Addams Family Values


Colosseum (4005939546526)
Varèse Sarabande (0030206546521)
Film | Date: 1993 | Type: CD
 

Inscrivez-vous!

Restez informé et d'obtenir un meilleur accès aux informations des collectionneurs!





 

# Track   Duration
1.It's an Addams! 2:05
2.Sibling Rivalry 3:01
3.Love on a Tombstone 1:01
4.Debbie Meets the Family 2:17
5.Camp Chippewa/Camp Chippewa Song1:36
6.Fester's in Love 0:32
7.Big Date 2:28
8.Tango 2:44
9.Fester and Debbie's Courtship 2:42
10.Wednesday and Joel's Courtship1:18
11.Honeymoon Is Over1:27
12.Escape from Debbie 3:27
13.Eat Us 1:02
14.Wednesday's Revolt 2:26
15.Debbie's Big Scene 6:59
16.Some Time Later 3:09
 38:13
Introduisez votre critique Masquer les avis dans d'autres langues

 

Addams Family Values - 07/10 - Critique de Lammert de Wit, ajouté le (Néerlandais)
In 1991 kwam de zwarte komedie The Addams Family uit en werd een groot succes. En waar films succes hebben stampt een productiemaatschappij al snel een opvolger uit de grond, zo ook hier. En in 1993 kwam Addams Family Values uit, die ook qua verhaal volgt op z'n voorganger en ook weer is geregisseerd door Barry Sonnenfeld. De meeste acteurs uit de vorige film deden weer mee. De beide films zijn gebaseerd op de tv-serie uit de zestiger jaren van de vorige eeuw.
Het verhaal draait nu om Debbie, de babysitter van de familie Addams, want Gomez en z'n vrouw Morticia hebben een baby gekregen. Maar Debbie blijkt een moordenaar te zijn die trouwt en vervolgens haar mannen vermoord voor de erfenis. Eenmaal in huis bij de familie Addams probeert ze oom Fester te verleiden en hij trapt erin. Dochter Wednesday Addams vertrouwt haar echter niet, maar Debbie krijgt het voor elkaar dat pa en ma hun dochter op zomerkamp sturen. Nadat Fester met Debbie in de huwelijksboot gestapt is, is hij z'n leven echter niet meer zeker. Maar hij blijkt een weerbarstig mannetje...

De score voor de originele The Addams Family is van Marc Shaiman, die hier een nogal over-the-top orkestrale score in een zestiger jaren stijl voor componeerde. Die score pastte perfect bij de film en daarom lag het voor de hand dat Shaiman ook voor deze opvolger weer de score zou componeren in min of meer dezelfde stijl, om ook muzikaal gezien dezelfde sfeer en stemming in de film te behouden. En Shaiman heeft zich daar keurig netjes aan gehouden.
Ook de score voor Addams Family Values is weer een over-the-top orkestrale score en ook diezelfde zestiger jaren stijl is weer terug. De score voor deze opvolger lijkt in alles op z'n voorganger, dus als je dat een prachtige score vond, dan ben je bij deze opvolger weer aan het goede adres.

Natuurlijk is het geen identieke score geworden. De melodieën en thema's zijn voor een deel anders en misschien zelfs wel iets fraaier en Shaiman heeft z'n best gedaan om niet teveel in herhaling te vallen. Ook komen af en toe weer stukjes uit de oude tv-serie score van Vic Mizzy terug, evenals Shaiman dat deed in de score van het origineel.

De score opent met 'It's an Addams!', een track die aan elkaar hangt van diverse losse gedeelten, waaronder zelfs een muziekdoosje, die allicht als babymuziek dient. Dat effect komt in de tweede track weer terug, maar krijgt daar een wat donkerder setting omheen, waardoor het komisch effect versterkt wordt.
Dat de film een (zwarte) komedie is hoor je regelmatig terug in de muziek, met name wanneer het tempo van de muziek flink wordt opgeschroefd. De muziek krijgt dan bijna slap-stick proporties. Maar ook op andere momenten versterkt de muziek duidelijk de komische momenten.

Waar de eerste filmscore duidelijk jazzy en bluesy invloeden had, is dat in deze score minder, maar nog steeds aanwezig in een aantal tracks.
De tango is een stijl die in deze score meer prominent aanwezig is, voor het eerst te horen in 'The Big Date' en vervolgens uiteraard in 'The Tango' en ook in volgende tracks komt die tango-stijl nog terug. In de track 'The Tango' speelt een solo viool op z'n Zuid-Amerikaans de hoofdmelodie, waarbij grootse orkestrale klanken ondersteunen. Toch wordt het soms wat kermisachtig en daardoor niet fraaier. Dat kermisachtige kom je in meer tracks tegen, wat in de film de komedie vast zal versterken, maar los op het score-album valt dat toch wat tegen.

Fraaie, bijna romantisch gekleurde muziek is ook aanwezig, al is het beperkt. Dit zijn toch wel wat de pareltjes op het album. Maar zelfs bij deze pareltjes gooit de gedateerde stijl van de muziek een beetje roet in het eten. Natuurlijk is die gedateerde stijl bewust zo gecomponeerd, evenals in de score voor de eerste film, maar toch maakt dat het als luistermuziek net even iets minder aangenaam.

Op het album staat 1 song, de 'Camp Chippewa Song', een wat kinderlijk komische song met een donker randje. In de film vast heel aardig, maar los daarvan toch niet zo fraai. In de film was ook nog een soort titelsong te horen, 'Addams Family (Whoomp!)', die de Golden Raspberry won voor Slechtste Song. Gelukkig voor Shaiman is die song niet door hem gecomponeerd. Dat geldt weer wel voor de song 'Eat Us', opnieuw gezongen door een kinderkoortje, en met de stem van Jimmy Workman. Wat simpel en niet zo fraai.

Kortom, met Addams Family Values heeft Marc Shaiman weer een uitstekend stukje vakwerk afgeleverd. Toch moet je wel van die zestiger jaren stijl houden om de muziek echt aangenaam te vinden. Gelukkig is de score wat minder jazzy en bluesy dan de score voor de originele film en bevat de score ook wel weer de nodige fraaiere tracks. Toch is dit niet helemaal mijn 'ding'. Het kermisachtige en slapstick-achtige al helemaal niet en dat komt net even te vaak terug op de score. De tango muziek van een aantal tracks is dan wel weer heel aardig, zolang dit niet ontleukt wordt door kermisklanken. Ook een aantal wat meer romantische en groots orkestrale tracks zijn zeker fraai, waardoor de waardering toch op 73 uit 100 punten uitkomt.
Addams Family Values - 06/10 - Critique de Tom Daish, ajouté le (Anglais)
After the eminently amusing Addams Family, which was good due to impeccible casting, fabulously over the top designs and plenty of tasteless jokes. The sequel was inevitably more of the same and once again Marc Shaiman was drafted in to write the score. To preserve the same kind of mood as the original Marc Shaiman's score is basically an extension of the first using the basic ideas and working the material a little more. There are no new terribly memorable themes, but Shaiman avoids repeating too much material from the original so it remains generally fresh and interesting. The most welcome return are the few fleeting glimpses of Shaiman's original Rota-esque family theme, which is fair more ravishing and suitable than Vic Mizzy's more famous television theme (which makes a few appearances), but Mizzy's does serve the comedic side well.

The film was chaotic and incoherent and so is the score; darting from one idea to another, it does at least have the good sense to remain coherent within tracks. There are a number of crackling set pieces, the best of these being perhaps the absolutely psychotic The Tango which is one of those out of control, darkly comic dance numbers that injects healthy doses of Spanish Flamenco in for good measure. It has the added bonus of being absolutely brilliantly performed by a studio orchestra on especially cracking form. Of the more subdued sections, Fester and Debbie's Courtship is a highlight with large quantities of golden age melodrama it manages to avoid being either sappy or subdued to the point where it would get lost amongst the onslaught of comedy and excitement.

I must admit that the first time I listened to the sequel I was pretty disappointed, although in retrospect I can't imagine why. It's no better or worse than the original particularly. I'm not entirely sure that I can say that it has few original touches yet avoids repeating the original, as that seems to be a contradiction in terms. Ah well, you get the idea, more music in a very similar style, but not stretching the boundries too much and if you enjoyed the first this will doubtlessly go down like a carving knife in the throat.


Signaler une erreur ou envoyer des infos supplémentaires!: Connexion

 



Plus