Flubber


Walt Disney Records (050086095278)
Película | Fecha de lanzamiento: 1997 | Estreno de película: 1997 | Medio: CD
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista Artista/Compositor Duración
1.Main Title1:43
2.Beautiful Day1:05
3.Breakfast2:01
4.The Idea2:36
5.It's Alive3:50
6.Gamma Ray3:03
7.Take Off0:30
8.Mambo in the Sky0:52
9.Flying High2:22
10.Weebo Yearns2:23
11.The Test1:02
12.Mambo del Flubber2:24
13.Remarkable4:07
14.Weebo's Death4:38
15.Revenge2:40
16.Airborne0:48
17.End Credits7:04
18.Goo a Little Dance (Get Down Tonight)KC & The Sunshine Band 3:24
 46:31
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

Flubber - 05/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
De Amerikaanse komedie Flubber is geregisseerd door Les Mayfield (Miracle on 34th Street, Blue Streak, American Outlaws). De door Walt Disney geproduceerde film is een soort Science Fiction komedie, die een remake is van een film uit 1961 met de titel The Absent-Minded Professor. De film is door de critici nogal mager ontvangen, mede vanwege het overmatige slap-stick karakter. Toch was het een groot succes in de bioscopen.
Het verhaal draait om professor Brainard (Robin Williams), die werkt op een hogeschool met grote financiële problemen. Hij probeert een nieuw soort energie uit te vinden om de school van de ondergang te redden. Maar daardoor heeft hij weinig tijd voor z'n verloofde, die ook nog het hoofd van de school is. Zelfs de geplande trouwdag vergeet hij, druk als hij is met z'n onderzoek. Dan verschijnt een voormalige collega van hem, die al eerder met ideeën van Brainard aan de haal gegaan is en zo rijk geworden is. Hij is nu ook van plan om Brainard's verloofde in te pikken. Op de volgende geplande trouwdag blijkt ineens dat een proef van hem zowaar succesvol is, waarbij een super-elastisch groen goedje ontstaan is, dat vol energie zit...

De muziek bij deze komedie is van Danny Elfman en hij heeft er een echte comedy score voor gecomponeerd.
Elfman is een meester in het componeren van aparte muziek, met aparte melodieën en aparte arrangementen, die vaak nogal aan de grillige kant zijn. En dat is ook hier het geval. De instrumentaties springen alle kanten op en de muziek is dan ook al net zo springerig. Als begeleidende muziek bij een nogal absurde komedie is dat natuurlijk prima, maar als luisteraar naar de muziek, los van de film ligt dat toch wel een beetje anders.
De meeste muziek is instrumentaal, maar Elfman past toch een aantal keren een theremin toe, een elektronisch instrument dat de toonhoogte en het volume aanpast al naar gelang de afstand van de hand tot een antenne. Er kan dan gemakkelijk een elektronisch klinkend geluid geproduceerd worden dat sterk verloopt, wat Elfman toepast in tracks als 'Gamma Ray' en 'Revenge'. Ook in andere scores heeft Elfman daar volop gebruik van gemaakt.

Het grillige karakter van de muziek zit niet alleen in de wisseling binnen tracks van bijna minimalistisch naar vol orkestrale, bijna chaotische klanken, maar ook in de orkestraties van veel tracks, die daarmee erg druk overkomen, met een hoog tempo en snelle afwisselingen van instrumenten. Daarbij lopen de klanken soms dicht langs het dissonante randje.
Tegelijk heeft de muziek soms ook wat feestelijks of zelfs sprookjesachtigs, met belletjes, harp en andere luchtige klanken. Daarnaast zijn er mooie en ingetogen intermezzo's, die even lucht geven aan de drukte van de andere tracks. In de track 'Flying High' komt zelfs nog wat bijna klassiek solo pianospel voor. 'Remarkable' is een ingetogen track met mooie strijkers en luchtige pianoklanken, al spreekt de melodie niet helemaal aan. Dat laatste geldt ook voor 'Weebo's Death', die wel melancholiek overkomt, maar met een toch wel erg minimalistische stijl, waarbij de muziek soms nauwelijks aanwezig is. De laatste halve minuut laat dan weer het tegendeel horen.

Twee tracks op het album hebben 'Mambo' in de titel. De eerste is 'Mambo in the Sky', die een luchtig en redelijk prettig karakter heeft, met een combinatie van jazzy en caraïbische klanken. De track 'Mambo del Flubber' is ruim voorzien van allerlei stemmen van zangers en zangeressen, waardoor de muziek een extra feestelijk karakter krijgt. Of het daarmee beter genietbaar is overigens de vraag, want de vele nadrukkelijk aanwezige up tempo jazzy koperblazers en stemmen kunnen best wel wat irritant overkomen.

Wat ontbreekt in de muziek van deze score is een of twee aansprekende thema's. Eigenlijk is er nauwelijks sprake van enige thematiek. De muziek heeft zich in elke scene in de film opnieuw gevoegd naar die scene. Je zou kunnen zeggen dat de algehele nogal grillige sfeer van snelle en schelle koperblazers een soort overkoepelend thema is, maar daar houdt het wel mee op. Zelfs in de meer ingetogen tracks ontbreken aansprekende melodieën, waardoor de muziek niet op de emotie weet te werken.
De afsluitende scoretrack 'End Credits' is een soort lange suite van allerlei elementen uit de score, waarin opnieuw de snelle en schelle koperblazers de boventoon voeren. De hele score heeft daarmee een soort up tempo jazzy kleuring meegekregen.

Het album sluit van met een song van KC & The Sunshine Band, die in de tachtiger jaren van de vorige eeuw behoorlijk bekend was. Hun hitsong Get Down Tonight hebben ze voor de film omgewerkt naar de funky dancesong met de titel 'Goo a little Dance'.

Kortom, met zijn muziek voor de film Flubber heeft Danny Elfman een nogal grillige score gecomponeerd, met een hoog comedy gehalte. De muziek is daardoor vooral springerig, waarbij aansprekende melodieën eigenlijk geheel ontbreken, zelfs in de meer ingetogen tracks. Die ingetogen muziek is overigens tamelijk beperkt aanwezig op dit album. De muziek heeft op zich wel een soort van feestelijk karakter, maar het feestje duurt dan wel erg lang, waardoor het uiteindelijk allemaal toch wat over-the-top is. Met name de up tempo stijl van schelle koperblazers is nogal overheersend aanwezig. Dit geeft de muziek tegelijk een soort jazzy kleuring, die niet helemaal aanspreekt. De beperkt aanwezige ingetogen muziek zorgt daarbij niet voor echt genietbare intermezzo's, waardoor vooral een smaak overblijft van kouwe drukte. De song aan het eind helpt niet mee om dat goed te maken. De waardering komt dan ook niet hoger dan 53 uit 100 punten.
Flubber - 06/10 - Crítica de Tom Daish, Publicado en (Inglés)
This is an interesting score that doesn't seem to have been very popular with people, apart from the first person who ever mentioned the score, he raved about it. It has certainly taken some time to grow on me and although there are some better Danny Elfman scores, this one is most entertaining. I will admit that it can be a little on the ear-bleed inducing side at times, especially in the more raucous Mambo sections, the Mambo del Flubber springs to mind. The trumpets are piercing and wailing, which can be annoying, also the fact that they are often a little unrelated to the pulse of music means they stick out for the wrong reasons. Many have commented on the lack of themes, that is something that I find disputable, there are plenty of enjoyable, sad and bouncy tunes all over the score. The basic mambo motif is an obvious starting point, then there are some more subdued tunes, most notably a gentle piano tune as well as a more mischievous tune that perfectly conjures up images of a nutty professor tinkering with something.

The end credits pretty much reprise all the major themes, although it does tend to descend into just percussion, and interesting though percussion can be, it doesn't really sustain itself. I've never been ever so keen on Danny Elfman end titles, he never seems to arrange the themes in an interesting manner and these, being somewhat longer than usual, are no exception, although having more than just the main theme is actually a departure from his usual method. There is a slight sag in proceedings during Remarkable and Weebo's Death, two cues which have somewhat aimless piano solos and more evoke James Horner-type mood than have any specific melody. Either of the cues separately, would have been preferable. The aforementioned Mambo del Flubber is quite a fun number, although the tune does seem to be drowned out just a little too much by the extraneous trumpet screeches and weird noises.

There seem to be some extraordinarily short cues, which perhaps would have been better combined into one, Take Off and Mambo in the Sky as a prime example, still, the score jumps around quite a lot from style to style (although this doesn't tend to happen within individual cues on the whole). I think this is a score that only Danny Elfman fans will enjoy to any great extent, or fans of mambo music. It doesn't have the great themes of some of his most popular scores (although there are some catchy motifs), but as a kid's score, only James Horner with Casper and the like turn out better, although the lack of overtly sentimental music is a bonus, emotive, but not quite as treacly as it could be. It's also a lot more fun than most other composers would have had with the material and this was certainly a highly suitable film for Elfman to score.

Soundtracks de la colección: Disney

Beauty and the Beast (2005)
Lion King, The (1994)
Brother Bear 2 (2006)
Cheetah Girls 2, The (2006)
Cendrillon (2005)
Muppets, The (2011)
Blanche Neige Et Les Sept Nains (1994)
Dinosaur (Complete) (2000)
Big Green, The (1995)
Snow White And The Seven Dwarfs (1988)

Soundtracks de la colección: Kids

How to Train Your Dragon (2010)
天空の城ラピュタ (1993)
Nanny McPhee (2005)
Ice Age: The Meltdown (2006)
Lilo & Stitch (2002)
Deux Frères (2004)
Zathura (2005)
Kindergarten Cop (1990)
NeverEnding Story, The (1984)
Sinbad: Legend of the Seven Seas (2003)


Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más