Domestic Disturbance


Colosseum (4005939631321)
Varèse Sarabande (0030206631326)
Película | Fecha de estreno: 11/12/2001 | Estreno de película: 2001 | Medio: CD
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista   Duración
1.Domestic Disturbance1:57
2.Guys Sailing1:30
3.Bitter Suite6:28
4.Run Away1:51
5.Montage / Frank in Action1:35
6.Murder3:01
7.Rick Threatens Danny3:38
8.Frank Flicks Lighter2:16
9.Fire Part 10:59
10.Fire Part 21:44
11.Frank The Outsider0:47
12.Fight / Aftermath3:04
 28:49
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

Domestic Disturbance - 07/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
Regisseur Harold Becker was al in de zeventig toen hij de thriller Domestic Disturbance maakte als de laatste door hem geregisseerde film.
Het verhaal draait om het gezin van Frank (John Travolta) en Susan (Teri Polo), die nog niet lang geleden zijn gescheiden. Samen hebben ze zoon Danny van 12 jaar. Susan heeft een nieuwe vriend Rick (Vince Vaughn) met wie ze wil trouwen, maar Danny mag hem niet zo, ondanks pogingen van Susan om hun relatie te verbeteren. Op de trouwerij blijkt een kennis van Rick aanwezig (Steve Buscemi) en later is Danny er getuige van dat Rick die kennis om het leven brengt. Maar zijn verhaal wordt niet geloofd, behalve door zijn vader...
Ondanks hoge verwachtingen is de film maar matig in de bioscopen ontvangen, vooral vanwege het nogal cliché-achtig gebrachte verhaal.

De score voor deze thriller is van Mark Mancina. Maar dat was niet de bedoeling. In eerste instantie zou Jerry Goldsmith de film van muziek voorzien. Hij had een aantal jaren daarvoor ook al samengewerkt met regisseur Becker voor Malice en City Hall. Goldsmith belandde echter in het ziekenhuis en kon zodoende de score niet afmaken, waarvoor hij toch al wat materiaal had geschreven. Er is toen gezocht naar een vervanger die in de stijl van Goldsmith een nieuwe score kon componeren en zodoende is Mark Mancina gevraagd.

De wens om de score in de stijl van Goldsmith te maken, heeft Mancina keurig opgevolgd. Hij heeft goed geluisterd naar Goldsmith's score voor Basic Instinct, waarvan platenmaatschappij Varèse ook geen geheim heeft gemaakt in hun informatie rondom de score.

Het eerste deel van dit toch wel erg korte album bestaat dan ook voornamelijk uit muziek die Goldsmith fanaten hoog zullen waarderen. De muziek is fraai en strak gearrangeerd en de instrumentaties zijn stevig orkestraal, met harmonieuze melodieën die zo uit de koker van Goldsmith konden komen. Wel heeft Mancina er enigszins z'n eigen draai aan gegeven door de toevoeging van wat luchtige instrumenten als tokkelende gitaar en heldere chimes, maar de melodieën en contra-melodieën passen naadloos bij de stijl van de oude meester. Tussen de titeltrack en de andere typische Goldsmith-track 'Bitter Suite' staat dan nog het wat vlottere en opgewekte 'Guys Sailing', die het ook qua melodie en stijl goed doet en hier fraai bij past.

Maar vanaf 'Run Away!' gaat het mis. De rest van het album is dan hoofdzakelijk gevuld met min of meer standaard thrillermuziek, met soms bijna horrorproporties en de melodieën zijn dan vooral daaraan ondergeschikt gemaakt. Het is vooral nog effectversterking van de spannende, zelfs creepy scenes in de film. Af en toe komen wel motieven terug die herinneren aan de eerste paar tracks van de score, zoals in 'Montage/Frank in Action' of 'Rick threatens Danny', maar vaak zijn het vooral de spannende effecten die de toon zetten. Met jankende violen en snel versterkende percussie of donkere strijkers creëert Mancina een intense sfeer van spanning, waarin de melodieën ondersneeuwen. Toch komen ze af en toe boven die suspencemuziek uit of valt de suspence even naar de achtergrond, waardoor de melodie weer opfleurt. Dat zijn dan net de krenten in de pap van de standaard spanningsmuziek. Maar de suspencemuziek overheerst duidelijk de tracks en dat maakt de beluisterbaarheid toch nogal mager. Met name de beide 'Fire' tracks bevatten vrijwel alleen maar heftige spanningsmuziek, wat ook geldt voor het 'Fight'-deel van de laatste track.
Die laatste track sluit echter mooi af met een wat dramatisch getint 'Aftermath'-deel, waarin de Goldsmith-kleuring weer prettig terugkomt.

Kortom, met Domestic Disturbance heeft Mark Mancina een heel behoorlijke suspence-score gecomponeerd. Vooral de eerste drie tracks zijn erg fraai en in lijn met de sfeer van Jerry Goldsmith, die de oorspronkelijke score zou schrijven. Maar het forse gehalte aan min of meer standaard thrillermuziek maakt dit toch niet tot een hele aangename score om al luisterend van te genieten. Zeker zit er ook tussen de negen thrillertracks een enkele goede en met name de track 'Montage/Frank in Action' valt positief op. Maar dat is allemaal te weinig voor een hoge waardering, die nu uitkomt op een toch nog heel behoorlijke 72 uit 100 punten.
Domestic Disturbance - 06/10 - Crítica de Tom Daish, Publicado en (Inglés)
After several listens to Domestic Disturbance I've realised that it's one of those scores that is just there. There is nothing hugely awful nor hugely inspired about it; it's melodic, exciting in all the right places and the album is short enough to never really be dull, but outside of that has nothing specifically interesting to recommend it.
Having said that it's melodic, the director was evidently quite enamoured with either Goldsmith's Basic Instinct or Hollow Man as Mancina's main theme is essentially an inversion/variation on either of those. The one neat trick that Mancina pulls is to turn it from minor key and sinister, as it appears most of the time, to major key and into what is presumably an effective family theme. I wonder whether it might have been more interesting to start with the more upbeat version and then subvert it into a threat as the score went by, but this is the kind of score and film that leaves little room for that kind of seemingly unnecessary invention

Much of the music follows along the way of semi-tension building underscore, but appears to be the sort of music which is just layered beneath whatever is happening because the director felt their ought to be music. When the music is required to take a more active role, Mancina's skills become more in evident. Run Away! features some exciting low strings and brass writing together with the inevitable synthetic percussion. Likewise, the final few tracks, Fire Parts 1 and 2 (one of the more odd production choices of recent times given the shortness of both parts), Fight and Aftermath are well wrought and provide the requisite thrill of racing strings and percussion punctuated by harsh brass stings.

Of the actively tension building tracks, Murder is the highlight and most effective, mainly because it has a better defined structure that builds towards the murder itself. From what I gather, it's a pivotal scene in the film so the music really ought to be good and Mancina doesn't disappoint with some disturbingly discordant strings. I don't suppose anyone else would have written anything more interesting given the film, in fact I rather think Jerry Goldsmith would have written something not too dissimilar and probably not a great deal more interesting. A well enough written, standard genre score.
Domestic Disturbance - 08/10 - Crítica de Arvid Fossen, Publicado en (Neerlandés)
Domestic Disturbance lijkt wel een variant op het "stranger in my home" thema. De film vertelt het verhaal van een man (John Travolta) die ontdekt dat de nieuwe vriend (Vince Vaughn) van zijn ex-vrouw (Teri Polo) een moordenaar is. Hij probeert zijn zoontje uit de klauwen van de stiefvader te bevrijden.
De score voor deze film, van actiecomponist Marc Mancina is werkelijk een klein meesterwerkje geworden. De soundtrack opent (Domestic Disturbance) met een voortreffelijk suspense en beklemmend thema, piano en fluit solo, synthesizer, strijkers op de achtergrond. Dit thema lijkt wel geïnspireerd op Basic Instinct, en ook wat op The Russia House, beide scores van Jerry Goldsmith.
De score vervolgt met een rustige idyllische setting (Guys Sailing), maar met een diepere ondergrond in de muziek. De volgende tracks zijn een afwisseling tussen deze twee polen, en telkens komt het thema ingezet bij het begin weer terug, en evolueert verder, een manier van scoren die ik steeds weer apprecieer, omdat dit de muziek is waar je je het beste in kunt leven. Echte actie ontbreekt niet, en opnieuw krijgt de muziek een sterke uitwerking, met veel wendingen en variatie en regelmatig terugkomen van het suspense thema.
Marc Mancina had al eerder bewezen dat hij naast adrenaline scores ook echte epische muziek kon brengen, denk maar aan Return to Paradise. Met Domestic Disturbance, al lijkt het soms wat teveel op eerdere scores, bevestigt Mark Mancina nogmaals zijn veelzijdigheid als componist.

Otras versiones de Domestic Disturbance (2001):

Domestic Disturbance (2002)


Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más