The Taking of Pelham 1 2 3


Columbia US (0043396288843)
Película | Fecha de lanzamiento: 2009 | Estreno de película: 2009 | Medio: CD, Descarga
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista   Duración
1.Something On The Track4:36
2.It's Me, Man!4:09
3.Rigged Contracts3:44
4.An Ass Model Named Lavitka6:25
5.Money Run1:04
6.Garber Meets Ryder3:06
7.All Others Pay Cash5:37
8.The Train Leaves The Station3:51
9.The Lights Are All Green!5:14
10.Manhattan Bridge5:06
11.You A Yankees Fan?1:59
 44:51
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

The Taking of Pelham 1 2 3 - 04/10 - Crítica de Maurits Petri, Publicado en (Neerlandés)
The Taking of Pelham 1 2 3, piano in een toiletruimte

De familie Scott, Ridley en Tony, werken altijd nauw samen tijdens nieuwe filmprojecten. Man of Fire is daar misschien het mooiste voorbeeld van, waarbij Ridley als producent optrad en Tony als regisseur. Een waar familiepact, met goede resultaten, leek gesloten. Totdat de wegen van beide heren een andere kant op gingen. De communicatie werd verbroken en zowel Ridley als Tony Scott gingen hun eigen weg. Bij Ridley uitte zich dat in een mindere productie, Body of Lies. Tony valt in 2009 door de mand, want The Taking of Pelham 1 2 3 lijkt zowaar een flop te zijn. Een standaard verhaallijntje en de te vaak geziene stijl van Tony Scott komt weer in sneltreinvaart voorbij. Alleen deze keer letterlijk!

Denzel Washington en John Travolta lijken in de film niet aan elkaar gewaagd. Travolta moet het vooral hebben van zijn ontzettend enge look, Washington speelt het grootste watje van het Noordelijk halfrond. Wanneer Travolta een metro kaapt en om de zoveel tijd mensen vermoordt, is het aan Washington om de psychopaat te stoppen. Alleen is hij slechts een nietszeggende verkeersleider.

Harry Gregson-Williams is praktisch de standaard componist van regisseur Tony Scott. Diverse goede èn slechte soundtracks passeerden de revue. Met The Taking of Pelham 1 2 3 lijkt de componist volledig de weg kwijt te zijn. Waar de muziek van Déjà Vu genoeg kracht in zich had om de film te liften naar een hoger niveau, lijkt ditmaal het tegenovergestelde bereikt te zijn. De eerste drie tracks zijn eigenlijk één pot nat: rustige tracks met nepstrijkers, veel pianosolo’s en elektronische geluidseffecten. In de track met de vreemdste naam ‘An Ass Model Named Lavitka’ trekt Gregson-Williams de doos van Pandora open. Herrie, geproduceerd door synthesizers, wordt lukraak over strijkarrangementen gemixt. En we horen muziek die met alle gemak in de film 300 had kunnen zitten. Een zielloze opeenstapeling van elektrische beats, baseffecten en tikjes. Als klap op de vuurpijl heeft de elektronica-band The Prodigy zich waarschijnlijk bemoeid met de productie. Want het nummer ‘Money Run’ had rechtstreeks uit hun oeuvre kunnen komen. Wanstaltige muziek, met een irritante gitaar erin. De rest van de tracks hebben allemaal hetzelfde probleem, het boeit totaal niet en is veel van hetzelfde. Synthesizers die over the top een vioolensemble proberen te imiteren, veel elektronica en beats, plus een piano die in een toiletruimte lijkt gestaan te hebben tijdens de opnames.

Al met al is deze nieuwe Harry Gregson-Williams, The Taking of Pelham 1 2 3, te vergelijken met muziek uit zijn eerste soundtrack van de Playstation 2 videogame van Metal Gear Solid: standaard, vlak en zonder clou. Geen moment weet de muziek je als luisteraar te raken, geen moment luister je met volledige overgave naar het schijfje en geen moment entertaint de soundtrack. Het enige pluspuntje van de muziek zijn de rustige pianosolo’s, die hier en daar enige sympathie weten op te wekken. Helaas trekt dit het slagschip niet vlot….erg jammer!
The Taking of Pelham 1 2 3 - 04/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
Zoals Maurits Petri al stelde is Harry Gregson-Williams zo ongeveer de huiscomponist voor de films van beide broers Scott. Waar Ridley meestal groots uitpakt met sterke en bekende films, doet Tony het iets bescheidener met sterke thrillers. Ook The Taking of Pelham 1 2 3 is een van de vele thrillers van Tony Scott, maar zeker niet de beste. De film doet wat tam aan en komt eigenlijk niet echt goed op gang. Niet eens zozeer door het spel van de acteurs, maar veelmeer door de magere regie. Beide spelers, Travolta en Washington, doen het goed, maar hebben wat last van hun personage. Vooral de rol van Travolta heeft een paar wendingen die wel erg mager overkomen. De film is zo een overbodige remake geworden, want de oude versie uit 1974 was tergend spannend, voorzover ik me dat nog van een tv-uitzending van een behoorlijk aantal jaren geleden herinneren kan.

Het zou zomaar kunnen dat de muziek van Harry Gregson-Williams heeft meegeholpen aan het floppen van de film. Want de muziek spettert niet en de spanning druipt er niet vanaf. Het is vrijwel allemaal synthesizer muziek wat de klok slaat en die muziek blijft wat hangen in veel op elkaar lijkende tracks. Gregson-Williams maakt veel gebruik van geluidseffecten, maar de meeste daarvan klinken niet fraai en hun muzikaal effect is mager.
Een track die uit de toon springt is Money Run. Dit is een soort hard-core-trance-achtige track met ruig gitaarwerk, die gelukkig maar kort duurt. Daarna gaat het weer verder met tamelijk melodieloze muziek, zonder bezieiling of bevlogenheid. De underscore kabbelt voort, met daaroverheen de ene keer een ijle piano, de andere keer een rauwe gitaar, maar het blijft allemaal onder de maat en spreekt totaal niet aan. Veel tracks zijn door Gregson-Williams voorzien van een upbeat-synth-percussie, die hij in veel meer scores toepast, maar die zonder melodieuze muziek erg irritant wordt.
De score sluit af met twee gedragener en iets melodieuzere tracks, maar die blijven ook wat hangen in een soort melancholieke kabbelsfeer die niet beklijft.

kortom, met The Taking of Pelham 1 2 3 heeft Harry Gregson-Williams een score afgeleverd die niet voldoet, die te gemakkelijk en te saai is. En dat terwijl Gregson-Williams het best wel kan. Dat heeft hij in veel andere scores wel laten zien. Maar Gregson-Williams maakt geen scores die van constante goede kwaliteit zijn. Ook zijn goede scores kennen nog een redelijk aantal matige tracks (denk aan Narnia of het recente Cowboys & Aliens). Pelham 123 is er weer eentje die past in het matige rijtje met oa The Town en Unstoppable.
The Taking of Pelham 1 2 3 - 03/10 - Crítica de Thomas-Jeremy Visser, Publicado en (Neerlandés)
Harry Gregson Williams is een man van wie je nooit precies weet wat hij zal doen. Tegenover pareltjes zoals The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe en Kingdom of Heaven staan nietszeggende werken zoals bijvoorbeeld Phone Booth en het smakeloze X-Men Origins: Wolverine. Vooral voor Trillers maakte de man enkele nietszeggende scores (Man on Fire). Hetzelfde geld voor The Taking of Pelham 1 2 3.
The Taking of Pelham 123 wordt nergens echt interessant. Harry Gregson Williams wekt spanning op, maar weigert goed georkestreerde actiemuziek te leveren. Maar het mag niet baten omdat het simpelweg niet nieuw meer is.

Er zijn al zoveel scores in hetzelfde genre die leiden aan een matige, niet boeiende score. En The Taking of Pelham 1 2 3 is precies hetzelfde. Het komt allemaal maar moeizaam vooruit, en nergens wordt het daadwerkelijk spannend. Dit is ook te wijten aan het feit dat het nogal goedkoop en nep klinkt. Er hangt een akelig sfeertje om de score: nergens heb je het gevoel dat je naar een echt orkest zit te luisteren. Het klinkt alsof The Taking of Pelham 1 2 3 een haastklus was, en alsof Harry Gregson Williams zelf niet erg geïnteresseerd was in het project, dat zowel op het witte doek als in de Cd-speler erg vies tegenvalt.







Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más