Mesrine (L' Ennemi public #1)
L'Instinct de Mort et L'Ennemi Public N°1


EMI Music France (5099926556925)
Film | Date: 2008 | Sortie du film: 2009 | Type: CD, Téléchargement
 

Inscrivez-vous!

Restez informé et d'obtenir un meilleur accès aux informations des collectionneurs!





 

# Track   Duration
1.L'instinct De Mort 3:17
2.Jacques Mesrine3:06
3.Sale Boulot 2:12
4.La Mort Du Père 1:13
5.Le Départ 2:07
6.Broussard 1:41
7.Kidnapping De Deslauriers 0:56
8.En Attendant La Rançon 2:51
9.En Planque 3:20
10.Humeur Noire 2:05
11.Jacques Et Janou 1:04
12.Plan D'évasion 3:44
13.L'armée 1:12
14.Aveuglé 1:38
15.Un Plan Diabolique 2:25
16.Le Livre 0:48
17.Evasion3:02
18.Le Casino De Deauville 1:03
19.Fusillade Dans La Prison 4:50
20.L'interview 2:40
21.Dallier 4:27
22.Nos Jours Sont Comptés 1:51
23.2 Novembre 1979 7:49
24.Porte De Clignancourt1:58
25.Le Prix À Payer 2:22
 63:40
Introduisez votre critique Masquer les avis dans d'autres langues

 

Mesrine - 08/10 - Critique de Maurits Petri, ajouté le (Néerlandais)
Jacques Mesrine was in de jaren '70 één van de meest beruchte Franse gangsters die de samenleving en de media in de ban hield. De film, gebaseerd op de autobiografische roman die Mesrine in de gevangenis schreef, verbeeldt de avonturen van de man met de bijnaam 'de man met de 100 gezichten'. De Franse regisseur Jean-François Richet die al eens eerder de Amerikaanse kaskraker Assault on Precinct 13 in goede banen leidde, heeft de touwtjes goed in handen. De in Parijs geboren acteur Vincent Cassel speelt de rol van Mesrine angstaanjagend goed en werd onlangs genomineerd voor de grootste Franse filmprijs, de César.

Opvallend is de hoofdzakelijk Frans gesproken film (met hier en daar een Engelse dialoog) zeerzeker. De manier waarop de films -jawel, we worden getrakteerd op een tweeluik- in de media zijn gebracht is bijzonder te noemen. Met grote posters, billboards en affiches met de tronie van Cassel werden mensen naar de bioscoop gelokt. Helaas vielen de bezoekersaantallen in de rest van Europa ietwat tegen. Opvallend is dat in juli aanstaande een gelijknamige film in de bioscopen verschijnt. Johnny Depp speelt hier ook een door de wolk geverfde bandiet. Laten we daarom door al het Hollywood-geweld niet vergeten dat deze film er ook nog is!

Top componist Marco Beltrami mocht aantreden om de soundtrack te verzorgen en dit deed met de vrijwel onbekende co-componist Marcus Trumpp. Wat precies zijn inbreng was op de soundtrack is niet duidelijk, ook niet na het lezen van de inlay. Maar dat maakt eigenlijk helemaal niks uit, want de muziek is van ongekende klasse. De soundtrack werd trouwens in verschillende versies uitgebracht: een met Franstalige tekst en een exemplaar met Engelstalige tekst. Voor het gemak houden we hier de originele Franse titels aan. Ook is de film een tweeluik geworden, tot zover was er 1 release van een soundtrack. Of deel 2 nog een eigen soundtrack zal krijgen, is een kwestie van tijd.

Beltrami en Trumpp componeerde een behouden en duistere soundtrack, met een grote hoeveelheid angstaanjagende passages die vooruit geduwd worden door het orkest. Kort gezegd zijn de tracks op het album te verdelen in twee soorten: de muziek die de rauwe en vaak grove dialogen ondersteunen en de muziek waar de film grotendeels op lijkt te leunen. De eerste track L'instinct De Mort is een ingetogen rustige, maar zeer duister nummer wat op je zenuwen gaat werken. Snel verder luisteren. En wat blijkt: Beltrami en Trumpp kiezen voornamelijk voor de gemakkelijke route door het muzikale landschap. Rustig gebruik van instrumenten, geen epische thema's, prachtige kalme piano-solo's en strijkers waar je mee kan wegdromen. In de zesde track Broussard is dan eindelijk ruimte voor een stevig thema. Snelle strijkers, wat lichte elektronische effecten en zwaar koper maken het tot een stukje luistergenot. Helaas maar van korte duur, want de tijdsduur is niet bevredigend. Klein hoogtepuntje van het album is Evasion, waar de ontsnappingspoging van Mesrine prachtig in de muziek is verweven. Waar het allemaal kalm en rustig begint, ontvouwt er na een paar minuten een druk, lawaaierig en rommelig thema. Volgende hoogtepunt is Fusillade Dans La Prison. Ook hierin maken de componisten dankbaar gebruik van het verrassingelement en beginnen met een emotionele strijker. Echter, de hel breekt los wanneer het koper genadeloos toeslaat en het orkest op volle sterkte in samenwerking met stevige percussie het een en ander op zijn grondvesten doet trillen. Dat er geen vast thema in het nummer zit, boeit eigenlijk vrij weinig. Het minimalisme en de kracht van de muziek zijn voldoende om de aandacht erbij te houden. Op 3:01 start vervolgens een angstaanjagend deel, waarin de strijkers versnellen, het orkest aanzwelt en zijn einde vindt in een gewelddadige climax. Een vreemde eend in de bijt is Nos Jours Sont Comptés, een nummer wat geheel wordt ondersteunt door een elektronische beat. De nekhaartjes gaan omhoog staan bij deze onaangename track: bloedstollend en een sublieme mix tussen synthesizers en het machtig mooi spelende orkest.

Aanbelandt bij de langste track van het album 2 Novembre 1979, moeten we een vreemde conclusie trekken: hij is niet noemenswaardig en valt compleet weg. Helemaal als je de vergelijking trekt met het volgende nummer Porte De Clignancourt. Het twee minuten durende stuk is een lekkere actietrack zonder teveel toeters en bellen. Beltrami weet de perfecte manier te vinden om niet al te veel instrumentatie te mixen tot een goed stukje filmmuziek. Le Prix À Payer is een overweldigende afsluiter van een overweldigend en verrassend album. De solo van de cello is prachtig en geeft kippenvel. Langzaam faderen de strijkers uit en kunnen we op onze lauweren rusten.

Mesrine / L' Ennemi public #1 is een verrassende soundtrack van Marco Beltrami en Marcus Trumpp. Niet heel origineel, maar toch blinkt hij uit door de manier waarop de mannen -ondanks de heftige actiescenes en het extreme geweld- ten aller tijden rustig en kalm blijven. Geen momenten twijfelen ze om alle remmen los te gooien en het overzicht te verliezen, wat resulteert in een overzichtelijke en over het geheel genomen ingetogen soundtrack. De instrumentatie is naar behoren, aan de thematiek ontbreekt het misschien, daarentegen zijn de actietracks (en met name de percussielijnen) subliem. Een goede soundtrack voor een ondergewaardeerd Frans tweeluik met een topcast!
Mesrine - 08/10 - Critique de Lammert de Wit, ajouté le (Néerlandais)
Mesrine is een Franse thriller over de gevaarlijkste crimineel die Frankrijk de laatste honderd jaar gekend heeft en is gebaseerd op diens memoires, die hij in de gevangenis heeft geschreven. Deze film over volksvijand nummer 1 is opgezet in twee delen, beide met een eigen subtitel. Deel 1 heet L' Instinct de Mort en deel 2 heet L' Ennemi Public No 1.
Het eerste deel van de film gaat over de gebeurtenissen waarin Mesrine een zware crimineel is geworden, die nergens voor terugdeinsde. Daarbij moest hij regelmatig in andere landen schuilen voor de politie of andere criminelen. Vooral in Canada gaat het vervolgens flink mis. De meeste van z'n 'partners in crime' zijn inmiddels uit de weg geruimd en de vrouwen in z'n leven hebben hem verlaten.
Deel 2 gaat verder waar deel 1 is gestopt en begint in 1972, als Mesrine terugkeert naar Frankrijk. Daar slaat hij een nieuwe vriendin aan de haak, terwijl hij ondertussen gewoon verder gaat met z'n criminele leven. Als hij wordt gepakt belandt hij in de gevangenis, maar weet weer te ontsnappen...

Over de score voor het eerste deel van de film bestaat de nodige onduidelijkheid. Volgens de aftiteling van de film is de muziek voor deel 1 gecomponeerd door de mij onbekende componist Éloi Painchaud, waarbij Beltrami slechts bijgesprongen heeft. De naam van Painchaud komt op het scorealbum echter helemaal niet voor. Ook een uitgebreide zoektocht op het internet heeft geen licht laten schijnen op deze vreemde gang van zaken. Veel vermoedens, weinig feiten. Ook op de bekende website IMDB komt Painchaud niet voor als componist. Toch is er wel een link, want de vrouw van Painchaud is de Canadese zangeres Jorane, die al eens met Beltrami heeft samengewerkt aan een van haar albums.
De muziek is dus mogelijk gecomponeerd door verschillende componisten, waarbij Deel 1 van deze film gecomponeerd zou kunnen zijn door Éloi Painchaud, terwijl deel 2 is gecomponeerd door het duo Marco Beltrami en Marcus Trumpp. Op het album zijn de tracks van beide films opgenomen en staan deze tamelijk willekeurig door elkaar. De muzikale stijl van de tracks die bij deel 1 horen wijkt echter niet echt af van de stijl van de tracks voor deel 2. Dat leidt bijna tot de conclusie dat beide scores door dezelfde componisten zijn gemaakt en dat zouden dan Beltrami en Trumpp zijn, wat weer klopt met de vermelding op het album. Wellicht heeft Painchaud voor de film de nodige muziek gecomponeerd, maar op dit score-album is dat niet herleidbaar.
Marcus Trumpp heeft al veel meer werk verzet in de filmmuziekbusiness, vooral als orchestrator of componist van aanvullende muziek. Daarbij heeft hij vooral ook meegewerkt aan scores van Beltrami.

De muziek op deze score voor Mesrine is echte thrillermuziek. Vrijwel alle tracks hebben een soort donkere en dreigende lading. Toch is de muziek van de score relatief melodieus en daarmee goed beluisterbaar. Dat is voor andere thrillerscores (ook van Beltrami) nog wel eens anders.
De spanning halen Beltrami en Trumpp uit de arrangementen en niet uit allerlei schrikeffecten of atonale muziek. Veel tracks kennen een melodielijn van violen en hoog koper, terwijl de zware en donkere underscore hierbij zorgt voor de spanning. Ook wordt spanning gehaald uit de snelheid van de ritmes, met snelle percussie of snelle staccato vioolmuziek of blazers.
De score bevat een aantal relatief rustige tracks, die echter wel een soort dreigende ondertoon kennen. Vooral het begin van de score heeft een aantal van deze tracks. Soms is de muziek behoorlijk aan de minimalistische kant, wat het met de duistere kleuring ervan niet prettiger maakt. Toch zijn ook hierop uitzonderingen. Zo is 'L'Interview' een prachtige track met een melodieus tokkelende gitaar op mooie underscore van strijkers en is daarmee een van de mooiste tracks van het album. De track doet me denken aan 'Billy's Theme' uit The Departed van Howard Shore, al is die laatste een intensere track.

De score sluit af met een rustige melancholiek getinte track, die de dood van Mesrine verklankt. Een solo cello opent de track, waarna halverwege het orkest naar een climax toewerkt, die vervolgens niet komt, waarna de muziek als een nachtkaars uitgaat.

Kortom, voor Mesrine hebben Marco Beltrami en Marcus Trumpp een melodieuze, maar donkere en dreigende score afgeleverd. De muziek is prima beluisterbaar, al blijven de dreigende klanken voortdurend overheersen. Vooral de rustiger tracks doen het goed, maar ook de spannende muziek blijft melodieus en beheerst en wordt niet wild of atonaal. Ook creepy effecten blijven behoorlijk buiten de deur. Daarbij is de muziek goed georkestreerd en ook waar de muziek wat minimale trekjes heeft, doen de solo's het goed.
Met Mesrine deel 1 en deel 2 hebben Marco Beltrami en Marcus Trumpp een goede score afgeleverd, die voor beluisterbaarheid een waardering krijgt van 75 uit 100.
Mesrine - 09/10 - Critique de Grégory Ramat, ajouté le (Français)
Dans un premier temps, on peut être surpris du choix d'un compositeur américain comme Marco Beltrami (terminator 3) pour illustrer ce biopic 100% français. Mais on s'aperçoit rapidement que ce parti pris permet de souligner plus efficacement l'apect sombre, torturé et le caractère opressant du personnage et des situations. Marco Beltrami ne révolutionne pas la musique de film, mais il s'approprie complètement les codes du genre et le résultat transpire l'efficacité. Le thème principal (L'instinct de Mort) revient régulièrement et intelligemment. Fusillade dans la prison est à l'image du film : un vrai morceau de bravoure qui nous tient en haleine, les cuivres et les cordes se juxtaposant avec brio. L'interview se caractérise par une jolie mélodie à la guitare.
Beaucoup de nervosité donc au long des pistes qu'on prend plaisir à découvrir.
Marco Beltrami a dû suivre son instinct et ça lui a plutôt bien réussi !


Signaler une erreur ou envoyer des infos supplémentaires!: Connexion

 



Plus