Sylvia
¡Subscríbete!
¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!
¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!
| # | Pista | Duración | |
|---|---|---|---|
| 1. | Opening | 2:26 | |
| 2. | First Meeting | 1:23 | |
| 3. | Making Love | 2:17 | |
| 4. | The Cows | 3:04 | |
| 5. | The Scar | 2:42 | |
| 6. | The Marriage | 1:16 | |
| 7. | The Beach | 3:33 | |
| 8. | Seeds Of Doubt | 1:54 | |
| 9. | Don't Ever Leave Me | 2:04 | |
| 10. | Devon | 3:48 | |
| 11. | Fire | 4:45 | |
| 12. | Empty Streets | 3:06 | |
| 13. | Lonely Christmas | 1:05 | |
| 14. | Last Love | 1:36 | |
| 15. | Romance | 2:36 | |
| 16. | Beethoven | 1:28 | |
| 17. | A Beautiful Dream | 3:45 | |
| 18. | Dying | 3:10 | |
| 45:58 |
Manda tu crítica
Ocultar reseñas en otros idiomas
De film Sylvia is een biopic over het leven Sylvia Plath, een bekende Amerikaanse dichteres en speelt zich af in de periode 1956-1963. Ze leed al jong aan depressies. De film begint als Sylvia (Gwyneth Paltrow) vanuit de VS naar Engeland gaat om in Cambridge te studeren. Daar ontmoet ze Ted Hughes (Daniel Craig), ook een gevierd auteur en dichter, waarmee ze een relatie krijgt en ook trouwt. Maar waar het schrijven hem redelijk gemakkelijk afgaat, ziet ze geen kans om boven haarzelf uit te stijgen. Daarbij ziet ze andere vrouwen haar man adoreren, wat ze slecht verwerken kan. Ze blijft zich ongelukkig voelen en begint steeds meer de dood te omarmen...
Een aardigheidje van de film is dat de dochter die Sylvia en Ted hebben, ook in werkelijkheid de dochter Paltrow is.
De tamelijk dramatische score is van de Libanese componist Gabriel Yared. Dit soort films is meestal niet gebaat bij een overdaad aan muzikaal geweld, maar om een dergelijke karaktervertelling toch levendig te houden, moet de muziek toch op z'n minst enigszins meeslepend zijn en passen bij de karaktertekening van de personages. Yared heeft in het verleden al aangetoond dit prima te beheersen en ook bij deze film volbrengt hij zijn taak.
Als luisteraar die de film niet heeft gezien ervaar ik echter de muziek niet direct als meeslepend, maar gezien het verhaal kan ik me prima voorstellen hoe de personages in de film door de muziek worden ingekleurd en ondersteund. Yared heeft een score voor de film gecomponeerd, die redelijk het beluisteren waard is, maar het is geen hoogvlieger. Veel muziek neigt toch wel behoorlijk naar de depressieve kant, al valt dit in de eerste tracks nog best mee. Daar is de muziek nog redelijk vlot en toegankelijk.
Het hoofdthema dient zich gelijk aan in de openingstrack, waar de piano een melancholieke melodie speelt. Later in de track nemen staccato strijkers de underscore over, waardoor de muziek wat meer kracht krijgt. Dit thema komt in de score nog regelmatig terug. Het is een op zich aardig thema, maar het is niet echt pakkend, en afhankelijk van het arrangement soms wat saai.
Veel andere tracks hebben melodieën die dicht tegen dit thema aan hangen, waardoor de score een goede samenhang heeft. Maar omdat de melodieën niet allemaal even pakkend zijn en regelmatig nogal zwaar op de hand zijn, is het beluisteren ervan geen opwekkende ervaring. Veel muziek is best mooi en er zitten in een aantal tracks prachtige harmonieën. Maar vooral in de tweede helft van de score voert de neerslachtigheid toch wel de boventoon. Toch weet Yared de muziek een soort lichtheid mee te geven, die het tot een min of meer aangenaam soort neerslachtigheid maken. Door veel gebruik van violen, piano, harp en andere lichte klanken krijgt de muziek toch iets zwevends en samen met de vaak fraaie harmonieën klinkt de muziek dan toch prettig. Het beperkte gebruik van instrumenten komt soms wat eenvoudig over, vooral als de melodie wat aan de saaie kant is, zoals de solo pianotrack 'Romance'. Verwacht hier geen heerlijke romantische muziek, want het is volop melancholie wat de melodie kleurt.
Die melancholie of zelfs neerslachtigheid neemt flinke proporties aan in de laatste paar tracks. 'A beautiful dream' kent daarin nog erg fraaie strijkerarrangementen, maar de afsluitende track 'Dying' is sober en somber en sluit de score nogal in mineur af, waardoor je na afloop wat verweesd achterblijft.
Kortom, met Sylvia heeft Gabriel Yared een score gecomponeerd in lijn met het verhaal van de film. Het eerste deel van de score klinkt nog redelijk opgewekt, maar naarmate het album vordert neemt de treurigheid steeds meer toe. Wel is er hier en daar nog een track met een wat fleuriger kleur, maar de score straalt vooral depressiviteit uit, wat natuurlijk verplichte kost bij het verhaal en de karaktertekening van de film is. Alleen wordt je daar als luisteraar naar de score niet echt vrolijker van, ondanks dat Yared
vaak best fraaie harmonieën heeft gecomponeerd, met vooral strijkers en piano in de hoofdrollen. De waardering als luisterscore komt dan ook niet hoger dan 71 uit 100 punten.
Een aardigheidje van de film is dat de dochter die Sylvia en Ted hebben, ook in werkelijkheid de dochter Paltrow is.
De tamelijk dramatische score is van de Libanese componist Gabriel Yared. Dit soort films is meestal niet gebaat bij een overdaad aan muzikaal geweld, maar om een dergelijke karaktervertelling toch levendig te houden, moet de muziek toch op z'n minst enigszins meeslepend zijn en passen bij de karaktertekening van de personages. Yared heeft in het verleden al aangetoond dit prima te beheersen en ook bij deze film volbrengt hij zijn taak.
Als luisteraar die de film niet heeft gezien ervaar ik echter de muziek niet direct als meeslepend, maar gezien het verhaal kan ik me prima voorstellen hoe de personages in de film door de muziek worden ingekleurd en ondersteund. Yared heeft een score voor de film gecomponeerd, die redelijk het beluisteren waard is, maar het is geen hoogvlieger. Veel muziek neigt toch wel behoorlijk naar de depressieve kant, al valt dit in de eerste tracks nog best mee. Daar is de muziek nog redelijk vlot en toegankelijk.
Het hoofdthema dient zich gelijk aan in de openingstrack, waar de piano een melancholieke melodie speelt. Later in de track nemen staccato strijkers de underscore over, waardoor de muziek wat meer kracht krijgt. Dit thema komt in de score nog regelmatig terug. Het is een op zich aardig thema, maar het is niet echt pakkend, en afhankelijk van het arrangement soms wat saai.
Veel andere tracks hebben melodieën die dicht tegen dit thema aan hangen, waardoor de score een goede samenhang heeft. Maar omdat de melodieën niet allemaal even pakkend zijn en regelmatig nogal zwaar op de hand zijn, is het beluisteren ervan geen opwekkende ervaring. Veel muziek is best mooi en er zitten in een aantal tracks prachtige harmonieën. Maar vooral in de tweede helft van de score voert de neerslachtigheid toch wel de boventoon. Toch weet Yared de muziek een soort lichtheid mee te geven, die het tot een min of meer aangenaam soort neerslachtigheid maken. Door veel gebruik van violen, piano, harp en andere lichte klanken krijgt de muziek toch iets zwevends en samen met de vaak fraaie harmonieën klinkt de muziek dan toch prettig. Het beperkte gebruik van instrumenten komt soms wat eenvoudig over, vooral als de melodie wat aan de saaie kant is, zoals de solo pianotrack 'Romance'. Verwacht hier geen heerlijke romantische muziek, want het is volop melancholie wat de melodie kleurt.
Die melancholie of zelfs neerslachtigheid neemt flinke proporties aan in de laatste paar tracks. 'A beautiful dream' kent daarin nog erg fraaie strijkerarrangementen, maar de afsluitende track 'Dying' is sober en somber en sluit de score nogal in mineur af, waardoor je na afloop wat verweesd achterblijft.
Kortom, met Sylvia heeft Gabriel Yared een score gecomponeerd in lijn met het verhaal van de film. Het eerste deel van de score klinkt nog redelijk opgewekt, maar naarmate het album vordert neemt de treurigheid steeds meer toe. Wel is er hier en daar nog een track met een wat fleuriger kleur, maar de score straalt vooral depressiviteit uit, wat natuurlijk verplichte kost bij het verhaal en de karaktertekening van de film is. Alleen wordt je daar als luisteraar naar de score niet echt vrolijker van, ondanks dat Yared
vaak best fraaie harmonieën heeft gecomponeerd, met vooral strijkers en piano in de hoofdrollen. De waardering als luisterscore komt dan ook niet hoger dan 71 uit 100 punten.
Unlike biopics of painters, films devoted to the lives of writers don't always seem to inspire the best in composers, as evidenced with Philip Glass' somewhat tedious effort for The Hours, although James Horner managed some nice moments with his score to Iris. Sylvia Plath was one of the 20th century's most celebrated poets, but, perhaps unfortunately, became entangled with the even more famous Ted Hughes, best known for his story, The Iron Man (turned into the superb Iron Giant animated feature). It seems unsurprising that a couple in a similar artistic field might have problems through professional jealousy and competition, but this reached a head for Plath and she took her own life. Naturally, such a depressing and tragic life is liable to result in a movie of equal misery and thus the score, however for all its melancholy, Gabriel Yared's score is quite fetching.
Opening introduces the memorable main theme over a bed of chopping strings, the result is a sombre alternate on any number of Rachel Portman tunes, but the edgy melancholy has more depth than most of Portman's overtly perky melodies. The theme doesn't dominate the score too much, indeed the momentum it creates is a little much for a fairly wordy film such as this. Unsurprisingly, the orchestral forces are largely limited to strings, woodwind and piano, with little in the way of cheeriness. However, unlike Philip Glass, Yared keeps the textures fairly light, with just the occasional moment when the density and intensity increase. Moments of high drama are easy to spot, Seeds of Doubt being a case in point where the writing simply increases until the final chord cuts out in a high point of dissonance. The result is effective, but disturbing.
By the end, things start to feel a little repetitive and the score's depressing outlook becomes a little hard to take. The variation through the first tracks in terms of tempo and mood slowly gives way to a more plodding sobriety and even when it threatens to push into something a touch lighter, the melancholy soon swoops in to push the music back on track. Not a score for the faint hearted or the easily depressed and despite some fine playing by the featured soloists, a score that's difficult to enjoy, even if it is a largely well written and often engaging. Someone pass the valium.
Opening introduces the memorable main theme over a bed of chopping strings, the result is a sombre alternate on any number of Rachel Portman tunes, but the edgy melancholy has more depth than most of Portman's overtly perky melodies. The theme doesn't dominate the score too much, indeed the momentum it creates is a little much for a fairly wordy film such as this. Unsurprisingly, the orchestral forces are largely limited to strings, woodwind and piano, with little in the way of cheeriness. However, unlike Philip Glass, Yared keeps the textures fairly light, with just the occasional moment when the density and intensity increase. Moments of high drama are easy to spot, Seeds of Doubt being a case in point where the writing simply increases until the final chord cuts out in a high point of dissonance. The result is effective, but disturbing.
By the end, things start to feel a little repetitive and the score's depressing outlook becomes a little hard to take. The variation through the first tracks in terms of tempo and mood slowly gives way to a more plodding sobriety and even when it threatens to push into something a touch lighter, the melancholy soon swoops in to push the music back on track. Not a score for the faint hearted or the easily depressed and despite some fine playing by the featured soloists, a score that's difficult to enjoy, even if it is a largely well written and often engaging. Someone pass the valium.
In de film 'Sylvia', gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, vertolkt Gwyneth Paltrow de rol van Sylvia Plath, een getalenteerde, maar onzekere schrijfster. Die onzekerheid wordt veroorzaakt door haar man, de dichter Ted Hughes (Daniel Craig), die de up en downs in hun relatie, bepaald door zijn escapades. Hierdoor mist ze inspiratie. Later, als ze al gescheiden zijn, weet Sylvia de diepten van haar ziel werkelijk te ontdekken en schrijft ze het gedicht waar ze haar faam aan te danken heeft. Uiteindelijk pleegt ze zelfmoord.
Voor een psychologisch drama, valt het niet mee om in te schatten wat voor muzikale score hier nodig is. Het is naar mijn mening een van de moeilijkste genres om een soundtrack voor te schrijven. De componist Gabriel Yared toonde reeds in vele films zijn feeling voor de diepgang in zijn muziek. Zijn mooiste werken voor romantische drama’s als The English Patient, Autumn in New York, Message in a Bottle, enz. toonden al deze enorme muzikale diepgang. De score voor Sylvia ligt helemaal in het verlengde van deze soundtracks, met dat verschil dat de compositie van Sylvia maar zelden romantische hoogtepunten heeft. In plaats daarvan, horen we in het repetitieve thema voor strijkers, een afdaling in de onzekerheden en verwarring van het hoofdpersonage. Een en ander doet een beetje denken aan de film The Hours over de schrijfster Virginia Woolf, met muziek van Philip Glass. Persoonlijk vind ik dat Yared’s muziek sterkere emoties uitdrukt. Toch vind ik in vergelijking met Yared ‘s eerder werk, dat in Sylvia niet dezelfde orkestrale diepgang wordt bereikt. Sylvia is georkestreerd met sterke rol voor strijkers en gebruikt voor de thema’s van de personages solo’s, waaronder cello, hobo, klarinet en piano. De muziek voor Sylvia bevat veel goede elementen, maar buiten enkele orkestrale hoogtepunten, mist het toch iets extra’s, maar gezien het lastige genre is dit toch een zeer acceptabele score.
Voor een psychologisch drama, valt het niet mee om in te schatten wat voor muzikale score hier nodig is. Het is naar mijn mening een van de moeilijkste genres om een soundtrack voor te schrijven. De componist Gabriel Yared toonde reeds in vele films zijn feeling voor de diepgang in zijn muziek. Zijn mooiste werken voor romantische drama’s als The English Patient, Autumn in New York, Message in a Bottle, enz. toonden al deze enorme muzikale diepgang. De score voor Sylvia ligt helemaal in het verlengde van deze soundtracks, met dat verschil dat de compositie van Sylvia maar zelden romantische hoogtepunten heeft. In plaats daarvan, horen we in het repetitieve thema voor strijkers, een afdaling in de onzekerheden en verwarring van het hoofdpersonage. Een en ander doet een beetje denken aan de film The Hours over de schrijfster Virginia Woolf, met muziek van Philip Glass. Persoonlijk vind ik dat Yared’s muziek sterkere emoties uitdrukt. Toch vind ik in vergelijking met Yared ‘s eerder werk, dat in Sylvia niet dezelfde orkestrale diepgang wordt bereikt. Sylvia is georkestreerd met sterke rol voor strijkers en gebruikt voor de thema’s van de personages solo’s, waaronder cello, hobo, klarinet en piano. De muziek voor Sylvia bevat veel goede elementen, maar buiten enkele orkestrale hoogtepunten, mist het toch iets extra’s, maar gezien het lastige genre is dit toch een zeer acceptabele score.
El tráiler del soundtrack contiene música de:
Original Trailer Music, Simone Benyacar/Craig Stuart Garfinkle (Trailer)
Original Trailer Music, Simone Benyacar/Craig Stuart Garfinkle (Trailer)
Otras versiones de Sylvia (2003):
