Het verhaal van de film draait om de speciale liefhebberij van Thomas Crown (Pierce Brosnan). Omdat hij super rijk is kan hij met geld bijna alles krijgen en om wat spanning in z'n leven te brengen steelt hij op een ingenieuze manier kostbare kunstvoorwerpen. Maar detective Banning (Rene Russo) verdenkt hem, ondanks dat ze geen bewijzen heeft. Door hem te verleiden probeert ze de waarheid te achterhalen, maar daarmee lijkt ze tegelijk zijn prooi te worden...
The Thomas Crown Affair is een intrigerende en tegelijk spannende film, zonder dat er doden vallen, of zelfs maar geschoten wordt. Het spannende zit hem in het ingenieuze van de diefstallen en de manier waarop Crown steeds de dans weet te ontspringen en de museumbeveiliging op een dwaalspoor weet te zetten. Vooral als hij Banning belooft om een schilderij weer terug te zullen brengen, zit je op het puntje van de stoel om te zien hoe hij dat 'flikt'. Een geweldige film, die voorzien is van muziek door Bill Conti.
De soundtrack op het album opent met een viertal songs, waarvan de eerste het bekende The Windmills of your Mind is, dat op een trage jazzy manier door Sting wordt vertokt. Die trage jazzy stijl van Sting maakt de op zichzelf fraaie song nogal zeurderig. De tweede song wordt gezongen door Nina Simone en is het mij onbekende Sinnerman. Het is gelijk het langste stuk van het album. Ook deze song wordt in een wat jazzy stijl gebracht, maar dan op een hele vlotte manier en Nina Simone doet dat op zich aansprekend. De song is best redelijk, wat vooral komt omdat de song een erg fraaie melodie voor het refrein heeft. Daarbuiten is de song veel minder, want de song wordt dan op een veel meer jazzy stijl gebracht, met daarvoor typerende pianomuziek, drum en bas. De song zeurt niet, maar van de stijl moet je wel houden.
De derde song, Everything is never quite enough, heeft een iets Afrikaanse tint, die wel wat aan songs van de zanger Seal doet denken. De vrouwelijke tegenstem komt fraai uit tegen de donkere mannenstem. Een mooie song.
Caban La Ka Kratchie is weer van een heel andere soort. Deze song klinkt veel meer Cubaans-Mexicaans, een beetje zoals de Gypsy Kings. De gitaar speelt een redelijke rol, maar ook de accordeon en lichte percussie spelen een rol. De zang is fraai met een Mexicaans mannengroepje, waar de lead-zanger doorheen zingt (of soms praat). Een vrolijke song, maar het is wel steeds hetzelfde melodietje dat voorbij komt en dat maakt het wat eentonig.
Vanaf de vijfde track begint de scoremuziek van Bill Conti. Waar met name de eerste twee songs al een jazzy stijl hadden, heeft ook Conti de score een lichte jazzy stijl meegegeven, die uitstekend past bij de sfeer van de film. De overwegend korte tracks hebben vrijwel allemaal een wat lounge-achtige kleuring met een jazzy tint. De piano speelt een behoorlijke rol in een aantal tracks. Met name Black and White X 5 en Never Change hebben vlotte pianomuziek als hoofdmoot. Die snelle tonen geven de tracks tegelijk de nodige spanning mee, zonder dissonant te worden. Ook in beide Glider tracks werkt Conti dit op die manier uit.
Cocktails is een meer typerende jazz track. De overige drie tracks zijn vooral jazzy getint met een lounge sfeer, wat traag voortkabbelend, waardoor ze soms wat zeurderig klinken. Quick Exit is ook zo'n track en sluit daarmee de score op een rustig ontspannen, maar saaie manier af.
Kortom, Bill Conti heeft een wat saaie score neergezet voor deze spannende film. Het lijkt wel of de platenmaatschappij alleen de tracks van de rustige momenten in de film om het album heeft geplaatst. Daardoor is de muziek niet erg aansprekend en wat zeurderig, wat mede komt door de jazzy stijl van de meeste tracks.
Als je van die jazzy stijl houdt, dan zullen ook de eerste twee songs je wel bevallen. Mij liggen de derde en vierde song beter, maar die halen het geheel niet voldoende omhoog.