An Everlasting Piece


Colosseum (4005939620226)
Varèse Sarabande (0030206620221)
Película | Fecha de lanzamiento: 2000 | Estreno de película: 2000 | Medio: CD, Descarga
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista   Duración
1.Repo Man3:54
2.The Demon Barber of Dublin0:54
3.One Hundred and Ninety3:53
4.Day Job2:08
5.You Gotta Lose to Win2:22
6.Toupée Or Not Toupée2:18
7.The Rant1:07
8.Glass Slipper0:47
9.I'm a Dick2:12
10.It Takes a Woman2:05
11.The Piecemaker1:26
12.Piece On Earth1:53
13.The Piece People1:30
14.F**kin' Genius4:58
15.Piece Offering6:04
16.Jiggy's Last Jam4:09
 41:40
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

An Everlasting Piece - 07/10 - Crítica de Sjoerd , Publicado en (Neerlandés)
Tussen alle populariteit van ‘Gladiator’ en ‘Mission Impossible II’ schreef Hans Zimmer in 2000 nog een onbekendere, maar zeker niet mindere score in 2000. Alleen? Wat denk je wel niet! Zimmer schreef in 2000 de ene duo-compositie na de andere. Niet alleen Gladiator, maar ook ‘The Road To El Dorado’ schreef Zimmer met gezelschap(John Powell). Voor deze score werkte Zimmer samen met ‘The Jigs’, gespecialiseerd op Ierse volksmuziek ook wel Ierse Folk genoemd. De invloed van ‘The Jigs’ op de score lijkt erg groot te zijn. De Ierse muziekstijl is veel te horen en de Hans Zimmer sfeer is soms moeilijk te vinden. Wat ik van de film weet is dat deze speelt in Ierland dus de muziek is op deze manier mooi op z’n plaats.

In de eerste track is nog niets te merken van de emotie die de film schijnt te hebben. De track begint direct met een korte solo van slagwerk in uptempo. Later komen de gitaar en viool erbij die direct beginnen met een vrolijke en Iers klinkende melodie. De drums op de achtergrond zorgen voor een goede sfeer en af en toe klinkt de track wat modern. De track heeft nog een hoog Zimmer gehalte, maar soms zit ik er even aan te twijfelen of ik niet naar Michael Flatley’s ‘Lord of the Dance’ (teathershow) luister. Het zal wel aan de stijl liggen… De tweede track is wat rustiger de gitaar en viool spelen een iets rustigere melodie zonder al het snelle slagwerk. In track drie is weer een nieuw thema te horen, echter weer met de gitaar en viool. Nu het tempo weer wat lager is krijgen we standaard wat gevoeligere muziek te horen dan voorheen. De track blijft steeds de zelfde melodie herhalen, langzaam wordt de track wat agressiever, dat alleen maar voor meer emotie zorgt. Deze opbouw is te vergelijken met die van ‘Leave No Man Behind’(Black Hawk Down), echter is de track wel een stuk minder vermakelijk want het niveau van die track valt moeilijk te evenaren.

Uptempo horen we weer in track vier ‘Day Job’. De gitaar speelt ditmaal hoge noten dus dat betekent een vrolijke melodie, het weglaten van de viool maakt het ook weer wat luchtiger. In track zes‘Toupee Or Not Toupee’ wordt voor het eerst weer eens een thema herhaald, wel het thema van track één. In deze uitvoering echter niet het heerlijke slagwerk, maar enkel drums en de elektrische gitaar doet ook het meeste werk. Een opvallende track is ‘The Rant’, waarin we enkel een mannenstem horen en wat synths. Gelukkig in track 8 weer het oude vertrouwde sfeertje. Waar we in dit eerste deel van de score enkel nieuwe thema’s voorgeschoteld kregen, gaan we nu wat herhalen. Echter is dit wel nodig om alles één te maken, maar om het allemaal eens te beschrijven..

‘Piece On Earth’ is wél een track die ik nog even wil beschrijven. De track heeft een rustige sfeer en later met de viool op de voorgrond krijgen we een nog groter mysterieus en leeg gevoel. Stiekem vraag je je af wat er in de film zal gebeuren. Met de één naar laatste track bouwt Zimmer het hoofdthema goed op en zo horen we aan het einde van de film een heerlijk agressief stukje muziek zoals we dat kunnen vergelijken met de laatste track van ‘The Holiday’. Heerlijk Zimmers!

Conclusie:
Een score, waar we niet meteen die Zimmer sound in horen(met uitzonderingen), maar even verder moeten luisteren. De invloed van ‘The Jigs’ is groot, maar de combinatie tussen dat en Hans Zimmer is geslaagd. Af en toe lijkt het wat op ‘Lord Of The Dance’ maar dat neme ik Zimmer niet kwalijk. Moeilijk om een cijfer te geven voor deze score, aangezien ik me soms zelfs afvraag of het wel filmmuziek is in plaats van de Ierse volksmuziek. Omdat ik niet kan kiezen, ga ik voor de 7.
An Everlasting Piece - 07/10 - Crítica de Tom Daish, Publicado en (Inglés)
When you actually take a decent look at this filmography, it seems hard to believe the Hans Zimmer is typecast by film music fans. For once, it is Hollywood that has noticed he's a composer for all occasions, it's just those music lovers who only see him as the Media Ventures overlord and purveyor of over loud crap. Although An Everlasting Piece seems like the most unlikely Zimmer project ever, especially since it initially appears to be some low budget movie by some unheard of Irish director. On closer inspection, the film is in fact directed by the rather more famous Barry Levinson, who also seems unwilling to be typecast. He might not have the clout he once did as the director of Avalon, Bugsy or Good Morning Vietnam, but he's still a name to conjure with and An Everlasting Piece got good reviews, even if it was largely overshadowed by the controversy surrounding Levinson's arguments with Dreamworks over the film's politically charged issues relating to Northern Island.

It's not entirely obvious whether The Jigs are an authentic folk group or not, although given that it includes regular Zimmer collaborators Jeff Rona, Heitor Pereira and Patrick Cassidy, amongst others, it seems likely that it's a rather less than authentic ensemble. Still, several of the tracks could be authentic Irish folk tunes, but there is no indication that any of the music is based on real Irish music and there are occasions it's clearly not meant to be all authentic. Repo Man is clearly going for the right kind of feel as a hugely energetic jig that would likely give someone in Riverdance a hernia. Indeed, the general energy level is high as though all the onscreen action is wild farce and everyone is running around like a headless chicken. In fairness, I wonder if a lot of it doesn't function more as source music than pure underscore. It strikes me as the kind of film that requires jollity for the lighthearted parts, but the dramatic episodes are played out without music.

I was going to say that you'd be hard pressed not to enjoy this album, but after a while, the somewhat hyperactive nature becomes a little grating at times. This is especially the case during the clearly more modern sections, which often stretch to some slightly strange vocals that seem to have escaped from American's deep south and electric guitars. However, once a couple of the quiet passages kick in - notably the curiously titled, I'm a Dick - there is a lilting restfulness, even if again, the arrangement for acoustic guitar seems to recall America rather than Ireland. It all depends on your taste for a folksy style of music. It's certainly nothing like anything else by Zimmer, nor is it anything like James Horner's Irish styled efforts, this is all a lot more forward and thrusting than the more genial strains of Clannad, for example. Still, such a high energy level ensures no slow moments - maybe Zimmer should bring in The Jigs to collaborate on his next action score as their almost entirely acoustic ensemble is much more exciting than a bank of synths.
An Everlasting Piece - 07/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
An Everlasting Piece is een comedy die zich afspeelt in het Belfast van rond 1980 en gaat over een katholiek en een protestant die samen een pruikenhandel drijven (hair piece - vandaar de titel). Maar er zijn kapers op de kust en wie verkoopt er in de protestantse wijken en wie in de katholieke? Ze zijn soms hun leven niet zeker...

Een film die speelt in (Noord) Ierland kan niet zonder Ierse invloeden op de score. En Hans Zimmer heeft dan ook volop gebruik gemaakt van de band The Jigs om deze invloeden te waarborgen.
Maar die Ierse invloeden zijn niet altijd even mooi ballad-achtig, maar ook van de wat minder melodieuze stijl die The Jigs voornamelijk voeren: een soort Irish Dance op een vlot ritme. Riverdance / Lord Of The Dance is een begrip bij deze stijl. Veel tracks hebben deze dance stijl, wat al direkt in de openingstrack de toon zet met een snel ritme. Ook You Gotta Loose To Win, Toupee Or Not Toupee, Glass Slipper, It Takes A Woman en Jiggy's Last Jam hebben deze dance stijl. Je kunt er van houden, maar het is niet mijn stijl. Net zomin als The Rant, wat klinkt als een saaie track met neuriënde mannenstem. Niet fraai.
Gelukkig staan er ook echt mooie Irish Ballads op. De 2e track is zo'n ballad, alleen heeft deze een wat melancholieke kleur. One Hundred And Ninety is wel een mooie ballad met een romantische inslag. Ook I'm A Dick (wat je daar ook bij moet denken...) is een prachtige track met een solo gitaar op het mooie thema van de score.
Piece On Earth is een mooie melancholische ballad met een slepende viool als lead. Een ontroerende track. The Piece People is ook een mooie combinatie van vrolijke melodieuze balladklanken op een vlot ritme. Piece Offering is een rustige ballad met weer de viool in de lead, begeleid door acoustische gitaar en percussie, met een mooi vol geluid. Een heerlijke track, die van mij de laatste had mogen zijn.

Kortom, een voor Hans Zimmer aparte score, met een grote invloed van The Jigs. Maar die invloed ervaar ik niet als onverdeeld positief omdat Irish Dance niet mijn smaak is. Gelukkig maken veel ballads het weer voor een deel goed.
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Nominado)
Trailer:







Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más