Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore
(Digital)

J.K. Rowlings Wizarding World heeft een hele generatie in zijn ban gehouden. Net zoals deze nederige recensent, zijn vele personen opgegroeid met de creatie van Rowling, zowel op papier als op het grote scherm. En tot op heden, is Harry Potter een groot deel van mijn leven, zo erg zelfs dat er een personage en zijn legendarische quote op mijn arm staat tot het einde van mijn dagen. Toen in 2011, de laatste Potter film uitkwam, dacht iedereen dat het gedaan was met de Wizarding World te bezoeken op het grote scherm, maar niets was minder waar. Amper een paar jaar later, toverde Warner Bros een prequel uit zijn hoed, genaamd Fantastic Beasts And Where To Find Them. Het zou de wereld van Rowling verder dan Hogwarts uitbreiden en de tovenaar gemeenschap over de gehele wereld uitbreiden, en raad eens. Het publiek was enthousiast. We hadden nieuwe personages, we hadden nieuwe werelden, en we hadden politiek... Maar wat hét grote struikelblok bleek te zijn is dat het eigenlijk een verdoken prequel was van het verhaal van de opkomst en de uiteindelijke teloorgang van Gellert Grindelwald. Want dat is veelal het probleem met prequels. De spanning is zo goed als weg, want we weten hoe het verhaal afloopt. We weten dat Dumbledore, de duistere tovenaar verslaat in 1945, en dat hij uiteindelijk ten prooi viel aan Lord Voldemort.
Velen haakten af voor de sequel “Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald” en ook deze “The Secrets of Dumbledore” voldeed niet aan de verwachtingen, waardoor de kans groot is dat dit de laatste zal zijn van de serie. En dat vind deze recensent ergens jammer. De films zijn dan niet perfect, maar ik hou er toch van. Ze zijn entertainend, visueel verbluffend en Rowling haalt thema's aan, waar ze bij de Potter serie geen plaats voor had. Het feit dat één van de meest geliefde personages uit de literaire geschiedenis openlijk homoseksueel is, is iets wat zelden is gebeurd.
De film is geregisseerd door veteraan David Yates, en zijn regie is alweer het neusje van de zalm, het verhaal zit beter in elkaar dan de tweede film, dankzij het schrijfwerk van Steve Kloves die het schrijfsels van Rowling moest oplappen om beter te werken als een script.
Zoals gezegd, voldeed de film niet aan de verwachtingen en jammer genoeg is dat mede door de controverse van de film. Want vergis u niet, dit is met voorsprong de meest controversiële film van het jaar. Er waren niet één, maar wel twee olifanten in de ruimte. De eerste is Rowling zelf die in een slecht daglicht is komen te staan door haar uitspraken op Twitter. Mijn mening daarover, laat ik in het midden, maar ik dacht dat we nog altijd leefden in een tijd waar de vrijheid van meningsuiting nog altijd toegelaten is, maar de alsmaar toenemende (en deels overdreven) drang om in een politiek correcte wereld te leven, belet die vrijheid.
De tweede olifant is deheer Depp die genadeloos ontslagen is geweest door Warner. Bros na zijn verlies in de rechtbank. Hij is vervangen door niemand minder dan Mads Mikkelsen. En het is niet dat de man niet kan acteren, integendeel, hij is één der meest onderschatte acteurs van zijn generatie, wat hij hier terug bewijst. Maar ik vind het jammer dat Depp is buitengebonjourd vooraleer hij was uitgehoord. Nu na de recente gebeurtenissen, kan ik mij voorstellen dat de directie van de studio met hun handen in het haar zitten. De kolossale fanbase van Depp, zullen deze film met opzet over hebben geslagen omdat hun favoriete acteur in niet in zat, waardoor hij flopte. Nooit een fanbase onderschatten lieve Tinseltown.
Maar ik wijk af, we zijn hier uiteraard voor de muziek en we hebben geluk, want James Newton Howard tekende wel present om de score te componeren. De twee voorgaande scores zijn met voorsprong één van zijn beste werken, want JNH is altijd op dreef als hij een fantasy film mag voorzien van zijn genialiteit en met deze Secrets Of Dumbledore, schreef hij mogelijks dé beste van de drie, als zal je het bij de eerste luisterbeurt niet doorhebben. Net zoals Maleficent, moet deze score zich ontplooien om zijn ware aard te laten zien.

Je kan geen Wizarding World score hebben, zonder Williams zijn Hedwig's thema. En deze is in deze film meer aanwezig dan in de voorgaande films. In “The Room We Require” horen we na een zeer mysterieus begin, het bekende koor dat het thema aangeeft en Howard laat dan zijn orkest uitbarsten om misschien wel de beste versie van het B deel van het thema los te laten op zijn luisterend publiek. Iedereen weet dat ik niet dé grootste fan ben van de scores van Williams, maar toegegeven, ik had toch een klein beetje kippen vel toen.
Niet op het album, wel in de film is ook een geniale cameo van het Quiditch thema van Williams tijdens een hilarische scene in de film. Het is jammer dat deze niet op de schijf staat.
Howard schuwt ook de rest van de voorgaande componisten niet; Doyle, Hooper en Desplat. Hij refereert dan wel geen exact thema van hen, maar sommige tracks zijn wel in hun stijl geschreven. Het scherzo op het einde van “The Room We Require” zou zomaar iets kunnen zijn dat uit de pen van Doyle had kunnen vloeien. Het woordloze koor dat we horen, is zoals Hooper zijn koor gebruikte in The Half Blood Prince en sommige percussie is iets wat Desplat ook deed in zijn twee scores voor The Deathly Hallows. Het is altijd fijn dat een componist het nalatenschap van de voorgaande films niet verloochend, wat niet altijd gebeurd. Uhum Marvel Uhum...
Howard verloochend uiteraard ook zijn eigen thematiek niet! Bijna elk thema van de voorgaande films, duikt hier op. Te beginnen met het hoofdthema. Net geweldige opbouwende soms angstaanjagende thema komt hier veelal terug. Maar niet altijd op de manier waarop je het verwacht. De meest opvallende versie is in de opening van “Countersight” waarbij Howard er geen doekjes om wind en het gewoonweg op je afvuurt in een geweldige nieuwe orkestratie. Deze keer zijn het de blazers die met de eer gaan lopen en de dartelende strijkers zijn naar de achtergrond geplaatst waardoor wij een hele mooie uitvoering van dat thema te horen krijgen.
Voor de rest komt het thema veelal subtiel voorbij. Soms hoor je het zelfs niet de eerste keer als je het beluisterd, maar zoals ik al zei, de muziek moet zich ontplooien. Je hoort het al in de eerste track 'I'm Expecting Someone” De piano speelt stukjes van het thema, al hoor je het niet het geheel, je hebt de subtiele hint.
“She's Ready” begint met een verbasterde versie van het thema. Je merkt dat de componist het naar voor wilt brengen, maar houdt zich toch in. Dwarrelende strijkers openen het nummer en je hoort het begin van het thema op de hoorn, alsnog wordt het niet afgewerkt. Ik hou wel van het idee dat hij het zo gedaan heeft, omdat het magische beest nog niet is geboren, en daardoor zijn thema nog niet volledig verdient, maar dat is maar mijn hersenspinsel die werken. Doorheen de score, hoor je het hoofdthema regelmatig opduiken, maar soms in een zeer vreemde manier. Soms is het als een onderliggend bedje bedoeld waar de actie bovenop gelegd wordt zoals in “Same Blood” of zoals in ”The Erkstag” waar je het eerste deel van het thema hoort. Het is soms moeilijk te vinden, maar het is er zeker en vast.
Een makkelijker thema is dan het thema dat Howard gebruikt bij de titelkaart, en je moet geen angst vertonen, dit is de beste versie ooit! Te horen in “Wyvern Rescue” Diepe noten van de blazers, komen uit de diepte gekropen bij het starten van de track. Het is niet de meest aangename muziek om te aanhoren, maar als Howard dan zijn nieuwe thema voor de Qillin lanceert, hebben we een mooi emotioneel thema dat de dood van het magische beest accompagneert. Dit is Howard op zijn best, zeker als hij dan het orkest laat openbarsten als Newt merkt dat niet alle hoop is verloren en het tweede kalf vindt. Je krijgt dan een rustige en optimistische versie van het thema te horen, vooraleer Howard zijn fluitsectie laat werken in een passage dat zo uit Maleficent had kunnen komen. En dan gebeurd het dames en heren. Howard begint op te bouwen. Het koor komt erbij, de strijkers floreren, de camera gaat in de lucht en daar is hét thema in al zijn glorie. De opbouw die het kent, is adembenemend. De uitvoering is perfect, en de kippenvel van drie lagen is zeker en vast verdiend! Dit is filmmuziek zoals het moet zijn! We hebben vier emoties in een track van nog geen vier minuten. Sommige van de nieuwe generatie componisten, zouden beter eens meer naar het werk van Howard luisteren!
Dit thema dat voor Grindelwald snode plannen wordt gebruikt, kent in deze score zijn hoogtepunt qua gebruik. Na dat het bijna afwezig was in de tweede score, gebruikt hij het hier meer dan ooit. In “I Know You Are There” krijg je het in zijn volle glorie te horen. Vergeet de percussie zoals in de eerste film, hier is het emotioneel. Diepe strijkers beginnen het thema, iets trager gespeeld, dan dat we gewoon zijn, en dan merk je hoe fragiel het thema wel kan zijn. We leren in de film dat Grindelwald niet slecht tot in zijn kern is, zoals Lord Voldemort. Zijn plannen zijn dan misschien niet goed, zijn bedoelingen hebben veel aanvang en zoals de beginscène van de film subtiel verteld, heeft hij soms spijt van zijn daden omdat hij het tegen zijn voormalige liefde moet opnemen, en dat verteld deze track!
In “Insufficient Evidence” krijg je het op einde het tweede deel van het thema te horen. Na alweer een mooie opbouw, komt daar het mannenkoor erbij en hoor je de trompetten het tweede thema spelen! Perfectie.
Een ander thema dat terugkeert is dat van het Blood Pact. Te horen in “Young Man's Magic” Ik heb het nooit zo'n mooi thema gevonden om apart van de film te luisteren, maar toegegeven, de neerdalende melodie geaccompagneerd met de vrouwenstemmen, heeft iets mysterieus over hem. In deze track, krijg je ook een herinnering aan het koor gedreven thema van Grindelwald. Iets waar Howard niet vaak terug naar refereert in dit werk, maar het is mooi voor de thematische coherentie.
Ook Leta's Theme maakt een kleine cameo in “Kama's Memory”. Nooit heb ik er een geheim van gemaakt dat ik dit hét beste thema van de franchise vind en het is mooi om te aanhoren dat Howard het toch gebruikt in deze scene. Grindelwald doet dat het meest verderfelijke ooit! De herinneringen aan Leta bij Kama wegpakken en zo het laatste bewijs dat de vrouw bestaan heeft, volledig wegnemend. In de bioscoop heb ik toch een traantje gelaten, bij het zien en horen van dit moment.
Nu naar iets leukers Jacobs thema is terug. Meer dan ooit. Voor het eerst vluchtig te horen in “Lally”, maar prominenter aanwezig in “Call Me Jacob”. Nadat we een zeer emotionele pianosolo horen van het liefdesthema van hem en Queenie, komt daar de jazz van achter de hoek piepen. Het blijft een pracht van een thema, dat Howard frequent doorheen zijn score sijpelt.
Ook Credence zijn thema duikt op. Beiden eigenlijk. Zijn synthesizer thema, maar ook zijn emotioneel thema uit de eerste film. Het best te beluisteren in de track “Same Blood”. Wat begint als een geniale goede actietrack, krijgen we op het einde het thema te horen in zijn meest emotionele vorm ooit als Albus hem verteld, wie hij echt is. Gespeeld door de diepe cello's, richt Howard zijn pijlen op je hart en als je hier niet van wegsmelt, dan is er een probleem.
Okidoki, nu naar “The Ceremony” wat eigenlijk een beetje een best off is van herhaalde thematiek. Het opent met het Elfmanesque liefdesthema van Tina en Newt. Waar ik tijdens de review van de eerste score, dit volledig afmaakte als een complete rip-off van Edward Scissorhands, moet ik toegeven, dat het op mij begint te groeien. Misschien omdat ik het in deze score had gemist, maar ik was overdreven enthousiast toen ik het hoorde. Ook horen we het enige statement van Dumbledore's Theme in deze track. Iets wat ik wel wat jammer vind, want het is een prachtig thema. Howard brengt het zacht en frivool. Dumbledore is eindelijk een beetje in vrede met zichzelf, maar weigert toch om naar het trouwfeest te gaan. Hij blijft liever alleen zitten in de sneeuw! Het thema wordt dan ook zo gebracht. Alsof eenzaamheid zijn beste gezelschap is. Onder de tonen van het liefdesthema van Newt en Tina, wandelt hij ook de nacht in. Prachtige afsluiter van deze meesterlijke track!
Zoals je kunt merken, is er een heel groot deel van de muziek die terugkomt, maar uiteraard trakteert Howard ons ook op nieuwe muziek. Het thema van de Qillin heb ik al eens aangekaart in de track “Wyvern Rescue”. In “The Power of The Beast” komt het terug in al zijn glorie. Gezongen door een mysterieus vrouwenkoor en de weinige orkestratie, maakt het geheel gewoonweg zeer prachtig om te aanhoren. In “Reanimation” krijgen we dan een zeer duistere versie te horen. De verdraaiende mannenstemmen, maken het zelfs een moeilijke track om te horen, terwijl het thema prachtig is geschreven. Hoe Howard zijn thema's zo kan verdraaien, blijft meesterlijk. In “He's Lying to You” krijgt het dan de volledige fantasy behandeling en dan hebben we voor de zoveelste keer een moment van kippenvel.
Een tweede thema is dat van Lally. En dat vind ik het sterkste nieuwe thema van deze score. Jammerlijk genoeg, hoor je het maar twee keer in deze score (zucht). De eerste versie is in de gelijknamige track. Het is een percussie gedreven thema, dat we hier te horen krijgen, met plukkende strijkers. Het ligt mooi in het gehoor, en het nestelt zich meteen in je brein. Zeker als je het hoort in de end credits suite. Na en prachtig scherzo dat zo uit Jungle Cruise had kunnen komen, komt het thema van Lally om de hoek piepen, om dan in het midden van de track, door een volledig orkest te worden opgenomen. Het is een explosief thema en dat hoor je hier voor het eerst echt goed. Jammer dat het maar zo weinig is gebruikt.
De twee locaties van de film, krijgen ook een thema. Dat van het Duitse Ministry of Magic, kan je voor het eerst horen in de track “Countersight.” Het is niet het meest herkenbare thema, en je moet goed opletten om het überhaupt te vinden, maar het is er wel degelijk. Eigenlijk is het meer een ritmisch herhalend motief dat vooral kwaadheid uitstraalt... Alweer de Duitsers...
Ook het koninkrijk Buthan krijgt zijn motief van Howard. Wat je te horen krijgt in “The Kingdom Of Buthan” dit is meer etnisch qua orkestratie, wat logisch is, want het ligt in de Himalaya. Alweer speelt het koor hier een uitmuntende rol, en ik blijf het prachtig vinden dat Howard het niet schuwt om dit mooie aspect van filmmuziek in al zijn glorie te gebruiken.
Een laatste thema is een nieuw liefdesthema tussen Dumbledore en Grindelwald. Of volgens sommige recensenten is het een thema voor de Dumbledore familie in zijn geheel, maar aangezien die twee verhalen zoveel connectie hebben, gebruik ik het voor beiden. Eigenlijk is dit het thema dat de score opent. Het is een triestige twee noten durend thema dat vooral melancholie uitstraalt. Het is makkelijk te missen, maar eenmaal je het doorhebt, dat dit het hart van de score is, ga je merken dat je het alsmaar meer en meer terugvindt. Van een prachtige klarinet en een piano solo in “I Know You Are There” tot een mooie viool statement in “I'm Expecting Someone. Om dan tot zijn fantastische climax te komen in “ He Sought to Kill, I Sought to Protect.” Deze track verdient het trouwens om onder de loep te nemen. Dit is hét duel tussen Dumbledore en Grindelwald. Het moment waar we allen naar uitkeken. Je zou een actietrack verwachten, maar dat is het niet. Howard gebruikt de emotionele connectie tussen de twee mannen om dit gevecht muzikaal in kaart te brengen. Vele strijkers nemen het tegen elkaar op en als dan het liefdesthema in al zijn glorie verschijnt, merk je hoe krachtig die twee noten kunnen zijn. Je merkt aan deze muziek de affectie die beide mannen nog steeds hebben. Ze willen niet tegen elkaar vechten, maar hun tegendraadse ideeën verplichten hen om het te doen. En als ze dan hun handen op elkanders hart hebben gelegd, en ze elkaars hart horen kloppen, weten ze beiden dat er nog steeds veel liefde tussen hen in zit. Dit is de sterkte van deze track. Actie hoeft niet altijd bombastisch te zijn 'uhum Zimmer uhum” maar moet wel verteld worden in de functie van de personages. En dat heeft Howard op deze wijze fantastisch gedaan.

Dat wilt niet zeggen, dat er geen actie te vinden is in deze score. Tracks zoals “The Escape” of “Case Chaos” zijn geweldige actietracks, alsnog vind ik dat de sterkte van de score ligt in het emotionele. Wie fan was van de rare muziek voor Newt en zijn dieren, kan in “The Manticore Dance” genieten van de absurde muziek die met voorsprong de meest absurde scene uit de franchise begeleid.
Ook is er voor het eerst een popsong toegevoegd in een Wizarding World score, voor God weet welke reden. Het is een skip track van wat eigenlijk een bijna perfecte luisterervaring is. Zoals gezegd in de intro, is dit een score die zich moet ontplooien, en eenmaal je dat hebt gedaan, dan weet je hoe geniaal deze is.
Mits een gebrek aan veel nieuwe thematiek, blijft de thematisch coherente muziek adembenemend, Howard is niet alleen trouw aan zijn voorgaande muziek, maar bouwt daar fantastisch op verder. Zoals dat hoort bij een franchise als dit. Op het eerste zicht, lijkt de muziek dan wel eentoning, maar niets is minder waar! Eenmaal je betoverd bent door dit meesterwerk, laat het je niet meer los! Dit is met voorsprong het beste dat Howard in jaren heeft geschreven, en is de beste score van de drie in mijn ogen. Dus Warner. Bros, maak de vierde en vijfde film, zodat Howard zijn meesterwerk kan afmaken!