Following / Memento / Spivs


Cinéfonia Records (3760098900275)
Film | Date: 2005 | Type: CD
 

Inscrivez-vous!

Restez informé et d'obtenir un meilleur accès aux informations des collectionneurs!





 

# Track   Duration
Following
1.Opening0:54
2.Theme1:41
3.Bruised2:34
4.Blond3:00
5.Cobb2:04
6.Breaking1:50
7.Box2:24
8.Photographs1:24
9.Confessions3:47
10.Closing Titles2:07
 
Memento
11.Trailer Park Chase2:53
12.How Can I Heal?5:19
 
Spivs
13.Mr Villa1:50
14.Driving the Kids1:38
15.Auntie Vee's House2:16
16.Flirting1:44
17.Jenny0:53
18.Plan1:14
19.Victoria Park1:09
20.Jack Leaves1:49
21.Goodbye To The Kids2:08
 44:37
Introduisez votre critique Masquer les avis dans d'autres langues

 

Following / Memento / Spivs - 05/10 - Critique de Lammert de Wit, ajouté le (Néerlandais)
De film Following is de debuutfilm van de Britse regisseur Christopher Nolan en in feite de film waarmee hij de aandacht op zich wist te vestigen. Nolan maakte de film toen hij nog bedrijfsfilms maakt en financierde de film met eigen geld en dat van vrienden en familie, die ook acteerden. De opnamen waren steeds in de weekends en de scenes werden uitvoerig geoefend, zodat de opnames in een keer goed zouden gaan. De film kostte daardoor niet meer dan een paar duizend dollar of euro. Nolan zorgde dat de film op festivals vertoond werd en daar won de film de nodige prijzen, waardoor Nolan bekend werd. De rest is geschiedenis.
Het verhaal draait om een jonge man, die kennelijk schrijver wil worden en daarvoor bepaalde mensen volgt, omdat hij inspiratie put uit hun doen en laten. Aanvankelijk kiest hij die mensen zorgvuldig uit en houdt hij zich aan zijn zelf gestelde regels, maar als een zekere Cobb in de gaten heeft dat hij gevolgd wordt, spreekt hij de jonge man aan. Cobb blijkt een inbreker te zijn, die hem vervolgens uitnodigt om mee te gaan op inbrekerspad...

David Julyan en Christopher Nolan kenden elkaar al in Londen, waar ze beiden op dezelfde universiteit zaten en lid waren van de Studenten Film Vereniging. Julyan had ook al de muziek gemaakt bij Nolan's eerste korte filmpjes en hij was bereid om slechts tegen onkosten de score voor Nolan's film te maken, wat Nolan een paar euro kostte voor een demobandje. Behalve voor Nolan
werd de film ook de doorbraak voor David Julyan, die vervolgens samen met Nolan aan de slag kon voor Memento in 2000 en Insomnia in 2002, om voor de laatste keer samen te werken bij The Prestige.

De score mocht niets kosten en werd daarom geproduceerd op de diverse elektronische speeltjes die Julyan in huis had. Met die keyboards en synthesizer speelde Julyan het klaar om een eenvoudige en toch spannend klinkende score te maken. Melodieus is het allemaal niet, want melodie is niet zo besteed aan deze componist. Hij gaat meer voor sfeer en creëerde daarom een
nogal soundscape-achtige score, die vooral bestaat uit elektronische geluiden en klanken en hier en daar een melodisch motief.

Ook in de recensie van Tom kun je al lezen hoe deze score klinkt. Het is, zoals Tom al zegt, een nogal minimalistische score, waarbij Julyan met relatief weinig middelen en weinig geluiden en klanken toch een spannend klinkende begeleiding bij de film gemaakt heeft. Ondanks dat de muziek overwegend wel die spanning in zich heeft is het niet creepy of erg dreigend, maar eerder wat donker gekleurd. Daarbij komt de muziek toch wel behoorlijk goedkoop over. Nu moest het natuurlijk ook goedkoop zijn, dus dat is wel logisch, maar het maakt het beluisteren van de score niet tot een plezieriger belevenis.
En het is sowieso al geen plezierige belevenis, omdat de muziek niet of nauwelijks melodieus is. Het zijn vooral solo-achtige klanken, geluiden en beperkt melodieuze motieven die Julyan presenteert in diverse variaties, die vooral de sfeer in de film proberen in te kleuren, wat kennelijk goed gelukt is.
Een van de tracks met wat meer melodie is 'Theme', met muziek van een keyboard op een underscore van glijdende synthesizerklanken, die het tot een wat etherische en toch nog aardige track maken. Ook bij 'Box' en 'Closing Titles' is dat het geval. Andere tracks bestaan dan weer voornamelijk uit die nogal saaie underscore klanken, die soms qua kleur wat aan Angelo Badalamenti doen denken.
Weer andere tracks bestaan vooral uit geluiden en klanken, soms voorzien van diezelfde saaie underscore. Die klanken en geluiden bestaan onder andere uit allerlei ritmes en percussie-achtige klanken en vreemde geluiden, allerlei verschillende en verlopende fluittonen, gekras, ijl gejank, grommende klanken, allerlei pieptonen, kortom allerlei lastig te beschrijven
geluiden, die in ieder geval niet prettig klinken.
De score voor Following duurt daarmee ruim twintig minuten en dat is lang genoeg.



Na tien tracks van de score voor Following staan op het album twee tracks uit Julyan's score voor Memento, de eerste volwaardige bioscoopfilm van regisseur Nolan, met professionele acteurs en producenten. Van de muziek is een Memento soundtrack-album uitgekomen met een aantal songs en ruim een half uur van de score van Julyan. De beide tracks 11 en 12 staan echter niet op dat soundtrack-album van Memento.
De muziek voor Memento op dit album is vergelijkbaar met die voor Following. In 'Trailer Park Chase' zijn het vooral klanken en percussie-achtige geluiden, zonder enige melodie, terwijl ver op de achtergrond wat ijle underscore hoorbaar is. Dan is de track 'How Can I Heal?' een heel andere. Hier bestaat de muziek vooral uit een soort meanderende underscore, die maar niet echt melodieus wil worden. De saaiheid is bijna slaapverwekkend.



Na beide Memento-tracks volgen negen tracks van de score voor Spivs. Deze Britse film is een misdaadfilm die geregisseerd is door Colin Teague, die vooral tv-series en -films regisseert. De low-budget-film was geen groot succes en ook in de pers was men niet erg enthousiast. Spiv is overigens dialect en betekent zoiets als kleine crimineel, zwendelaar of oplichter.
Het verhaal draait om een groepje Londense zwendelaars, die hun inkomen halen uit allerhande louche zaakjes. Maar als ze op een goede dag een vrachtwagenlading met handelswaar achterover denken te drukken, valt het vies tegen als deze bij het openen van de laadruimte geen handelswaar, maar illegale immigranten blijkt te bevatten. En tot overmaat van ramp zitten er ook nog een paar kinderen bij, die op zoek zijn naar hun oudere zus...

Ook deze score is gecomponeerd door David Julyan, die twee jaar later opnieuw met regisseur Teague zou samenwerken bij The Last Drop. De score begint in de lijn van de vorige beide films, met veel klanken en geluiden, die niet kunnen bekoren. Maar vanaf de track 'Auntie Vee's House' wordt de muziek een stuk beter te verteren. Hier hoor je voor het eerst een fraaie akoestische instrumentatie, met piano, viool, cello en fluit. De tamelijk minimalistische muziek is mooi harmonisch en ingetogen, op een erg fraaie melodie, in een arrangement die, zoals Tom ook al aangaf, wat wegheeft van de stijl van Philip Glass.
Na de wat minimalistische jazzy gekleurde track 'Flirting', de elektro-beat gekleurde track 'Jenny', de wat saaie underscoretrack 'Plan', komen de fraaie strijkers en piano samen met een harp terug in 'Victoria's Park' en ook de afsluitende track 'Goodbye to the Kids' is een erg mooie, ingetogen en harmonische track op strijkers en piano, die het album fraai afsluit. De score voor Spivs duurt daarmee ongeveer vijftien minuten.

Kortom, met zijn muziek voor Following heeft David Julyan voor Nolan een gratis score gecomponeerd, die voornamelijk bestaat uit allerlei klanken en geluiden en waarbij in een aantal tracks een nogal saaie underscore wordt gebruikt, die wat eentonig meanderend voortkabbelt. Ook de beide tracks voor Memento liggen in diezelfde lijn, en zelfs een paar tracks van de score voor Spivs op dit album hebben diezelfde kleuring. Het is een muzikale stijl die niet erg prettig in het gehoor ligt, al werken de underscore-tracks een beetje als muzikaal behang, die soms zelfs nog wel aardig klinkt, maar vooral slaapverwekkend is. Slechts een paar tracks van de derde score van het album, Spivs, laten horen dat Julyan tot meer in staat is dan alleen elektronische meuk. Die paar fraaie en ingetogen harmonische tracks zijn erg aangenaam en halen de waardering van dit album nog enigszins omhoog. De waardering voor de score van Following is 37 uit 100 punten, beide Memento-tracks halen 42 punten en de negen tracks van Spivs komen samen op 71 punten, wat voor het hele album uitkomt op een erg magere 52 uit 100 punten.
Following / Memento / Spivs - 05/10 - Critique de Tom H., ajouté le (Néerlandais)
Wanneer een componist en een regisseur samenwerken voor meerdere films is er blijkbaar een wederzijds genoegen. John Williams en Steven Spielberg, Alan Silvestri en Robert Zemeckis, Walt Disney en Alan Menken... zijn maar enkele voorbeelden van levenslange samenwerkingen. Voor David Julyan en Christopher Nolan is dit de derde samenwerking. In 'Following' volgen we Bill, een derderangsschrijver, die geïnteresseerd in zijn medemens en de verhalen achter een persoon, verschillende willekeurige individuen volgt om hun verhaal te achterhalen. Eén van deze mensen is Cobb, een dief die net als Bill, erg veel interesse toont over het leven van zijn slachtoffers. Beide personages ontmoeten elkaar maar wanneer Bill Cobb vergezelt op één van zijn inbrekerstochten, wordt hij verliefd op een vrouw die wordt bestolen met tot gevolg dat de vrouw hem voor haar kar spant en hem de vreselijkste zaken laat doen. Het moge duidelijk zijn, het verhaal is niet van de poes en na 'Memento' en 'Insomnia' brengt Nolan opnieuw een spannende thriller.

David Julyan schreef voor Memento en Imsomnia een erg minieme score met donkere en dreigende passages. Het zijn geen gemakkelijke soundtracks en vaak is een melodie ver te zoeken. En toch is Julyan erg getalenteerd, hoewel de opening een vreselijke track is. De componist werkt vooral met keyboards en de hoge tonen zijn afgrijselijk. De klokachtige percussie draagt bij tot de vreemde combinatie van klanken, maar toch klinkt de muziek niet echt dreigend. Het lijkt eerder weggelopen uit een goedkope science fiction film. 'Theme' is opnieuw synthesizerstrijkers en een mooie maar erg minimale piano. Het geheel is echter wel leuk om naar te luisteren en voelt betrekkelijk modern aan, hoewel je soms het gevoel krijgt dat je zit te luisteren naar de muziek van een politieserie met een laag budget voor handen. In 'Bruised' hoor je de inspiratie voor sommige tracks van 'Insomnia'. Lage, dessonante geluiden die somber en kil klinken. Er is weinig of geen opbouw en de muziek bromt maar door in de diepte. 'Blond' begint met eenvoudige strijkers (jawel, opneiuw keyboards)die langzaam en met langzaam bedoel ik echt SUPERLangzaam opbouwen om dan weer af te bouwen. Redelijk saai en oninteressant. 'Cobb' gaat terug naar de melodieloze synthesizers die uiteindelijk met minieme percussie eindigt maar toch enig spoor van thematiek bevat, maar zoals reeds vermeldt is het inspiratieloze gestotter dodelijk vermoeiend. 'Breaking' begint met een goedkope technobeat die maar door blijft gaan en met irritante hoge fluitgeluiden wordt gemixt tot een oorverscheurende kakafonie die bijna 2 minuten je stereo foltert. Voor diegene die nog niet hebben afgehaakt is een herhaling van het pianothema uit 'Thema' een mooie en hoogstnoodzakelijke afwisseling. Rustig maar vooral herkenbaar. 'Photographs' gaat opnieuw de 'beat'-toer op. Moge het gezegd zijnde; saai voor dood. 'Confessions' is best uitstaanbaar, maar is redelijk langdradig en onnoemelijk saai. Toch een geleidelijke progressie van fake-strijkers en een aanzet tot melodievorming. 'The Closing Titles' konden niet vlug genoeg komen en is waarschijnlijk één van de beste tracks van de score met een mooie piano en een redelijk interessante melodie. Goed en voorspelbaar thema dat zich weet te redden door de vreemde synthesizers die zwevend een perfecte achtergrond vormen.

Na de (gelukkig) korte soundtrack van 'Following' zijn er nog twee tracks uit Memento toegevoegd. Of we daar blij om moeten zijn is een andere vraag. 'Trailer Park Chase' is wel spannend maar erg miniem gearrangeerd en toch is deze track stukken beter dan de muziek uit 'Following'. Met momenten heeft het weg van James Newton Howard's 'Collatoral' en de elektronische muziek zit redelijk geraffineerd in elkaar. Dit is degelijk materiaal maar geen hoogvlieger. 'How Can He Heal' heeft weer de elektronische strijkers maar heeft een aangename progressie die in het begin erg melancholisch lijkt maar naar het einde mysterieus wordt, maar vijf minuten zonder een echt thema zorgt voor redelijk saaie underscore en het uitblijven van een hoogtepunt is een benarde bedoening.

'Spivs' is de derde toevoeging en volgt de trand van de vorige soundtracks. Veel gekletter, gesynthesizer en weinig melodie. 'Mr. Villa' is ronduit saai en weet niet te bekoren, zelfs de strijkers op het einde van het nummer kunnen deze niet redden. 'Driving the Children' heeft dan weer weg van Eric Serra en we weten allemaal dat deze bekend staat voor zijn rare en moeilijke scores en misbaksels. De natuurgeluiden zijn irritant maar de lichte melodie is relaxerend. 'Auntie Vee's' is een verademing. Niet alleen introduceerd Julyan opnieuw de piano, hij laat ook een viool aan het woord in een mooie en lieflijke track. Complete break die ik alleen maar kan toejuichen. 'Flirting' gaat eerder de 'noire' kant uit met een Jazzy nightclub thema met contrabas, xylofoon en rustige percussie. 'Jenny' gaat weer de moderne toer op en heeft enkele mooie drummomenten met een flashy keyboard toevoeging. 'Plan' laat de piano opnieuw opduiken maar erg onderdrukt. Underscore die we graag hebben met een licht erotisch tintje, of zou ik beter softporno kantje zeggen want dit nummer lijkt zo weg te zijn gelopen uit dat soort van film. 'Victoria's plan' laat god zij dank weer de viool aan de bak komen, samen met de harp, de piano en lichte strijkers. Aangenaam en de redding van dit album. Het heeft zelf iets weg van 'The Piano' of 'The Hours'. Een hoogtepunt op dit album, al is het dan kort. 'Jack Leaves' is georchestreerd met lieflijke strijkers, piano en houtblazers. Mooi en erg triestig. Let vooral op de soloviool aan het einde van de track. 'Goodbye to the Kids' is dan weer een rustig en mooi melodisch einde en bewijst dat Julyan wel degelijk toegankelijke scores kan schrijven.

'Spivs' is uiteindelijk de score die dit album redt want 'Memento' en vooral 'Following' zijn ware rampen. Als je dan toch voor Julyan kiest, ga dan voor 'Insomnia', maar verwacht tevens geen grote orchestraties maar vooral synthesizerachtige tracks met hier en daar een vleugje orkest of strijkers. Hoedan ook blijft deze soundtrack een tikkeltje moeilijk maar vooral saai en voor de paar minuten goede muziek uit 'Spivs' moet je het zeker niet doen. Een ware ontgoocheling.

Bandes Originales de la collection: Compilation

Adventures in Hollywood (1996)
Chansons und Themen aus Fassbinder Filmen (1995)
Trevor Jones: The Madrid Concert (2006)
Riz Plays Ortolani (1973)
Plus Belles Musiques de Jacques Loussier, Les (1994)
Fell In Love With a Vampire (2014)
Hans Zimmer / Mark Mancina Collaboration, The (2000)
Famous Film Themes and TV Tunes (1990)
Judy Garland: Collectors' Gems from the M-G-M Films (1996)
Bruce Broughton: Lighter Side, The (1999)


Signaler une erreur ou envoyer des infos supplémentaires!: Connexion

 



Plus