The Kid
Inscrivez-vous!
Restez informé et d'obtenir un meilleur accès aux informations des collectionneurs!
Restez informé et d'obtenir un meilleur accès aux informations des collectionneurs!
| # | Track | Duration | |
|---|---|---|---|
| 1. | The Kid score | 40:58 | |
| 40:58 |
Introduisez votre critique
Masquer les avis dans d'autres langues
Dit is de 20ste recensie uit de Marc Shaiman serie.
Vorige: City Slickers II: The Legend of Curly's Gold
Volgende: The Out-of-Towners
De Amerikaanse film The Kid is een fantasy-komedie uit de Walt Disney gelederen en geregisseerd door John Turteltaub (Cool Runnings, While You were Sleeping, National Treasure, The Meg). De jonge acteur Spencer Breslin won een prijs en kreeg een paar nominaties voor z'n rol in de film, die door de critici wat mager is ontvangen, maar het in de bioscopen toch goed deed.
Het verhaal draait om Russ Duritz (Bruce Willis), die zich bezig houdt met het verbeteren of in stand houden van het image van bedrijven en functionarissen, waarbij ethiek duidelijk minder belangrijk is. Als hij op een dag thuiskomt zit er een vreemd jochie op z'n bank, die hij vervolgens wegjaagt, waarop hij spontaan verdwenen is. Russ gaat daarop naar de psychiater, omdat hij denkt te hallucineren. Hij krijgt medicijnen mee, maar de volgende dag zit het jochie weer op z'n bank. Hij blijkt Rusty (Breslin) te heten en door vragen te stellen komt Russ erachter dat dit joch hemzelf is, toen hij nog kind was...
De muziek bij deze film is van Marc Shaiman, die met zowel de komische als dramatische en emotionele kanten van de film prima uit de voeten kan, zo heeft hij in zijn eerdere scores wel aangetoond. En al die stijlen heeft Shaiman toegepast in deze score.
De promo bestaat in feite uit één lange track, maar is onderverdeeld in diverse tracks, die in mijn versie ervan los van elkaar zijn opgenomen. Voor de beluisterbaarheid maakt dat natuurlijk niet uit, maar voor het schrijven van deze recensie is het gegeven van één zo'n lange track niet zo handig, dus zal ik het bij een globale beschrijving van de muziek houden.
De muziek die Shaiman heeft gecomponeerd is voluit orkestraal en symfonisch. Er is een fraaie themamelodie, die regelmatig terugkomt, in soms vol orkestrale pracht. Maar die themamelodie komt ook in meer ingetogen versies voorbij en heeft dan een meer gevoelige kleuring. Daarnaast zijn er nog andere themamelodieën aanwezig. Ook daar zitten bijzonder fraaie melodieën bij, die Shaiman dan in prachtige meeslepende arrangementen weet te gieten. Die arrangementen hebben dan steeds een fraaie harmonische kleuring, waarbij strijkers de hoofdrol spelen.
Dat zijn de fraaie elementen uit de score, die toch een behoorlijk deel van de muziek uitmaken.
In een filmrecensie werd gezegd dat de producers Shaiman niet onder controle hadden, want zijn muziek viel teveel op in de film. Dat is natuurlijk net maar hoe je daar tegenaan kijkt.
Daarnaast heeft Shaiman een flink deel van zijn muziek in een jazzy jasje gestoken. Dat doet hij deels door de instrumentaties, maar veelmeer nog door de arrangementen. Bij die meer jazzy muziek, die op de score veelvuldig terugkomt, spelen vooral houtblazers een flinke rol, maar ook worden koperblazers, zoals een saxofoon of gedempte trompet, dan beperkt ingezet. De jazzy kleuring ontstaat daarnaast door de inzet van lichte jazzpercussie en de manier waarop de hout- of koperblazers spelen.
Ook de themamelodieën komen in die jazzy stijl terug, net als andere melodieën en motieven. Soms geeft Shaiman aan die jazzy stijl een komische kleuring, die af en toe zelfs als slap-stick klinkt. Die komedie-kant van de muziek is ook een stijl die regelmatig voor het voetlicht komt. Een enkele keer zit daar zelfs een wat funky tintje aan. Dat zijn duidelijk de minder aantrekkelijke kanten van de score.
Maar Shaiman heeft zijn komediekleuring ook in minder jazzy en meer orkestrale muziek gezet, die dan soms bijna een vlot klassieke kleuring krijgen, die het juist weer heel goed doet.
Kortom, met zijn muziek voor Disney's The Kid heeft Marc Shaiman een gevarieerde score gecomponeerd. Zowel prachtige symfonische muziek speelt een flinke rol, als een meer jazzy kleuring van de muziek. Die symfonische kant van de score is bijzonder mooi, vooral wanneer Shaiman vol orkestraal uitpakt, maar ook wanneer hij het klein en ingetogen houdt. De jazzy stijl spreekt mij duidelijk minder aan. Datzelfde geldt voor het deel van de score die het komedie-aspect van de film benadrukt, hoewel dat een heel enkele keer ook prettig uitpakt. De waardering voor het geheel komt toch op een fraaie 78 uit 100 punten.
Vorige: City Slickers II: The Legend of Curly's Gold
Volgende: The Out-of-Towners
De Amerikaanse film The Kid is een fantasy-komedie uit de Walt Disney gelederen en geregisseerd door John Turteltaub (Cool Runnings, While You were Sleeping, National Treasure, The Meg). De jonge acteur Spencer Breslin won een prijs en kreeg een paar nominaties voor z'n rol in de film, die door de critici wat mager is ontvangen, maar het in de bioscopen toch goed deed.
Het verhaal draait om Russ Duritz (Bruce Willis), die zich bezig houdt met het verbeteren of in stand houden van het image van bedrijven en functionarissen, waarbij ethiek duidelijk minder belangrijk is. Als hij op een dag thuiskomt zit er een vreemd jochie op z'n bank, die hij vervolgens wegjaagt, waarop hij spontaan verdwenen is. Russ gaat daarop naar de psychiater, omdat hij denkt te hallucineren. Hij krijgt medicijnen mee, maar de volgende dag zit het jochie weer op z'n bank. Hij blijkt Rusty (Breslin) te heten en door vragen te stellen komt Russ erachter dat dit joch hemzelf is, toen hij nog kind was...
De muziek bij deze film is van Marc Shaiman, die met zowel de komische als dramatische en emotionele kanten van de film prima uit de voeten kan, zo heeft hij in zijn eerdere scores wel aangetoond. En al die stijlen heeft Shaiman toegepast in deze score.
De promo bestaat in feite uit één lange track, maar is onderverdeeld in diverse tracks, die in mijn versie ervan los van elkaar zijn opgenomen. Voor de beluisterbaarheid maakt dat natuurlijk niet uit, maar voor het schrijven van deze recensie is het gegeven van één zo'n lange track niet zo handig, dus zal ik het bij een globale beschrijving van de muziek houden.
De muziek die Shaiman heeft gecomponeerd is voluit orkestraal en symfonisch. Er is een fraaie themamelodie, die regelmatig terugkomt, in soms vol orkestrale pracht. Maar die themamelodie komt ook in meer ingetogen versies voorbij en heeft dan een meer gevoelige kleuring. Daarnaast zijn er nog andere themamelodieën aanwezig. Ook daar zitten bijzonder fraaie melodieën bij, die Shaiman dan in prachtige meeslepende arrangementen weet te gieten. Die arrangementen hebben dan steeds een fraaie harmonische kleuring, waarbij strijkers de hoofdrol spelen.
Dat zijn de fraaie elementen uit de score, die toch een behoorlijk deel van de muziek uitmaken.
In een filmrecensie werd gezegd dat de producers Shaiman niet onder controle hadden, want zijn muziek viel teveel op in de film. Dat is natuurlijk net maar hoe je daar tegenaan kijkt.
Daarnaast heeft Shaiman een flink deel van zijn muziek in een jazzy jasje gestoken. Dat doet hij deels door de instrumentaties, maar veelmeer nog door de arrangementen. Bij die meer jazzy muziek, die op de score veelvuldig terugkomt, spelen vooral houtblazers een flinke rol, maar ook worden koperblazers, zoals een saxofoon of gedempte trompet, dan beperkt ingezet. De jazzy kleuring ontstaat daarnaast door de inzet van lichte jazzpercussie en de manier waarop de hout- of koperblazers spelen.
Ook de themamelodieën komen in die jazzy stijl terug, net als andere melodieën en motieven. Soms geeft Shaiman aan die jazzy stijl een komische kleuring, die af en toe zelfs als slap-stick klinkt. Die komedie-kant van de muziek is ook een stijl die regelmatig voor het voetlicht komt. Een enkele keer zit daar zelfs een wat funky tintje aan. Dat zijn duidelijk de minder aantrekkelijke kanten van de score.
Maar Shaiman heeft zijn komediekleuring ook in minder jazzy en meer orkestrale muziek gezet, die dan soms bijna een vlot klassieke kleuring krijgen, die het juist weer heel goed doet.
Kortom, met zijn muziek voor Disney's The Kid heeft Marc Shaiman een gevarieerde score gecomponeerd. Zowel prachtige symfonische muziek speelt een flinke rol, als een meer jazzy kleuring van de muziek. Die symfonische kant van de score is bijzonder mooi, vooral wanneer Shaiman vol orkestraal uitpakt, maar ook wanneer hij het klein en ingetogen houdt. De jazzy stijl spreekt mij duidelijk minder aan. Datzelfde geldt voor het deel van de score die het komedie-aspect van de film benadrukt, hoewel dat een heel enkele keer ook prettig uitpakt. De waardering voor het geheel komt toch op een fraaie 78 uit 100 punten.
Autres sorties de musique de The Kid (2000):
