X-Men: Days of Future Past

Dit is de achtste recensie uit de John Ottman serie.

Vorige: X2: X-Men United (expanded score)
Volgende: X-Men: Apocalypse (original score)

De Amerikaanse superheldenfilm X-Men: Days of Future Past komt opnieuw uit de Marvel Studios en is geregisseerd door Brian Singer (Lion's Den, The Usual Suspects, Star Trek: Nemesis, Valkyrie), die ook al de twee eerste delen van de franchise had geregisseerd. Dit is daarmee na The Last Stand en First Class, de vijfde film in de serie, die overigens ook spin-of films kent. Het verhaal is gebaseerd op de gelijknamige X-Men strip aflevering uit 1981. Aanvankelijk zou Matthew Vaughn de film regisseren, die ook al had meegewerkt aan het scenario, maar hij haakte af, waarna Singer het stokje overnam. De film is door de critici uitstekend ontvangen en wordt zelfs beschouwd als een van de beste uit de serie. Ook in de bioscopen was de film een groot succes, ondanks het enorme budget.
Het verhaal begint in een naargeestige toekomst, waar bewakingsrobots op zoek zijn naar mutanten, zoals de X-Men. Daarbij zijn ze zo geprogrammeerd dat ze ook mensen doden die de mutantan hulp bieden. Die bewakingsrobots zijn ooit ontworpen door een wetenschapper in dienst van het leger, die door Raven, ofwel Mystique (Jennifer Lawrence) is uitgeschakeld. Maar Raven werd zelf gevangen door militanten in dienst van de overheid. Via haar werden de robots juist beter en sterker en konden ze zich aanpassen aan de mutanten waarnaar ze op jacht waren. Dr. Xavier (Patrick Stewart) wil terug in de tijd, maar zou dat niet overleven en Wolverine (Hugh Jackman) neemt zijn plaats in om de dood van de wetenschapper te voorkomen...

De muziek bij de film is van John Ottman, die ook de score maakte voor het tweede deel. En nu Singer weer het regiestokje overnam, kwam ook Ottman weer in beeld, nadat John Powell het derde en Henry Jackman het vierde deel van een score hadden voorzien. Overigens nam Ottman niet alleen de muziek, maar ook het editten van de film voor z'n rekening.

De thematische elementen en de stijl van de muziek bleven netjes in het stramien van de serie, want ook in deze score van Ottman horen we het hoofdthema terug, dat Ottman al voor de tweede film componeerde, evenals beperkt de thema's voor diverse personages. Die beperktheid zorgt er echter tegelijk voor dat de verschillende scores uit de serie allemaal individuele producties blijven, zonder dat er veel overeenkomsten zijn die zorgen voor een prettige herkenning. Wat ook niet meehelpt is de grote verscheidenheid aan themamotieven. Bijna elk personage lijkt zo ongeveer iets eigens te hebben, maar dat zorgt allemaal met elkaar voor een nogal rommelig geheel. Daar komt bij dat die subthema's nauwelijks verder worden uitgewerkt, waardoor de muziek eigenlijk te weinig melodieus is. En ook deze score van Ottman heeft daar flink last van. Ottman's eigen thema lijkt daarbij de uitzondering te zijn.

Een groot deel van de muziek zit opnieuw in het actiegenre, en dat is ook logisch bij zo'n spectakelfilm. Maar de vele actiemuziektracks gaan een beetje ten onder in overtollig lawaai. Voor de film zal het vast prima uitpakken, maar om los van de film te beluisteren valt nog niet mee, want veel van die actiemuziek is nauwelijks melodieus en zit soms dicht tegen het hardrockgenre aan, met veel elektrische gitaren en heftige percussie.
Waar Ottman's muziek voor X2 nog redelijk orkestraal was, is die voor deze film meer een elektronische score. Ook de effecten, geluiden en vreemde klanken ontbreken niet. Maar soms zorgt de klankkleur toch ook wel voor het gevoel dat je naar een soort Zimmer-kloon zit te luisteren. Dat hoeft op zich niet erg te zijn, als de muziek maar fraai melodieus is, en daaraan ontbreekt het juist te vaak. Alleen in de openingstrack en de laatste scoretrack 'Welcom Back / End Titles' levert dat melodieuze aspect juist bijzonder fraaie muziek op, terwijl het tussen die beide tracks in daaraan nou net vaak ontbreekt.

De enige tracks die wel meer aanspreken zijn de veel ingetogener tracks, hoewel een aantal daarvan evenmin erg melodieus zijn en meer een wat soundscape-achtig karakter hebben. Toch zijn er een paar ingetogen tracks die wel aanspreken, zoals 'Hope (Xavier's Theme)', die wel beetje lijkt op 'Time' uit Zimmer's score voor Inception, 'He Lost Everything', of 'Join Me', of 'Do What You Were Made For', en dat is van deze score al meer dan alle ingetogen muziek van X2 bij elkaar.

Het album sluit af met twee prettige songs. De eerste is een fraaie folk-popballad van Jim Croce en de tweede de nogal trage en ingetogen, maar bekendere song van Roberta Flack. Het zijn twee van de vele songs die in de film voorkomen, en ze staan op het eind van het album om de score niet te verstoren, want de songs passen wat minder goed bij het geheel van de score.

Kortom, met zijn muziek voor X-Men: Days of Future Past heeft John Ottman een toch wat tegenvallende score gecomponeerd. Het album begint erg goed, met zijn eigen hoofdthema als leidende melodie, maar veel van wat daarna komt heeft juist een chronisch gebrek aan melodieën die aanspreken. Vooral de actietracks zijn daardoor eerder lawaaiig dan prettig muzikaal. Ook de wat meer ingetogen tracks zijn nogal eens wat grillig en zijn dan ruim voorzien van elektronische klanken en effecten, wat de beluisterbaarheid niet ten goede komt. Toch zijn er zeker een aantal tracks die de toets van de kritiek goed kunnen doorstaan en die de waardering nog tot een acceptabele 66 uit 100 punten weten te brengen.