Rango


Sony Music Japan International (4547366061383)
Anti US (0045778714124)
Film | Date de sortie: 15/03/2011 | Sortie du film: 2011 | Type: CD, Téléchargement
 

Inscrivez-vous!

Restez informé et d'obtenir un meilleur accès aux informations des collectionneurs!





 

# Track Artiste/Compositeur Duration
1.Welcome AmigoRick Garcia1:06
2.Rango Suite5:57
3.Certain DemiseHeitor Pereira0:23
4.Medley0:43
5.Welcome To Dirt0:58
6.Name's Rango1:31
7.Lizard For LunchJose Hernandez, Anthony Zuniga, Robert Lopez1:26
8.Stuck In GuacamoleHeitor Pereira0:21
9.Underground3:18
10.We Ride, Really!David & John Thum0:50
11.Rango And Beans1:04
12.Medley4:28
13.The Bank's Been RobbedRick Garcia0:22
14.Rango Returns1:16
15.George Del Hoyo? - La Muerte A LlegadoRick Garcia0:44
16.It's A Miracle!1:57
17.El Canelo (Traditional)Los Lobos0:44
18.The Sunset Shot0:53
19.Walk Don't RangoLos Lobos2:47
20.Rango Theme SongLos Lobos3:29
 34:16
Introduisez votre critique Masquer les avis dans d'autres langues

 

Rango - 04/10 - Critique de Sander Neyt, ajouté le (Néerlandais)
Rattlesnake Jake: sees bullet One bullet. You were right. I tip my hat to you... One legend to another.

In 2011 kwam de nieuwste film van Gore Verbinski in de zalen. Voor het eerst in zijn carrière maakte Verbinski een animatiefilm en een western tegelijk. Ook is het de eerste keer dat het vermaarde huis der SFX Industrial Light And Magic een volledige animatiefilm maakt. De uiterst sfeervolle en creatieve film gaat over een hagedis genaamd Rango (gespeeld door Johnny Depp) die per ongeluk in een dorpje in het wilde westen gedropt wordt. Hij verzint zijn eigen verleden en wordt later benoemd als Sheriff die het waterprobleem moet oplossen. Het dorpje Dirt heeft namelijk al tijden te kampen met een groot watertekort. Maar het verleden haalt hem in onder de vorm van Rattlesnake Jake (prachtig gespeeld door Bill Nighy) en dan is de vraag: kan Rango het mysterie oplossen en zo zichzelf vinden?
De film is terecht met een Oscar voor beste animatiefilm gaan lopen. Persoonlijk heb ik geen problemen met de film behalve op één klein detail na. Namelijk de score! Hans Zimmer componeerde de muziek voor deze Rango.
Als we het jaar 2011 van Hans Zimmer eens bekijken, zien we dat hij eigenlijk niet veel soeps heeft afgeleverd. Na een teleurstellende Pirates 4 en Sherlock Holmes 2 (die ik toch een veel te hoog cijfer heb gegeven. Mijn excuses; beginnersfout) is ook aan deze Rango niet veel te genieten. Het jaar 2011 was maar verantwoordelijk voor één goede Zimmer score en dat is Kung Fu Panda 2 en dat is de verdienste van John Powell.

De cd uitgave van Rango is vreselijk. Gelukkig niet zo erg als Pirates 4 maar het scheelt niet veel. Het album volgt eigenlijk het narratieve verhaal van de film. Zo ook de gezongen nummers dat wordt gebracht door vreemde beesten die ik niet ken. Niet dat het een slecht idee is om dat op de score te behandelen. Maar het wordt gewoonweg te veel gebruikt. Na enkele nummers van Zimmer (straks handelen we dat verder af) ontbreken deze gezongen nummers de sfeer die Zimmer probeert op te zetten. Een spijtige zaak.

Laten we nu overgaan naar de nummers van Hans Zimmer. Na een eerste luisterbuurt was mijn eerste gedachte jammer. Na een tweede luisterbuurt vroeg ik mij meer en meer af waar de Duitser in godsnaam mee bezig was toen hij dit album samenstelde.
Vanaf nu spreek ik over de score en niet meer de nummers van Zimmer. De score is gewoonweg inspiratieloos, veel te kort en bevat veel te veel underscore. Er zijn maar drie cues die er wel degelijk uitspringen.
Dat is de Rango Suite. Het is een typische westerncue dat duidelijk geïnspireerd is door de scores van Ennio Morricone maar ook met een snuifje Sherlock Holmes van Zimmer zelf. Het begin van de suite is het hoofdthema van de score en eerlijk gezegd is het helemaal niet slecht. Echt iets voor een western. Snel schakelt over naar een geweldige variant dat Zimmer eerst licht laat spelen maar door middel van zijn geniale opbouw in al zijn glorie laat horen een minuutje later. Vanaf dan is het gedaan met de pret. Dan gaat de muziek over naar saaie underscore.
Het tweede nummer dat eruit sprint is Now We Ride. Ondanks zijn korte speelduur is dit het beste nummer van de score. Hier voel je het plezier van het schrijfwerk, het enthousiasme van het personage. De wijde landschappen van het wilde westen is wat opdoemt in mijn fantasie als ik dit nummer hoor. Al wordt de elektrische gitaar gebruikt op een zeer irritant moment, voor mij kan dit het plezier niet bederven.
Een derde cue dat er uitspringt, is The Sunset Shot. Maar beste liefhebbers der filmmuziek het is een cue dat er uitspringt op een negatieve manier. In het begin is het thema van Oogway ofwel het hoofdthema van de Kung Fu Panda films te horen! En dat op een duidelijke manier. Oké, ik weet dat vele componisten eigen stukken muziek van zichzelf gebruiken, maar in godsnaam toch geen hoofdthema van een andere franchise! Dit is iets waar mijn nekhaar overeind van ga staan. Dit zal straks een hevige afrekening krijgen!
Waar ik ook geen fan van ben is de cover van Rise Of The Valkyries van Wagner. Ik geef Zimmer krediet om eens origineel uit de hoek te komen, maar het resultaat is niet mijn ding. De orkestrale grandeur is vervangen door wat getokkel op de banjo. Jammer!
De rest van de cues van de score duren gemiddeld een minuut dus Zimmer heeft de tijd niet om indruk te maken, en dat doet hij niet!

Wat wel een leuke track is, is Lizard For Lunch. Dit is een verademing tussen de vrij saaie, inspiratieloze score van Zimmer. Deze cue is met veel liefde, enthousiasme geschreven. Vreemd genoeg niet door Zimmer zelf maar door Jose Hernandes, Anthony Zuniga en Robert Lopez. Deze muziek straalt sfeer uit en is de enige track op heel het album waar ik niets negatief over kan zeggen.
Wel is dit over het Rango Theme Song van Los Lobos. Het thema wordt wel af en toe gebruikt in de score, maar ik ben geen fan van het nummer. Niet dat de melodie slecht is, maar het is zo representatief en allemaal zo saai. En na de biljoenste keer Rango te hebben gehoord skip ik deze track. En zo komt er na 34 (!) minuten een einde aan deze score van Rango.

Conclusie
Saai, inspiratieloos en vervelend. Dat zijn de drie woorden die ik gebruik om deze score te beschrijven. Het is vooral jammer hoe deze muziek werd gepresenteerd. Het was een goed idee om de narratief van het verhaal in het album te steken, maar ik ben er geen fan van. Hans Zimmer krijgt niet de moment om uit te blinken en dat doet hij ook niet. Ik zou de score een vijf gegeven hebben voornamelijk dan voor de nummers die er wel uitspringen en dat is de Rango suite, Lizard For Lunch, Now, We Ride en The Sunset Shot. Maar jammer genoeg is daar dan het hergebruikte thema van Oogway en het is een schande dat Zimmer het heeft gebruikt. Ik haat het als hij motieven van andere films overbrengt. Zolang de luisteraar het niet hoort, is het geslaagd. Jammer genoeg hoor je het hier maar al te goed en het is geen motiefje van een score. Neen, het is van de eerste keer een volledig hoofdthema van een franchise! Ik irriteer er mij zo hard aan dat uw nederige recensent er van de eerste keer een punt van gaat aftrekken. Mijn eerste vier op deze site, mijn eerste onvoldoende en jammer genoeg is het een score van mijn favoriete componist! Jammer, maar toch een 4

Rango - 09/10 - Critique de Lammert de Wit, ajouté le (Néerlandais)
Aan de lange lijst scores heeft Hans Zimmer er weer een toegevoegd: Rango. Van zijn oeuvre is ongeveer de helft niet zo denderend en de andere helft is heerlijk om naar te luisteren. Rango hoort zeker bij deze laatste. Het is een prachtige score. En een ode aan grootmeester van de spagetti-western Ennio Morricone.

Regelmatig bekruipt je het gevoel dat je naar een komische musical zit te luisteren. Dat komt door de vele tracks waarin de 'dieren' op een droogkomische manier teksten te berde brengen, waarbij het zogenaamde Spaanse accent sterk meehelp het lach-niveau te verhogen.
Meestal zijn dit de heel korte tracks van rond de halve minuut. Erg leuke tussendoortjes!

De score opent met zo'n tekst-track, waarin we welkom worden geheten in de woestijn, maar we moeten er maar niet vanuit gaan Rango, de hagedis, de woestijn overleven zal...
Vervolgens de Rango Suite, een mars-achtige track met de banjo in de lead, die het thema van de score ten gehore brengt. Fluiters (geen instrumenten) doen dit nog eens over, waarna een heerlijke western-trompet het thema nogmaals herhaalt. Heerlijke muziek.
Dan weer een tekstje waarin Rango een vrouwtje ziet, waarbij terloops wordt meegedeeld dat dat zeker z'n ondergang wordt...
It's A Metaphore is een snelle track om evensnel over te slaan.
Welcome To Dirt begint weer met een tekstje over Rango's naam, en vervolgt met rustig gitaar- en banjospel, wat doorloopt in Name's Rango, waarna orkest en banjo het weer overnemen.
Lizzard For Lunch is een komische Spaansachig gezongen track, maar halverwege zet het orkest vol in. In Stuck In Guacamole vragen ze zich af wanneer Rango nou doodgaat. (Spoedig, heel spoedig...).
In Underground komt het thema weer terug en speelt underscore een spannende track, waarbij de mooie melodie blijft.
'Wat doen we nu Sherrif? We Ride, We Ride!' Waarna een heerlijk westernmelodie volgt. Jammer dat de track zo kort is. En dat geldt voor de meeste tracks. Rango And Beans is weer een rustige gitaar-banjo combinatie. Ook veel te kort.
Bats is een speciale track. Hij opent met echte westernklanken op banjo in de lead, gevolgd door muziek uit Die Walküre van Wagner, maar dan op z'n Zimmers. En vanaf 2.20 hoor je dan even An der Schönen Blauen Donau van Strauss (met verliefd gezucht van Rango erdoorheen), waarna Zimmer het weer met violen, blazers, banjo en vol orkest overneemt. Een van de mooiste tracks.
Na Bats volgt weer zo'n komische tekst-track, waarna in Rango Returns Ennio Morricone de muziek even overneemt met The Man With The Harmonica uit Once Upon a Time in the West, opnieuw gevolgd door een musical-track. Ook It's A Miracle kent volop die Morricone-klanken en is een heerlijke western track.
In El Canelo wordt verteld dat Rango de reis volbracht heeft, alhoewel... The Sunset Shot sluit de score prachtig af met een prachtige vol orkesttrack op een heerlijke melodie, maar duurt veeeel te kort. En Los Lobos neemt het veel te snel over met een wat ruigere gitaar- en blazertrack, die overigens best te pruimen is.
De Rango Theme Song is een echte verhalende song door Los Lobos, die het verhaal van Rango brengt. Het nummer is een variatie op de bekende pop-countysong Ringo uit de zestiger jaren van Lorne Green.

Een heerlijke score van Hans Zimmer, deze Rango. Erg leuk met die droogkomische tekstjes ertussendoor. Veel prachige muziek. De score heeft maar 1 minpunt: hij is echt veel te kort. En zo'n ode aan Ennio Morricone mag hij vaker doen.
Rango - 07/10 - Critique de Thomas-Jeremy Visser, ajouté le (Néerlandais)
Voor de vele liefhebbers van Hans Zimmer als de componist die de duurste en interessantse producties mag voorzien van muziek, haak hier maar af.
Want verwacht van Rango geen droommuziek of massale slagveldmuziek. Met Rango keert Zimmer namelijk terug naar een ander genre waar hij minstens net zo goed in is:
muziek met een lach. In Rango wordt de luchtigheid van Driving Miss Daisy gecombineert met de humor van zijn As Good as it Gets. En daar wordt dan nog een flinke schep
absurdisme, Spaanse muziek en Morricone doorheen gegooid. Dit resulteert misschien niet in de populairste of beste score van de man, maar is wel heel erg goed voor een lach en een ietwat aparte luisterervaring.

Hoewel ik de film nog niet gezien heb, schept de score van Zimmer een redelijk goed beeld: decadent en onbeschaamd gebruik van vrijwel ieder instrument dat ons bekend is, en het liefst op de meest droogkloterige manier mogelijk. We horen veel elementen uit eerdere scores van Zimmer. Het tokkelwerk en de accordeons uit Sherlock Holmes (op accordeon wederom Ätli Övarsson), vlagen uit Broken Arrow en veel opmaten en overgangen klinken zoals we ze al eerder hoorden in Pirates of the Caribbean: At World's End. Dit zorgt enigzins voor wat verwarring. Aan de ene kant leunt de score dus op Zimmers vaste trucjes,aan de andere kant kan men ook niet zeggen dat Rango niet origineel zou zijn. Want de Spaanse invloeden, natuurlijk geaccentueerd door akoestische gitaren en uitbundig trompetgebruik, voelen wel degelijk nieuw en fris aan, en ook Zimmer's momenten van grootsheid (veel lagen, voornamelijk blazers en percussie) klinken in de verste verte niet zoals ze klonken in The Dark Knight of Inception. Sterker nog, Zimmer gebruikt zijn talent om popinvloeden in zijn scores te verwerken ditmaal zo goed, dat de muziek ondanks de vaak absurde instrumentaties (bijvoorbeeld een fluitkoor) alsnóg aanslaat.

In Rango horen we Zimmer ongeneerd een ode brengen aan zijn persoonlijke favoriet: Ennio Morricone. Want Zimmer laat her en der niet onverdienstelijk muziek horen die niet had misstaan in een spaghettiwestern.
Het ritmische tokkelwerk wordt als komische leidraad gebruikt, de elektrische gitaren krijgen vrij spel, en de strijkers worden alleen op een overdreven manier ingezet door Zimmer. Het beste hoor je het in de blazers, die soms toch wel erg veel weghebben van Morricones' Once Upon a Time in the West. Op een grootste en meeslepende manier horen we ze voorbij komen. Ook het fluitkoor mag zoals eerder gezegd niet ontbreken.
We hoorden Zimmer als in At World's End een ode aan Morricone brengen, maar niet eerder kreeg de man de kans om het op zo'n geweldige manier te doen.

Als men naar Rango luistert moet men zich dan ook beseffen dat Zimmer zich waarschijnlijk enorm heeft vermaakt met het schrijven van deze score. Want het enthousiasme is te horen in de muziek.
Het heeft die typische Zimmer-sound, maar is tegelijkertijd ook weer eens verfissendheid. Rango is een hobbyprojectje van Zimmer die ermee een ode brengt aan zijn favoriete componist. Bovendien is het een drookloterige, leuke score om in een melige bui eens naar te luisteren. Want voor een lach zorgt het zeker.
Rango - 08/10 - Critique de Steve Ewing, ajouté le (Anglais)
Jason FLZ, in his review of this soundtrack, brings up the point of Hans Zimmer’s propensity of using material from other soundtracks. While I don’t think it’s as prevalent as Jason FLZ contends, it is nonetheless apparent in this soundtrack. But Rango has so much more going for it. With some exception, the music is great fun that does Zimmer’s reputation justice. Also, the inclusion of some of the dialogue from the film adds a certain cohesiveness to the tracks.

At 34 minutes, the soundtrack is anything but elaborate, with almost all of the tracks under two minutes in length. The music is neither complicated nor heavy - both of which Zimmer is known for. In fact, Rango is comparable to his recent scoring for Megamind, although I would argue this soundtrack sounds better and is more worthwhile. The track “Bats,” for instance, is an amusing, reworked compilation of Ride of the Valkyries and Blue Danube in a western style.

Throughout these and most other tracks, there is a great Mexican/old-time western flair that really lends the music some authenticity and flavor, and while it’s nothing you haven’t heard in thousands of other cliche western soundtracks, Zimmer’s ability to enmesh into this score is truly refreshing. Perhaps least surprisingly, Zimmer puts his incredible talents to work when scoring for moments of triumph during the film, providing the listener with the grand and heartening music that soundtrack listeners have come to love and expect from Zimmer.

When reviewing the soundtracks of Hans Zimmer or of those who work for his production studio, there is the unfortunate necessity to mention that some of the music is borrowed. Rango is no different. In parts of the tracks “Bats,” as well as nearly the entirety of “Sunset Shot” and “Name’s Rango,” Zimmer uses the same melody as can be found all throughout the soundtrack for K-19: The Widowmaker, which was written by Zimmer’s underling, Klaus Badelt. What’s more, many of the tracks written to evoke the character of Rango (voiced by Johnny Depp) sound unabashedly similar to the sauntering and swashbuckling themes Zimmer and his underlings wrote for the character Captain Jack Sparrow (also played by Johnny Depp) in the Pirates of the Caribbean films.

In all, the film has been expertly made to stand on its own two feet. Often, soundtracks are really not enjoyable unless the film is familiar to the listener, but such is not the case here. The use of small snippets of film dialogue fills in the story behind the soundtrack, making the listening experience as much its own tale as the movie itself. The tracks are short and light, full of fun and upbeat music exhibiting everything from Richard Wagner to cliche western flair. Sure, it borrows some musical elements from other soundtracks, but I think everyone expects that from Zimmer and his crew, and it alone is no reason not to listen to this soundtrack.
Rango - 07/10 - Critique de Maurits Petri, ajouté le (Néerlandais)
Na zijn grote driedelig Pirates avontuur, is regisseur Gore Verbinski terecht gekomen bij studio Nickelodeon. Want jawel, ook Verbinski waagt zich na jaren van radiostilte aan een heuse animatiefilm. Maar ook deze keer met iets `revolutionairs´, zogeheten movement-capure. Johnny Depp en de andere acteurs spelen iedere scene van de film, die later aan de hand van de in high definition geschoten beelden in een computer gegenereerde wereld worden geplaatst. Hierdoor hebben alle karakters in de film de bewegingen van de acteurs.

Verbinski´s partner in crime Hans Zimmer heeft een druk jaar voor de boeg. Dat jaar trapt hij af met zijn soundtrack voor Rango. Samen met de Amerikaanse formatie Los Lobos produceerde hij een aantal zeer leuke tracks, in de stijl van een komische versie van Once Upon a Time in the West. Zoals al eerder werd opgemerkt door collega Visser, is dit grotendeels een ode aan Zimmer´s grote voorbeeld Ennio Morricone. Uit Morricone´s vaatje werd ten tijde van Pirates deel twee en drie ook dikwijls getapt. Wat opvalt aan deze score is vooral de twaalfde track, waarin hij Die Walküre van Wagner en An Der Schonen Donau van Strauss mixt met zijn eigentijdse score. Deze oude klassieke stukken, die inmiddels in menig huishouden wordt uitgekotst, krijgt een heerlijk western-jasje. Ook Johnny Depp zorgt voor lachsalvo´s in dit nummer, wanneer hij als de eigenwijze kameleon Rango zuchtend en verliefd geluidjes laat horen. De mixage van Zimmer bereikt hier een fenomenaal hoogtepunt!

Het feit wil dat de rest van de tracks niet veel in de melk te brokkelen hebben. Zo is de langere Rango Suite nogal vreemd, mede dankzij het irritante gefluit. Dat fluitende toontje misstaat niet bij Het Volk van Laaf in de Efteling. `Rango Returns´ is daarentegen een prima track, waarin weer eens flink wordt geknipoogd naar Morricone. Helaas is het allemaal van korte duur, wat het luisterplezier deels de nek omdraait. Gelukkig is daar nog altijd Los Lobos die met hun heerlijke liedje het einde van het album inluiden. Met slimme marketing een prima kanshebber om de hitlijsten te bestormen.

Hans Zimmer krijgt te weinig speelduur om een overweldigende indruk achter te laten. De bijdrages van Los Lobos en de andere acteurs uit Rango doen dit gelukkig wel grotendeels vergeten. Zimmer overtreft zichzelf in de twaalfde track, met dank aan Strauss & Wagner, maar vergaloppeert zich aan het bewust simplistisch houden van de thematiek en instrumentatie (op een uitzondering na). Als hij hierin verder was gegaan, was Rango waarschijnlijk net zo onuitwisbaar en verslavend als Inception !
Rango - 07/10 - Critique de Damien , ajouté le (Français)
Un mélange de 'Sherlock Holmes' et 'Pirates of the Caribbean', mais cette fois dans une ambiance western. 'Rango Suite' nous balade durant presque 6 minutes à travers les différentes modulations du thème principal. Une composition riche, enjouée et dynamique, suffisamment éloignée de ses influences pour rester très originale. Pièce incontournable.

Pour le reste, les morceaux de Hans Zimmer laissent parfois place à des chansons du groupe mexicain Los Lobos, qui apportent avec 'Walk Don't Rango' et 'Rango Theme Song' un nouveau thème au film d'animation. Thème qui sera repris par Zimmer dans le virtuose 'We Ride, Really!', pièce de charge entraînante en forme de clin d'oeil aux westerns d'antan, dont le seul défaut est sa durée (48 secondes, un peu frustrant).

C'est là le premier reproche que l'on peut adresser à ce 'Rango': sur 20 pistes, seules 5 dépassent les 2 minutes. Pour un résultat de seulement 24 minutes de compositions originales... un peu court. Deuxième grand reproche: pourquoi avoir inclus autant de dialogues? En plus de n'apporter aucune utilité, ils couvrent plusieurs pistes du début à la fin. Fort heureusement il s'agit de pistes mineures sans grand intérêt ('Stuck in Guacamole' notamment).

Malgré ces commentaires, qu'on se rassure: ce 'Rango' reste une belle réussite, bien plus originale et intéressante que la majorité des bandes originales de films d'animation. Zimmer se montre en forme, avec des morceaux comme 'It's a Miracle', 'The Sunset Shot' ou 'Bats', énorme pièce d'action qui joue avec Wagner et Strauss, ou encore 'Rango Returns', reprise (discrète) de 'Parlay' ('Pirates of the Caribbean: At World's End', également réalisé par Gore Verbinski et composé par Hans Zimmer)... qui faisait lui-même référence au 'Once Upon A Time In The West' de Ennio Moriconne.

Si la qualité incontestable des compositions mérite un 9/10, la trop faible durée de l'album (de nombreux extraits musicaux du film ont probablement été oubliés) mitigent ce résultat. A écouter tout de même sans modération!
Rango - 06/10 - Critique de Jason FLZ, ajouté le (Anglais)
Hans Zimmer has always received criticism that he tends to borrow heavily from his previous, leaving little originality in his music. Generally I would happily defend him and say how (aside from similarities) his scores are still fresh and original. That is, up until now. Rango is an example of Zimmer literally taking pieces of his music from POTC or Sherlock Holmes and reusing them in a score where they have no place.

First, let's pick at the score itself. The 'Rango Suite' is automatically a bad sign. It is basically a combination of the pieces; Hoist The Colours/Jack Sparrow/Discombobulate with a slight western overlay. 'Rango Returns' is an inexcusable ripoff of 'Parley' from the Pirates scores (Zimmer didn't even bother to alter the track). This continues for about 10 of the 20 minutes released of the score. Fortunately, there are some hghlights. 'It's a Miracle', 'It's a Metaphor', 'Rango and Beans', and 'The Sunset Shot' are examples of Zimmer being smart about scoring. Also 'Bats' is one of the most uunique examples of a classical song being remixed (in this case; Ride of the Valkyries being parodied with banjos).

The album isn't a complete waste however, and the only thing saving it from being a lower rating are the songs. The western/mexican flavor is captured perfectly on the various tracks. The use of voices mixed in with the score itself is surprisingly not as annoying as you would imagine as it actually adds to the story. Overall, Rango is an example of Zimmer REALLY reusing and plagiarizing his own work.

Pros:
Fun songs which add to the album
Zimmer's remix of 'Ride of the Valkyries'
Good orchestral/action/western pieces

Cons:
Blatant rip-offs of previous Zimmer scores
Very little score music on album
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Nominé)

Autres sorties de musique de Rango (2011):

Rango (2011)
Rango (2011)


Signaler une erreur ou envoyer des infos supplémentaires!: Connexion

 



Plus