The Edge


RCA Victor US (0090266895021)
RCA Victor Europe (0090266895021)
RCA Victor Japan (0090266895021)
Film | Date: 1997 | Type: CD
 

Inscrivez-vous!

Restez informé et d'obtenir un meilleur accès aux informations des collectionneurs!





 

# Track   Duration
1.Lost in the Wild3:01
2.The Ravine4:38
3.Birds2:24
4.Mighty Hunter1:34
5.Bitter Coffee3:03
6.Stalking5:47
7.Deadfall6:15
8.The River2:21
9.Rescued6:04
10.The Edge2:57
 38:04
Introduisez votre critique Masquer les avis dans d'autres langues

 

The Edge - 07/10 - Critique de Lammert de Wit, ajouté le (Néerlandais)
In de film The Edge raken drie mannen verdwaald in de wilde natuur van Alaska (hoewel.., de film is in Canada opgenomen). De steenrijke uitgever Charles Morse (Anthony Hopkins) is getrouwd, maar weet niet dat zijn vrouw een affaire heeft met zijn medewerker Robert Green (Alec Baldwin). Samen met fotograaf Stephen vliegen ze met z'n vieren naar klein plaatsje in Alaska. De drie mannen willen een ontmoeting met een indiaan en vliegen de volgende dag verder om hem op te zoeken, maar het vliegtuig stort neer en alleen Charles, Robert en Stephen overleven de crash. Bij een ontmoeting met een beer wordt Stephen gedood. Als Charles er vervolgens achter komt dat Robert een verhouding met z'n vrouw heeft lopen de spanningen tussen hen hoog op en ligt een volgend 'ongeluk' op de loer...

Jerry Goldsmith componeerde de score voor deze uitstekende en best wel spannende film van regisseur Lee Tamahori.
De muziek voor de film bestaat eigenlijk uit twee stijlen. De eerste is de muziek voor het thema van de film en de prachtige natuur. Het tweede is de muziek voor de spannende scenes in de film. Waar de film veel aandacht geeft aan de tocht van de mannen door de woeste natuur, is op deze Original score vooral spannende muziek te horen. Op zich is dat wel logisch, want de tocht van de mannen kent veel onderhuidse spanning. Toch lijkt de overdaad op dit score-album aan thrillerachtige muziek niet helemaal te sporen met de film zoals ik me die herinner.

De score opent met het thema voor de film. En het moet gezegd: dit is een overweldigend thema, dat vol orkestraal gebracht wordt. De melodie is ronduit prachtig en de hoornblazers op underscore van violen maken er een mooie track van. Ook de paukenroffels geven net even die extra schwung aan de muziek, waardoor het bijna heroïsch klinkt. Dit prachtige thema komt nogmaals heerlijk orkestraal voorbij in de tracks 'Mighty Hunter' en in de lange track 'Rescued'. Deze drie tracks zijn zonder meer verreweg mooiste tracks van dit album.
Ook de afsluitende titeltrack brengt nogmaals het thema, maar daar is het in een nogal jazzy jasje gestoken. De melodie wordt op een jazzy manier op piano gespeeld, terwijl de begeleiding verder alleen bestaat uit de typische slepende drum, zoals die in veel jazzmuziek te horen is. Als je van jazz houdt is dat vast erg fraai, maar mij spreekt het niet aan.

Het grootste deel van de score bestaat uit echte thrillermuziek. Dat begint al gelijk met een heftige tweede track, waarin de percussie de hoofdrol speelt, naast jagende koperblazers, met glijdende klanken zoals een auto die voorbij rijdt. Veel van die spannende muziek heeft een vrij hoog staccato gehalte en Goldsmith past veel lage tonen toe, van vooral koperblazers, maar ook lage pianoklanken komen voorbij. Deze thrillermuziek heeft weinig melodie en moet het vooral van muzikale effecten hebben. Toch bevat de muziek relatief weinig atonale gedeelten en vrijwel geen echt chaotische stukken. De spanning heeft Goldsmith vooral in de arrangementen en muzikale effecten gestopt. Veel spanning komt van de heftige percussie of van de ver boven de muziek uitkomende strakke koperblazers. Maar het gebrek aan mooie melodie doet deze tracks echter de das om, want dat maakt de muziek niet erg prettig om naar te luisteren.
Spannende muziek kan best mooi of zelfs prachtig zijn, maar in The Edge is de muziek vooral effectief in de film en is de beluisterbaarheid toch wel erg mager.

Kortom, met deze Original score voor The Edge heeft Jerry Goldsmith een score gecomponeerd met twee gezichten. De ene kant daarvan is prachtig orkestraal met een heerlijke themamelodie, de andere kant ervan is die van de spannende muziek met weinig melodie en vooral heftige percussie en koperblazers in de hoofdrol. Vooral tracks als 'The Ravine' en 'Deadfall' blinken uit in heftige thrillermuziek. Andere tracks kennen daarin een wat rustiger verloop en zijn veel beter beluisterbaar, vooral als soms dan het thema voorbijkomt. Vanwege de overmaat aan spanningstracks halen de drie prachtige thematracks de prettige beluisterbaarheid onvoldoende omhoog om een hoge waardering te kunnen geven. Die blijft nu wat achter met 68 uit 100 punten.
The Edge - 10/10 - Critique de Mitchell Tijsen, ajouté le (Néerlandais)
Al die scores van deze tijd, soms word ik er best moe van. Al die elektronica en als die mensen die Hans Zimmer na doen en in die studio werken. Ik zeg niet dat ik het lelijk vind maar ik word er af en toe zo moe van. Altijd maar datzelfde gedoe, alles lijkt op elkaar...en op zulke momenten is er gewoon niets beter dan een goede score op te zetten. Een score die geschreven is met de hand, een score met mooie thema’s die de thema’s van deze tijd doen verdwijnen in de mist...

The Edge is zo’n score met een heerlijk thema. Jerry Goldsmith wordt ook wel 1 van de beste componisten van de vorige eeuw genoemd, en terecht! Hij is een geweldige componist en samen met John Williams heeft hij in de vorige eeuw voor heel veel memorabele momenten gezorgd, hij is niet voor niets een groot voorbeeld voor veel componisten van deze tijd. Door zijn sterke thema’s, zijn spanning die hij blijft componeren en door de aantrekkingskracht was hij een gewilde componist en zal iedereen zijn namen moeten kennen wanneer je van filmmuziek houdt. The Edge is een film met een thema die je kan blijven horen, het verveelt niet. Ik schreef hiervoor een recensie voor de film The Grey, The Grey is ook een film met veel natuurbeelden waar mensen zich een weg moeten zoeken terug naar de beschaving. Ook The Edge is zo’n film maar dan van een ander niveau, naar mijn mening een hoger niveau en dan heb ik het niet alleen over de acteurs. Het is de muziek die de film naar een hoger niveau tilt, de muziek van Goldsmith is memorabel en kan ik blijven horen. De score is al zo oud maar heeft gewoon simpelweg een thema dat torenhoog boven veel andere thema’s uitsteekt die componisten in deze dagen maken. Streitenfield (componist van The Grey) moet is gaan luisteren naar deze muziek, dit is pas echt filmmuziek om van te houden. Door de spanning, het mooie thema en door de emotie die erin zit is dit een score die gewoon een recensie verdient op filmmuziek.be!

Ik blijf het steeds over dat thema hebben, daar kan ik niets aan doen. Het is een prachtig thema dat vooral vaak terugkeert door de strijkers, maar het thema wordt op verschillende manieren gespeeld (dat vind ik erg mooi). Steeds wanneer ik dat thema hoort krijg ik kippenvel en weet ik dat ik naar The Edge zit te luisteren, ik weet dat ik zit te luisteren naar weer een pracht score van componist Jerry Goldsmith. Het donkere gedeelte van de film is de beer en de duisterenis van de natuur, ook deze punten heeft Goldsmith verwerkt in de score. Het is geen mooie muziek waar je is lekker voor gaat zitten maar je voelt gewoon de spanning wanneer je deze muziek hoort. Heel duister, eng maar eigenlijk ook gewoon geniaal gecomponeerde muziek. Wanneer je naar mooie muziek wil luisteren moet je echt The Edge is gaan beluisteren, naar mijn mening is dit één van de beste scores van Jerry Goldsmith vanwege het sterke thema dat hierin verwerkt zit. Ik raad graag mensen scores aan (of af), zo’n score die ik jullie wil aanraden is een score waarvan ik zeker ben dat het goed in de smaak zal vallen. En daarom raad ik de mensen die dit lezen ook echt aan om deze score is te gaan beluisteren, je zal er zeker geen spijt van krijgen.

Een welverdiende 10!!
The Edge - 06/10 - Critique de Tom Daish, ajouté le (Anglais)
This is a score of two halves, the first is by turns majestic and exciting, the second is boring and occasionally a little strange. The opening track, Lost in the Wild introduces Goldsmith's soaring and spectacular main theme. Perfect in conjuring up the rugged outdoors where the film takes place. The Ravine then introduces really the only other motif into the score which is that of a short low brass slur which sounds to me like World War 2 bombers flying past or taking off or something. Anyway, it's a fascinating sound and an inspired choice as a motif to represent a grizzly bear of all things! Birds has some swirling motifs that seems to hark back to those outdoor Disney live action films that they don't really make any more (they all involved grizzly bears as well!). More sober material is introduced in Mighty Hunter and actually makes a nice break from the action and suspense. It, along with a couple of other tracks, makes use of the main theme. I did worry that this would be a score where the main theme wouldn't be heard after the opening, until the end credits so I was pleased to hear it crop up here and there (albeit in barely altered orchestrations).

Stalking and Deadfall are really where the score starts to fall apart a little, for me at least. The former is almost entirely suspense music, with the occasional burst of the grizzly bear motif and some percussive outbursts. This track alone wouldn't have been so bad had it not been followed by another somewhat similar track which has more suspense, with maybe a smattering of action hear and there. The ending is really quite subdued and where many composers would have finished with a rousing flourish, Goldsmith finishes with a warm, but restrained reinstatement of the main theme. The final track, The Edge, is where the music becomes strange. Starting from what sounds like a sombre piano solo that will eventually become a soaring orchestral version of the main theme, the music turns into a lounge jazz arrangement of the main theme. It is really completely at odds with the rest of the score, but the idea came to Goldsmith and director Lee Tamahori after the final recording session. The remaining performers were rounded up and Goldsmith quickly arranged it as jazz. If nothing else, an interesting study in how a theme will work in more than one context.

Overall, this is a sporadically excellent score, but there is something missing somewhere. I can't quite put my finger on it, but maybe it's the lack of variety, there's little more than action and stop-start suspense and the occasional burst of the main theme. Some of the music seems to recall Goldsmith's more hard edge style of a couple of decades ago and so perhaps fans of classical Goldsmith will prefer it to those who like the more melodic 1990's Goldsmith (despite the presence of an excellent main theme).


Signaler une erreur ou envoyer des infos supplémentaires!: Connexion

 



Plus