The Whole Nine Yards


Colosseum (4005939611422)
Varèse Sarabande (0030206611427)
Película | Fecha de estreno: 29/02/2000 | Estreno de película: 2000 | Medio: CD, Descarga
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista Artista/Compositor Duración
1.Jimmy The Tulip 1:11
2.I Don't Worry About A Thing Performed by Mose Allison2:15
3.A New Neighbor 1:20
4.Moanin' Performed by Charles Mingus7:57
5.Did You Say Divorce? 1:03
6.Tenth Avenue Tango Performed by Bruce Willis4:02
7.The Gogolak Mansion 1:08
8.Everytime I Hear That Mellow Saxophone Performed by The Up Top Orchestra1:59
9.Cynthia With A "C"1:00
10.Autumn Leaves Performed by The Charlie Biddle Trio featuring Stephanie Biddle3:45
11.Yanni On A String 1:06
12.Frankie Figs 1:42
13.The Gang Arrives In Montreal 1:41
14.A Swingin' Barbecue 1:20
15.Oz Gets A Surprise 1:55
16.Say I Do 1:22
17.I Think We'll Be Fine 1:12
18.Phone Tag 1:56
19.Frantic 1:53
20.Sensuous Lady 1:52
21.Scheming On The Boat 1:17
22.Taking A Stand 1:07
23.Discovering The Evidence 1:04
24.The Games' Afoot 1:49
25.Sophie Cons Jimmy 0:50
26.The Scientific Method 1:53
27.The Tulip Reprise 1:38
28.They All Laughed Performed by The Charlie Biddle Trio featuring Stephanie Biddle3:35
 54:52
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

The Whole Nine Yards - 05/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
De Amerikaanse film The Whole Nine Yards is een komedie die geregisseerd is door Jonathan Lynn (My Cousin Vinny, The Distinguished Gentleman) en met Bruce Willis in de hoofdrol als Jimmy Tudeski, ook bekend als 'The Tulip'. Deze wat donkere misdaadkomedie kreeg wat magere recensies, maar was toch behoorlijk succesvol.
Het verhaal begint met Nicholas Oseransky, kortweg 'Oz', die de nodige huwelijksproblemen heeft. Zijn schoonvader heeft hem met nogal wat schulden opgezadeld en z'n schoonmoeder kan hem niet luchten en zelfs z'n vrouw heeft een grote hekel aan hem. Op een dag wil ze een hoop geld van hem, zonder uit te leggen waarvoor. Als Oz op kantoor komt is daar Jill, die hem vertelt hoe ze over zijn vrouw denkt. Ook maken ze grappen over zijn levensverzekering, waar zijn vrouw flink van zou profiteren. Als Oz later die dag thuiskomt, blijkt hij een nieuwe buurman te hebben: Jimmy Tudeski, een huurmoordenaar, die hij herkent aan een tatoeage. Hij snelt naar z'n huis en zegt z'n vrouw dat hij niet naast een moordenaar wil wonen en dat hij wil verhuizen. Maar z'n vrouw wil juist dat hij iemand in Chicago opzoekt die 'The Tulip' nog iets schuldig is, om zo een bonus op te strijken door hem te verlinken. Als hij daar naartoe op weg wil gaan, biedt Jimmy hem een lift aan...

De score is van Randy Edelman, die hiermee voor de derde maal samenwerkte met regisseur Lynn.
Zijn score voor The Whole Nine Yards is een hele andere dan we van hem gewend zijn. Waar andere scores vaak melodieus en semi-orkestraal zijn, met prachtige meeslepende melodieën en grootse, soms heroïsche orkestraties, is dat bij deze score helemaal niet het geval, integendeel.
Edelman heeft voor deze film een echte jazz-score gecomponeerd. En die jazz muziek is niet luchtig of 'laid back', maar stevig en met veel gebruik van saxofoon en andere blazers. Ook piano en drum spelen een hoofdrol. Het is een jazz-stijl zoals je die in rokerige cafés zou verwachten, maar niet op een score van Edelman. Het hart van Edelman ligt eigenlijk in het meer romantische genre, maar ook de meer jazzy kant gaat hij niet uit de weg, alleen hoor je dat nooit zo overduidelijk als op deze score en nooit in deze typische original jazz stijl. Daarom is het zonder meer knap van Edelman dat hij het hier presteert om een score neer te zetten met deze kwaliteit van jazzmuziek. Want het is wel duidelijk dat de muziek een hoge jazzkwaliteit heeft. Om het aangenaam beluisterbaar te vinden moet die jazz-stijl je natuurlijk wel liggen en het is niet mijn smaak, zeker niet in deze basic jazz kleuring.

Die jazz-kleur van de score wordt nog enorm versterkt door een aantal oudere en gerenommeerde jazz-klassiekers, zoals de lange track 'Moanin' van Bobby Timmons en uitgevoerd door Charles Mingus, 'Tenth Avenue Tango' van Robben Ford, met Bruce Willis himself op de harmonica, of Every Time I Hear that Mellow Saxophone, van Montrell, Marascalco en Blackwell en gespeeld door The Up Top Orchestra. Ook staan op het album drie songs. De tweede track is de song 'I Don't Worry About a Thing' van en door Mose Allison. 'Autumn Leaves' is een Franse jazzsong van Joseph Kosma en Jacques Prévert, gezongen door Stephanie Biddle en begeleid door The Charlie Biddle Trio, die de song ook in de film ten gehore brengen. Dat doen zij ook bij de eindaftiteling met 'They All Laughed', een song van George Gershwin.

De score van Randy Edelman sluit perfect aan bij die oudere jazztracks en een echt onderscheid daartussen is lastig te trekken, al zijn de tracks van Edelman wat 'filmischer', wat ook logisch is.

Naast de jazz-tracks zijn er ook een aantal tracks die hiervan afwijken. De score bevat een aantal tracks zonder noemenswaardige jazz-invloeden, met vooral spannende muziek, tot soms thrillerachtig en actiebeladen. Die spannender tracks zijn vaak synthesizer gedreven en komen af en toe wat chaotisch of simplistisch over. Sommige van die spannende tracks bevatten ook nog comedy-effecten (de film is immers een soort donkere crime-comedy). Dat maakt de muziek allemaal niet aangenamer, wat het vanwege de jazz-sfeer sowieso al niet was.
Edelman zou overigens Edelman niet zijn als er niet een paar (delen van) tracks voorzien waren van zijn warme en romantisch getinte muziek. Dat vind je terug in tracks als 'Say I Do' of 'Sensuous Lady', maar is in deze score daarmee slechts beperkt aanwezig. Die stukjes zijn dan wel weer mooi melodieus en klinken prachtig, maar zijn veel te kort en te weinig.

Kortom, Randy Edelman heeft met The Whole Nine Yards een nogal afwijkende score gecomponeerd, met vooral jazz muziek, met name op het eerste deel van het album, waarop ook vrijwel alle oudere jazzklassiekers staan. Dat moet toch een beetje je smaak zijn om te kunnen waarderen. Op de tweede helft van het album staan een aantal tracks met spannings- en actiemuziek, waar Edelman soms een irritante comedykleur doorheen mengt. De paar muzikale uitstapjes naar het van Edelman bekende melodieuze genre zijn erg fraai, maar met slechts twee tracks toch wel erg beperkt. De waardering voor deze score komt dan ook niet verder dan 48 uit 100 punten.
Als je de film gezien hebt of als jazz jouw favoriete stijl is, dan zal dit album je veel meer aanspreken en zal jouw waardering hiervoor allicht dan ook veel hoger zijn.


Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más