Infinite
(Digital)

De Amerikaanse film Infinite is een science-fiction actiefilm die geregisseerd is door Antoine Fuqua (Training Day, King Arthur, Shooter, Olympus has Fallen). De film is gebaseerd op een verhaal van D. Eric Maikranz, dat hij zelf in boekvorm uitgaf. De film was gereed in 2020, maar de bioscooppremière werd vanwege de coronapandemie steeds verder opgeschoven. Uiteindelijk zag productiemaatschappij Paramount helemaal af van een bioscooprelease en bracht deze uit op hun eigen betaaltv-kanaal in juni 2021. De critici waren niet erg te spreken over deze film, met als gemene deler dat het verhaal regelmatig niet te volgen is en veel plotgaten bevat.
Dat verhaal begint in 1985, wanneer een zekere Treadway (Dylan O'Brien) probeert te ontsnappen aan een zekere Bathurst (Rupert Friend), wat hem lukt ten koste van de levens van vrienden. Dan springt de film naar het heden, waar Evan McCauley (Mark Wahlberg) geen baan kan vinden omdat hij opgenomen was een instituut vanwege gewelddadig gedrag. Omdat hij geld voor medicijnen nodig heeft vervaardigt hij voor een crimineel een speciaal zwaard, ondanks dat hij daarvoor nooit geleerd had. Maar bij de overdracht gaat het mis en wordt hij gearresteerd en ondervraagd door een zekere Bathurst (Chiwetel Ejiofor), die beweert dat zijn naam niet McCauley, maar Treadway is...

De muziek bij deze SF-actiefilm is van Harry Gregson-Williams, die eerder ook voor beide Equilizerfilms al met regisseur Fuqua samenwerkte.
Harry Gregson-Williams hoort thuis in de A-klasse van filmmuziekcomponisten en wordt dan ook voornamelijk gevraagd door producenten en regisseurs van potentiële kassuccessen, die wat mogen kosten. Fuqua en Paramount zijn niet de minste, maar Gregson-Williams maakt hier z'n status niet waar.
Hij heeft voor deze film een tamelijk nietszeggende score afgeleverd. Een groot deel van de muziek valt onder de noemer 'reguliere thriller muziek'. Die muziek is hoofdzakelijke elektronisch gemaakt en bevat dan ook vrij veel eenvoudige klanken en effecten, terwijl ook de galmknop flink hoog staat. Desondanks zijn in de muziek een aantal akoestische instrumenten gebruikt.

Het album opent met de track 'The End of all Things', een tamelijk dreigende track die uitloopt naar een wat magere climax. Dat dreigende aspect komt in veel tracks terug, soms in een wat minimalistische setting, zoals in 'Interrogation', waar in een groot deel van de track niet meer te horen is dan wat lichte achtergrondklanken uit de verte. Iets voorbij de helft gaat dit dan over in turbulente spanningsmuziek zonder enige vorm van melodie.
Soms ook staat die dreiging in een wat meer bombastische setting, waarbij melodie nog enigszins een rol speelt, maar meestal in een wat grillige en grimmige setting, die alle qua beluisterbaarheid niet overhoudt. Om die dreiging te benadrukken heeft Gregson-Williams nogal eens wat plompe percussie ingezet, met een paukachtig kleuring, maar ook wordt het tempo van de muziek soms flink omhoog gedraaid, compleet met snelle percussieroffels en al, of juist met raggende elektrische gitaren.

Toch bevat ook deze score nog wel een paar aangename tracks. Zo is 'Resurrection' een prettig melodieuze track, met een licht etnische kleuring, waarmee Gregson-Williams wat meer emotie in zijn muziek gebracht heeft. Die etnische kleuring komt ook in typische dreigingstracks terug, maar sneeuwt daar volledig onder in overheersende bombast.
Een apart effect is de stem de (onbekende) zangeres in vooral '10.000 Hours', maar ook in een paar andere tracks is zij te horen. Alleen zijn de melodieën die ze zingt niet zo aansprekend.
Dat is ook het probleem in 'It's Not my Memories', die tamelijk minimalistisch en saai is en opnieuw iets voorbij halverwege een veel vollere klank krijgt, inclusief koorachtige klanken en paukachtige percussie.
Dan is 'Enemy Territory' een veel fraaiere track, waarin zelfs strijkers in de eerste helft een belangrijke rol spelen. Daarna blijft de muziek redelijk melodieus, maar door het prettige arrangement met elektrische gitaar, is het toch een van de fraaiere tracks van dit album.
Het album sluit af met 'Meet at the Beginning', die in de eerste helft behoorlijk minimalistisch is, maar waarbij steeds meer klanken worden toegevoegd, en ook die eerder genoemde etnische klanken ontbreken niet. Qua melodieën valt ook deze laatste track wat tegen, maar de fraaie harmonieën maken dit toch tot een best aangename afsluiter.

Kortom, met zijn muziek voor de sf-actiethriller Infinite heeft Harry Gregson-Williams een overwegend nogal generieke score afgeleverd. Hij heeft de muziek vooral elektronische geproduceerd, hoewel ook akoestische instrumenten niet ontbreken en juist zorgen voor de krenten in de elektronische pap. Een groot deel van de muziek is behoorlijk aan de dreigende kant, zonder echt interessant te worden, waarbij er wel gevarieerd wordt van bijna geluidloos minimalistisch tot behoorlijk grimmig bombastisch. Slechts een paar tracks laten wat meer harmonie in de muziek doorklinken, zodat ook de emotionelere kant een beetje aan bod komt. Maar dat is toch wel wat weinig, waardoor deze score eigenlijk roemloos ten onder gaat. De waardering komt niet hoger dan 59 uit 100 punten.