The War with Grandpa

De Amerikaanse komedie The War with Grandpa is een familiefilm die geregisseerd is door Tim Hill (Muppets from Space, Garfield: A Tail of two Kitties, Alvin and the Chipmunks) en gebaseerd is op het gelijknamige boek van Robert Kimmel Smith. Oorspronkelijk zou de film al in 2017 in de bioscopen verschijnen, maar dat werd om allerlei redenen steeds uitgesteld, waarop dat pas in het laatste kwartaal van 2020 gebeurde. Ondanks de sterrencast is de film door de critici nogal negatief ontvangen en was ook in de bioscopen geen groot succes.
Het verhaal draait om Ed Marino (Robert de Niro), die net weduwnaar geworden is. Zijn dochter Sally (Uma Thurman) wil dat hij bij hen komt inwonen, waarop hij met tegenzin ingaat. Hij krijgt de kamer van Sally's zoon Peter (Oakes Fegley), die daarvoor naar de zolder verhuizen moet. Dat vindt hij maar niks en hij verklaart de oorlog aan z'n opa, die daarin onder bepaalde voorwaarden toestemt. Beiden partijen zetten hun vrienden in om elkaar af te troeven...

De muziek bij deze komedie was oorspronkelijk gecomponeerd door Christopher Lennertz bij de film die in 2017 uit zou komen. Toen dat veel later werd is zijn score vervangen door een nieuwe van Aaron Zigman, die er een echte comedy-score voor componeerde. De muziek komt daardoor vaak wat grillig en staccato-achtig over en dat is niet altijd even prettig om naar te luisteren. Met name het eerste deel van het album bevat een groot gehalte aan die typerende comedy muziek. Wel giet Zigman dat in de nodige verschillende genres. Zo heeft de track 'Fishing' een soort James Bond gehalte, met koperblazers, terwijl 'Walking in a Park' meer een jazzy kleuring heeft.

Spannende muziek ontbreekt evenmin. 'Rules of Engagement' en 'Emergency Button' zijn spannende tracks, waarin snare-drums voor een militair karakter zorgen, wat natuurlijk prima past in deze film over de oorlog tussen kleinzoon en opa. Ook 'Cease Fire' heeft een beetje dat militaire karakter en het komt in meer tracks voor.
Een hippe spannende track is 'Dodge Ball', waarin elektrische gitaren, koperblazers en snelle percussie de toon zetten in een nogal funky arrangement. Niet zo fraai, terwijl dit daarnaast ook nog eens veruit de langste track van het album is. Dat funky karakter zit in meer tracks en wanneer dan ook nog het comedy aspect daarin verweven wordt, spreekt dat allemaal niet echt aan.
Een aparte track is 'Dream, See that Girl', die begint met een theremin, om de komediekleuring van een droom te versterken, maar gaat daarna al snel over in een nogal grillige en wat ruige track met elektrische gitaren.

De score kent gelukkig ook de nodige meer gedragen en ingetogen muziek, waarin Zigman laat horen dat hij hierin zeker de gevoelige snaar kan raken. 'I Don't want to Leave' heeft daarbij een prachtige, wat melancholieke melodie, die eigenlijk het thema vormt en die door strijkers en harp wordt gebracht in een prachtig harmonieus arrangement die aan 'The Notebook' doet denken.
Die mooie ingetogen stijl komt terug in de tweede helft van de track 'Russel' en ook het begin van 'Peace, We should Go' is erg fraai. Maar deze track gaat halverwege over in een wat moderne meer spannende stijl met elektrische gitaren.
'Grandpa is Fine' is weer een prachtige ingetogen track, met opnieuw een aangename melancholieke sfeer. En ook 'Who's Chuck' ligt erg prettig in het gehoor. En in 'Bonding' komt dan opnieuw de fraaie themamelodie terug in een arrangement van uitsluitend strijkers. De piano speelt juist weer een hoofdrol in de fraaie ingetogen track 'How do You like your Room', die in dezelfde stijl verder gaat in 'We can miss her Together', die daardoor met een halve minuut veel te kort is.

Kortom, met zijn score voor The War with Grandpa heeft Aaron Zigman een nogal wisselende score gecomponeerd. Voor een dergelijk komedie kan dat bijna niet anders, omdat komedies vaak én grappig, én spannend, én ontroerend kunnen zijn en dat is bij deze komedie zo. Elk aspect daarvan heeft Zigman een muzikale kleur meegegeven, waarbij de komische aspecten vooral in de typische wat grillige staccato stijl zijn gecomponeerd. De meer spannende of militair getinte scenes zijn vaak voorzien van snare-drums of elektrische gitaren, terwijl de gevoelige scenes ondersteund worden door melodieuze, meer ingetogen en wat melancholieke muziek van strijkers of piano. Vooral die wat meer gevoelige muziek is erg fraai, waarbij Zigman een mooie themamelodie heeft gecomponeerd. Helaas is slechts zo'n tien minuten voorbehouden aan die fraaie stijl. De waardering voor dit album komt daarmee op 66 uit 100 punten.