2035, artificieel intelligente robots zijn overal in ons dagelijkse leven te zien als assistenten. Iedereen vertrouwd ze todat detective Del Spooner (Will Smith) een moord onderzoekt waarbij alle sporen leiden naar een robot. Hij probeert er achter te komen of de robots wel degelijk kwaadaardig kunnen zijn, want dat zou kunnen betekenen dat ze zich tegen de mensheid zouden kunnen keren ...
Componist Marco Beltrami heeft de score van I, Robot in een record tempo moeten maken. Oorspronkelijk werkte Trevor Jones op dit project, regisseur Alex Proyas werkte al met hem op Dark City, een minder bekende film welke meer gegeerd is omwille van de indrukwekkende soundtrack. Trevor Jones werd om onbekende reden vervangen door Marco Beltrami die een nieuwe score van 90 minuten in 17 dagen moest schrijven, en dit voor groot orkest, koor en synthesizers. Die korte termijnen lijken meer en meer de gewone gang van werken te worden in Hollywood, maar een ander valt toch te relativeren. Een Hollywood componist werkt al lang niet alleen meer, zeker niet op een project als dit. Ook Beltrami zal gezien de korte termijn, en het blockbuster concept, wel een legertje van assistenten en orkestrators hebben gehad om de taak tot een goed einde te brengen. Neem daarbij dat elke professionele componist in Hollywood vandaag zeker een heel aantal kant en klare thema’s in zijn schuif heeft liggen: vaak materiaal dat voor andere films niet werd gebruikt.
Dat componisten materiaal op voorraad hebben is vrij gangbaar. Dit doordat er vaak scènes worden geknipt, dat ze hun muziek hebben moeten herschrijven, of dat die gewoonweg verworpen werd. Ook is niet zelden zo dat een soort van composer casting voor een film wordt gedaan, alvorens een definitieve keuze te maken. Dat betekent dat componisten op al deze manieren genoeg aan niet gepubliceerd repertoire opbouwen om snel op een project te kunnen inspelen door deze muziek te hergebruiken. Om maar te stellen dat het Crying Wolf effect optreedt bij de opmerking hoe snel de muziek wel had moeten geschreven zijn, en dat het me meer een excuus lijkt te worden om zich achter te verschuilen bij eventuele kritiek op de kwaliteit van hun score. Tenslotte, is de definitieve versie van de film niet vaak pas enkele weken voor release echt klaar, en is het dan pas dat een componist zich in principe een volledig beeld kan vormen van de film en de sfeer. Ik heb al heel wat componisten weten zeggen dat ze hun muziek die ze hadden voorbereid op basis van het script en een paar eerste ruwe montages helemaal hadden moeten herzien bij het zien van de volledige film.
Voor de korte schrijftijd zeker niet meteen kritiek van mij op deze I, Robot. De score start nu wel niet meteen fantastisch, met een te korte Main Titles en het te luide Gangs of Chicago. Deze eerste tracks geven een verkeerd beeld van de soundtrack en de stijl van Marco Beltrami. Het is pas vanaf track 3 dat we kunnen beginnen genieten van wat meer diepgang in de muziek, met een betere afwisseling tussen opbouwende spanning en suspense. Marco Beltrami blijft in I, Robot zijn zelfde stijl bewandelen, waar hij met een groot symfonisch orkest zijn typische klank laat horen, gaande van kleine subtiele melodieën, zijn gevarieerde strijker sessies, en zijn grootse actie tracks met steeds een bijzondere uitwerking voor de koperblazers. De thema’s in I, Robot lijken hier en daar op die van Scream, zelfs de orkestratie heeft er iets weg van, en de sopraan solo tenslotte maakt de vergelijking compleet.
Heel goed is het main theme, dat op de cd de derde track is, en door de rest van de score heen geïntegreerd is. Toch vind ik de hele score niet echt iets extra hebben, dan wat wel al gehoord hebben van hem, en durft er in de orkestratie soms wel wat overdreven te worden. Waar Beltrami wel verrast is in de majestueuze track ‘Chicago 2035’, nogal sterk in de stijl van Elliot Goldenthal’s epische scores zoals Sphere en Interview with the Vampire. Elektronische ritmes en effecten konden niet ontbreken in een score van Marco Beltrami, die met in zijn eerste soundtracks als Scream hier veelvuldig gebruik van maakte, al was dat misschien eerder budgettair ingegeven. In I, Robot maken de elektronische effecten een goede aanvulling en geven het futuristische tintje aan de muziek. Goed is dat het hier niet de synthesizers ritmes zijn die het voortouw nemen, vaak het geval bij actie scores, maar wel het enorme orkest en koor. Niet dat dit noodzakelijk beter is, maar de laatste tijd was het in actie muziek te vaak omgekeerd, en soms te zwaar met synthesizers aangevuld.
Algemeen is dit een goede score, nogal sterk op actie gericht, die ik zeker goed vind uitkomen bij de film, maar zijn andere score van 2004, Hellboy, is naar mijn mening dan toch heel wat boeiender en gevarieerder.