Victor Frankenstein

De Amerikaanse film Victor Frankenstein is een horrorfilm die enigszins in het SF-genre te plaatsen is. De film is geregisseerd door de Schot Paul McGuigan (The Reckoning, Wicker Park, Lucky Number Slevin), die zich overwegend met tv-series bezighoudt. Het verhaal is gebaseerd op de bekende roman Frankenstein van Mary Shelley uit 1818, maar neemt een ander uitgangspunt, niet die van Frankenstein zelf, maar van z'n assistent Igor Straussman. De film kreeg negatieve recensies vanwege de gedachte dat deze remake moest lijken op de succesvolle Sherlock Holmes remake van Guy Ritchie. Terecht of niet, het publiek liep er niet warm voor en de film werd een flop.
Het verhaal speelt zich af eind negentiende eeuw in Londen. De jonge Victor Frankenstein (James McAvoy) is een getalenteerd medisch student. Wanneer hij een keer een circus bezoekt, gebeurt daar een ongeluk, waarbij hij geholpen wordt door een gebochelde jonge man, die kennelijk veel van anatomie weet. Victor weet hem te genezen en hij wordt z'n assistent, die hij Igor (Daniel Radcliffe) noemt. Hun doel wordt om op een dood wezen tot leven te wekken. Met delen en organen van dieren weten ze zo een aapachtig wezen, die ze 'Gordon' noemen, tot leven te wekken, maar Gordon slaat alles kort en klein en Victor en Igor moeten hem doden. Dan komen ze in beeld bij de rijke Finnigan (Freddie Fox), die hen opdraagt een mensachtig wezen te maken...

De muziek bij deze historische film in een modern-technische wereld is van Craig Armstrong, die er een sterke score voor componeerde. Zijn score heeft een behoorlijke gothic kleuring, met een heftigheid die je bij Armstrong niet vaak tegenkomt, maar is ook regelmatig fraai ingetogen en verhalend.

Het album opent met 'The Circus', die wat traag en bijna etherisch begint, met een vrij ingetogen melodie op een sterk industrieel galmende percussie. De melodie is wat beperkt, waardoor deze openingstrack wat mager uit de verf komt. Maar dat wordt in de tweede track al ruim gecompenseerd, want hierin pompt Armstrong het volume al flink op en de spanning begint licht op te lopen in de derde track 'Igor's Books' en loopt verder op in 'Escape', waarin Armstrong de strijker-ostinato's, die al in 'Victor Arrives' te horen waren, verder oppompt en aanvult met een zware underscore en percussie, een stoere en stevige stijl die ook in een flink aantal andere tracks terugkomt.
Gelukkig blijft de muziek overal melodieus, en zelfs de spannende en de zware opzwepende tracks zijn dat. Waar veel andere componisten dit via de elektronische trukendoos proberen te bereiken, doet Armstrong dat bijna geheel met een gewoon orkest en koor en vult dat slechts aan met de nodige elektronische invloeden. Zo presenteert Armstrong de track 'Gordon' met de volle klank van middentoon strijkers, die spelen op een bed van zware pauken, waarbij een fraaie, wat tragische melodie gebracht wordt. Maar wanneer Gordon ontsnapt wordt de muziek heel anders en krijgt deze een veel spannender kleuring met veel actie-elementen in een donkergekleurde setting.
De gothic track 'Basement Raid' doet daar nog een schepje bovenop, met heftige percussie, stoere strijkerpartijen en koorklankimpulsen, wat na een intermezzo halverwege nog een keer terugkomt in een bijna nog heftiger uitvoering. In 'Prometheus Ascending' doet Armstrong zelfs hier nog weer een schepje bovenop, terwijl tegelijkertijd de muziek ook nog eens prettig melodieus blijft. Soms doet deze track wat denken aan Howard Shore's muziek voor LOTR, wat overigens voor nog enkele tracks geldt. Maar de track bevat tegelijk ook veel typische horrorelementen.
Ook 'Turpin's Theme' en 'Finale' hebben die typische heftige gothic muzikale kleuring, compleet met geweldige koorklanken, die uit de luidsprekers knalt. En steeds weet Armstrong de muziek bijzonder aangenaam melodieus te houden, waardoor dit echt geweldig genieten is.

De melodieën komen vooral in de meer ingetogen tracks fraai voor het voetlicht. 'The Hospital' is een erg fraaie melodie van bijna alleen hoge en lage strijkers en een van de fraaiere ingetogen tracks. Datzelfde geldt voor de track 'Igor Transformed', die een licht elektronische klankkleur over zich heeft.
Een prachtig thema horen we met 'Dark Red Theme 3', die rustig begint met piano en strijkerklanken, waar een houtblazer overheen speelt. Maar de muziek wordt daarna steeds voller en de tegenklanken steeds fraaier, ook weer met mooie strijker-ostinato's. Dit thema komt in een iets meer ingetogen vorm terug in 'Dark Red Theme 2', waarin heldere, fraai galmende koorklanken een prachtige rol spelen, als vervanger van de ostinato's uit thema 3. Bijna aan het einde van het album vinden we dan nog een keer dit thema als 'Dark Red Theme 1', en opnieuw is dit erg fraai, maar nu zonder grootse impact of koorklanken, maar meer ingetogen.
'Lorelei' is een erg ingetogen, bijna romantisch getinte track met een mooie glijdende melodie op altviool en harp, aangevuld met andere strijkers. Dit komt weer terug in de track 'Igor and Lorelei', maar heeft dan een wat dramatischer karakter. In 'Victor's Story' komt weer het hoofdthema naar voren, die ook al in de openingstrack en een paar andere tracks te horen was. Het is een licht dramatische melodie in mineur, maar op een erg fraaie, bijna emotionele manier gespeeld. Dat geldt ook enigszins voor 'Igor's Theme', maar die krijgt in de tweede helft van de track juist veel meer impact.

De spannende muziek krijgt soms een wat creepy randje, wanneer Armstrong de spanning nog wat extra benadrukken wil. De wordt dan bereikt door aanvullende geluiden en klanken toe te voegen, die dan af en toe wat dissonant overkomen en slecht lijken te passen. In de track 'Eyes Revealed' komt dat effect heel kort een paar keer voorbij, terwijl de track 'Body Parts' ermee begint als een soort hartslag, waarna een prachtige ingetogen en toch melodieuze ostinato van vioolklanken verder speelt. Ook 'Gordon's Escape' bevat veel van die creepy elementen.

De voorlaatste track waarmee het album afsluit is een prachtige lyrische track, van violen, koperblazers en koorklanken, terwijl de laatste track opnieuw het hoofdthema presenteert, maar nu in een bijna etherische kleuring van een soort kerkorgel, aangevuld met iets van een metalen glockenspiel. Apart en toch erg fraai.

Kortom, met zijn muziek voor de film Victor Frankenstein heeft Craig Armstrong zich weer in de kijker gespeeld met een enerverende score van melodie en bombastische muziek. Voor hem is het jammer dat de film geflopt is, maar zijn muziek is er niet minder om. Met een volop gothic stijl, regelmatig afgewisseld met fraaie ingetogen tracks blijft alles voortdurend in de aangename melodieuze sfeer hangen, die Armstrong zo pakkend weet neer te zetten. Waar de ene track licht en soms bijna romantisch is, daar is een andere donker en heftig, met een bombastische kleuring die vaak volop meeslepend is. Weliswaar heeft Armstrong ook genoeg creepy elementen en wat magerder arrangementen geproduceerd, toch blijft deze score volop genieten. De waardering komt daarmee op een mooie 91 uit 100 punten.