Crusoe

In het jaar 1719 schreef de Britse schrijver Daniel Defoe zijn beroemde boek Robinson Crusoe. Het boek is vele malen verfilmd en in 1989 was Caleb Deschanel de regisseur, die slechts een andere film op z'n naam heeft en beter bekend is als cinematograaf. De film die Deschanel maakte gaat niet zozeer over hoe iemand kan overleven in de wildernis, maar graaft dieper en probeert uit te zoeken hoe iemand persoonlijk kan veranderen als gevolg van de omstandigheden. Gedurende de film verandert het hoofdpersonage, gespeeld door Aidan Quinn, dan ook van een naargeestig mannetje als slavendrijver in iemand die ontdekt heeft wat het leven betekenen kan. De film was echter geen succes.
Het verhaal is natuurlijk bekend en draait om de man die per schip op weg is om slaven uit Afrika te halen. Maar zijn schip vergaat en hij spoelt als enige aan op een tropisch eiland. Ook een hond en een paar ganzen hebben de ramp overleeft, terwijl wrakhout aanspoelt op het eiland. Nadat hij een geweer tussen het wrakhout heeft gevonden gaat hij uiteindelijk samen met de hond op onderzoek uit. Daar blijkt een groep cannibalen te wonen...

De score voor de film is van Michael Kamen. Hij zal allicht met de regisseur samen de insteek hebben gekozen voor de stijl van de score. Want het is een wat aparte score geworden, die zeker niet past bij het beeld van een idyllisch bounty-eiland. Een groot deel van de muziek is vooral spannend en een ander groot deel is nogal aan de minimalistische kant.
Dat laatste aspect moet dan vooral de eenzaamheid op het eiland verklanken. Daarbij zet Kamen de muziek regelmatig in een wat naargeestige setting, met af en toe wat psychedelische trekjes. Daarbij past Kamen nogal eens klanken toe van wat meer exotische instrumenten, die daarbij soms tegen het dissonante spectrum aan hangen, wat het niet tot prettig beluisterbare muziek maakt.
Dit geldt ook enigszins voor de spannende muziek, die meer in de eerste helft van de score te horen is. Die spannende tracks zitten soms op thrillerniveau, wat Kamen meestal orkestraal gearrangeerd heeft. Met vaak wat vreemde muziek weet Kamen de spanning in de muziek regelmatig flink op te voeren, terwijl ook de dissonante klanken niet ontbreken. De aangename beluisterbaarheid laat dan toch wel het nodige te wensen over. Vooral een track als 'The Storm and the Shipwreck' zou in een heftige thriller niet misstaan, want de muziek is dan bijna bombastisch te noemen, met veel atonale klanken en aparte achtergrondgeluiden die bijdragen aan de spanning.

Een groot deel van de score is met akoestische instrumenten gemaakt. Daarbij spelen harp en getokkelde gitaar een grote rol, vooral in de tweede helft van de score, wanneer de eenzaamheid benadrukt wordt. In een van de tracks past Kamen zelfs de klavecimbel toe, wat hier gevoelsmatig een wat vreemde keus is en eigenlijk wat komisch overkomt. Strijkers spelen vaak in de achtergrond, maar ook hout- en koperblazers worden niet vergeten. Toch klinken de strijkers af en toe alsof ze uit de synthesizer komen.

De openingstrack is duidelijk voorzien van de nodige elektronische klanken, die hier voor een sfeer zorgen die sterk aan de zee doet denken, met bruisende golven als duidelijk hoorbaar effect. Daar overheen heeft Kamen dan een soort tribale percussie gezet, compleet met keelklanken, die gelijk ook voor een wat creepy sfeer zorgen. Dat tribale etnische geluid komt in meerdere tracks terug, wat je vooral in 'Not Alone' horen kunt.
Echt fraaie muziek hoor je slechts op enkele momenten in deze score, zoals in het wat melancholieke 'Grave Marker'. Ook 'The Raft' bevat enkele mooie momenten, maar is toch meer een track die een wat tragische sfeer inkleurt, met muziek die af en toe tegen het dissonante aan hangt. 'Boat Building' is ook een overwegend fraaie track.

De titeltrack laat het thema horen, gespeeld door de harp. Het is een aardig thema, maar niet meer dan dat. Het thema was al eerder in tracks te horen, maar komt hier beter voor het voetlicht. De kleuring van dit thema is wat melancholiek en tegelijk net iets aan de saaie kant.

Kortom, met Crusoe heeft Michael Kamen een score gecomponeerd met een wat aparte sfeer van spanning en de klank van eenzaamheid. De spanning neemt soms thrillervormen aan, terwijl de eenzaamheid vooral via tamelijk minimalistische tracks of gedeelten daarvan te voelen is. De muziekkleuring is vaak heel apart en soms zelfs wat vervreemdend, wat de score op zich toch wel bijzonder maakt. Met voornamelijk orkestrale instrumentaties, aangevuld met elektronische klanken en af en toe tribale toevoegingen in vooral percussie, heeft Kamen gezorgd voor de score die de film allicht perfect zou kunnen aanvullen. Maar als score om naar te luisteren valt het toch tegen. De waardering komt dan ook niet hoger dan 51 uit 100 punten.