How to Lose Friends & Alienate People

De Amerikaanse komedie How to Lose Friends & Alienate People is geregisseerd door de mij volledig onbekende Robert B. Weide, die vooral voor tv-producties werkt.
Het verhaal is eigenlijk een soort flash-back, want de film begint in het heden, met een herinnering van een belofte van Sophie (Megan Fox) aan Sidney (Simon Pegg). De film gaat dan terug naar de tijd voorafgaand aan die belofte. Sidney werkt dan bij een slordig krantje over showbizz-info en hij moet door te bluffen en met de ellebogen te werken z'n weg in de wereld van de showbizz zien te vinden. Maar dan wordt hij gebeld door een bekend blad, die hem een baan aanbiedt. Sidney gaat akkoord en reist naar New York. Maar in New York zitten ze niet op de brutale en leugenachtige Sidney te wachten. In een bar ontmoet hij Alison (Kirsten Dunst), bij wie hij zich ook al meer voordoet dan hij is. De volgende dag blijkt zij echter zijn nieuwe collega te zijn. Had hij nu z'n klep maar gehouden...

Het album van de film is een soundtrack met een flink aantal songs en een paar score-tracks van David Arnold.
De openingstrack is een goed beluisterbare song van Duffy. Het is een redelijke middle-of-the-road song.
Dan volgen twee tracks met een hoog hard-rock gehalte. Jankende gitaren en een drumstel dat overuren maakt. Niet mijn ding.
Daarna zorgen een paar tracks voor een zestiger jaren sfeertje. 'Chicken Playback' is wat poppy, terwijl 'Spooky' wat lijzig klinkt, met een jazzy jasje.
Electrovamp, de naam van de band zegt al heel veel, produceert een upbeat soort elektropop. De zangeres zegt de meeste tekst bijna op, alsof het een rapsong zou zijn over dat drank maar beter gratis kan zijn. Deze band zingt ook de song 'I Love what You Do' in dezelfde elektropop-stijl. Deze song is beter te genieten dan de gratis drank versie.

Een aparte track is de zevende, die gecomponeerd is door filmmuzieklegende Nino Rota. De muziek is echter typisch veertiger-vijftiger jaren van de vorige eeuw, met een jazzy stijl. Het is muziek uit de wereldberoemde film La Dolce Vita, maar tegenwoordig spreekt die muziek zeker niet meer tot de verbeelding. Ook de afsluitende track is van Rota en komt uit dezelfde film en heeft dezelfde wat saaie jazzy kleuring.

'Get over It' is een vlotte zeventiger jaren popsong, die weer in het wat steviger middle-of-the-road genre valt.
De tegenstelling met Leona Naess is groot. Haar song is wel heel erg laid back en is meer een luisterliedje in de stijl van Katie Melua. Een van de fraaiere songs op het album.
Opnieuw een flinke tegenstelling met 'You Really Got Me' van The Kinks, wat toch een veel ruigere rocksong is, die velen nog wel zullen kennen.
De Scissor Sisters klinken een beetje als de BeeGees in hun saturday night tijd, ook met de hoge kopstem. Het liedje is ook in onze regionen redelijk bekend geworden. Het discogehalte is behoorlijk hoog.
'For Reasons Unknown' wordt gezongen door de rockband The Killers en hoort op dit album zeker tot de betere rocksongs in een vette zeventiger jaren stijl.
De Zweedse zangeres Robyn brengt een soort moderne en hippe elektropop, met een vlot tempo en een mooie melodie. De muziek zit vol met elektronische geluiden en effecten, maar die storen in deze fraaie song nauwelijks.
Na nogmaals een song van Elektrovamp volgen vier tracks van de score van de film.

De score voor How to Lose & Alienate is gecomponeerd door David Arnold.
Dat de film een comedy is kun je goed aan de muziek horen. Toch klinkt de muziek van de scoretracks op dit album niet onverdienstelijk. Maar het comedy-gehalte is vooral in de eerste paar tracks wel behoorlijk hoog. Veel muziek is nogal aan de staccato kant, met plokkende violen met of zonder klarinet, of met schmierende violen en een jazzy piano, maar ook met vlotte jazzy ritmes en kort aangestreken violen. Evenzo vaak verplaatst die staccato stijl zich naar de meer spannende muziek. Maar spannende muziek creëert Arnold ook door uitbarstingen van koperblazers.
Toch kent de muziek ook een zekere allure, met mooie volle orkestrale muziek met een bluesy tintje, of met mooie, wat romantisch getinte melodieën van strijkers, op een mooie contra-melodie. De piano speelt dan bij vlagen een fraaie rol en ook de harp komt aangenaam voorbij. Met name 'How to make Friends' en de tweede helft van 'Living the Dream' zijn op deze manier erg fraaie tracks.

Het album sluit af met opnieuw een jazzy stuk uit de score van de oude Italiaanse film La Dolce Vita, met muziek van Nino Rota.

Als geheel is de waardering voor de muziek te verdelen in 61 uit 100 punten voor de popsongs en 74 punten voor de score van David Arnold. Het album als geheel krijgt een waardering van 64 uit 100 punten.