Something Wicked This Way Comes

De Amerikaanse fantasy film Something Wicked This Way Comes komt uit de stal van Disney en is geregisseerd door Jack Clayton (Our Mother's House, The Great Gatsby, The Lonely Passion of Judith Hearne), die vanwege z'n nogal eigenwijze houding en een hartaanval slechts een beperkt aantal films gemaakt heeft. Ook het filmverhaal heeft de nodige hobbels gehad. Dat verhaal is al in 1948 geschreven door Ray Bradbury, die het pas in 1957 omwerkte naar een scenario, dat hij aan Gene Kelly gaf. Later ontmoette Bradbury regisseur Clayton, die geïnteresseerd was. Toch werkte Bradbury het verhaal eerst nog om naar een roman. Eind zestiger jaren zou de film via Kirk en Peter Douglas gemaakt gaan worden, maar vanwege te grote ego's bij de productiemaatschappij ging ook dat weer fout. Pas in de tachtiger jaren nam Disney het over, maar Disney vond de film te beklemmend en wilde deze omwerken naar een toegankelijker format en liet de film opnieuw snijden, waarbij veel nieuwe opnames en trucages werden toegevoegd. Critici hebben de film wisselend ontvangen, maar in de bioscopen was het een grote flop.
Het verhaal draait om twee jongens, Will en Jim, die in een stadje naast elkaar wonen. Dan horen ze dat er een kermis in het stadje zal komen. Maar het is een nogal vreemde kermis, waar de inwoners ongewoon door worden aangetrokken. De kermis wordt geleid door de mysterieuze Mr. Dark (Jonathan Pryce). De jongens zien vervolgens vreemde dingen gebeuren rondom de kermis, waar ze worden betrapt wanneer ze naar binnen geslopen zijn en vluchten naar huis. Maar daar laat de kermis hen niet los, vanwege de spinnen die er ineens zijn...

Wanneer Clayton een film regisseert, kan alleen Georges Delerue de muziek verzorgen. Ook voor deze film was dat het geval en Delerue heeft enorm zijn best gedaan om de muziek naar Clayton's wensen vorm te geven. Hij vertelde later dat hij vond dat hij hiermee z'n beste score tot dan toe gemaakt had. Maar de druiven waren zuur voor Delerue toen Disney de film en ook zijn score afkeurde. Disney vond het te donker, te grimmig. James Horner werd gevraagd voor een nieuwe score, die lichter van toon moest worden. Delerue had er moeite mee om zijn teleurstelling over de afwijzing een plek te geven.
Zijn muziek is lang in de kluizen bij Disney blijven liggen, maar af en toe kwam er wat van uit. In 2015 kwam vervolgens Intrada met dit album waarop de hele score van Delerue te horen is. En dan is goed te horen waarom Disney de score vervangen heeft. Want Delerue heeft voor de film zonder meer een nogal grimmige en donkere score geschreven. Delerue is bekend vanwege z'n lyrische en prachtige melodieën, maar daarvan is in deze score nauwelijks iets merkbaar. Wel merkbaar is dat de muziek knap in elkaar zit, maar dat maakt het nog niet tot een aangenaam beluisterbare score. Overigens bleek naderhand dat ook Horner's score een vergelijkbaar grimmige en donkere kleuring had. Tsja.

De muziek die Delerue voor de film maakte is wat aan de trage kant en heeft een nogal dreigende toonsetting, waarmee de sfeer wordt getekend. Toch is de muziek overwegend heel behoorlijk beluisterbaar. De koorklanken van voornamelijk vrouwenstemmen dragen daar zeker aan bij. Delerue heeft de muziek redelijk binnen het harmonische spectrum gehouden en zorgt voor de dreiging en spanning vooral via de melodieën en de toonsetting daarvan. Het is maar zelden dat de muziek dissonant of chaotisch wordt.
Het grimmige karakter van de film wordt echter wel door de muziek versterkt, want Delerue heeft verreweg de meeste muziek in mineur gezet, wat er een nogal dramatische kleuring aan geeft.

De onvermijdelijke kermismuziek ontbreekt evenmin, wat in de track 'Calliope' duidelijk naar voren komt, ook al laat Delerue hierin het thema voor Mr. Dark naar voren komen. Aan het eind van het album zijn nog een paar alternatieve versies hiervan opgenomen.
Een van de traagste tracks is 'Nite Time Carnival', waarin vrouwenstemmen en lage mannenstemmen en strijkers en blazers tergend langzaam een zweverige creepy sfeer neerzetten. Duidelijk niet fraai. Ook de track 'Crosetti' begint met die wat naargeestige sfeer. Maar vanaf halverwege presenteert Delerue dan nog een heel aardige altvioolmelodie, die overigens ook in die mineure setting staat. 'Meeting Robert' is eveneens een wat trage en sterk dreigende track in een donkere kleuring. Dat is ook het geval bij 'Young Miss Foley', met name in de tweede helft van de track. In 'The Library' horen we zelfs bijna de hele track lang een zelfde toon van strijkers, waar traag wat andere strijkerklanken overheen gezet zijn.
Zo is de algehele kleuring van de muziek van Delerue wat aan de trage kant, waarbij de mineure setting de nodige dreiging en dramatiek toevoegt.

Dreiging en dramatiek neemt groteske vormen aan in sommige tracks. Met name in tracks als 'Hall of Mirrors' en 'Dark Dies' pakt Delerue uit met heftige orkestrale instrumentaties van strijkers en vooral ook lage koperblazers en zware percussie. Maar ook schelle klanken ontbreken niet en laten de muziek aanzwellen tot bijna chaotische proporties, overigens zonder al te dissonant te worden.

Toch is er ook muziek die zeer genietbaar is. Dat begint met de tweede helft van de track 'Mirrors' en loopt door in 'Respect It', waarin het prachtige thema voor de kinderen te horen is, met een mooie, speelse melodie op houtblazers en strijkers, die hier niet in mineur staat. Halverwege slaat de sfeer echter weer om naar een wat naargeestige kleuring.
De track 'You 'll Live Forever' is een ingetogen track waarin alleen strijkers spelen, naderhand aangevuld met een harp en een dwarsfluit. De melodie is wat melancholiek en langzaam, maar de harmonieën zijn erg mooi.
Het kinderthema komt ook nog voorbij in de tweede helft van de track 'Dark Dies', maar ontwikkelt zich tot het hoofdthema van de score in de 'End Credits', waarmee de eigenlijke score tot een erg fraai einde komt, waarin houtblazers, strijkers en harp het hoofdaandeel van de muziek leveren. De melodie van dit vlotte en hoopvolle thema is bijzonder fraai, zoals we van Delerue gewend zijn van veel van zijn andere scores. Deze track komt nog een tweede keer voorbij, maar dan voorafgegaan door een paar akkoorden van een mondharmonica. De 'End Credits' is daarmee zonder meer de fraaiste track van het album.

Wat nog volgt aan extra tracks en alternatieve uitvoeringen is aardig om een keer te horen, maar heeft een hoog deuntjesgehalte. Alleen de daar meegenomen uitvoering van de 'End Credits' is fraai, vrijwel even fraai als de originele versie van track 22.

Kortom, met zijn muziek voor de film Something Wicked This Way Comes heeft Georges Delerue een voor de film allicht prima score gecomponeerd. Disney besloot echter anders omdat ze de film toegankelijker wilden hebben, met minder diepgang en meer zichtbare effecten. De score van Delerue werd vervangen door een score van James Horner. De score van Delerue is vrij grimmig en vaak wat traag van tempo, wat samen met de mineure setting en de ongemakkelijke melodieën voor een donkere, vaak zelfs wat neerslachtige en dreigende sfeer zorgt. De veel gebruikte koorklanken dragen sterk bij aan een soms zelfs creepy sfeer. Tegelijk heeft Delerue een prachtige lichte themamelodie voor de kinderen gecomponeerd, als tegenwicht van de grimmige klanken die aan de kermis zelf gekoppeld zijn. Toch zijn die fraaie elementen uit de score te weinig om het als een aansprekende score te beschouwen. Voor de film zoals Clayton die had bedoeld zal de score vast uitstekend gewerkt hebben, maar los daarvan komt de waardering als luisterscore niet hoger dan 63 uit 100 punten.