Highlander: Endgame

Dit is de zesde recensie in de Nick Glennie-Smith serie.

Vorige: Der Kleine Eisbär 2 - Die geheimnisvolle Insel
Volgende: Cool Runnings (original score)

De Amerikaanse history-fantasy-actiefilm Highlander: Endgame is geregisseerd door Doug Aarniokoski, voor wie dit z'n regiedebuut was. Hij regisseerde daarna vooral tv-series. De film is voorafgegaan door drie voorgangers en een tv-serie en is door de pers afgekraakt als onzinnig vermaak, waarbij alleen de zwaardgevechten de moeite waard zijn. Maar zelfs daarvoor ging veel te weinig publiek naar de bioscopen, waardoor de film een flop werd.
Het verhaal borduurt voort op de voorgaande Highlanderfilms en de tv-serie en begint in 1555, wanneer de Onsterfelijke Connor MacLeod (Christopher Lambert) probeert om zijn moeder te redden uit de klauwen van priester Kell, maar hij komt niet op tijd. Daarop brengt hij zowel de priester als diens vader Rainy om het leven en steekt het huis in brand. Maar Kell komt dan terug als Onsterfelijke. Hij heeft zich voorgenomen om wraak te nemen en doet dat ook in daarop volgende eeuwen tot aan de dag van heden. Maar dan is daar ook nog Duncan, de onsterfelijke broer van Connor...

De muziek bij de film is van Nick Glennie-Smith en de mij onbekende Stephen Graziano, die het album gezamenlijk netjes hebben opgedeeld. De eerste helft is muziek van Graziano, de tweede helft van Glennie-Smith. Maar op het album staan ook twee traditionals van de Schotse Highlands. En die horen misschien nog wel tot de fraaiste tracks. De eerste daarvan is de openingstrack van het album, met de titel 'Bonny Portmore', de tweede is 'The Song of Pooka' en beide worden gezongen door Jennifer McNeil, die dit doet in een stijl die wat op die van Enya lijkt. Beide traditionals zijn door Graziano opnieuw gearrangeerd en dat heeft hij netjes gedaan, voor de openingstrack zelfs compleet met erg fraai klinkende Uilleann Pipes, waarbij dit gelijk de mooiste van beide songs is.

De muziek van de score, zowel die van Graziano als van Glennie-Smith, is vrijwel volledig elektronisch. Alle klanken, ook de orkestraal klinkende, komen uit de elektronische trukendoos. Alleen een paar solo-instrumenten zijn akoestisch, zoals de eerder genoemde Uilleann Pipes, maar ook de piano en de gitaar horen daarbij.

Een flink deel van de muziek die Graziano componeerde is wat mat. De melodieën zijn nogal mager en een aantal tracks bestaan uit wat saaie underscore. Daarnaast trakteert Graziano ons op een aantal actietracks die nogal lastig in het gehoor liggen en niet erg opvallen door een strak arrangement of enige vorm van melodie. Het zijn hooguit wat magere motieven en ook het gebruik van drumpads helpt niet mee. Sommige andere tracks hebben dan weer wat funky invloeden. Toch weet Graziano soms de juiste snaar te raken, zoals in gedeelten van de lange track 'Opening Titles' en ook in 'Heather Cuts Her Hair', waarin hij een groot mannenkoor heeft toegevoegd, die zorgt voor een stoere kleuring op een fraaie melodie.

De tweede helft van het album is van Nick Glennie-Smith en heeft een nauwelijks melodieuzer karakter dan de muziek van Graziano. Ook bij Glennie-Smith heeft de muziek bij vlagen een robuuste en heroïsche inslag, zoals met de prachtige koorklanken in 'Killing an Old Friend'. Maar net als bij Graziano heeft de muziek van Glennie-Smith soms een hoog adrenalinegehalte, met snelle ritmes en weinig melodie, zoals in 'Attack at the Loft'. Ook nu is de elektronische kleuring van de muziek een behoorlijk negatief aspect, vooral bij de vele underscore-achtige muziek, wat duidelijk afbreuk doet aan de genietbaarheid. De weinige meer ingetogen muziek is soms fraai, zoals met een tokkelende gitaar, of met een meer melodieuze inslag, zoals aan het eind van 'The Hidden Room'.

De laatste track van het album is niet van Graziano of Glennie-Smith, maar van de mij geheel onbekende Chris Neel, over wie ik ook geen info op het internet kon vinden. Zijn track heeft een duidelijk keltische kleuring, met de Uilleann Pipes als voornaamste oorzaak daarvan. Ook de doorlopende underscore van diepe klanken helpt daaraan mee en de mannelijke zangstem die voortdurende op een rustige manier 'o hai-dee' zingt, maken deze op zich wat eentonige track toch tot een aardige afsluiter. De muziek lijkt qua sfeer overigens sterk op de song 'Sgt. MacKenzie' van Nick Glennie-Smith's score voor We Were Soldiers.

Kortom, dit album van Highlander: Endgame bevat vooral veel elektronische muziek, aangevuld met een aantal akoestische instrumenten. Die muziek is van Stephen Graziano en Nick Glennie-Smith, met een slottrack van Chris Neel. De muziek is vooral dreigend en onheilspellend, maar er staan zeker ook een paar erg fraaie tracks op dit album, zowel van Graziano als van Glennie-Smith, en ook de afsluitende track van Neel is fraai. Maar de tamelijk melodieloze en wat grimmige muziek bij de spannende scenes in de film voert de boventoon en is niet erg aantrekkelijk om te beluisteren, mede door het sterke elektronische karakter van de muziek. De fraaie tracks met vaak een Keltisch stijl en de Uilleann Pipes als belangrijkste instrument, maar ook de beide songs kunnen de waardering niet voldoende omhoog krijgen en deze blijft dan ook hangen op 62 uit 100 punten.