Cry Macho

Op z'n 91ste regisseerde Clint Eastwood zichzelf nog maar een keer in zijn Western-film Cry Macho. De film is gebaseerd op een scenario van N. Richard Nash, die al in de zeventiger jaren had geprobeerd om z'n scenario verfilmd te krijgen. Dat lukte niet, waarop hij er een boek van maakte, die wel succesvol bleek. Daarna hadden studio's ineens wel belangstelling. Eind tachtiger jaren was daarop Eastwood al eens gevraagd voor de hoofdrol, vervolgens Roy Scheider, Burt Lancaster en Arnold Schwarzenegger. Het ging allemaal niet door, tot Eastwood op z'n oude dag besloot om het alsnog te wagen. De film kreeg echter wat gemengde kritieken en was geen echt succes in de bioscopen, mede vanwege de Covid-pandemie.
Het verhaal draait om Mike Milo (Eastwood), een voormalig rodeokampioen. Hij is nu gepensioneerd en heeft veel last van een rugblessure, als gevolg van z'n eerdere werk. Hij wordt dan ingehuurd door z'n oude baas Polk (Dwight Yoakam) om diens dertienjarige zoon Rafo uit Mexico-stad bij z'n criminele moeder weg te halen en thuis te brengen. Als hij later in Mexico Rafo gevonden heeft, blijkt hij ook in criminele circuits rond te hangen, mede als deelnemer in hanengevechten. Zijn haan heet 'Macho'. Milo weet hem te overreden mee te gaan, maar moeder Leta denkt daar heel anders over en stuurt een stel criminelen achter hen aan...

De muziek bij deze film is gecomponeerd door Mark Mancina, die de laatste jaren nog maar weinig echte filmscores heeft gemaakt. Hij houdt zich vooral bezig met projecten in de reclame-industrie en gaat wat meer de kant op van de musicals. Toen Eastwood hem vroeg voor deze score kon hij natuurlijk geen nee zeggen. Toch is het een heel ander type score geworden dan waarvan we Mancina kennen, zoals Twister, Speed of de filmmusicals Tarzan en Brother Bear. De muzikale invloed van Eastwood is onmiskenbaar in deze score.

Eastwood heeft nogal de neiging om de muziek voor zijn films heel ingetogen te houden en om zelf hieraan bij te dragen met een muzikaal thema of andere melodielijnen. Hij zal vast ook Mancina hebben voorgespeeld welk type muziek hij in gedachten had en ik neem aan dat Mancina met die melodieën aan de slag gegaan is, want het klinkt allemaal erg Eastwood-achtig.

De film is een moderne western, dus speelt de getokkelde gitaar een belangrijke rol. Het album opent overigens met een song, die eveneens door Mancina is gecomponeerd. Daar hebben ze een zanger bij gezocht uit de regio waar de film zich afspeelt en zo zijn ze uitgekomen op de stem van Will Banister, die Mancina's arrangement thuis ingezongen heeft. Vervolgens verwachtte hij bij goedkeuring naar de studio te mogen komen voor opnamen, maar de song in de film is de versie gebleven die Banister thuis opnam. Overigens heeft hij later nog wel bij Eastwood een optreden verzorgd.
De song van Banister en Mancina is een erg prettige song in de beste country-tradities. De gebruinde stem van Banister past daar uitstekend bij. De song is melodieus en heeft een mooi traditioneel arrangement meegekregen, als een soort country-hymne. Daarmee opent het album op een erg fraaie manier, die vervolgens niet meer terug zal komen.

Zoals bij veel scores waar Eastwood bij betrokken was is de muziek behoorlijk aan de ingetogen kant. Veel tracks zijn zelfs nogal minimalistisch en laten dan meestal enkel een getokkelde gitaar horen. De score opent echter met een solo gespeelde piano, waarbij het arrangement zo van Eastwood zelf kon zijn. Er worden nog wat lichte strijkers toegevoegd, waarna de getokkelde gitaar het overneemt. Die melodie is licht melancholiek en die melancholie tekent eigenlijk wel een beetje de hele score.

Er komt in de muziek een keur aan verschillende gitaarklanken voorbij, waarbij veel van een gewone Spaanse gitaar is. Maar ook klanken van donkere elektrische gitaren of van wat scherpere gitaarklanken komen voorbij, vaak aangevuld met lichte percussie of soundscape-achtige geluiden. Ook mandoline-achtige getokkelde klanken zijn regelmatige te horen.
De soundscape-achtige basisgeluiden zorgen vaak voor een bepaalde mate van dreiging in de muziek, wat in de score vrij vaak terugkomt in de verschillende tracks. Vooral in die tracks is melodie nauwelijks aanwezig, hooguit zijn er dan wat melodieuze motieven te horen. Die dreiging wordt regelmatig versterkt door elektronisch vervormde klanken, vaak ook vervormde gitaarklanken, wat de spanning in de muziek nog behoorlijk opvoert. Ook een donkere ondertoon van basklanken versterkt nogal eens die dreiging.

Toch is er in de score ook luchtiger muziek aanwezig, zoals in de bijna vrolijke track 'Dressing Down', of de wat melancholieke track 'Mike's Story'. 'Marta Theme' heeft zelfs een fraaie en licht romantische kleuring. En die romantische touch horen we ook in 'He Still Wants Me', waarin de piano op een erg mooie manier bespeeld wordt.
De track 'Long Montage' heeft een prettige country kleuring en zelfs country-rock horen we in de track 'Horseback Montage'.

Het album sluit af met de fraaie tracks 'He's Yours Now', die met een getokkelde gitaar begint, waarna warme pianoklanken dat overnemen, en 'Time Lapse (Clint Version)', waarin Eastwood zelf het hoofdthema speelt op zijn piano, alleen is zijn spel hier een beetje door de jazz beïnvloed, waardoor het net wat minder aanspreekt.

Kortom, met zijn muziek voor Cry Macho heeft Mark Mancina de aanwijzingen van Eastwood netjes opgevolgd en er een ingetogen, soms zelfs minimalistische score voor gecomponeerd. De western-sfeer wordt vooral door het vele gebruik van allerlei gitaren versterkt, maar een groot deel van die muziek heeft een nogal dreigende ondertoon. En het is die soms zelfs nogal grimmige ondertoon die een flink deel van de muziek toch minder gemakkelijk beluisterbaar maakt. Daarnaast spreken de melodieën meestal niet echt aan, op een paar tracks na, die tegelijk een aangenaam arrangement hebben meegekregen. Maar het is te beperkt en de fraaie countrysong aan het begin valt zelfs een beetje uit de toon bij de rest van de score. Dat alles levert daardoor een waardering op die niet hoger komt dan 62 uit 100 punten.