Film Music
Mrs. Soffel - The Times of Harvey Milk - Never Cry Wolf


Película | Fecha de estreno: 25/10/1990 | Medio: CD
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista   Duración
1.Mrs. Soffel13:59
2.The Times Of Harvey Milk8:32
3.Never Cry Wolf24:48
 47:19
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

Film Music - 06/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
Het album Film Music bevat suites van de eerste drie filmscores die Mark Isham in zijn carrière gecomponeerd heeft. De suites variëren per film in lengte en bestaan gedeeltelijk uit losse cues die aan elkaar zijn gezet tot steeds een suite per filmscore.
Mark Isham heeft zijn roots in de jazzmuziek en hij is dan ook een uitstekend trompettist. Maar daarnaast bespeelt hij ook diverse andere instrumenten. Op dit album is een flink deel van de muziek door Isham zelf ingespeeld, waaronder alle elektronische muziek, die een groot deel van de drie suites omvat.



Mrs. Soffel

De Amerikaanse film Mrs. Soffel vertelt een waargebeurd verhaal en is geregisseerd door Gillian Armstrong (My Brilliant Career, Starstruck, High Tide). De film had de première op het Berlijns Film Festival, waar deze werd genomineerd voor een Gouden Beer. De film is in de pers echter wat mager ontvangen en was in de bioscopen geen succes.
Het verhaal speelt rond het jaar 1900 en draait om twee broers, Ed (Mel Gibson) en Jack Biddle (Matthew Modine), die gevangen zitten voor roof en moord. De vrouw van de gevangenisbewaker, Kate Soffel (Diane Keaton), doet haar best om gevangenen te helpen en hun situatie te verbeteren. Daarbij raakt ze verliefd op Ed Biddle. Hij en zijn broer krijgen haar daardoor zover dat ze hen voorziet van gereedschap en een pistool, zodat ze kunnen ontsnappen. Dat lukt en ze slaan met z'n drieën op de vlucht...

Mark Isham maakte voor deze film een score in een combinatie van elektronische en akoestische instrumentaties. Die score is overwegend erg ingetogen. De openingssectie van de suite begint met wat soundscape-achtige geluiden en een melodie die solo op de synthesizer gespeeld wordt. Na ruim een minuut komt de piano erbij en wordt de muziek eigenlijk best wel aangenaam. De toonsetting daarvan is nogal melancholiek, bijna wat triestig. Maar het is vooral de piano, en de prettige melodie die daarop
gespeeld wordt, die de muziek best prettig maakt om naar te luisteren.
Op zo'n 3:20 begint een nieuw gedeelte van deze suite, waarin nu de penny whistle een belangrijke rol speelt. Die penny whistle wordt door Isham zelf bespeeld en dat doet hij goed, ook inclusief die typerende fluitsprongetjes die er een beetje een keltisch-magische sfeer aan geven. Er is geen echte melodie, waardoor het net te mager is, maar door de manier waarop Isham de penny whistle bespeelt spreekt het toch nog redelijk aan.
Het volgende deel van de suite heeft een meer orkestrale kleuring, met piano, strijkers en opnieuw penny whistle. Maar ook nu is de melodie nogal aan de magere kant.
Precies halverwege begint het keyboardachtige vierde deel en een minuut later het vijfde deel van de suite, met vooral piano, fluit en beperkte strijkers.
Op 9:50 begint het zesde deel, met opnieuw de piano in de hoofdrol en een kleuring als die van het eerste deel van de suite. De elektronische underscore is fraai harmonisch.
Dit zesde deel gaat op 11:30 over in het laatste deel, die opnieuw een combinatie is van piano, penny whistle en elektronische underscore in een wat vlakke melodie, die rustig voortkabbelt en op het eind naar de stilte wegloopt.

Daarmee is dit een ingetogen score met een beperkte instrumentatie van strijkers, piano, penny whistle en elektronische klanken, die steeds harmonieus blijft, maar waarbij de melodieën van deze suite nogal aan de vlakke kant blijven. Dat doet toch wat afbreuk aan de genietbaarheid. De waardering voor deze suite en score komt zo op 70 uit 100 punten.



The Times of Harvey Milk

In 1978 werd politicus Harvey Milk vermoord, waarover in 1984 door Rob Epstein de documentaire The Times of Harvey Milk is gemaakt. Deze documentaire is uitstekend ontvangen en bevat veel originele beelden van de politicus zelf, van nieuwsberichten over zijn activiteiten en interviews die eerder met hem zijn gehouden. De film heeft een jaar later de Oscar gewonnen voor 'Beste Documentaire'

De muziek bij deze documentaire is eveneens gecomponeerd door Mark Isham, die er een bijna volledig elektronische score voor maakte. De muziek komt vandaag de dag nogal gedateerd over en heeft dan ook een nogal kunstmatige kleuring. In de tachtiger jaren waren de synthesizers nog niet zo ver ontwikkeld, waardoor de klanken niet erg natuurlijk overkwamen en dat hoor je duidelijk terug in deze score.
De melodieën die Isham hiervoor componeerde zijn wel aardig, maar niet meer dan dat. Vaak zijn de composities wat aan de minimalistische kant, maar de beluisterbaarheid wordt een stuk beter als Isham de door hemzelf bespeelde trompet bespeelt. Weliswaar krijgt de muziek dan een wat jazzy sfeertje, maar het is toch wat beter te beluisteren dan wanneer je alleen de elektronische klanken hoort, die vaak wat aan de weeïge kant zijn. Dat geldt overigens niet voor het laatste derde deel van de track, waarin de elektronische klanken wat scherper zijn en dit deel van de score pakt dan ook het meest aangenaam uit. De waardering voor deze score komt zo op 65 uit 100 punten.



Never Cry Wolf

De Amerikaanse film Never Cry Wolf vertelt een waargebeurd verhaal. De film is geregisseer door Carroll Ballard (The Black Stallion, Wind, Fly Away Home). Het scenario is gebaseerd op het gelijknamige boek van Farley Mowat, die als bioloog voor de overheid werkte. De film lijkt vaak wat op een documentaire over de dieren en mensen die leven rond de poolcirkel en die hun leefgebied aangetast zien door de moderne tijd. De film is door de critici uitstekend ontvangen en was redelijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om de jonge bioloog Tyler (Charles Martin Smith), die opdracht krijgt om te onderzoeken waarom de rendierpopulatie in het Canadese poolgebied zo aan het afnemen is. De verwachting is dat dit door wolven komt. Tyler wordt door piloot 'Rosie' (Brian Dennehy) op een bevroren meer gedropt, waar hij door een Inuit van het ijs gehaald wordt en die onderdak regelt. In zijn ijshut heeft hij last van nachtmerries. Dan treft hij een wolvenpaar en begint hen te bestuderen. Ook ontmoet hij een Inuit die Engels spreekt, maar op wolven jaagt...

Mark Isham componeerde er een bijna volledig elektronische score voor.
Isham's muziek heeft voortdurend een lichte spanning over zich, die soms sterker wordt, maar meestal niet meer dan dreigend is. Die spanning zit in het arrangement, waarin Isham regelmatig ook de nodige elektronische effecten toepast. De melodieën in deze suite zijn nogal aan de magere kant, enerzijds omdat ze vrij vlak zijn, anderszijds omdat ze die dreigende kleuring versterken.
Behalve elektronische muziek worden in de score ook akoestische instrumenten gebruikt, waaronder een fagot en verschillende bamboe fluiten. Die bamboe fluiten geven er door hun effect nogal eens een sfeertje aan van dreiging in een woud-achtige omgeving. Vooral halverwege de track valt dat op.
Maar ook de harp komt af en toe voorbij en een aparte klank is die van gewreven glazen, die je regelmatig terug hoort in verschillende gedeelten van de suite. Daarnaast komt op zo'n 10 minuten in de suite een gedeelte voor van ruim een halve minuut met solo percussie. Ook op andere momenten in de suite komt percussie voor, maar dan duidelijk minder op de voorgrond. Ook stemmen komen voor in de muziek, maar die vallen eigenlijk nauwelijks op.
Rond de 20 minuten in de suite komt een gedeelte voor die klinkt als een orgel en dat gedeelte is ook qua melodie nog heel aardig en zelfs licht opgewekt. Dat geldt veel minder voor de rest van de muziek van deze suite, die overwegend nogal aan de vlakke kant is en een wat dreigende kleuring heeft.
Verder is de muziek hoofdzakelijk elektronisch en ook het laatste gedeelte van de suite komt weer volledig uit de synthesizer. Die elektronische klanken klinken toch wat aan de gedateerde kant, wat ervoor zorgt dat de muziek toch wat minder aanspreekt, evenals de wat magere en hoofdzakelijk licht dreigende melodieën daarvoor zorgen. De akoestische instrumenten geven er nog wat sjeu aan, maar de algehele waardering voor deze suite van Never Cry Wolf komt toch niet hoger dan 58 uit 100 punten.



Daarmee komt dit album met voornamelijk elektronische muziek van de allereerste drie filmscores van Mark Isham op een gemiddelde waardering van 63 uit 100 punten.
Mrs. Soffel (1984)

Never Cry Wolf (1983)

The Times of Harvey Milk (1984)


Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más