Let Him Have It

De Britse film Let Him Have It is geregisseerd door de van oorsprong Hongaarse regisseur Peter Medak (The Changeling, Pontiac Moon, Species II, David Copperfield), die vanwege het neerslaan van de Hongaarse opstand in 1956 naar Engeland vluchtte. De dramafilm is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en kreeg van de critici uitstekende recensies.
Het verhaal draait om Derek Bentley (Christopher Eccleston), die zonder dat hij het beseft deel gaat uitmaken van een bende. Maar Bentley is epileptisch, kan niet lezen en heeft een aantal andere stoornissen. Bendeleider Craig (Paul Reynolds) weet hem over te halen mee te doen met een overval, maar de politie weet hen te vinden en eist dat Craig z'n pistool op de grond gooit. Bentley wordt gearresteerd, maar roept nog 'Let him have it' tegen Craig, die daarop het vuur opent. Of bedoelde hij om het pistool af te geven? De minderjarige Craig krijgt een gevangenisstraf, maar Bentley wordt ter dood veroordeeld...

De score is gecomponeerd door Michael Kamen, die daarbij assistentie kreeg van Edward Shearmur. Shearmur zou later nog regelmatig met regisseur Medak samenwerken.

Het album bevat een flink aantal hits uit de vijftiger jaren van de vorige eeuw, die als een groot blok bij elkaar zijn gezet vanaf de tweede track. Dit blok begint en eindigt met een song. De openingssong is van Jo Stafford, die hiermee in die vijftiger jaren een hit had. Deze heel aardige song komt daardoor wel wat gedateerd over. De song die het blok afsluit is 'Wheel of Fortune', ook uit 1952, die al even gedateerd klinkt, met een bigband-achtige begeleiding.
De tussenliggende vijf tracks zijn allemaal jazz tracks uit diezelfde tijdsperiode, waarbij overigens 'Guitar Blues' niet zozeer een jazzstijl heeft, maar duidelijk aan de bluesy kant van het spectrum zit, zoals de titel al zegt. De elektrische gitaar speelt daarbij de hoofdrol. De saxofoon neemt het stokje halverwege over, om later weer terug te stappen naar de gitaar.

Het album opent met een instrumentale track van Michael Kamen, die op z'n piano een wat minimalistische en triestig getinte melodie speelt. De regelmatig atonale akkoorden van de piano zorgen voor een wat ongemakkelijke sfeer.
Na het blokje hits opent de titeltrack met opnieuw solopianoklanken. Halverwege komen er meer klanken bij, en wordt de kleuring wat meer dreigend. Daarmee is de toon voor de muziek van de score wel gezet, want ook de andere scoretracks zijn behoorlijk aan de minimalistische kant, al worden regelmatig toch ook aanvullende orkestrale klanken ingezet. Dreiging en spanning zijn elementen die vaak terugkomen, met soms jankende violen, die even flink aanzetten. Daar horen ook de atonale pianoakkoorden bij, die nogal eens terugkomen in de verschillende tracks.

Een aparte track is het 'Brandenburg Concerto No.2', gecomponeerd door Johann Sebastian Bach, waarin Kamen de hobo-partij voor z'n rekening neemt. Verder wordt er gespeeld door een klein kamerorkest bestaande uit een klavecimbel, viool, cello en fluit. Dit is eigenlijk de enige wat luchtiger track en daarmee de fraaiste en tegelijk de langste van het album. Maar dus niet gecomponeerd door Kamen.

De spanning keert terug in 'The Roof', een minimalistische track, waarin een harp de leidende rol speelt, en waarbij strijkers voor lastige klanken in de achtergrond zorgen. Ook in 'The Petition' keert de harp terug, die voor een flink deel bijna solo te horen is, met hooguit wat begeleiding op de verre achtergrond. Halverwege komt die begeleiding wat dichterbij, maar het blijft vooral de harp die de aandacht trekt. Meer naar het einde worden elektronische effecten toegevoegd, die met wat onbestemde klanken lang aangehouden worden, om de spanning te verhogen.
Het album sluit af met een reprise van de titeltrack, waarmee deze in een nogal triestige toonsetting eindigt.

Kortom, met zijn muziek voor Let Him Have It heeft Michael Kamen een nogal minimalistische score gecomponeerd, met hulp van Edward Shearmur. Het minimalistische karakter van de muziek zorgt voor een wat kille kleuring, wat voor de film allicht uitstekend past, maar om los daarvan naar te luisteren toch duidelijk minder aantrekkelijk is. Er is wel de nodige begeleiding van lichte orkestrale klanken, vaak wat meer op de achtergrond, of juist van elektronische klanken, die soms een wat creepy toon produceren. Naast deze scoremuziek is het album voorzien van een zevental oude hits uit de vijftiger jaren van de vorige eeuw, waarvan vijf instrumentale jazz/bluestracks zijn en twee nogal gedateerde songs. Al met al is het beluisteren van dit album geen onverdeeld genoegen en komt de waardering niet hoger dan 41 uit 100 punten voor de scoremuziek en 52 voor de andere tracks, wat gemiddeld 46 punten oplevert.