Ninja Assassin


Sony Classical (0886976307622)
Película | Fecha de lanzamiento: 2009 | Estreno de película: 2009 | Medio: CD, Descarga
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista Artista/Compositor Duración
1.Ninja Assasin6:17
2.Training6:35
3.Kiriko Runs2:26
4.Mika's Apartment4:42
5.First Kill1:26
6.Skycraper Rain3:24
7.Escape from Safehouse6:30
8.Healing5:14
9.Soldiers Attack3:15
10.Raizo vs. Ozuno/Freedom7:09
11.Being BoiledThe Human League4:17
12.HeroesDavid Bowie6:03
13.Shazam!Spiderbait2:05
14.The MC RemixRyuzo3:56
15.LegacyRaekwon3:45
 67:04
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

Ninja Assassin - 05/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
In 2009 regisseerde Jame McTeigue (V for Vendetta) de heftige actiethriller Ninja Assassin. Hij had eerder al met de Wachovski's aan de trilogie van The Matrix gewerkt en de Wachovski's traden voor deze film op als producenten. Evenals The Matrix-films heeft ook deze nogal donker gekleurde film een hoog martial-arts gehalte. De critici waren overwegend negatief, maar deze harde film kwam in de bioscopen toch goed uit de kosten.
Het verhaal draait om een bende die Ninja moordenaars traint om vuile klussen op te knappen. Een van die ninja's, Raizo, wordt als wees gedwongen om voor de bende te werken, na een harde en wrede training. Hij krijgt een relatie met een vrouwelijke ninja, maar zij besluit te ontsnappen als de eisen die de bende stelt steeds grover worden. Raizo besluit echter te blijven, maar zijn vriendin wordt gepakt en door een collega ninja vermoord. Daardoor wordt Raizo steeds vijandiger tegenover de bende en komt in opstand, waarbij hij ternauwwernood weet te ontsnappen. Dan begint hij aan een training om de bende te kunnen aanpakken...

De muziek bij deze harde en moordadige thriller is van Ilan Eshkeri, die er een heftige score voor componeerde.
Eshkeri heeft de muziek een enorme drive gegeven door een stevige elektronische underscore in een enorm hoog ritme. Daarop zijn dan de nodige instrumenten gezet, die er nog een schepje bovenop doen; zeg maar gerust een hele schep.
Vooral elektrische gitaren voeren de boventoon, maar ook elektronische percussie en heftige basdrums zorgen voor een tomeloze energie in deze score. Rustmomenten komen nauwelijks voor, of het zou al in de licht dreigende track 'Healing' moeten zijn.
De synthesizers en gitaren bepalen in grote lijnen de muziek, die samen met de heftige percussie zorgen voor een voortdurende aanval op de oren, terwijl melodie duidelijk ondergeschikt is gemaakt aan de spanning en al het geweld. Vaak zijn nog wel de nodige melodieuze motieven aanwezig, maar dan moet je al goed luisteren, want ze vallen niet echt op. Zelfs de elektrische gitaren weten nauwelijks melodieën neer te zetten en worden eigenlijk alleen maar gebruikt om met wat scherpere klanken een spannende sfeer neer te zetten. Er wordt stevig op die gitaren geragd, waarbij het ritmische aspect zorgt voor een zekere muzikaliteit.
Dat ritme speelt een belangrijke rol in de score van Eshkeri, want het geeft de muziek een flinke adrenalinestoot, zonder dat het een techno-kleuring krijgt. De muziek neigt meer naar een soort urban hard-rock, met af en toe wat meer symfonische intermezzo's. Die intermezzo's zijn overigens volop dreigend en spannend, want de hele score is van die dreiging en spanning overgoten. Daarvoor past Eshkeri zelfs af en toe wat creepy effecten toe, die de spanning nog verder opvoeren. Deze effecten zouden in meninge horrorfilm niet misstaan. Het Oosterse aspect van de film komt in de muziek overigens nauwelijks uit de verf. Hier en daar hoor je wat pogingen om wat Oosterse klanken te integreren in de score, maar het stelt niet zoveel voor.

De heftige stijl die Eshkeri hier ten toon spreidt, daar moet je wel wat van houden. Het is niet helemaal my cup of tea. Elektronische score kunnen zeker prachtig zijn, maar het muzikale geweld dat in deze score gepresenteerd wordt, met nauwelijk melodie, is weliswaar indrukwekkend, maar niet echt aangenaam om te beluisteren.

Na afloop van de lange track 'Raizo vs Ozuno / Freedom' komen nog een vijftal songs voorbij. Een paar zijn wel aardig, maar het elektronische tachtiger jaren gehalte is wel erg hoog, met The Human League en David Bowie als bekendste artiesten. Daarbij zingt Bowie z'n oude hitsong Heroes deels zelfs in het Duits; vandaar de titel 'Helden', wat gelijk de fraaiste van het vijftal is. De rap/hiphopsongs die ertussen zitten vallen nog niet eens tegen, al is dit ook zeker niet mijn meest geliefde genre.

Kortom, met Ninja Assassin heeft Ilan Eshkeri een score gecomponeerd die bol staat van de muzikale adrenaline. De power en het ritme waarmee de muziek gepresenteerd wordt is enorm, maar de melodie delft daarbij duidelijk het onderspit. De raggende gitaren, scherpe en volle synthesizers en de stoere percussie maken deze score tot een achtbaan-ervaring die maar blijft doorgaan. Met slechts enkele rustiger momenten houdt Eshkeri het tempo constant op topsnelheid, met een energie die je wegblaast. Het rockgehalte is hoog, maar dan op elektronische leest geschoeid. De songs aan het eind zijn minder heftig dan de score, maar passen er wel goed bij. Mocht je overdag bijna in slaap vallen, dan is deze score de juiste remedie, want je bent op slag wakker en je blijft dat ook! Mijn waardering is echter veel minder en komt niet hoger dan 52 uit 100 punten.
Ninja Assassin - 08/10 - Crítica de Thomas-Jeremy Visser, Publicado en (Neerlandés)
Toegegeven, ik kon niet wachten op deze score. Ilan Eshkeri is een unieke componist. Niet vanwege zijn sterke thema's of zijn rijke instrumentaties, maar puur en alleen om het feit dat hij verbazingwekkend mooie en vooral effectieve muziek schrijft. Hij schrijft prachtige muziek voor games, en vergeet niet enkele prachtwerken zoals The Young Victoria, Hannibal Rising, en Stardust. Iedere keer glipt hij tussen de enorme blockbusterscores door, en levert verfrissend en kwalitatief erg goed werk af. Ditmaal geen weelderige fantasycomposities of klassiek gezwijmel, nee deze keer krijgen we een portie actiemuziek zoals we dat lang niet hebben gehoord.

In de allereerste seconden van Ninja assasin weet je dat dit bijna niet meer mis kan gaan. Een elektrische gitaar, een panfluit en ritmische percussie beginnen stoer, maar zijn slechts een aanloop naar het hoofdthema waar we een enorm koor horen zingen, met nog altijd een elektrische gitaar erdoor heen. Hierna volgt maar liefst 5 minuten snoeiharde actiemuziek, zoals we dat niet vaak horen. Training blinkt dan weer uit dankzij de sterke strijkers. Met een kenmerkende stijl weet Eshkeri de actiemuziek erg goed uit de verf te laten komen. De percussie gaat heftig tekeer, maar doet nooit precies wat je verwacht, waardoor de componist in het verassingselement blijft. Het sluit naadloos aan bij het tweede deel van de track, die zelfs emotioneel genoemd kan worden. Deze trend zet voort in Kiriko, waarin we zelfs tragedie vinden. Een prachtige viool, en cello combineren de emotie en de milde actiemuziek perfect. Erg indrukwekkend.

In Mika's Appartment (niet die Mika) neemt Eshkeri alle tijd om op te bouwen. Strijkers hebben wederom het meeste aandeel in de actie (vooral de opbouw ernaartoe), maar het komt pas veel later echt helemaal los. Maar dan gaat het ook echt goed los. Erg snelle en nog altijd ritmisch perfecte percussie weerklinkt, en ook de elektronische gitaar is weer van de partij. John Powell en Brian Tyler moeten haast wel jaloers zijn. De score bereikt zijn hoogtepunt met Escape from Safehouse, waarin Eshkeri werkelijk alles losgooit. Alle instrumentgroepen, maar wederom in het speciaal de percussie, klinken perfect gecontroleerd, en brengen ons ronduit geniale, dynamische en vooral heftige actiemuziek. De elektrische gitaar brengt af en toe een solo, maar jengelt met erg veel noise overal dwars doorheen.

Gelukkig geeft Ilan Eshkeri ons even tijd om bij te komen in het trage Healing, maar hij sluit imposant af met Raizo Ozuno/Freedom. Ook dit is erg ruige en heftige actiemuziek. Speciaal aan dit album is de goede samenwerking tussen de score en de soundtrack. Nou heeft James McTeigue nou ook de neiging zelf te willen beslissen welke muziek er op de soundtrack komt, en dat doet hij wederom goed. Met V for Vendetta gaf hij ons al enkele heerlijke nummers, maar hier overtreft hij zichzelf. Zo mag Synthpopband The Human League hun bizarre maar heerlijke Being Boiled laten horen aan ons. Het nummer uit 1978 (!) is op geniale wijze geremasterd, en doet nu al helemaal tijdloos aan. Als u ze live kan zien, doe dat dan zeker: De term "tijd"heeft geen invloed op deze band. Net zo min als op rock-god David Bowie. Op Ziggy Stardust, Changes, en misschien Under Pressure na is Heroes zijn meest bekende lied. Nog meer dan The Human League laat hij ook op deze soundtrack horen wáárom hij een van 's werelds grootste sterren is. Zijn in Berlijn geschreven "Rock-anthem" Heroes klinkt nog altijd erg sterk. Als u de uiterst kleine kans heeft hem live te zien, vraag dan even een handtekening voor mij. Shazam! is misschien niet zo'n grote klassieker als Being Boiled of Heroes, maar indrukwekkend is het wel. De band Spiderbait heeft hiermee goud in handen. Een snelle, heerlijke track, waarin vooral de gitaar erg goed klinkt. Maar terug naar Ninja Assasin.

We mogen regisseur James McTeigue dankbaar zijn. Met V for Vendetta liet hij de toen nog niet zo bekende componist Dario Marianelli aan het werk gaan, wat resulteerde in een ijzeren score. Het lijkt gewoonte te worden voor de regisseur om componisten die minder bekend zijn of in een dip zitten (denk aan John Ottman's Invasion) een duwtje in de rug te geven. Misschien gaat dit echter geheel onbewust. Met Ninja assasin heeft hij Ilan Eshkeri echter de kans gegegen zich als componist van actiemuziek op de kaart te zettten. En dat doet hij met verve. Ninja Asassin is een achtbaanrit waar je tussen knap gecomponeerde rustige muziek en zinderende actiemuziek wordt geslingerd. Vervolgens sluit het af met een paar heerlijke songs. Kopen, aanzetten en gewoonweg een uur genieten.

Ninja Assassin - 07/10 - Crítica de Matt C. , Publicado en (Inglés)
Ilan Eshkeri has been an exciting new-comer to watch these past few years. He has been composing for American films since 2001 but has been essentially under the radar until 2007's Stardust exploded on the scene.
He comes across as classically influenced, or at least enjoys incorporating great classical pieces into his movie scores. Young Victoria, Hannibal Rising, and the aforementioned have helped him lay some strong ground in the film music community.
Much to this reviewer's initial chagrin, Ninja Assassin is a complete 360 from what we have become accustomed to expect from this composer.
It feels strongly as if Ilan Eshkeri just wanted to stay within 'the box' and let action scores of the past 10 years dictate and/or inspire the way he would approach this project.
Mr. Eshkeri starts things off with a nod to spaghetti westerns (Ennio Morricone, specifically), complete with electric guitar motif backed by male chorus, then proceeds to borrow the feel and orchestration of multiple Hans Zimmer and John Powell film scores. In the quieter moments featuring cello and string section, I was reminded of the Last Samurai, but at an inferior level. In the bounding, outright action moments a plethora of Remote Control scores, and even Alan Silvestri's action music, as of late, are heralded with little variation. In summary, if you come expecting anything substantially original, you will be fairly disappointed, but if you simply desire a new action score of the 'kick-butt entertainment' variety, then this just may be for you.
Ilan Eshkeri's usual love themes, and swash-buckling moments are nearly completely absent. Though full orchestra is integrated and occasionally brought to the forefront, a majority of the highlights feature brief, yet lovely cello solos, intense and complex electric rock guitar writing, dark string textures, multi-faceted percussion, and interestingly placed electronic beats.

Track by track analysis:

1. Ninja Assassin: This cue begins with an electric guitar and male choir (a la Kill Bill), but sadly this cue doesn't do much with its 6 minute run time after the initial motif is established.
2. Training: Fun electric guitar and orchestra hits set up as driving momentum that is taken over by drums and clanking percussion of every sort. It then segues into some thoughtful cello, before ending with a building action feel.1/2
3. Kiriko Runs: This cue is tragic, passionate and does a lot to highlight the string section with little interruption. 1/2
4. Mika's Apartment: The first few moments of this track are filled with suspense and action which will attack your senses, replete with huge electric rock guitar and orchestra hits, probably not to everyone's taste.
5. First Kill: Electric guitar builds with an intense beat and a string section producing eerie sliding tones. True vigor and suspense is conjured, but with an unsatisfying conclusion.
6. Skyscraper Rain: The last minute of this track earns it an extra half a star. Electric guitar, strings, and a driving percussion section make things extremely entertaining for the listener. It has all the attributes of a gothic rock opera, without the vocalists.1/2
7. Escape From Safehouse: A rock-star, mythical beginning starts this supremely intense cue with electric guitar, intensely racing strings, and effortless electronics keeping it all together. It sounds as though Hans Zimmer and Alan Silvestri got together to formulate this breathless piece; a truly exciting and impressive cue that may be a bit too noisy for some tastes near the end. I only wish the entire album was this engaging! 1/2
8. Healing: A good track - of which I like to say 'tells a story'. There's building tension, moments of tranquility, and racing strings with a smooth beat to follow.1/2
9. Soldiers Attack: An in-your-face track that may startle at the beginning, but from then on, 'hang on to your seat', you are in for a cacophonic ride. 1/2
10. Raizo vs Ozuno/Freedom: It begins as a powerfully urgent action track that is simply over-the-top, if not just a bit too noisy. The music then subsides to a more thoughtful passage, recapping some of the softer moments of the score before concluding with the spaghetti western-like electric guitar motif from the beginning of the score. 1/2

for more reviews like this visit www.scorecrave.blogspot.com !!


Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más