ierland z'n films maakte, maar dat later in de V.S. deed. Omdat de productiemaatschappij zich nadrukkelijk bemoeide met de film, wilde Sheridan niet meer als regisseur genoemd worden. Ook de hoofdrolspelers waren niet blij met het eindresultaat. De critici waren ronduit negatief en ook het bioscooppubliek liet de film te vaak links liggen, zodat deze niet uit de kosten kwam.
Het verhaal draait om Will Atenton (Daniel Craig), die met zijn vrouw Libby (Rachel Weisz) en twee kinderen verhuist vanuit New York naar het platteland, waar ze een huis betrekken dat hun droomhuis lijkt te zijn. Will is van plan om hier eindelijk zijn boek te kunnen schrijven, maar na aanvankelijk geluk, gebeuren er na verloop van tijd vreemde dingen. Will komt erachter dat er jaren eerder in dit huis een man zijn vrouw en twee kinderen heeft vermoord. Als hij contact probeert te krijgen met buurvrouw Ann (Naomi Watts), is zij nogal afwerend. De moordenaar is toen opgenomen in een inrichting en wanneer Will hem gaat opzoeken komt hij achter een vreselijk geheim...

De muziek bij deze psychologische horrorachtige thriller is van John Debney, die er een onverwachte score voor componeerde. De muziek van Debney is orkestraal en opvallen licht van kleuring. Verwacht dan ook geen standaard horrorscore.

Het album opent met de titeltrack en de muziek doet die titel zonder meer eer aan, want de muziek is bijna dromerig, tegen het romantische aan, met lichte klanken van sfeervolle muziek. De muziek opent met een meisjesstem, waar langzaam steeds meer instrumenten bij komen, tot de sfeer bijna betoverend is. Dan nemen houtblazers de stem over en krijgt de muziek een fraai opgewekte en wat dromerige kleuring, met een fraaie melodie. Als dan de strijkers de hoofdmelodie spelen en klanken van de harp voor een luchtig soort betovering zorgen, dan is dat prachtig. De hoofdmelodie komt terug in de tweede track 'Little Girls Die', die een wat vollere orkestratie heeft en waarbij een solo cello zorgt voor een wat meer dramatische kleuring. Vooral halverwege de track is de muziek vol orkestraal en toch wat triestig, wat een flink emotionele kleuring aan deze track geeft.
Zo komt het hoofdthema in meerdere tracks terug, soms goed hoorbaar, soms wat meer op de achtergrond, terwijl het niet altijd even fraai overkomt. Toch blijft het overwegend een fraai thema.

De spanning begint duidelijk toe te nemen in de derde track, waarin al de nodige ongemakkelijke klanken en soundscape-achtige geluiden te horen zijn, die voor een spannende sfeer zorgen. Dat zet zich door in de track 'Peter Searches', die wat ingetogener getoonset is. Zelfs bijna-stiltes komen voor om de spanning op te voeren, hoewel in deze lange track meer sprake is van een voortdurende dreiging.
Zo zijn er zeker nog een flink aantal tracks waarin de spanning soms zelfs tot horror-achtige proporties wordt opgevoerd, met chaotische muziek, plotselinge geluiden en angstaanjagende klanken, met lage strijkers en stevige trommelslagen, die soms niet-ritmisch gebracht worden om het ongemak te versterken. Het is allemaal muziek die niet erg gemakkelijk in het gehoor ligt en daar ook niet voor bedoeld is. Soms weet Debney met ritmische lage strijkers als een soort hartslag weer de spanning op te voeren, alsof je met die hartslag op weg bent naar iets wat je niet wilt zien...
Maar tussen die spanningstracks in heeft Debney dan fraaie ingetogen muziek geweven, die tegelijk de spanning weet vast te houden, zoals in 'Libby Sees Graffiti'. Ook 'Peter Ward's Story' begint fraai, maar gaat dan al gauw over in een soort underscore van tamelijk saaie klanken. Die saaiheid loopt een beetje door in 'Ghost House'.

Een opvallende track is ‘Peter Saves Ann / Redemption’, waarin Debney het orkest flink aan het werk gezet heeft, met sterke arrangementen, waarbij vooral de strijkers met hun pulserende klanken voor een flinke drive zorgen. Na pakweg drie minuten begint het Redemption-deel van de track, die weer ingetogen gebracht wordt en de opluchting bijna voelbaar maakt. De laatste anderhalve minuut van deze langste track van het album komt nog bijna vol orkestraal voor het voetlicht, als een bij de titel passend arrangement van afscheid en hoop.
Het album sluit af met de 'End Credits', die fraai orkestraal voortborduurt op de voorgaande Redemption-track, en de muziek zelfs nog voller en fraaier laat klinken. Het is daarmee een fraaie afsluiter van dit gemiddeld heel redelijk beluisterbare album.

Kortom, met zijn muziek voor de thriller Dream House heeft John Debney een score gecomponeerd waarin de verplichte horror-elementen niet ontbreken, maar waarin evenmin de meer ingetogen en fraaie muzikale momenten ontbreken. Toch is het vooral aan het begin en einde van het album dat de fraaiste tracks te vinden zijn. Waar het album opent met dromerige en betoverende muziek, wordt dat gevolgd door fraaie en meer volle orkestrale klanken. Aan het eind van het album heeft Debney dat omgedraaid en sluit het album zelfs af met de meisjesstem waar het allemaal mee begon. De waardering komt zo op een voor een thrillerscore heel goede 73 uit 100 punten.