Thin Ice


Película | Fecha de lanzamiento: 2012 | Estreno de película: 2011 | Medio: Descarga, CD
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista   Duración
1.The Forgery of a Violin1:14
2.Mickey in the Diner1:25
3.Gorvy Has a Violin1:33
4.Melting Ice1:31
5.Mickey and Sherri1:23
6.The Bank1:15
7.Chicago2:53
8.Bob Is Hired1:27
9.Murder5:37
10.Dump the Body4:05
11.Mickey Ditches the Fiddle3:55
12.Everything Was a Lie5:09
13.Thin Ice Tail Credits1:27
 32:54
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

Thin Ice - 07/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
De Amerikaanse tragi-komedie Thin Ice is geregisseerd door Jill Sprecher, die nogal eens eigen belevenissen in haar films stopt, waarvan Thin Ice overigens slechts de derde is. Het scenario is dan ook van haarzelf. De film heette eerder The Convincer en werd op het Sundance Filmfestival vertoont. De productiemaatschappij vond de film veel te traag en Sprecher werd op een zijspoor gezet toen ze weigerde de film aan te passen. De muziek van Alex Wurman werd vervangen en de film kwam vervolgens in de bioscopen onder de huidige titel. Waar het festivalpubliek de oorspronkelijke film goed vond, vonden ze de nieuwe versie slecht, terwijl de nieuwe versie door pers en bioscooppubliek juist erg gewaardeerd worden. En terecht, want het is een innemend misdaadverhaal, met een sterke clou, zoals ook de Coen-broers het zouden hebben kunnen maken.
Het verhaal draait om verzekeringsman Mickey (Greg Kinnear), die vanwege zijn hopeloze financiële situatie iedereen polissen probeert aan te smeren. Z'n vrouw heeft hem inmiddels op straat gezet. Op een koude winterdag gaat hij met een collega naar een oude man (Alan Arkin), die in een rommelig boerderijtje ver buitenaf woont. Als hij de oude man een polis probeert te verkopen is die niet geïnteresseerd. Maar dan staat er plotseling een handelaar in oude muziekinstrumenten op de stoep. De oude man had hem al eens benaderd om zijn oude viool te taxeren. Die blijkt veel geld waard en Mickey maakt een plan om de viool op een andere dag te stelen...

Omdat componist Alex Wurman vervangen werd, moest de productiemaatschappij op zoek naar een andere componist. Die werd gevonden in Jeff Danna.
Danna heeft voor deze film een score gecomponeerd die eigenlijk perfect lijkt aan te sluiten op het tragi-komische karakter van de film. De muziek heeft enerzijds een mineure setting, waardoor de muziek wat bedrukt overkomt, maar anderzijds is de muziek vlot en heeft het tegelijk iets opgewekts over zich. Die combinatie maakt de muziek erg geslaagd voor de film. Maar geslaagd voor de film is nog iets anders dan geslaagd als score om los van de film te beluisteren.

Het album opent met het thema, dat regelmatig in diverse tracks terugkomt. Het is een heel aardig, luchtig en wat droevig wijsje, maar is in de verschillende tracks nauwelijks verder uitgewerkt dan een solo voor een specifiek instrument. Dat is de ene keer een fluit of een cello, een andere keer de piano of een andere houtblazer of andere strijker.

De muziek van Jeff Danna voor deze score doet regelmatig een beetje denken aan de muziek die Carter Burwell voor veel scores heeft gecomponeerd. De muziek van Danna is, net als die van Burwell vaak, nogal aan de minimalistische kant. Regelmatig hoor je in de verschillende tracks niet meer dan twee of drie instrumenten, en soms valt de muziek zelfs bijna helemaal weg, maar dat beperkte instrumentarium past juist heel goed bij het ingetogen vertelde verhaal van de film.
Een enkele keer komt Danna wat uitbundiger om de hoek, waarbij de muziek een wat voller orkestraal karakter heeft en soms zelfs naar een wat steviger climax loopt. Dat zijn veelal wel de mooiere momenten van de score, die het meeste voldoening geven. Toch blijven die momenten te beperkt om de score echt te kunnen waarderen.

Kortom, met Thin Ice heeft Jeff Danna voor deze film een prima passende score gecomponeerd, die goed de tragi-komische sfeer in de film verklankt. De stijl van de muziek heeft veel weg van de stijl van Carter Burwell, maar toch is deze score van Danna gemiddeld wat melodieuzer dan veel scores van Burwell. Vrijwel alle muziek staat in mineur, waarbij er toch een zekere opgewektheid doorheen klinkt, terwijl een prettig thema de score inkleurt. Maar het wat minimalistische karakter haalt de waardering als luisterscore toch wat naar beneden, waardoor die blijft hangen op een nette 71 uit 100 punten.


Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más