Enemies, A Love Story


Colosseum (4005939525323)
Varèse Sarabande (0030206525328)
Film | Date de sortie: 05/01/1990 | Type: CD, Téléchargement, Cassette
 

Inscrivez-vous!

Restez informé et d'obtenir un meilleur accès aux informations des collectionneurs!





 

# Track   Duration
1.Herman5:23
2.A Third Wife5:07
3.Tamara4:04
4.Kretchmar Country Club2:42
5.In The Wood2:16
6.The Rumba2:21
7.Masha4:40
8.Baby Masha4:53
 31:25
Introduisez votre critique Masquer les avis dans d'autres langues

 

Enemies, A Love Story - 05/10 - Critique de Lammert de Wit, ajouté le (Néerlandais)
Dit is de zevende recensie uit de Maurice Jarre serie.

Vorige: Dreamscape
Volgende: Gorillas in the Mist

De Amerikaanse dramafilm Enemies, A Love Story is geregisseerd door Paul Mazursky (An Unmarried Woman, Tempest, Down and Out in Beverly Hills), die zijn film baseerde op het gelijknamige boek van Isaac Bashevis Singer over Holocaust-overlever Herman Broder. Mazursky, die zelf van Joodse origine is, schreef mee aan het scenario en won met zijn film diverse nominaties, waaronder drie Oscar-nominaties. Het bioscoopbezoek viel echter tegen en de film kwam dan ook niet uit de kosten.
Het verhaal draait om Herman Broder (Ron Silver), die als Jood de tweede wereldoorlog in Polen overleefde. Zijn vrouw en kinderen zijn toen door de Nazi's afgevoerd naar een concentratiekamp. Na de oorlog trouwt hij vervolgens met Yadviga (Margaret Sophie Stein), de vrouw die hem in Polen verzorgde. Ze vertrekken naar New York, maar oorlogstrauma's spelen Herman parten, vooral wanneer hij in contact komt met een Joodse vrouw die ook de oorlog overleefde. Ze beginnen een affaire. Maar dan blijkt z'n eerste vrouw Tamara (Angelica Huston) eveneens de oorlog overleefd te hebben...

De muziek bij dit dramatische verhaal is gecomponeerd door Maurice Jarre, die er een nogal wisselende, maar wel volledig orkestrale score voor maakte.
Het album opent met de muziek voor het hoofdpersonage Herman. De track is een soort suite die bestaat uit verschillende delen. Het opent met een up-tempo marsachtig deel, die bijna BigBand proporties heeft, met daarin een wat Hebreeuwse kleuring, die je niet alleen in de melodie, maar ook in het arrangement terughoort. De diverse blaasinstrumenten wisselen elkaar vlot af, maar dat maakt de muziek toch wat rommelig. Na zo'n twee minuten gaat de muziek over in een soort klaagzang, met een mooie melodie, waarbij aanvankelijk een hoorn en later een dwarsfluit de melodie speelt. Weer anderhalve minuut later wordt het een soort menuet, die iets vlotter is en waarin dwarsfluit en cello om elkaar heen spelen. De melodie spreekt echter minder aan dan in het tweede deel. De laatste minuut komt het fraaie meer elegische deel weer terug.
De tweede track verloopt op een vergelijkbare manier, ook als een soort suite, die min of meer vlot begint en vervolgens overgaat in een trager deel met dwarsfluit en piano. Na bijna drie minuten gaat het weer up-tempo, om ruim een halve minuut later steeds afwisselend vlot en traag een volks deuntje te spelen, op een staccato-achtige manier, alsof het om een komedie gaat.
Ook de beide laatste tracks werken als suites, waarin verschillende stijlen voorkomen, maar die stijlen hangen allemaal nogal dicht aan tegen het deuntjesgenre. Dat maakt dat ook deze tracks nauwelijks aanspreken.

De track 'Tamara' begint met heldere, maar trage pianoklanken op een underscore van een wat matte viool. De melodieën zijn eveneens wat aan de matte kant en spreken nauwelijks tot de verbeelding. Dat geldt niet alleen voor 'Tamara', maar eigenlijk voor alle tracks. Steeds blijven de melodieën wat hangen in iets wat tussen vrolijk en dramatisch in hangt, zonder echt tot bloei te komen.
De arrangementen blijven daarbij voortdurend wat in de deuntjessfeer hangen, de ene keer wat sterker dan de andere keer, maar het wordt na verloop van het beluisteren toch wel wat storend, omdat de muziek daardoor steeds wat simplistisch overkomt. Wellicht zal het allemaal prima bij het verhaal van de film passen, maar los van de film spreekt de muziek eigenlijk helemaal niet aan, ondanks dat de muziek best wel melodieus en gemakkelijk in het gehoor liggend gepresenteerd wordt. Dat komt allicht mede door het wat Hebreeuwse karakter van de muziek, wat vanwege het filmverhaal wel goed voorstelbaar is.

Kortom, met zijn score voor Enemies, A Love Story heeft Maurice Jarre wellicht een voor de film prima score afgeleverd, maar om los van die film te beluisteren is duidelijk geen onverdeeld genoegen. Dat komt vooral door het volkse karakter van de muziek, met daarin een Hebreeuwse kleuring. Dat geeft een soort tragiek aan de muziek, terwijl het oppervlakkig gezien vrolijk klinkt. Dat volkse karakter laat de muziek klinken alsof het deuntjes zijn, die soms zelfs wat simplistisch overkomen, met veel staccato-achtige ritmische klanken en wat magere melodieën. De waardering komt dan ook niet hoger dan slechts 52 uit 100 punten.
Enemies, A Love Story - 06/10 - Critique de Tom Daish, ajouté le (Anglais)
I'm not entirely sure what the subtitle 'American Gothic' is meant to signify, but the material here is from a wide range of television and radio dramas, several of which were never actually aired. Indeed, the opening Landmark Theme was for a pilot show, about historical figures, that never got off the ground. However, Herrmann's vaguely militaristic, percussive and brassy opening and end titles is pleasingly dynamic and recalls fond memories of his few war film scores, notably the underrated Battle of Neretva. The Walt Whitman Suite is from a radio series and is perhaps the highlight of the disc. For all the melodrama and excitement in his best known scores, Herrmann's slightly melancholy pastoral style has produced some of his finest scores. The ensemble of strings, harp and percussion bring back fond memories of the gently eerie moments in Fahrenheit 451 filtered through hints of The Ghost and Mrs Muir, surely one of his finest film scores. There are some more dynamic segments, notably the bracing Processionals and Indian Gathering, which use piercing strings to replace the brass in a stark, but driving arrangement.

The Ethan Allen Suite was written for an unaired drama about the Revolutionary War hero. Herrmann's score for brass and timpani is as striking and martial as one would expect, even if there are a few static moments and the musicians sometimes sound like they're getting through it by the skin of their teeth. To compliment the western suites from the first CBS album, The Desert Suite is another selection of library cues which are variably interesting, but all constrained in terms of interest by their repetitive nature. Despite the suggestion of this being location specific music, there is little grandeur, Herrmann preferring to concentrate on the starkness rather than the beauty, although North Horizon does suggest a touch more spectacle. Another unseen pilot, Collector's Item actually sounds like a modestly interesting proposal revolving around art forgery. Herrmann's music makes it all sound like a thriller, but it isn't really that interesting on its own and never really goes anywhere. Radio drama The Moat Farm Murders receives a tense score to underpin the madness of the murderer and makes pretty uneasy listening.

Brave New World was a radio version of Aldous Huxley's tale of the future and Herrmann scores for a curious mixture of percussion and Hammond organ, giving the future a sterile, glistening aura that is quite entrancing and very strange. As much of the music was written and recorded for radio, the budgets were clearly tight and so the sound quality is a little abrasive at times. The high end is very shrill and some of the Walt Whitman tracks pierce right through the listener at anything above a low to moderate volume, although it could be argued that it all adds to the drama. Still, the clarity is fine and the level of hiss and distortion generally low, certainly better than one would have any right to expect from such low budget and relatively old recordings. Generally more interesting than the first volume, although more casual listeners will likely find much of it hard going, especially in the very repetitive tracks, but the finest moments are as good as Herrmann's film work.


Signaler une erreur ou envoyer des infos supplémentaires!: Connexion

 



Plus