Così Come Sei

De licht erotische dramafilm Così Come Sei is een Italiaans-Spaanse film die geregisseerd is door Alberto Lattuada, die in Italië grote bekendheid genoot. De hoofdrollen worden vertolkt door de 17 jarige Nastassja Kinski en de 54 jarige Marcello Mastroianni, die een erotische verhouding krijgen. Vooral de jonge leeftijd van Kinski was in de pers nogal controverieel en achteraf gaf Kinski aan dat dit eigenlijk niet had gemogen.
Het verhaal gaat over een kort durende relatie tussen de jonge Francesca (Kinski) en de veel oudere getrouwde Giulio (Mastroianni). Francesca is een pleegdochter, omdat haar alleenstaande moeder is overleden. Maar Guilio had een kortstondige relatie met haar moeder en een vriend vertelt hem dat zij misschien zijn eigen dochter zou kunnen zijn...

De muziek voor dit licht erotisch getinte drama is van Ennio Morricone, die er een zwoele score voor heeft gemaakt. Van die score is in 1978 een original album uitgebracht. Later zijn hier nieuwe persingen van gekomen, maar ook albums met een uitgebreider aantal tracks, dan de slechts elf van de original versie, die een looptijd heeft van ruim een half uur.
Deze recensie gaat over die expanded score met de elf tracks van de original score, aangevuld met acht extra tracks, tot een looptijd van een uur.

De openingstrack op het album presenteert het hoofdthema van de score, maar dit thema spreekt niet heel erg aan. De melodie is net wat aan de zeurderige kant, hoewel het arrangement best heel aardig is, met een licht zwoele kleuring. Dit hoofdthema komt op het original album slechts twee keer voor, waarvan de tweede versie veel aansprekender is dan de eerste, maar in de aanvullende tracks op dit expanded album volgen nog drie uitvoeringen, die onderling steeds een beetje verschillend zijn. De derde versie begint tamelijk beperkt, met een fluit en wat strijkers, maar daarna komen drum, gitaar en veel meer strijkers erbij. De vierde versie laat het thema horen met piano, ondersteund door dwarsfluit en lichte strijkers. De luchtigheid van de muziek maakt dit tot een van de meest zwoele versies van het hoofdthema. Maar het blijft een beetje zeuren.
Het album sluit af met een lange versie van ditzelfde thema. Hier wordt het thema onder andere gespeeld op een elektrische gitaar, wat nog heel aardig klinkt.

Het hele album laat vooral die klankkleur horen van gedempte melodieën, gespeeld op vooral houtblazers en strijkers. Ook de vijf tracks met de titel 'A Nastassia' hebben diezelfde wat zeurderige kleuring van melodie en arrangement, die luchtig is, maar niet aanspreekt. Deze ode van Morricone aan de hoofdrolspeelster valt daardoor toch wat tegen.
Dat laatste geldt niet voor de tracks met de titel 'Amore Per Amore', die juist wel een aansprekende en wat frissere melodie hebben. Alle drie uitvoeringen daarvan zijn pakkend en de instrumentaties niet slepend, maar juist wat strakker gespeeld. Hierin speelt de piano een fraaie themamelodie op heerlijke vioolklanken. Ook de dwarsfluit neemt je mee in de dromerige klanken van deze track. Daarmee zijn dit duidelijk de mooiste tracks van deze score.
Ook de 'Preludio d'Amore' tracks brengen een mooie melodie, die wordt gespeeld op een metalig, maar fraai klinkende gitaar. Hummende vrouwenstemmen zorgen voor de underscore en samen met de percussie zorgt dit voor een aangenaam zwoele sfeer in deze fraaie track. Maar in de tweede uitvoering daarvan vindt Morricone het nodig om door die melodie een koperblazer te laten spelen, die geheel dissonant is met de hoofdmelodie. Daarbij krijgen de korte blaasstoten ook nog een soort nagalm mee, die hier een extra apart effect aan geven. Niet fraai.

Op dit album staan twee tracks die beter overgeslagen kunnen worden. Ze staan beide in het Original score-gedeelte en komen niet terug in de aanvullingen. 'Dance on' is een soort funky discopopmuziek-achtige track, compleet met zang en allerlei elektronische klanken. De zanger zingt daarbij steeds dezelfde woorden, wat nogal op de zenuwen werkt. Ook de track 'Spazio 1999' is zo'n disco-achtige poptrack, die eigenlijk helemaal niet past in een score als deze. Snel skippen.

'Postludio d'Amore' heeft een wat tragische kleuring, maar 'Verso Madrid' klinkt weer wat hoopvoller. De kleuring is licht melancholiek, maar er klinkt een positieve toon in door. Beide tracks komen niet in nog andere uitvoeringen voor.

Kortom, met Così Come Sei heeft Ennio Morricone best een aardige score gecomponeerd. De meeste tracks zijn prima beluisterbaar en een aantal ervan zijn zelfs heerlijk dromerig en met een zwoele tint. Maar de vijf titeltracks en vijf odes aan Nastassja Kinski zijn in alle uitvoeringen nogal aan de zeurderige kant, hoewel de klankkleur wel zwoel is. Daarnaast zijn er dan nog een paar irritante disco-tracks. De aanvullende tracks op de eerste elf van de original score maken het album niet aantrekkelijker. Samen geeft dat een waardering voor deze expanded score van 70 uit 100 punten.