Almost an Angel

Dit is de tweede recensie uit de Maurice Jarre serie.

Vorige: Uprising
Volgende: Au Nom de Tous les Miens

De Amerikaanse film Almost an Angel is een komedie, die geregisseerd is door de Australiër John Cornell, die in de jaren daarvoor de ontdekker was van hoofdrolspeler Paul Hogan, die later furore maakte in de Crocodile Dundee films. Cornell schreef het scenario voor de eerste Dundee-film en was producent en regisseur van de tweede film, die beide grote successen waren. Dit in tegenstelling tot Almost an Angel, die door de critici slecht is ontvangen en ook in de bioscopen een grote flop werd. Als ik lees waar het verhaal over gaat, dan vraag ik me als gelovige af wat je met zo'n simplistische voorstelling van zaken rondom het geloof moet.
Het verhaal draait om Terry Dean (Hogan) die net weer eens uit de gevangenis ontslagen is. Hij is goed in het saboteren van bewakingssystemen en gebruikt dat om bankovervallen te gaan doen, maar dan wel op een aparte manier, namelijk uitgedost als een bekende artiest. De eerste overval voert hij uit als Willie Nelson, maar als hij daarna bij het redden van een kind zelf ernstig gewond raakt, komt hij in het ziekenhuis terecht, waar hij een 'bijna-dood-ervaring' heeft. Tijdens die ervaring ontmoet hij God, die hem echter vanwege z'n zelfopofferende reddingsactie een tweede kans geeft, ondanks z'n zondige leven. Hij mag aan de slag als een soort engel in opleiding, maar overvalt eerst nog maar eens een bank...

De muziek bij deze film is van Maurice Jarre, die hier een aardige orkestrale score voor componeerde, met wat aanvullende elektronische accenten.
Het album opent met een song, waarvoor Jarre de muziek schreef. De tekst van Ray Underwood wordt aangenaam gezongen door Vanessa Williams, die rond de negentiger jaren erg populair was. De melodie van die song heeft Jarre gebaseerd op het thema van de film.

De titeltrack werkt eigenlijk een beetje als een soort suite, waarin diverse stijlen zijn samengevoegd tot een wat langere track. Dat maakt deze track wat rommelig, maar de tweede helft van de track is zeker wel aangenaam beluisterbaar, compleet met koorklanken en vol orkest.
Ook 'Fly' is een langere track, eveneens bestaande uit meerdere cues uit de film. De ene keer is dat een mooie ingetogen melodie op hoorns, dan weer een gedeelte met wat wilde percussie, maar meestal is het wat luchtige en lichte muziek, met een wat vlotter ritme, wat goed bij het komische aspect van de film past.

'Rose and Terry' verklankt het liefdesthema van de film. Maar het komt allemaal wat weifelend en komediant over, corresponderend met de film, waarin Rose en Terry wat om elkaar heen draaien. Er volgt dan ook geen climax, wat de track een beetje saai maakt. Die saaiheid geldt wat minder voor 'The Mafia Bluff', waarin Jarre de nodige spannende klanken verwerkt, zelfs met grimmige uitbarstingen van koperblazers. Ook hoor je een paar keer een mandoline voorbij komen, waarmee Jarre knipoogt naar Nino Rota's score voor The Godfather. Fraaie melodieën hoef je in deze track niet te verwachten, daarvoor is de muziek te spannend en bij vlagen te grimmig gecomponeerd.
Die spanning loopt door in de track 'Steve's Run', die evenals de vorige track bij vlagen erg grimmig gecomponeerd is, met stevige orkestrale impact. Ook hier is een aangename melodie de ontbrekende factor. Alleen de laatste halve minuut probeert dat nog wat goed te maken, wat maar beperkt lukt.

Het album sluit af met de lange suite 'Let There be Light', van tien minuten. Deze track opent met een lichte en erg trage cue van twee minuten. Een altviool neemt vervolgens een korte solo voor z'n rekening, waarna de harp er de nodige luchtigheid aan geeft. Dan hebben we nog steeds geen aansprekende melodie gehoord en zitten we al bijna halverwege de track. Het middendeel gaat dan over in rustige muziek die wat melodieuzer is en zelfs bij vlagen orkestrale uitbarstingen laat horen. Hierbij zet Jarre ook koorklanken in. De laatste drie minuten zijn dan weer vlot en ritmisch, met een veel melodieuzere inzet van het orkest. Dit is eigenlijk zelfs het fraaiste stukje van het album, waarin het thema weer op de voorgrond staat in een fraai arrangement van strijkers en koperblazers.

Kortom, met zijn score voor Almost an Angel heeft Maurice Jarre een aardige score gecomponeerd. Met bij vlagen fraaie orkestrale muziek, af en toe ondersteund door elektronische klanken, heeft hij een aantal prettige arrangementen neergezet, maar de melodieën blijven daarbij nogal achter. Zelfs het liefdesthema komt niet uit de verf. Een aantal tracks zijn als suite opgebouwd, wat soms wat rommelig overkomt. De film is een komedie en dat hoor je regelmatig terug in de muziek, die dan wat deuntjesachtig overkomt. Toch kent het album ook een paar tracks die vooral spannend en wat grimmig klinken en daardoor duidelijk minder fraai zijn. De song waarmee het album opent is hooguit wel aardig. De waardering voor dit original score album komt daarmee niet hoger dan 63 uit 100 punten.