Forget Paris

De Amerikaanse film Forget Paris is een romcom, die geregisseerd is door Billy Crystal, die ook meegeschreven heeft aan het scenario. Hij heeft slechts een paar films geregisseerd en is vooral bekend als acteur, ook in z'n eigen films. Crystal speelt in deze film een basketball scheidsrechter en heeft voor deze film een flink aantal echte basketballprofessionals opgetrommeld, die vooral zichzelf spelen. De film is door de critici overwegend wat mager ontvangen, maar was toch een klein succesje in de bioscopen.
Het verhaal wordt gedeeltelijk als flashback verteld door Andy (Joe Mategna) bij een etentje met vrienden. En dat verhaal gaat over Mickey Gordon (Crystal) en Ellen Andrews (Debra Winger). Mickey is een nationale basketball scheidsrechter, terwijl Ellen in Parijs bij een luchtvaartmaatschappij werkt. Mickey gaat naar Frankrijk om daar de urn van z'n overleden vader, op zijn wens, te begraven op de begraafplaats waar een groot deel van zijn peleton tijden de tweede wereldoorlog begraven ligt. Maar de urn raakt zoek en Ellen moet Mickey helpen om de urn terug te vinden. Als dat lukt komt ze ook nog naar de begrafenis, omdat ze niet wil dat hij daar alleen is. Samen rijden ze terug naar Parijs en leren elkaar steeds beter kennen, maar Mickey moet terug voor de wedstrijden...

De muziek bij deze film is van Marc Shaiman, die er een tamelijk jazzy score voor componeerde. Er is een album van de muziek bij de film uitgekomen, waarop een deel van Shaiman's score is opgenomen, naast een aantal tamelijk jazzy songs. De film bevat meer van dergelijk tamelijk jazzy songs, maar die zijn niet op dit album meegenomen. Daarnaast bevat de film, en ook dit album een aantal instrumentale, jazzy getinte tracks, die niet van Shaiman zijn, maar wel opnieuw voor de film door hem zijn gearrangeerd. Shaiman's eigen scoremuziek beslaat ruim elf minuten muziek op dit album.

Het album opent met de song 'When You Love Someone', die geschreven is door Anita Baker, Carol Bayer Sager en Marc Shaiman, speciaal voor deze film. De song, die uitgevoerd wordt door James Ingram en Anita Baker, is ook op single uitgekomen en was daarbij redelijk succesvol en kreeg ook nog een nominatie voor een Grammy Award. Deze prettige en stevige popballad is dan ook een erg aangename opener van dit album. De instrumentale versie van deze song komt later, in een door Shaiman iets aangepast arrangement, nog een keer terug op het album. Deze instrumentale versie van de song is een van de weinige mooie instrumentale tracks van het album, in een prettig harmonisch en symfonisch arrangement.

De tweede track op het album is de song 'Love is Here to Stay', een typische jazzsong, die gezongen wordt door Billie Holiday op haar typerende manier. De song is door de beide broers Ira en George Gershwin geschreven voor de musical The Goldwyn Follies uit 1938.
Ook de song 'For All We Know' wordt door Billie Holiday gezongen op haar jazzy manier. Ook dit is een oudje uit 1934.
De song '(Up a) Lazy River' is eveneens een oude jazzsong, hier gezongen door Louis Prima, als een van de tientallen die deze song hebben uitgevoerd.
De laatste song op dit album is 'April in Paris' en dit is opnieuw een song uit de dertiger jaren van de vorige eeuw, nu gezongen door Ella Fitzgerald en Duke Ellington. De wat trage song is hierbij niet al te jazzy en daardoor heel redelijk genietbaar. Deze song staat ook als derde track op dit album, maar dan in een instrumentale versie in een vlot bigband-arrangement van Marc Shaiman, die op zich ook best aardig klinkt, zeker als je van die bigband-stijl houdt.
'Come Rain or Come Shine' is oorspronkelijk een song die in 1946 geschreven is voor de musical St. Louis Woman en hier door saxofonist David Sanborn wordt gespeeld zonder verdere zang. Het is daarmee een typische, wat scherpe jazztrack geworden, vooral vanwege de speelstijl van Sanborn op zijn sax.

Dan staan er op het album nog een aantal jazztracks die door Shaiman opnieuw zijn gearrangeerd, maar het blijven jazzy klinkende tracks en jazz is niet helemaal mijn ding. Het gaat dan om de elfde, twaalfde en dertiende track, waarbij de track 'Nice Work if You can Get It' gecomponeerd is door de broers Gershwin.

Van de scoremuziek die Shaiman zelf heeft gecomponeerd staan er vier tracks op dit album. De eerste daarvan is een suite, waarin diverse cues uit de score zijn samengevoegd tot een track van ruim zes minuten. 'Paris Suite' is eigenlijk best een aardige track, waarin een accordeon de hoofdrol speelt. De muziek heeft daardoor een aangename Franse sfeer meegekregen. Toch ontbreken ook hier de jazzy elementen niet, al blijft dat netjes binnen de perken. De melodieën in deze suite zijn afwisselend vlot en ingetogen, wat dit tot een gevarieerde track maakt.
De track 'Swish' is dan weer een typische jazztrack, met snelle klanken van piano, jazzpercussie, bas en koperblazers. De saxofoon speelt daarnaast nog regelmatig een stevig deuntje mee.
'Craig and Lucy' is een min of meer standaard jazztrack, die redelijk rustig wordt gespeeld door een piano, jazzpercussie en een klarinet. De melodie en de track als geheel is zeker niet onaardig.
Het album sluit af met Shaiman's track 'To Marriage', wat een tamelijk opbeurend klinkend jazztrack is, opnieuw alleen gespeeld door piano, jazzpercussie en klarinet.

Kortom, dit soundtrackalbum van de film Forget Paris is een album dat is samengesteld uit een aantal typische jazzsongs uit de oude doos van de dertiger jaren van de vorige eeuw, gecombineerd met een aantal instrumentale versies van dergelijk oude jazzsongs, die door scorecomponist Marc Shaiman in een nieuw, maar nog steeds jazzy jasje zijn gestoken. Daarnaast zijn er de scoretracks van Shaiman, die echter niet meer dan ruim elf minuten beslaan. Ook dit is muziek in een tamelijk jazzy stijl, hoewel de 'Paris Suite' een uitgesproken Franse kleuring heeft. De openingssong is een moderne popballad, en is, samen met de instrumentale versie daarvan, echter veruit de mooiste tracks van dit verder nogal jazzy album. Jazz is niet helemaal mijn ding, en daarom komt mijn waardering als luistermuziek dan ook niet verder dan 60 uit 100 punten.